Opinie | Specialist ouderengeneeskunde neem je vak serieus

Ouderenzorg Laat het verpleeghuis geen fuik worden voor lijdende bewoner, schrijft Dorothea Touwen.

Foto: Remko de Waal/ANP
Foto: Remko de Waal/ANP

‘Dat doen wij hier niet”, kreeg een vrouw met de ziekte van Parkinson in het verpleeghuis te horen op haar verzoek om euthanasie (30/09). Euthanasie, in de wet gedefinieerd als actieve levensbeëindiging op verzoek van de patiënt, is in Nederland meestal een zaak voor de huisarts: 80 procent van de 8.720 gemelde gevallen vorig jaar werd door de huisarts gedaan.

Specialisten ouderengeneeskunde voeren veel minder vaak euthanasie uit (316 keer vorig jaar). Voor een deel komt dat door het type patiënt: een kleine 60 procent van de euthanasie wordt gegeven aan mensen die lijden aan kanker. In verpleeghuizen wonen vooral mensen met chronische lichamelijke aandoeningen of met dementie. Omdat bij de laatsten de geest wordt aangetast, is euthanasie veel moeilijker: als er door dementie geen goed gesprek meer mogelijk is, schrikken veel artsen terug voor actieve levensbeëindiging. Begrijpelijk, want je doodt je patiënt niet zomaar. Dat doe je alleen als je heel zeker bent dat dit is wat ze wil en er geen andere manier is om haar lijden te verlichten. En daarvoor willen artsen een serie goede gesprekken kunnen voeren met de persoon zelf.

Voor patiënten met lichamelijke problemen en ook voor wilsbekwame patiënten met beginnende dementie ligt de kwestie anders. De mevrouw was in haar brief duidelijk over haar wens. Met haar valt – zo lijkt althans uit haar brief – een gesprek te voeren. Als zij graag dood wil en ondraaglijk en uitzichtloos lijdt, dan zou er geen belemmering moeten zijn voor euthanasie.

‘Dat doen wij hier niet’ is de minst overtuigende motivatie die je als arts kunt geven. Essentieel aan het vak van arts is dat je een eigen professionele verantwoordelijkheid hebt. Die maakt dat je altijd zelf moet nadenken over wat volgens jou goede zorg is voor de patiënt in dit stadium van diens ziekte of lijden. Je kunt redenen hebben om niet te voldoen aan een verzoek om euthanasie, maar de instelling waar je werkt kan je niet verbieden euthanasie te verlenen. Je handelt binnen de normen van de beroepsgroep en van de wet. Beide vormen geen belemmering voor euthanasie bij iemand die vrijwillig en weloverwogen om de dood vraagt en uitzichtloos en ondraaglijk lijdt.

Verantwoordelijkheid

‘Dat doen wij hier niet’ kan ook de uitspraak van verzorgenden zijn, die voorkomen dat het verzoek van de patiënt bij de arts terecht komt. Een specialist ouderengeneeskunde heeft de verantwoordelijkheid om haar patiënt te kennen, te weten wat die nodig heeft en die zorg te bieden.

Misschien komt de terughoudendheid wel uit de specialist zelf. Ik kan me voorstellen dat het werkveld een rol speelt. Deze artsen werken altijd in het aanschijn van de dood, in de allerlaatste hoofdstukken van het leven van hun patiënten. Als geen ander specialisme zijn specialisten ouderengeneeskunde vertrouwd met de grenzen van de geneeskunde. Als geen ander zijn ze erin getraind om de handen op de rug te houden: niet door te blijven behandelen maar de eindigheid van het bestaan te respecteren. Misschien komt het door die vertrouwdheid met lijden en eindigheid. Er wordt zo veel geleden door verpleeghuisbewoners dat je er als arts aan gewend raakt. De individuele patiënt die om actie vraagt om daaruit te stappen vraagt een ommezwaai in het werk van de specialist ouderengeneeskunde: lijden verlichten niet door comfort te bieden maar door actief ingrijpen.

‘Dat doen wij hier niet’ is de minst overtuigende motivatie die er is

Als oud-lid van een Regionale Toetsingscommissie Euthanasie heb ik vele dossiers gelezen van specialisten ouderengeneeskunde die ingingen op het verzoek van hun lijdende patiënt. Het wordt door diverse collega’s beslist gezien als behorend tot hun verantwoordelijkheid. Dat zou voor alle specialisten ouderengeneeskunde moeten gelden. Het verpleeghuis is een zegen, waar we zorg ontvangen wanneer het thuis niet meer gaat. Maar laat het geen fuik worden waar mensen niet meer uit weg komen als ze actieve stervenshulp wensen.