Ooit begonnen de Olympische Spelen als een sportevenement voor amateurs, waarbij commercie uit den boze was. Meedoen was belangrijker dan winnen. 128 jaar na de eerste editie heeft het grote geld alsnog grip gekregen op de Spelen en vraagt redacteur Joost Pijpker zich af: wat is er nog over van de oorspronkelijke olympische gedachte?
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
Griet Op de Beeck schrijft al jaren succesvolle romans, maar ondanks dat succes vond ze geen geluk en worstelde ze met trauma’s uit haar verleden. In haar eerste non-fictie boek ‘Het wordt beter’ vertelt ze met haar intieme schrijfstijl over wat voor invloed trauma op haar dagelijks leven en relaties heeft gehad, en hoe ze zich stap voor stap beter is gaan voelen door therapie en heling.
Met Pieter van der Wielen praat ze openhartig over haar moeilijke jeugd. Over hoe pijnlijk het was om in 2017 bij De Wereld Draait Door haar incesttrauma met de wereld te delen en vervolgens te stuiten op ongeloof en twijfel. Maar zegt ze: “Ik ben tóch blij dat ik het verteld heb, voor mezelf omdat ik het geheim dan niet meer hoefde te dragen, maar ook voor andere slachtoffers die mijn woorden hebben kunnen lenen om het aan andere mensen te vertellen”. Ze vertelt over haar vriendschappen met ‘popsterren van de therapiewereld’, zoals Esther Perel, Bessel van der Kolk en Richard Schwart, en wat ze van hen leert. En over haar positieve ervaringen met vernieuwende therapieën zoals ‘Internal Family Systems’, ontwikkeld door Schwartz. Ze is zo enthousiast dat ze nu zelf is opgeleid tot therapeut. “Ik heb nu hoop en optimisme dat ik nooit heb gekend. Dat gun ik iedereen.”
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl
In de jaren zestig en zeventig is ongehuwd zwanger zijn in Nederland een groot taboe. Duizenden meisjes en vrouwen houden hun zwangerschap daarom geheim en baren in afzondering hun kind. Door omstandigheden gedwongen, doen ze afstand van hun baby. De kleintjes komen terecht in tehuizen en gaan daarna naar adoptieouders die vaak al lang op een kindje hebben gewacht. Alles opgelost, denkt men. Maar zo gemakkelijk blijkt het meestal niet. Het verleden blijft schrijnen, tot op de dag van vandaag. In aflevering 1 (‘Het grote geheim’) van de vierdelige serie Dossier Afgestaan vertellen moeders hartverscheurende verhalen. Om te voorkomen dat er een band ontstaat, wordt de baby tijdens de bevalling uit het zicht gehouden en daarna zo snel mogelijk naar een aparte afdeling gebracht. Vrijwel direct na de bevalling gaan de moeders weer terug naar hun school of opleiding. Over het kind mag niet meer gesproken worden.
André Waardenburg
Sterke serie over de ‘Troubles’
Say Nothing is een verpletterende dramaserie die zich afspeelt tijdens de Troubles, een eufemisme voor de burgeroorlog in Noord-Ierland. De serie, die vier decennia beslaat en op feiten gebaseerd is, begint in 1972 met de ontvoering van alleenstaande moeder Jean McConville. Daarna richt het verhaal zich op de zussen Dolours en Marian Price. Dat zij zich aan zouden sluiten bij de gewelddadige strijd van de IRA, was min of meer onvermijdelijk. In hun ouderlijk huis in Belfast zat onder de eettafel een geweer verstopt voor het geval Britse soldaten het huis zouden binnenvallen. Hun eerste missie: het overvallen van een bank, verkleed als katholieke nonnen. Daarna worden de opdrachten steeds heftiger. Say Nothing maakt duidelijk wat jarenlange strijd en geweld met de mens kan doen.
Anke Meijer
Klassiek Japans rollenspel
Hardnekkige geruchten beweren dat nieuwe Dragon Quest-games in Japan niet op werkdagen mogen verschijnen, omdat teveel mensen dan zouden spijbelen om hem te spelen. Zo allesbepalend is deze rollenspelreeks in de jaren tachtig geweest, die definieerde hoe toekomstige genregenoten er uit kwamen te zien. Dragon Quest kwam pas vrij laat naar Europa, waardoor de remake van deel drie voor velen de eerste kans is om deze game te spelen. Het is een klassiek rollenspel: als in een sprookje ben jij de held die het koninkrijk moet redden van de ondergang. Een visuele stijl die oud met nieuw mixt en een paar slimme aanpassingen aan de spelformule maken dit zelfs in 2024 nog een warm bad voor rpg-fans, al moet je geen moderne innovaties of een diepgravend verhaal verwachten.
Bastiaan Vroegop
De duizend beste evergreens
Wat de Top 2000 voor Radio 2 is is de Evergreen Top 1000 voor Radio 5. Het is een door de luisteraars samengestelde lijst die hun smaak weerspiegelt. Hier, anders dan in de Top 2000, geen Bohemian Rhapsody van Queen op 1, sterker nog, het nummer staat niet in de Top 10. Wel twee songs van de Cats, Lea en Scarlet Ribbons. De Volendamse band doet het heel goed bij de Radio 5-luisteraars, The Cats leveren 29 nummers, The Beatles, De Rolling Stones en Abba moeten het met minder doen.
Het oudste nummer dat we gaan horen is ‘We’ll Meet Again’ van Vera Lynn uit 1941 en het nieuwste ‘Engelbewaarder’ van Marco Schuitmaker uit 2023. Wat de volgorde van de top 10 zal zijn, waarin ook oa ‘Avond’ van Boudewijn de Groot, ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld en ‘Du’ van Peter Maffay staan, maakt deejay Erik de Zwart op vrijdag tussen 20 en 21 uur bekend.
Alleen Robin had niet op Robin gestemd. Dat besef moet langzaam bij hem zijn ingedaald toen voor de vierde keer een bordje met zijn naam werd onthuld. De medespeler die dit keer ‘Robin’ had genoteerd als persoon die ze liever kwijt dan rijk was, had voor de vorm nog wel een beteurde smiley achter Robins naam gekrabbeld. Sorry, leek de 🙁 zonder woorden uit te drukken. Het doet mij ook pijn om dit mes in je rug te jassen. Maar uiteindelijk draait het in een afvalrace niet om compassie. Waar het om draait is volhouden, volharden, eliminatierondes overleven, koste wat het kost. En laten we wel wezen: met compassie win je de jackpot niet.
Het onbekende (RTL) vormt geen uitzondering op die regel – vraag maar aan Robin. Natuurlijk, het programma heeft zijn eigen onderscheidende eigenaardheid: deelnemers worden opgedeeld in twee groepen, en beide groepen krijgen telkens de keuze tussen een vooraf uitgelegd spelverloop en een onbekend alternatief. Maar als je je ogen een beetje samenknijpt, is er weinig verschil met succesvollere varianten van het format (zoals Wie is de mol (AVROTROS) en De verraders (RTL)). Een pot geld die nooit snel genoeg lijkt te groeien. Onnavolgbare opdrachten in verre oorden. Een onleesbare presentator die als onheilsgod executies aankondigt. En het belangrijkst: fanatieke kandidaten die deelname als een vrijbrief zien om zich tot de meest berekenende, gehaaide, manipulatieve versie van zichzelf te ontpoppen. Vleien, stoken, bondjes sluiten. Héél veel bondjes sluiten. Tot het bondje niet meer in je voordeel werkt: in de kern blijkt ‘wij tegen zij’ toch vaak een slim vermomde ‘ik tegen iedereen’.
Afvalraces halen niet het beste in de mens naar boven, zou ik, op basis van heel wat uren afvalrace-tv, toch wel durven stellen. Wat niet wil zeggen dat ik anti-afvalrace-tv ben. Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat ik zonder afvalrace-tv niet meer zou kunnen schrijven over afvalrace-tv. En de tweede, wat minder zelfzuchtige reden is dat ik liever zie dat mensen hun behoefte om mensen tegen elkaar uit te spelen, eenmalig uitleven in een tv-afvalrace dan in het echte leven. Sterker: ik zou ervoor willen pleiten om iedereen die geneigd is zich zo te gedragen, verplicht te laten deelnemen aan spelshows, en pas weer toe te laten tot de samenleving wanneer ze zijn uitgemanipuleerd.
Klopjacht
Een niet zo subtiel voorbeeld van wat er kan gebeuren wanneer mensen in het echte leven worden geveld door het bondjessluitvirus, was donderdagochtend te zien bij Ongehoord Nieuws (ON), waar men zich druk maakte om een artikel in de Volkskrant over racistische tweets van Rob Legeland, lid van ON’s raad van toezicht. Dit was een heksenjacht, vonden de ON-panelleden. „Een klopjacht van links en woke Nederland”. Een regelrechte cultuuroorlog. „Een oorlog om te overleven.” Daarna volgde een item waarin werd geopperd dat de geplande bezuinigingen op het onderwijs juist goed zijn voor universiteiten, omdat die zich dan weer moeten gaan focussen op hun kerntaken in plaats van randzaken, „zoals diversiteitsgroepen en genderneutrale toiletten”.
Dat extreme ‘wij tegen zij’-denken is helaas niet enkel voorbehouden aan een kleine omroep voor ‘andersdenkenden’. In Den Haag zetten coalitiepartijen zich deze week extra hard in om zulke vijandigheid verder aan te zwengelen; om het nog verder tot mainstream-gedachtengoed te maken.
Wat een verademing is het dan dat verbindende stemmen de afgelopen dagen hun weg wisten te vinden naar de talkshowtafels. Gister was het Ramsey Nasr die bij Bar laat (BNNVARA) trillend opriep tot saamhorigheid. De tafel viel stil toen hij herhaalde wat hij eerder die dag op Instagram had geplaatst, waar zijn filmpje al gauw duizenden keren werd gedeeld. „Wie het ene racisme inwisselt voor het andere kan nooit je vriend zijn – altijd weer op zoek naar een nieuwe stok om mee te slaan”, zei Nasr. „Antisemitisme bestaat. Het leeft weer op. Maar waar antisemitisme wordt bestreden met racisme, moeten we extra op onze hoede zijn.”
Wie spreekt in termen van wij tegen zij, heeft alleen met zichzelf het beste voor.
