Opinie | Het stopt allemaal bij het binnenland, en dat is uiterst naïef

Er is veel internationale aandacht voor de komende Nederlandse verkiezingen. Zoek er de FAZ, The Guardian, Suddeutsche Zeitung, ARD of Deutsche Welle maar op na. In de Europese buurlanden was men altijd wel gewend aan ophef en vertier in politiek Den Haag – steeds was er weer een nieuwe partij of een ander new kid on the block. Maar wat er ook voor verrassends gebeurde, altijd kwam Mark Rutte als minister-president uit de bus.

Dat is nu totaal anders. Met het vertrek van Mark Rutte laat Nederland een groot vacuüm achter, met name in Brussel. En het is nog volstrekt onduidelijk wie na 13 jaar Rutte’s opvolger zal worden in de Europese Raad van regeringsleiders. Die race is open en onbeslist. Bij het electoraat is een aarzeling voelbaar of de juiste vervanger van Rutte zich wel heeft aangediend.

Er is nog iets spectaculairs aan deze verkiezingen waar buitenlandse waarnemers met grote fascinatie naar kijken: dat is wat men ‘een opstand vanuit het politieke midden’ zou kunnen noemen. Maatschappelijk onbehagen en politiek wantrouwen uiten zich dit keer niet aan de flanken, niet via rechtspopulisme, maar in het politieke centrum. De drager hiervan is Omtzigts Nieuw Sociaal Contract, die je een ‘constructieve anti-establishment’ partij zou kunnen noemen. Een partij die wil meeregeren om het bestuur te verbeteren.

Slagschaduw Trump

Overal in Europa bestaat zorg om de fragiliteit van de westerse democratieën. Maatschappelijke spanningen en ongelijkheden veroorzaken politiek wantrouwen, fragmentatie en polarisatie. Frankrijk is tot op het bot verdeeld tussen Macron en Le Pen. In Zweden en Italië zijn de populistische flankpartijen aan de macht gekomen. In Duitsland is er de opmars van de Alternative für Deutschland in peilingen en regionale verkiezingen. De AfD is de bruinste rechts-populistische partij van Europa. Het is een veeg teken dat deze partij zo sterk doordringt in Europees kernland Duitsland.

Het eens zo dominante Westen wordt uitgedaagd door autocratische machten. Juist dan zijn er stabiele westerse democratieën nodig, maar de signalen staan anders. Zie alleen al de slagschaduw die een mogelijk nieuw presidentschap van Donald Trump over de wereld trekt.

Mede daardoor is er speciale aandacht voor de Nederlandse verkiezingen en de opstand van het politieke midden. Of misschien beter gezegd: een nieuwe herschikking of heruitvinding van het politieke centrum. Daar zou het althans op kunnen uitdraaien, maar zeker is dat niet.

Geen welvarend ‘eigen volk eerst’ zonder Europese interne markt

Hoe vallen de Nederlandse verkiezingen verder te typeren? In buitenlandse ogen worden die ook gezien als een opstand van het platteland tegen de arrogantie van de grote steden. The Guardian spreekt deze week in dit verband van de ‘Nitrogen wars: the Dutch farmers’ revolt that turned a nation upside-down’. Het is hen niet ontgaan dat zowel Nieuw Sociaal Contract (NSC), als die andere nieuwe middenpartij, BBB, beide hun wortels hebben in Oost-Nederland. Deze partijen vertegenwoordigen de zogenaamd vergeten regio’s van Nederland. Ze komen op voor plattelandsgebieden die in het neoliberale ‘winner takes all’- tijdperk zijn verwaarloosd en die onder zware druk van de klimaatverandering en het klimaatbeleid zijn komen te staan.

Daarom zouden deze verkiezingen ook klimaatverkiezingen genoemd kunnen worden. Met Frans Timmermans, de architect van de Europese Green Deal, als de Groene Paus van Brussel. Hij leidt nu een rood-groene campagne in het land van de boerenprotesten tegen het stikstofbeleid. Ook daarnaar wordt in Brussel met grote belangstelling gekeken.

Migratie beperkt en gecontroleerd

Tot slot kan men nog van migratieverkiezingen spreken. Het laatste kabinet-Rutte strandde niet voor niets op het asielbeleid. Wie afgaat op de verkiezingscampagne, maar ook op het grote NRC-buurtonderzoek, kan niet anders dan deze verkiezingen ‘Eigen volk eerst’ en ‘Nederland is vol’- verkiezingen noemen. Van links tot rechts lijkt er opeens consensus te zijn ontstaan dat migratie beperkt en gecontroleerd moet worden, want de optelsom van arbeidsmigratie, asielmigratie en studiemigratie zet de voorzieningen te veel onder druk.

Met name de enorme wooncrisis (‘met voorrang voor statushouders’) lijkt hiervoor de trigger te zijn. Alom heeft de mening postgevat dat migratie ons niet meer zomaar mag overkomen. Gevraagd: controle en begrenzing. Dat wordt de belangrijkste taak voor een volgende regering, ongeacht de samenstelling.

Met migratie en wonen zijn de belangrijkste preoccupaties van de kiezers genoemd. Het is deze dagen al vaker opgemerkt, maar opvallend blijft hoe nationaal de verkiezingsthema’s en -debatten blijven. Twee oorlogen, een halve wereldbrand: het is nog niet genoeg om de naar-binnen-gekeerde-blik te ontregelen. Het stopt allemaal bij het binnenland. Dat is uiterst naïef, omdat de vraagstukken waarom men zich bekreunt allemaal internationale oorzaken hebben. Of vragen om een Europese oplossing. Geen veilig ‘eigen volk eerst’ zonder NAVO en de Europese en Amerikaanse partners. Geen welvarend ‘eigen volk eerst’ zonder interne markt en Europees innovatiebeleid.

Bestaanszekerheid en bestuurscultuur zijn de modethema’s van het moment. Nationaal opgevat. Maar op het spel staat iets veel groters: de bestaanszekerheid van Nederland. Van Europa. Van het Westen. Van de op regels gebaseerde internationale orde.

Tikkende tijdbommen

Twee tijdbommen tikken boven deze verkiezingen. De eerste is de mogelijke terugkeer van Donald Trump, met onvoorspelbare gevolgen voor Oekraïne en de Trans-Atlantische betrekkingen. Daar zijn Nederland en Europa helemaal niet klaar voor. De Russische aanvalsoorlog tegen Oekraïne heeft de geopolitieke naïviteit weliswaar beëindigd, maar de defensiekracht van Europa is nog lang niet op peil. Om een serieuze rol op het wereldtoneel te spelen, blijft de EU chronisch te verdeeld en het begint ook nog eens aan een complex nieuw uitbreidingsavontuur.

De tweede tijdbom is de Israël-Hamas oorlog in Gaza. Die heeft de multiculturele breuklijnen van 9/11 en Charlie Hebdo weer aan de oppervlakte gebracht. De massale pro-Palestina demonstraties zijn een mix van terechte kritiek op de Israëlische bombardementen, antisemitisme en anti-westerse agitatie. Daarmee vormen ze een potentieel risico voor de sociale vrede in Parijs, Londen en Amsterdam.

Kiekeboe spelen met de internationale buitenwereld kunnen we ons bij Tweede Kamerverkiezingen niet veroorloven. De wereld speelt geen kiekeboe met Nederland.


Lees ook
In het buitenland staat de premier voor ons allen

In het buitenland staat de premier voor ons allen