De Amerikaanse techbedrijven Oracle en OpenAI zijn van plan om, samen met de Japanse techinvesteerder Softbank, 100 miljard dollar uit te trekken in een AI-superdatacenter. Om te beginnen in Texas, meldt nieuwszender CBS. Aan de kersverse president Trump de eer om deze investering aan te kondigen, die nog zou kunnen oplopen tot meer dan 500 miljard dollar. Amerika wil een AI-supermacht worden en Trump belooft de AI-bedrijven minder ‘beperkende’ regels om de voorsprong op de rest van de wereld te vergroten. Het lijkt er overigens op dat dit een update is van een eerder plan van OpenAI en Microsoft, dat ook de naam StarGate draagt.
Het AI-project is ‘StarGate’ gedoopt. Dat was ook de naam van een geheim project van het Pentagon, waarbij in de jaren zeventig helderzienden werden ingezet om op grote afstand informatie te vergaren. Dat werkte niet, maar het leverde een leuke film op: The Men Who Stare at Goats, met Ewan McGregor en George Clooney.
Wall Street reageerde positief op de eerste werkdag van de Amerikaanse president, omdat Trump zijn herhaalde dreigementen voor hogere importtarieven nog niet meteen in daden omzette. Wel zwaait Trump met een invoertarief van 25 procent voor buurlanden Canada en Mexico, per 1 februari.
De NOS citeerde uit de jaarlijkse Werkmonitor van Randstad. Uit deze enquête onder 26.000 ondervraagden blijkt dat werkenden de balans tussen werk en privé – voor het eerst – net iets belangrijker vinden (83%) dan hun salaris (82%).
Thuiswerkers hebben gelijk. Volgens Autoweek was het in 2024 nog nooit zo druk op de weg. Vooral op dinsdagen en donderdagen staan er veel files, en 77 procent van de opstoppingen vindt plaats tijdens de spits.
Al het Trumpnieuws beu? Heb geduld. The Economist keek maandag naar de eerste aankondigingen van de nieuwe Amerikaans president en noemt dit het begin van het einde van het tijdperk Trump. „Als de rook is opgetrokken moet Trump past echt zijn best gaan doen om een blijvende erfenis achter te laten.”
Een stenen beeld dat zich op miraculeuze wijze lijkt te bewegen over een wateroppervlak: het is typisch een idee van de duizendkunstenaar van de Italiaanse Barok, Gian Lorenzo Bernini (1598-1680). Hij bedacht het voor een fontein op Piazza Navona in Rome, waarvoor hij in 1653 een model in terracotta boetseerde. Dit 72 centimeter hoge beeld van de watergod Triton is vanaf woensdag in het Rijksmuseum in Amsterdam te zien als permanente bruikleen van een particulier, opgesteld in de zaal gewijd aan 17de-eeuwse Nederlandse schilders die naar Italië reisden. Behalve twee recent aan hem toegeschreven tekeningen in Teylers Museum in Haarlem en één tekening in Museum Boijmans Van Beuningen die mogelijk van Bernini is, bevinden zich geen werken van Bernini in Nederlandse openbare collecties. Met de Triton toont het Rijksmuseum nu de enige sculptuur door deze kunstenaar in Nederland.
Het model laat prachtig zien hoe Bernini zich op klein formaat een voorstelling maakte van een nog uit te voeren, meer dan levensgroot marmeren beeld van een naakte man in een beweeglijke pose. Triton staat met twee voeten op een grote klinkhoorn, zijn opgeheven gezicht met bolle wangen, geprononceerde lippen en lange bakkebaarden wordt omkranst door een dikke haardos die door de wind naar voren lijkt te worden geblazen. Zijn lichaam is gedraaid omdat hij met beide handen links van zijn lichaam de staart vasthoudt van een grote vis waarvan de grote, monsterlijke kop van achteren door de benen van de man weer tevoorschijn komt. De bek van het dier was bedoeld voor de waterstroom van de fontein.
De kunstenaar kon in de zachte (later gebakken) klei experimenteren met de complexe compositie en de verschillende texturen van de huid van mens en vis, en de oppervlaktes van schelp en rots, waarin spatels en, zo lijkt het, hier en daar zelfs vingerafdrukken zich laten herkennen. Bernini zal veel meer van dergelijke modellen hebben gemaakt, maar die zijn lang niet allemaal bewaard gebleven.
Lees ook
Twee tekeningen uit collectie Teylers toegeschreven aan Bernini
Belangrijkste kunstenaar
Bernini is onbetwist de belangrijkste kunstenaar van het 17de-eeuwse Rome. Als architect en beeldhouwer in opdracht van pausen en aristocraten drukte hij met paleizen en kerken, standbeelden en fonteinen een stempel op de stad die haar uiterlijk nog steeds bepaalt. Een van zijn grote projecten is de versiering van Piazza Navona, een ovaal plein dat de vorm volgt van het keizerlijke Stadion van Domitianus. In het midden maakte Bernini voor paus Innocentius X de beroemde Vierstromenfontein (1651), met een Egyptische obelisk omringd door monumentale figuren die de rivieren Nijl, Donau, Ganges en Rio de la Plata uitbeelden.
Aan de twee uiteinden van het plein stonden al twee waterbassins met relatief bescheiden sculptuurdecoratie. Beide zouden in de loop der tijd worden voorzien van een grote, centrale figuur. Voor de fontein aan de zuidkant werd Bernini opnieuw ingeschakeld. Zijn ontwerp voor Triton staande op een schelp, worstelend met een vis, zou uiteindelijk in marmer worden uitgevoerd door assistent Giovanni Antonio Mari. Vanwege de verondersteld Afrikaanse of ‘Moorse’ gelaatstrekken van deze figuur, kwam de fontein al snel bekend te staan als ‘Fontana del Moro’. De fontein aan de noordzijde zou pas in de 19de eeuw een beeld van Neptunus krijgen.
In 2002 dook een model van Bernini’s hand voor deze figuur op, een 80 cm hoog terracotta beeld dat zich nu bevindt in het Kimbell Art Museum in Fort Worth. Waarschijnlijk betreft het een kopie die Bernini maakte naar het voltooide beeld, als geschenk aan zijn opdrachtgevers. Het iets kleinere model dat nu in Amsterdam is te zien, komt minder afgewerkt en daardoor losser, dynamischer en expressiever over. Het representeert daarom waarschijnlijk een eerder stadium in het werkproces. Lange tijd is het werk door de Bernini-specialisten over het hoofd gezien omdat het zich bevond in de privécollectie van de Romeinse familie Chigi, en het bovendien overdekt was met een bronskleurige overschildering. Nadat het werk was gerestaureerd, werd het vijf jaar geleden voor het eerst aan een groter publiek getoond in de Rijksmuseumexpositie Caravaggio-Bernini. Barok in Rome.
Het zeldzame terracotta model dat nu in permanente bruikleen aan het museum is afgestaan, zal de basis hebben gevormd voor een gipsafgietsel dat later weer werd gebruikt om het veel grotere marmeren beeld uit te voeren. Als bij bijzondere gelegenheden het hele Piazza Navona onder water werd gezet zal het, in een theatraal barokspektakel, geleken hebben alsof Triton daadwerkelijk over het water gleed.
Lees ook
In het Rijksmuseum zie je het realisme van Caravaggio en Bernini
Pete Hegseth, de door Donald Trump naar voren geschoven kandidaat-minister van Defensie, wordt beschuldigd van alcoholmisbruik en mishandeling van zijn ex-vrouw. Dat staat in een beëdigde verklaring in handen van persbureau Reuters, die de ex-schoonzus van Hegseth dinsdag aan de Amerikaanse congrescommissie heeft overhandigd. De beschuldigingen komen vlak voordat de Senaat gaat stemmen over zijn aanstelling als minister van Defensie.
De verklaring is gegeven door Danielle Dietrich Hegseth, die tussen 2011 en 2019 getrouwd was met de broer van Pete Hegseth. In de beëdigde verklaring stelt zijn voormalig schoonzus onder meer dat Pete Hegseth’s ex-vrouw Samantha haar had verteld „dat ze zich ooit in haar kast voor Hegseth verstopte omdat ze vreesde voor haar persoonlijke veiligheid”. Het incident zou tussen 2014 en 2016 hebben plaatsgevonden.
Door de krappe Republikeinse meerderheid (53 tegenover 47 Democraten) kan Hegseth de stemming over zijn ministerschap verliezen; mochten er drie Republikeinse senatoren besluiten zich te verenigen met de Democraten en tegen zijn benoeming te stemmen. Hegseth’s ex-schoonzus laat weten dat haar verklaring een reactie is op een verzoek Amerikaanse senator Jack Reed, de topdemocraat in de defensiecommissie.
Ex-vrouw Samantha ontkent
Pete Hegseth zelf ontkent de beschuldigingen. Ook zijn ex-vrouw Samantha Hegseth ontkende de allegaties: „Er was geen fysieke mishandeling in mijn huwelijk”, verklaarde zij in een statement op NBC News. Daar voegde ze aan toe niet verder te willen uitweiden over haar huwelijk met Pete Hegseth.
Tim Paralatore, de advocaat van Pete Hegseth, plaatst vraagtekens bij de geloofwaardigheid van Danielle Hegseth. In een interview met CBS News stelt hij dat Danielle een „anti-Trumpse extreem-linkse Democraat is” die niet goed overweg kon met de familie Hegseth.
Correctie (22-01): in de kop van een eerdere versie van dit artikel stond dat ‘Pete Segeth’ beschuldigd was. Dat klopt niet, dat moest ‘Pete Hegseth’ zijn. De kop is aangepast.
Liveblog Amerikaanse politiek
Pete Hegseth beschuldigd van fysieke mishandeling net voor stemming ministerschap
Jeroen van der Linden liep op zijn handen door het Vondelpark. Kleine stapjes, zuchtend en hijgend; met zwarte handschoenen over het grijze wandelpad. En zijn petje bleef ook nog gewoon op zijn hoofd zitten. Het ding leek even onverstoorbaar als zijn eigenaar, die inmiddels als een van de weinige parkgangers wist hoe de hoge bomen eruitzagen als de wereld op z’n kop stond.
We zouden hem al kunnen kennen „van zijn records twintig kilometer koprollen of vijfentwintig kilometer radslagen”, zei de voice-over. Maar kende je hem nog niet, dan was er nu weer een geschikte aanleiding: Van der Linden liep een kilometer op zijn handen door het Vondelpark, om aandacht te vragen voor de mentale gezondheid van jongeren. En die kilometer was gelijk een goede oefening. Over twee maanden wilde hij er zeven lopen. Op zijn handen. Een wereldrecord.
Van der Linden deed zijn verhaal bij NH Nieuws, de regionale omroep voor de provincie Noord-Holland. Als de grote ontwikkelingen even niet te behappen zijn, zo beredeneerde ik dinsdag, dan kun je je maar beter even bij de kleine houden. Daarom hield ik niet bij welke decreten de nieuwe president van de Verenigde Staten allemaal afvaardigde en zapte ik in plaats daarvan volhardend heen en weer tussen regionale zenders, van een handstand in het Amsterdamse Vondelpark naar stilstaande roltrappen bij het Rotterdamse station Dijkzigt, tot de wereld weer een beetje overzichtelijk werd. Zo’n tijdelijk regiodieet zou ik iedereen aanraden.
„Ja ja”, zeg je dan. „Jij hebt makkelijk praten. Als jij de hele dag Omroep Brabant kijkt heet het werk. De gemiddelde mens kan zich dat niet veroorloven.” „Goed punt”, antwoord ik die hypothetische lezer, terwijl ik mijn blik niet afwend van een reportage over vastelaovend. „Maar laat me dan op z’n minst enkele lokale highlights voor je op een rijtje zetten.”
Zo werd op een schoolplein in Almere Laila Youssifou ontvangen door juichende scholieren (Omroep Flevoland). De olympisch roeier bezocht haar oude basisschool om de kinderen aan het sporten te krijgen en leende voor de gelegenheid zelfs vier roeimachines van haar oude roeivereniging. Zo’n machine was zwaar, maar best leuk, liet een kind desgevraagd weten. Buiten gym om sportte ze niet echt. „Dat zou wel wat meer kunnen, misschien”, suggereerde de verslaggever optimistisch. „Hm”, zei het meisje. „Nee. Liever niet.”
Rivierkreeft en Haags hopje
In Bleskensgraaf losten kompanen Arjan van Dalen en Michael van ’t Hoff de rivierkreeftenplaag op door de arme beestjes te verwerken tot frituursnacks (Rijnmond). De eerste bedacht het idee, de tweede het recept. „Deze bitterbal is een ode aan mijn moeder”, zei Van ’t Hoff. „Ik heb van mijn moeder vroeger altijd de meest lekkere dingen mogen eten, en zeker schaal- en schelpdieren.” Daarna serveerde hij de snack met een tartaar van wortel en een kerriekoekje in de vorm van een rivierkreeft. Het meest eervolle einde waar je op kunt hopen, als je dan toch verwerkt wordt tot bitterbal.
En een snoepfabriek in Breskens in Zeeuws-Vlaanderen biedt hoop voor liefhebbers van het Haagse hopje (Omroep Zeeland). De officiële variant verdwijnt uit de schappen omdat de Zweedse producent de productie stopzet, maar in de snoepfabriek in Breskens blijven ze lekker doorgaan met hopjes maken. Deze hopjes heten niet Haags maar Hollands, en in plaats van vierkant zijn ze langwerpig – maar wees gerust: ze smaken nagenoeg hetzelfde.
Daar zal ik vandaag aan denken als het Trump- en Musk-nieuws weer binnenstroomt. We hebben tenminste het hopje nog. En als zelfs dat verdwijnt, dan rest ons Van der Linden, ondersteboven in het Vondelpark. Hij zei: „Als je het gevoel hebt dat de wereld op z’n kop staat, is het belangrijk dat je – ook als het heel zwaar is – nog steeds kleine stapjes vooruit kunt zetten.”