Nicki Minaj: arrestatie, ruzies, vertragingen én natuurlijk opzwepende rap

Posted on May 30, 2024 by admin

Als de deur van een arrestatiebusje van de marechaussee hard dichtslaat, is dat vaak slecht nieuws voor degene die erin zit. Afgelopen zaterdag was dat Nicki Minaj (41), de meest gestreamde vrouwelijke rapper van 2023 (meer dan 5 miljard streams op Spotify). Minaj toert momenteel de wereld over met haar album Pink Friday 2. Op donderdag 23 mei speelde ze in Amsterdam. Op zaterdag zou ze Manchester aandoen, maar omdat ze zo’n dertig tot honderd gram wiet bij zich zou hebben gehad op weg naar Engeland, werd ze op Schiphol opgepakt. Later die avond werd ze vrijgelaten, met een boete van 350 euro. In Nederland mag je maximaal vijf gram wiet bij je hebben, en je mag geen wiet meenemen naar het buitenland. Dat had Minaj niet helemaal begrepen, zoals ze op sociale media schrijft – „This is Amsterdam btw, where weed is legal.”

Helaas voor de fans in Manchester kwam haar vrijlating te laat. Die hadden het echter wel kunnen zien aankomen: Minaj livestreamde haar arrestatie namelijk via sociale media, waar ze liet weten dat ze niets kon doen aan de annulering van haar show, omdat de marechaussee haar opzettelijk langer vast zou hebben gehouden. De marechaussee ontkent dat. Het was niet de eerste keer die week dat Minaj ophef veroorzaakte: donderdag verscheen ze tweeënhalf uur te laat op het podium van de Ziggo Dome. Ophef is haar überhaupt niet vreemd, ze is er zowel geliefd als berucht om.

Lees ook
Nicki Minaj bewijst dat ze bij de top van de hiphop hoort

Enorme hype

Minaj werd in 1982 geboren in Trinidad en Tobago als Onika Tanya Maraj-Petty, maar vertrok al op jonge leeftijd naar Queens, New York. Muzikaal is ze al actief sinds 2004, pas in 2010 brak ze echt door bij het grote publiek. Dat was met een verse op de hit ‘Monster’ van Kanye West en Jay-Z – die was tekstueel en flowmatig zo sterk, dat er een enorme hype rondom haar ontstond. Datzelfde jaar had Minaj namelijk ook haar debuutalbum Pink Friday uitgebracht op het label Young Money van Lil Wayne. Ze kwam direct op nummer twee de Billboard 200 lijst binnen, voor bestverkochte albums in Amerika.

Met haar opzwepende flow, scherpe, felle en soms grove rapteksten kan ze zich qua rapvaardigheid meten met de groten. Sterker nog, haar bijnaam is ‘Queen of Rap’. Toch is ze meer dan rapper: ze was de eerste vrouwelijke rapper die de grenzen van hiphop oprekte door haar sterke popstergehalte. Dat deed ze vooral door poppy hooks in haar muziek, en poppy looks in de manier waarop ze zich kleedt. Eerder roze, suikerspinnen pruiken en Kary Perry-achtige looks dan baggy, stoer en klassieke hiphop outfits, zoals haar voorganger Lil’ Kim dat deed, bijvoorbeeld. Zo maakte ze een track voor de film Barbie, en haar hondsloyale groep fans noemen zichzelf ‘The Barbz’.

Hoe dan ook inspireerde ze met haar geheel eigen stijl een nieuwe generatie vrouwelijke, rappende popsterren, zoals Cardi B, Megan Thee Stallion en Doja Cat. Opvallend genoeg is ze ook berucht om haar ruzies met uitgerekend de mensen die ze inspireerde. Begin dit jaar was vooral de ‘beef’ tussen Minaj en Stallion gesprek van de dag. Stallion zou kwaad bloed hebben gezet bij Minaj toen zij op de track ‘WAP’ verscheen, superhit uit 2019 van de eeuwige rivaal Cardi B. Maar ook Taylor Swift en Miley Cyrus en zelfs Lil’ Kim hebben het in het verleden aan de stok gehad met Minaj. The New York Times spreekt dan ook van een „reputatie van publiekelijke ruzies”.

Zondag 2 juni speelt Nicki Minaj voor een tweede keer in de Ziggo Dome. Info: ziggodome.nl De dag erop (3/6) haalt ze haar Manchestershow in.

Uitdagend dansplezier bij ‘indie sleaze’-eenmansband The Dare in Bitterzoet

admin
November 20, 2024
0

Harrison Patrick Smith, alias The Dare, kan tevreden zijn. Het publiek maandag bij zijn eerste eigen show in Nederland (hij trad eerder op tijdens het London Calling-festival in Amsterdam) was hoofdzakelijk vrouwelijk, gekleed in korte topjes, had zich met glitter versierd en was al enthousiast bij de voorprogramma-dj. Blote armen zwaaiden boven de hoofden.

En dat is waar The Dare over zingt, over de gelukzaligheid in ‘de club’, over aantrekkelijke vrouwen en de drugsroes. Smith mag dan oorspronkelijk een student uit Seattle zijn met een liefde voor Engelse literatuur, inmiddels is hij verhuisd naar New York en heeft hij andere interesses. Door erover te zingen worden zijn dromen werkelijkheid.

Het bijzondere aan The Dare is dat hij op een band líjkt. Hij klinkt als een band, imponeert als een band maar is eigenlijk in zijn eentje. Zowel op zijn album als live. Als solo-artiest kreeg hij een snelle lancering door zijn recent verschenen debuutalbum What’s Wrong With New York? en de daaraan voorafgaande EP The Sex waarmee hij een aanjager van het feestgevoel bleek.

Stropdas

Zo stond hij nu op het piepkleine podium, tegen een achtergrond van knipperende witte lichten: in kostuum, stropdas en wit overhemd, zonnebril op en af, zwaaiend met zijn lange armen alsof hij een arena moest temmen, of rollend over de vloer.

Smith zingt nonchalant en wereldwijs, alsof hij geen moeite hoeft te doen, en zweept zichzelf op met rudimentaire electro-beats die al even makkelijk een ophitsend mozaïek opleveren. Drummachines dreunen, synthesizers geven schelle schichten, zuigende geluiden dringen tussen de klanken door – rechttoe rechtaan, eindeloos pulserend.

Smith stond onlangs extra in de belangstelling door zijn samenwerking met de Britse zangeres Charli xcx, bekend van het album Brat, voor wie hij het nummer ‘Guess’ produceerde. Hij wordt bovendien geassocieerd met het aura van New York als ‘sleazy’ hoofdkwartier en is nu boegbeeld van de ‘indie sleaze’-stroming, een herwaardering van groepen als The Strokes, LCD Soundsystem en The Libertines. De naam slaat behalve op muziek – een melange van punk en electro – ook op het imago van zedeloos en bandeloos.

In Bitterzoet speelde hij al zijn nummers, zoals ‘You’re Invited’, ‘Sex’, ‘Girls’ (‘I like girls who make love/ but I love girls who like to fuck’), meezingers die oproepen tot hedonisme. Daarentegen zong hij ‘Elevation’ doorleefd en ook een beetje jammerend, alsof de kater opspeelde. Opvallend was de cover ‘I Can’t Escape Myself’, uit 1980, van de sombere Britse band The Sound, in een gelaten versie, zonder dansbeats en wilde gebaren. Na dit ‘memento mori’ regeerde weer het uitdagende dansplezier, waarbij toegift ‘Girls’ werd overstemd door de dansende en meezingende vrouwelijke fans.

‘Sister Act’ is op z’n best met het swingende nonnenkoor en de komische onderonsjes

admin
November 20, 2024
0

In hun felgekleurde habijten stelen ze de show, de nonnen in de musical Sister Act. Nachtclubzangeres Deloris heeft hun worstelende koortje omgetoverd tot een hit. Nu swingen de nonnen over het toneel en zingen weinig religieuze liedjes met teksten als ‘zegen mij toch elke nacht’.

Sister Act is een komedie, gebaseerd op de film uit 1992 met Whoopi Goldberg in de hoofdrol. Deloris, die in de Nederlandse musical wordt gespeeld door April Darby, is op de vlucht voor haar foute vriendje (leuke rol van Robbert van den Bergh) en duikt onder in een klooster. De vrome leefstijl is niet haar ding, maar door de muziek komen de nonnen en de zangeres tot elkaar.

Dit eenvoudige verhaal is verpakt in een kleurrijke show, waarbij flink op de lach wordt gespeeld. Zo zingt Deloris’ vriendje het nummer ‘Want ze blijft mijn meissie’, dat eerst nog romantisch klinkt met zinnen als „Ze hoort bij mij, die meid”, maar al snel escaleert: „En is ze hier, die meid/ maak ik d’r dood, die meid/ ik pomp d’r helemaal vol lood, die meid.” De zoektocht naar Deloris is een kat-en-muisspel compleet met een verliefde agent, knullige criminele handlangers en een wilde achtervolging door het klooster.

Lekker brutaal

Actrice April Darby speelt Deloris lekker brutaal. Ze heeft humor en charme, maakt van de interacties met de nonnen een feestje en heeft een fijne warme stem – al schiet ze soms net te kort als nummers om veel vocale kracht vragen. Haar tegenspeler is de dominante Moeder Overste, gespeeld door cabaretière Sanne Wallis de Vries. Zij redt zich prima met de humor in de musical, maar laat in zang en dans soms steekjes vallen. Daarbij schieten enkele scènes wel erg door in kluchtig spel, zoals het nummer ‘U vindt het blijkbaar best’, waarin Moeder Overste zich tot de hemel wendt om haar zorgen te delen.

Binnen de club nonnen worden verschillen in karakters lekker uitvergroot. Zo is er de cynische Maria Lazarus, een heerlijke rol van Mylène d’Anjou die met haar sublieme timing alle lachers op haar hand heeft. Daar tegenover staat bijvoorbeeld de jonge en naïeve Maria Roberta (Maartje Kruitwagen), die benieuwd is naar de wereld buiten de kloostermuren.

Uiteindelijk zijn het hoogtepunt van deze musical de optredens van dit nonnenkoor, afgewisseld met de komische onderonsjes. In een verrassend decor, waar een cirkel met glas-in-lood alles omlijst, worden steeds razendsnel nieuwe settings gecreëerd. We schieten van politiekantoor naar klooster, naar een ruige buurt in Amerika. Dan is Sister Act op z’n best: als vlotte show zonder pretenties.

Met een stem als een stiletto hakt Amyl and the Sniffers het patriarchaat in mootjes

admin
November 19, 2024
0

Stel je voor dat Lemmy Kilmister, ruigste én lelijkste rocker aller tijden en tevens voorman van Motörhead, zou reïncarneren zonder druipsnor, gezichtswratten en verdwenen tanden en terugkeerde op aarde als jonge, hyperactieve, op en neer springende powerchick in een minuscuul gouden outfit.

Best moeilijk? Doe desnoods je ogen dicht en hou die gedachte vast. Want er is meer.

Stel je voor dat die feminiene Lemmy ook nog eens uit Australië zou komen. Dat continent geldt bij uitstek als De Grote Verdubbelaar. Zodra Aussies zich op (punk)rock(-’n-roll) storten wordt het per definitie simpeler, harder en vooral: lomper. De lijst is lang en de bandnamen spreken boekdelen: van oervaders Cosmic Psychos en Hard-Ons, tot jonkies Stiff Richards en The Chats.

Oké, doe je ogen maar weer open en kijk het beest in de bek: Amyl and the Sniffers. Maandagavond bulldozerde het viertal uit Melbourne frontaal over Utrecht heen tot er van TivoliVredenburg weinig meer overbleef dan een platgewalste road pizza. Vuilbekkende koningin van het bal was Amy Taylor, een 1.60 meter lange, in een ketel met ADHD gevallen Duracel-stuiterbal met een keel als een stiletto. „I just wanna wear my bikini, I just wanna wear my shorts”, gilde ze over haar gouden garderobe, maatje XS, die nog altijd meer verhulde dan de hoes van het net verschenen derde album Cartoon Darkness. Daarop staat ze namelijk topless.

Viespeuken

Waar Lemmy ooit opschepte over minderjarige groupies (‘Jailbait’) of ‘Rock out with your cock out’ durfde te rijmen, draait Amy die grootspraak doodleuk om: „You think the world is not man enough?”, foetert ze in ‘Tiny Bikini’: „So I’m gonna inject some of this cunt.”

En potentiële viespeuken zijn gewaarschuwd: Taylor is vast van plan het patriarchaat in mootjes te hakken. „All I ever wanted was to walk in the park”, blèrt ze namens alle vrouwen die in het donker niet over straat durven in de als trage ballad vermomde wraakfantasie ‘Knifey’: „Please stop fucking me up.” Als het aan haar ligt, krijgen alle nafluiters, kontknijpers, aanranders en verkrachters zo snel mogelijk hun verdiende loon: een mes tussen de ribben. „Out comes the night, out comes my knifey. This is how I get home nicely.” Ook weer geregeld.

En als het machismo dan is gecastreerd, waarom niet ook meteen de wereldpolitiek fixen? Ook dat is – letterlijk – in een vloek en een zucht geregeld. In één ademteug ratelt Taylor: „Ik-moet-even-iets-kwijt-want-alles-is-politiek-tegenwoordig-en-het-breekt-mijn-en-ieders-hart-dat-er-letterlijk-een-genocide-gaande-is-in-Gaza-en-oorlog-in-Oekraïne-en-de-hele-wereld-lijkt-één-grote-stinkende-bende-en-dat-is-hartverscheurend-omdat-er-zoveel-is-om-van-te-houden-zoals-alle-vrienden-en-liefde-en-muziek-en-chocolademilkshakes-en-meer-van-die-bullshit-en-daarom-zijn-alle-mensen-het-waard-om-voor-te-vechten-want-zij-houden-ook-van-chocolademilkshakes-thank-you!”

En hop! Zodra The Sniffers de bulldozer van razende punkrock weer laten brullen, steekt Taylor haar tong uit, balt haar vuisten en begint springend te schreeuwen: „I don’t like misery!”