N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/10/data106548053-5a3040.jpg)
‘In coronatijd had mijn opa beginnende Alzheimer, en die werd echt heel verdrietig omdat zijn kinderen en kleinkinderen niet langskwamen. We hebben het meerdere malen uitgelegd, maar hij kon het gewoon niet begrijpen. Op een bepaald moment zei hij tegen me: ‘Ik heb liever dat ik vandaag mijn kinderen zie en morgen dood ben dan dat ik nu verder leef zonder mijn kinderen te zien.’ Als hij niet omringd was door mensen die hij lief had, dan hoefde het van hem niet. Dat raakte mij zo diep dat ik vanaf dat moment besloot om iets te doen tegen eenzaamheid.
„Die eenzaamheid zie je door alle leeftijdsgroepen heen. Tijdens de pandemie was dat natuurlijk heel duidelijk, maar er is ook sindsdien nog zoveel eenzaamheid, juist ook onder jonge mensen. Zoveel jongeren zijn alleen maar bezig met school en werken. Covid heeft ook echt een stempel gedrukt op een hele generatie. Ontzettend veel jongeren zijn momenteel nog helemaal niet gelukkig. Soms zeggen leeftijdsgenoten zelfs tegen me dat ze covid missen. Omdat ze toen niet de deur uit hoefden te gaan. En geen contact met mensen hoefden te leggen. Hun sociale energie is op. Heus niet van iedereen hoor, maar ik hoor vaak dat leeftijdsgenoten gewoon geen zin hebben om überhaupt met andere mensen te praten.
„Ben je ooit in het ov gestapt? Heb je weleens gekeken of er ooit nog iemand tegen een vreemde praat? Iedereen zit in zijn eigen wereld, op zijn eigen scherm. Als je dan per ongeluk oogcontact maakt, dan is het soms haast alsof je een grens hebt overschreden.
„Ik vind het heel raar dat we daar terecht zijn gekomen en ik probeer daar wat aan te doen door jonge mensen te mobiliseren om anderen te helpen. Inmiddels hebben we in Amsterdam een groep van veertig vrijwilligers, vooral jonge mensen, die allerlei initiatieven oppakken. Daardoor komen zij in contact met mensen die ze anders nooit zouden spreken, en kunnen ze zich nuttig voelen, en goed over zichzelf. We hebben tijdens corona bijvoorbeeld gezonde voedselpakketjes gemaakt van restpartijen fruit en groente die we via via konden krijgen. Via Instagram trommelde ik vrienden en kennissen op, dat sloeg aan, en inmiddels hebben vele tientallen vrijwilligers meegeholpen. We tuinieren met buurtbewoners, helpen ze met klusjes. We hebben ook een initiatief rondom een leuke dagbesteding voor mensen met een psychiatrische gevoeligheid, hebben een project opgezet voor een school in Zanzibar.
Er is zoveel eenzaamheid, juist ook onder jonge mensen.
„Het is een soort familie aan het worden. En tegelijkertijd ontwikkelen de jongeren zich heel erg omdat ze helemaal buiten hun comfort zone stappen. Want wanneer in het leven ga jij even aankloppen bij een oudere dame en haar vragen hoe haar dag was? In het begin konden ze dat ook niet. Dus moest ik scripts schrijven van: ‘dit is wat je kan zeggen als je aan zo’n deur staat. Dit is hoe je een beetje beleefd bent. Dit vinden ouderen leuk om te horen.’ En na een tijdje zie je dat al die jongeren die een beetje sociale angst hadden, opeens helemaal vanzelf contact maken. En dan moest ik ze wegtrekken, zo van ‘hé jongens, we moeten wel door naar het volgende adres.’ Dus je ziet gewoon dat het werkt.”
„Het gaat als een lopend vuurtje en de initiatieven breiden uit naar andere wijken in Amsterdam, Diemen. Inmiddels hebben we een poule van tientallen mensen die oproepbaar zijn voor van alles en nog wat, en we hebben een stichting opgericht, UniYoung. Soms is het wel een beetje druk want ik doe het allemaal ook maar naast mijn studie orthopedagogiek en mijn bijbaan.”
