Waarom is een pacifist in deze tijd pijnlijk verplicht om op te roepen tot bewapening? In 2005 trouwde ik met een Russische vrouw, hoopvol waren we. In 2014 las ik dat groene mannetjes de Krim veroverd hadden. Ik schreef een stuk in Trouw met de vraag waarom het Westen daarop zo tam reageerde, ongerust. Op 24 februari 2022 zag ik Russische troepen naar Kyiv oprukken, en woedend schreef ik meteen een pamflet om ons, burgers, op te roepen tot verzet tegen het Russisch fascisme.
Nu, tien jaar na het begin van de oorlog, bundelde ik mijn dagboeken uit de afgelopen tien jaar. Het bevat mijn beleving van twee parallelle oorlogen. De ene is mijn huwelijksoorlog met Zjenja en haar kinderen. Ik herinner me hoe zij in het hoopvolle begin van deze eeuw op een stille nacht op een straathoek in Nizjni Novgorod een Russisch lied voor me zong – wat een heerlijke droom, en hoe vervloog die in de nachtmerrie van Poetins oorlog. Die oorlog maakte ik van binnenuit mee omdat mijn vrouw en ik partij moesten kiezen en we dit op heel verschillende manieren deden. We botsten hard. Uiteindelijk kwam ik voor de vraag te staan of ik ermee kon leven dat ik een schoonzoon had die agent in Poetins geheime dienst was. Ik kon niet anders dan de knoop doorhakken, hoeveel ik ook hield van mijn vrouw en stiefdochter. We zijn gescheiden.
Maar door die harde botsing met de realiteit heb ik Rusland en de wereld op m’n huid leren kennen. Onze liefde werd voor mij een cursus Realpolitik. Een belangrijke zichtverruiming, en ik heb er geen haartje spijt van dat ik nu mijn inzichten kan delen. Want hoewel ik vroeger pacifist was, ben ik er nu van overtuigd dat Europa zich moet herbewapenen, en de dienstplicht opnieuw moet worden ingevoerd.
Het Westen faalt, het beschermt onze bedreigde landen onvoldoende. In Nederland zitten we met de beschamende verkiezingswinnaar, een vriend van misdaadbaas Poetin. De Democraten in Amerika worden in hun steun voor Oekraïne afgeremd door de Republikeinen. De Duitse regering worstelt met een economische stagnatie die het moeilijk maakt Oekraïne te helpen winnen. En overal ruik je in Europa de stank van complottheorie en populisme. De bewoners van de democratische landen tonen een gebrek aan besef dat je voor het behoud van de democratie moet strijden. En toch is het Westen nog onze enige hoop.
Beschermend zwaard
Wat gebeurt er met de rest van Europa als Oekraïne valt? Experts uit Polen, Duitsland en Nederland zijn het erover eens dat een aanval van Rusland op de NAVO zeker niet ondenkbaar is. Dus heeft Europa geen keus, het moet zich tot het uiterste bewapenen om Poetin te kunnen stoppen. De Amerikaanse bescherming is onbetrouwbaar geworden. De productie van wapens moet in ons eigen werelddeel de hoogste prioriteit krijgen. En het mag vreemd zijn om dit te horen uit de mond van een antimilitaristische provo – maar Europa zal ook moeten beschikken over een flink arsenaal atoomwapens. Dat is de les die we geleerd hebben van het inleveren van de Oekraïense kernwapens in 1994. Waar geen atoomwapens zijn, ziet Poetin een vacuüm. Samen met Frankrijk en Engeland, die al een bescheiden atoomstrijdmacht hebben, moet dat beschermende zwaard worden gesmeed. Waren mijn vrienden en ik dan geen Ban-de-Bommers? Jawel, maar de wereld is veranderd.
Lees ook
Wat zouden de gevolgen van een kernoorlog zijn?
Oorlogseconomie
Kan Oekraïne de Russen nog tegenhouden? Het ziet er slecht uit. De Duitse minister van Defensie Boris Pistorius neemt de bedreigingen van Poetin tegenover de Baltische staten, Moldavië en Georgië uiterst serieus. Hij benadrukt dat Rusland zijn defensiebudget met ruim 60 procent heeft verhoogd, en hij voegt eraan toe dat Duitsland nog vijf tot acht jaar de tijd heeft om zijn leger afschrikwekkend te maken. Poetin zegt nu een krijgsmacht van ruim 600.000 soldaten voor Oekraïne te hebben, voor de totale Russische krijgsmacht streeft hij naar 1,3 miljoen mensen. Daarbij is de huidige Duitse krijgsmacht met minder dan 200.000 soldaten een speelgoedleger.
Pistorius beschouwt de afschaffing van de dienstplicht als een fout. Het liefst wil hij die weer invoeren, en ik ben er zeker van dat Pistorius gelijk heeft. Toen ik zelf voor de dienstkeuring werd opgeroepen dacht ik daar heel anders over en was ik blij dat ik al bij de poort van de kazerne werd tegengehouden door een majoor die mij wegstuurde met de uitroep dat ik niet in dienst mocht omdat ik ‘één zak ellende’ was. Maar ja, dat was in een tijd zonder Poetin, in de Koude in plaats van de Hete Oorlog waar we nu door hem ingeroestst zijn. Poetin is gevaarlijker dan Brezjnev was, die streefde naar consolidatie van zijn Sovjetrijk door vreedzame co-existentie.
Wat de Duitse minister van Defensie zegt, geldt ook voor het Nederlandse leger en dat van de andere Europese landen. Pistorius wijst er op dat de Duitse wapenindustrie verwaarloosd is en niet bij machte om aan de vraag van Oekraïne te voldoen. De Nederlandse ‘voortrekkersrol’ stelt nu behalve de levering van de F-16’s te weinig voor. Waarom worden er bij Thales in Hengelo of bij Airbus geen drones voor Oekraïne gefabriceerd? Rusland heeft een oorlogseconomie opgebouwd. Wij ontkomen er niet aan dat ook te doen.
Klik op het vinkje naast ‘Ik ben geen robot’
