De Amerikaanse wetenschappers John J. Hopfield en Geoffrey E. Hinton krijgen de Nobelprijs voor Natuurkunde voor hun baanbrekende werk aan kunstmatige neurale netwerken (beter bekend als AI). Dat maakte het Nobel Comité dinsdag in Stockholm bekend.
De Amerikaan Hopfield vond een netwerk uit, geïnspireerd door de werking van het menselijk brein, dat patronen kon opslaan en opnieuw kon creëren. Dit Hopfield network maakt gebruik van het magnetisch moment dat atomen hebben.
Geoffrey Hinton, Brits-Canadees, gebruikte dit netwerk voor een ander nieuw netwerk dat de Boltzmann machine heet. Dit netwerk kan kenmerkende patronen herkennen in data. De machine kan daardoor afbeeldingen categoriseren of nieuwe afbeeldingen creëren die lijken op die waarmee hij getraind is.
Ellen Moons, voorzitter van het Nobel Comité voor Natuurkunde, benadrukte bij de bekendmaking dat AI veel kansen biedt, maar ook een bedreiging voor de mensheid kan zijn.
Dinsdagmiddag om 17 uur verschijnt er een speciale aflevering van Onbehaarde Apen over deze Nobelprijs
Het moest geen politieke film worden, vertelden de makers na een succesvolle première op het Sundance festival afgelopen januari. Een roadtrip van twee oude vrienden die elkaar opnieuw leren kennen – dat was het simpele uitgangspunt van documentaire Will & Harper. Een van hen is zo beroemd dat hij zijn gezicht half grappend als ‘money maker’ aanduidt: comedian Will Ferrell begon in de jaren negentig bij tv-programma Saturday Night Live (SNL) en groeide uit tot een geliefd filmacteur, dankzij melige, ontregelende rollen in Elf (2003), Anchorman (2004) en Blades of Glory (2007). In Barbie (2023) speelde Ferrell de oenige baas van Mattel.
Steele is schrijver voor tv, en was op de burelen van SNL de eerste die zag dat het misschien best iets kon worden met de boomlange, tikkeltje vreemde Ferrell. Sindsdien zijn hun levens en carrières aan elkaar verbonden, met als voornaamste dynamiek het aan het lachen krijgen van de ander. Serieuze gesprekken waren minder aan de orde – maar nu is dat toch echt nodig, willen ze hun vriendschap op eerlijke basis kunnen voortzetten. Tijdens de pandemie stuurde Steele een e-mail waarin ze haar transitie aankondigde. Steele’s geboortenaam Andrew was nu ‘een dode naam’; Steele was een vrouw en ze heette Harper, naar schrijver Harper Lee.
Ferrell – openlijk Democraat, maar voorheen niet vies van homofobe grappen – is aanvankelijk vooral verbaasd. Waar komt dit vandaan, wat schuilt erachter? Hoelang heeft Steele naar deze beslissing toegeleefd? En hoe gaat het nu verder – gaat Steele opeens wijn drinken in plaats van bier? Moet Ferrell op zijn woorden gaan letten?
Deze en zoveel andere, voor mensen die de transitie van een dierbare van dichtbij meemaken herkenbare vragen komen op kabbelend tempo aan de orde tijdens een autoreis van zestien dagen, van New York naar Californië, waarin Steele ook de wateren test wat betreft oude liefhebberijen als het bezoeken van sportwedstrijden en ranzige bars. Kan dat veilig als trans vrouw – en dan niet alleen in New York, waar het tweetal de reis aftrapt met een vrolijk etentje met de SNL-collega’s, maar ook in staten waar in hoog tempo anti-trans-wetten worden doorgevoerd?
De film blijft ons het antwoord in zekere zin schuldig, want met een cameraploeg én de star power van Ferrell als buffer durft Steele zich – terecht – vrijer in het openbaar te bewegen dan alleen. Je zou kunnen zeggen dat de vriendelijkheid waarmee ze ook op potentieel gevaarlijke plekken wordt bejegend wordt afgedwongen door de grote clown in haar kielzog; zelfs de gouverneur van Indiana haalt stoïcijns de schouders op als Ferrell zijn vriendin introduceert bij een sportwedstrijd. Toch vindt Ferrell na afloop dat hij heeft gefaald. Glimlachend met deze oerconservatief op de foto, onbedoeld onderdeel van politiek vertoon – in plaats van de gouverneur een scherpe vraag te stellen.
Het meest wrange moment komt in Texas. In een steakhouse zet Ferrell in Sherlock Holmes-kostuum met veel bombarie het mes in een gigantisch stuk vlees, met de bedoeling het in één uur op te eten; dan is het gratis. Steele zit tegenover hem, om hen heen worden de telefoontjes getrokken, en opeens lijkt de sfeer om te slaan. Een bombardement aan trans-haat op X vormt achteraf het virtuele bewijs dat ze hier helemaal verkeerd zaten. Opnieuw is Ferrell het meest aangedaan; als vriend en beschermer van Steele schoot hij tekort.
Steele’s vroegere depressies en zelfhaat komen uitgebreid aan bod tijdens de intieme gedeelten van de reis, waarin ze echt met z’n tweeën zijn en meanderend hun gedeelde geschiedenis bijwerken. Klapstoeltjes erbij, koud bier: vertel maar. Ferrell blijft vragen stellen. Hoe ís dat nou, borsten hebben?
Tessa Pancras en haar collega’s waren nog maar nauwelijks begonnen om de vervuiling van hobbyeieren te onderzoeken, toen ze al alarm moesten slaan. Ze hadden in de omgeving van de chemische fabriek Chemours in Dordrecht eieren geraapt en lieten die testen op PFAS, een verzameling chemische stoffen waarvan sommige kanker kunnen verwekken. De eerste eieren, vertelt de onderzoeker van ingenieursbureau Arcadis, hadden „schrikbarend hoge waarden. Ze zaten zó vol met PFAS dat we meteen mensen moesten waarschuwen.
Dus riepen het RIVM en de GGD al in december 2023 bewoners van de regio-Zuid-Holland Zuid – tussen Dordrecht en Gorinchem – op om geen eieren van hobbykippen meer te eten.
Maandag brachten vier gemeenten rondom Chemours het afgeronde onderzoek naar buiten. Het werpt nieuw licht op hóé PFAS in eieren belandt. En het toont hoe diep de Nederlandse grond is vervuild door de ‘forever chemical’, een door mensen gemaakte verzameling chemische stoffen die zo handig zijn omdat ze voorkomen dat eten aanbakt in de pan, die zo sterk zijn dat ze niet afbreken en die zó gevaarlijk zijn dat ze de weerstand kunnen verlagen en in grote hoeveelheden kankerverwekkend kunnen zijn.
Uitschieters
De conclusies van het onderzoek bevestigen wat NRC in augustus 2023 ontdekte: de eieren van hobbykippen rondom chemische fabriek Chemours zitten vol met PFAS – zowel met het door Chemours geproduceerde PFOA als andere vormen. Omliggende gemeenten hadden toen al om onderzoek verzocht, de NRC-publicatie was aanleiding om het Arcadis-onderzoek te versnellen en uit te breiden, zegt Pancras.
Door die NRC-publicatie kregen ze ook de stof PFOS in het vizier. Dat is een vorm van PFAS die, voor zover bekend, nooit in Nederland is geproduceerd. Toch werd de stof in te hoge waarden gevonden in sommige van de eieren die NRC liet testen.
Dat blijkt ook uit het nieuwe onderzoek. PFOS is op veel plekken de dominantste vorm van PFAS in eieren. In sommige is het aandeel een derde tot bijna de helft van alle aangetroffen PFAS.
En Chemours dan? Ook PFOA wordt in de eieren aangetroffen. Net als in het NRC-onderzoek nam het aandeel af naarmate de afstand tot de fabriek afnam. Wel is het aandeel PFOA in de eieren uit het nieuwe onderzoek een stuk lager: gemiddeld zo’n 21 procent van alle PFAS-vormen, ook in de kippeneieren die direct tegenover Chemours werden gelegd. In degene die NRC vanaf ongeveer dezelfde locatie liet testen door een laboratorium van de Vrije Universiteit Amsterdam, lag het aandeel PFOA hoger: zo’n 60 procent, met uitschieters naar ruim driekwart.
Pancras schrikt van die percentages. Een duidelijke verklaring voor het verschil ontbreekt, zegt ze. Het is mogelijk toeval, hoewel zowel Arcadis als NRC eieren van locaties met opvallende scores een tweede keer lieten testen. Ophokken zou een rol kunnen spelen: de eieren van opgehokte kippen bleken in het NRC-onderzoek vrijwel geen PFAS te bevatten.
Europese gezondheidsnormen
Of mogelijk speelt de ‘legfrequentie’ een rol, zegt Pancras: als een kip elke dag legt, is de hoeveelheid PFAS in haar eieren lager dan als ze één keer per week broedt. De PFAS is dan een week opgebouwd en komt in één keer uit de kip.
Zeker is wel: in beide onderzoeken is de hoeveelheid van de aan Chemours te linken PFAS op sommige plekken al hoger dan de Europese gezondheidsnormen toestaan. Pancras: „Het is dan ook niet zo dat we zeggen dat het níét van Chemours komt. Het is vooral dat we zeggen: met name PFOS speelt een heel belangrijke rol.”
Hoe komt die PFOS in eieren terecht? Aangenomen werd dat kippen in vervuilde grond pikken en zo de stof opnemen. Het onderzoek komt met een nieuwe verklaring. De concentraties PFAS in de grond waren namelijk lager dan in de eieren: regenwormen blijken het probleem. Ze nemen PFAS op uit de grond en accumuleren die in hun lichaam. Vervolgens worden de wormen opgegeten door kippen.
Dat in eieren uit de winkel de concentraties PFAS zeven tot duizend keer lager liggen, onderstreept die besmettingsroute: „Industriële kippen eten geen regenwormen”, zegt Pancras. Die zitten vooral binnen, in grote stallen.
Lees ook
Je zou willen dat er geen ramp voor nodig is om de volgende PFAS op te sporen, zegt deze milieuchemicus
Chinese fabrieken
De grond waarin regenwormen leven, is op drie manieren vervuild, zegt ze. In Zuid-Holland Zuid komt een deel dus door Chemours. De precieze bronnen van de PFOS zijn niet te herleiden. Pancras: „Maar we weten dat PFAS wereldwijd door de lucht wordt verspreid. In Antwerpen heeft de fabriek 3M PFOS geproduceerd, die uitstoot zal deels in Nederland zijn neergedaald. En het kan ook best uit Chinese fabrieken hierheen zijn gewaaid.”
Daarnaast is de vervuiling de prijs van gebruiksproducten. Al decennia spuiten mensen hun kleding, schoenen en banken in met waterafstotende stoffen. Pancras: „Als je een tapijt hebt dat is behandeld met PFAS, dan krijg je ook al te hoge PFOS. Een bank zonder PFAS is amper te krijgen.”
Zeker is dat de hoeveelheid van de aan Chemours te linken PFAS op bepaalde plekken de Europese gezondheidsnormen overschrijdt
De conclusies wijzen erop dat PFAS-besmetting van eieren niet alleen een gevaar is rondom een chemische fabriek. Pancras: „Het viel op dat de concentratie PFOS in de grond niet eens zo hoog was, vergelijkbaar met wat je in de stad vindt. Dat vonden we schrikbarend: bij vrij lage concentraties nemen wormen het al zó goed op. Wat betekent dat voor de rest van Nederland?”
Volgend jaar komt daarover wellicht meer duidelijkheid: dan presenteert het RIVM een onderzoek naar PFAS in eieren op zestig locaties in Nederland.
Christian Brückner, de Duitse hoofdverdachte in de verdwijning van het Britse meisje Madeleine McCann, is dinsdag door een rechtbank in het Duitse Braunschweig vrijgesproken in een aantal andere misbruikzaken. Dat melden Duitse en internationale media dinsdag.
Brückner (47) werd verdacht van drie gevallen van verkrachting en twee van seksueel kindermisbruik. De zaken speelden in Portugal en dateren uit de periode tussen 2000 en 2017. De aanklagers hadden vijftien jaar cel geëist, maar de rechtbank oordeelde dat zijn schuld onvoldoende bewezen is. De aanklagers gaan in beroep.
De Duitser komt ondanks zijn vrijspraak niet op vrije voeten. Hij zit vast vanwege de verkrachting van een 72-jarige Amerikaanse vrouw in de Portugese stad Praia da Luz in 2005. Vijf jaar geleden veroordeelde een rechter Brückner in die zaak tot zeven jaar gevangenisstraf.
Nooit teruggevonden
Kort na die veroordeling kwam Brückner in beeld als verdachte in de verdwijning van McCann in 2007. Het toen drie jaar oude Britse meisje verdween uit het appartement waar ze met haar ouders op vakantie was, tevens in Praia da Luz.
De zaak kwam internationaal uitgebreid in het nieuws, maar McCann werd nooit teruggevonden. Aangenomen wordt dat ze niet meer leeft.
Brückner zou tegen een celgenoot hebben verteld dat hij bij een inbraak een kind had ontvoerd en zijn telefoon zou zich tijdens de ontvoering in de buurt van het appartement van McCanns ouders hebben bevonden. De Duitser zelf ontkent; hij is ook nooit aangeklaagd in de zaak.
Lees ook
Zoektocht naar ‘Maddie’ McCann ten einde, materiaal naar Duitsland gestuurd