Aan een vriend die erg kritisch is op series en films, te kritisch – hij vindt The White Lotus niet bijzonder goed, of Love and Death – vroeg ik: „Wat vind jíj dan een goede serie?”
Direct: „Hertenkamp.”
Het bleek een serie uit 1998. Mijn ergernis maakte plaats voor medeleven.
Op bol.com was de dvd-box voor 220 euro te koop, het leek erop dat meer mensen de serie op waarde schatten.
Op Instagram deed ik een oproep of iemand de serie thuis had liggen en of ik die mocht lenen. Er kwamen tientallen reacties. „Jaaa, Hertenkamp, geweldig!” Of: „Grandioze cast”. Eén iemand gaf daadwerkelijk gehoor aan de oproep en zei de serie op een USB-stick naar me toe te sturen.
’s Avonds appte Jeroen me, een collega. Hij kende een acteur uit Hertenkamp en die wilde zijn dvd-box aan me uitlenen. Jeroen kwam hem zelfs even op een natte herfstavond langsbrengen. Hertenkamp deed iets met mensen.
Ik zag direct de VPRO-charme waar ik van tijd tot tijd zo naar terugverlangde. Het was absurd, kluchterig. Er zat een zekere suspense in, maar ik kwam niet verder dan drie afleveringen, omdat de dvd-speler niet onthield waar ik hem had stopgezet. Daardoor moest ik bij de derde aflevering terugzoeken waar ik was gebleven en ik wist dat dat me tegen ging staan; bingen was geen optie.
Wekenlang lag de dvd-box op mijn tafel. Wekenlang dacht ik: die moet nog terug.
Geheel toevallig zag ik op een vrijdag de acteur in kwestie zijn hond uitlaten, op een plek waar ik met vriendin Janneke had afgesproken voor een opname van onze podcast.
Ik zei: „Jij bent toch…”
Hij knikte, dat was hij, ja. Ik vertelde dat ik degene was die zijn dvd-box had geleend via Jeroen, en dat ik die nog moest teruggeven.
„O, nee, joh”, zei hij, „die mag je houden. Ik heb drie van die dvd-boxen thuis.”
Wat een verrukking, dacht ik. Het bespaarde me een bezoek aan het postkantoor.
Hij probeerde momenteel de VPRO zover te krijgen het nog eens integraal online te zetten. „Vond jij het leuk?”
Ik legde uit dat een vriend van mij het de beste serie ooit vond, dat hij The White Lotus niet goed vond, maar gaf toe dat ik niet ver was gekomen door de onpraktische aard van de dvd.
„O ja, dat is onhandig”, zei de acteur. „Tegenwoordig wordt natuurlijk alles onthouden bij die streamingsdiensten.”
Na vijf minuten rondde hij ons gesprek af en liep door.
Janneke kwam aan en zag hem weglopen. Ik zei: „Heerlijk, ik hoef die dvd-box niet meer terug te geven.”
Twee maanden later appte Jeroen me: de acteur wilde graag zijn dvd-box terug. Een paar seconden lang staarde ik naar het bericht.
„Dat is vreemd”, appte ik terug, „want ik ben hem op straat tegengekomen en hij zei dat ik hem mocht houden.”
„Ik vraag het na”, zei Jeroen, niet onder de indruk van die ontmoeting.
Een minuut later appte hij: „Hij heeft jou nooit gesproken, zegt-ie. Hij wil hem echt terug.”
Mijn klomp brak.
Ik appte Janneke: „Jij hebt mij toch samen met hem gezien die ochtend?”
Ik besloot het incident te vergeten en de dvd-box op de post te doen. Daar gingen eerst nog drie weken overheen, waarna ik een reminder kreeg van Jeroen waar het bleef. Uiteindelijk sleepte ik mezelf naar de dichtstbijzijnde Primera en betaalde veertien euro voor pakketpost.
Ik vertelde het verhaal in mijn podcast, waarna er speculaties ontstonden. Er waren twee soorten analyses. Sommige mensen dachten dat ik hem met een andere acteur had verward, dat waren de wat minder intelligente analyses. Twee mensen zeiden dat ik hem beledigd had, onder wie een vriendin die in de acteerwereld zit. „Eigenlijk zei je dat je het niet goed genoeg vond om moeite te doen.”
Er ging een korte golf van schaamte door me heen.
Een vijfenzeventigjarige vriend met mensenkennis zei, nadat hij was uitgelachen: „Precies wat ik ook dacht. Acteurs en hun ego.”
En dan was er nog iemand die zei: „Ik maak me vooral echt heel erg zorgen om hem.” Dat was Janneke.
