Met olympische precisie stelt Maurice Winterman het parcours voor de marathon in Parijs vast: ‘Als je niet meet verliezen wedstrijden en tijden hun waarde’

Posted on August 9, 2024 by admin

ParijsDoor onze redacteurSam de Voogt

‘Wacht eens even, gisteren gingen we hier rechtdoor.” In de stem van Maurice Winterman klinkt vertwijfeling. Hij is net op zijn fiets vertrokken van Hôtel de Ville in Parijs en na een paar honderd meter slaan de politiemotor, auto’s en fietser voor hem rechtsaf. Ze rijden verkeerd. Winterman knijpt in de remmen. De mensen van de Franse organisatie en atletiekbond World Athletics zien het. Wat moeten ze doen?

Winterman moet nog ruim veertig kilometer fietsen. Om precies te zijn 42.195 meter. Hij meet, op verzoek van World Athletics, op deze vroege ochtend in april het parcours van de olympische marathon op. Het is nu aan hem een beslissing te nemen. Winterman (56) stapt van zijn fiets af, draait zich om en gaat terug naar de start. „We beginnen opnieuw.”

Dit weekend is de marathon het sluitstuk van de Spelen, te beginnen op zaterdag met de mannen (met de Nederlander Abdi Nageeye). Op zondag volgen de vrouwen, met voor Nederland aan de start Sifan Hassan en Anne Luijten. Het parcours leidt de atleten van het stadhuis langs de glazen piramide van het Louvre en de Eiffeltoren richting Versailles, waar ze bij de kasteelhekken een ruime bocht maken en aan de andere kant van de Seine Parijs weer inlopen. Op de Esplanade des Invalides ligt de finish.

Om er zeker van te zijn dat de lopers 42.195 meter lopen, loopt Winterman de afstand nog eens na. De Nederlander is een van de pakweg driehonderd parcoursmeters in de wereld met een A-licentie en geldt als de beste van allemaal. „Het edele handwerk”, noemt Winterman wat hij doet. „Als je niet meet, kun je parcoursen en tijden niet met elkaar vergelijken. Dan verliezen wedstrijden en tijden hun waarde.”

Temperatuurverschillen

Obers legen asbakken op hun terras en de straten worden aangeveegd door de gemeentelijke dienst als een lange, tengere gestalte in een fluorescerend geel hesje en met een rode fietshelm op uit de ochtendschemer opdoemt. Op zijn wangen staat een baardje, onder zijn helm steken lange, warrige haren uit. Naast de poorten van de tuinen van het Louvre, houdt Winterman halt. Over een uur wordt hij verwacht bij het stadhuis, maar eerst moet hij nog iets doen: ijken.

Het fietspad naast de Tuileries is een lange streep kaarsrecht asfalt en daarom uitermate geschikt. Eerdere parcoursmeters hebben hier een afstand van precies 400 meter gemarkeerd met twee grote, metalen spijkers. Het vormt de basis voor de meetapparatuur van Winterman. Hij wijst naar het voorwiel van zijn Stevens-fiets. Daar hangt een Jones Counter, een apparaatje dat het aantal omwentelingen van het wiel – het aantal tikken – telt.

„Het betekent niet dat elke meting standaard hetzelfde is”, zegt Winterman. Temperatuur- of luchtdrukverschillen leiden ertoe dat de band meer (warmer) of minder (kouder) uitzet, en dus grotere of kleinere omwentelingen maakt. Die verschillen ondervangt hij door zowel voor als na de meting te ijken. Daarmee kan hij eventuele verschillen in het aantal tikken middelen.

Als hij twee keer op en neer is gereden, noteert Winterman met een potlood op een notitieblokje welk getal zijn teller aangeeft. Straks gaat hij dit getal op zijn laptop in een excelbestand omrekenen naar kilometers. Tijdens het fietsen is het dan een kwestie van zijn teller in de gaten houden om te zien wanneer hij precies een kilometer heeft afgelegd.

Ideale lijn

Een vrouw staat op Avenue de Versailles op de bus te wachten als ze verbaasd opkijkt. Ze ziet twee politiemotards, twee auto’s van de organisatie van de Spelen, twee motoren met filmcrews van de Franse tv, vier fietsers en een politiewagen, netjes op een lint. Het konvooi beweegt zich voort op de verkeerde helft van de weg en stopt pal voor haar neus.

Elke kilometer voltrekt zich hetzelfde: eerst remt Winterman rustig af, kijkt naar zijn teller, loopt de laatste paar passen tot hij op zijn teller het getal ziet dat correspondeert met het kilometerpunt. Hij geeft een seintje aan de twee Franse lokale gidsen die voor hem uitfietsen. Achter hem stapt David Katz af, technisch gedelegeerde van World Athletics.

Uit de auto’s van de organisatie verschijnen mensen met een hamer en metalen spijker. Bij de naaf van Wintermans voorwiel slaan ze die met harde klappen in het asfalt. Met graffiti noteren ze op de weg om welke kilometer het gaat. Winterman zoekt intussen naar een herkenningspunt. „Dat gaat allemaal in mijn rapport”, zegt hij, voordat hij een notitie maakt van het serienummer van de dichtstbijzijnde lantaarnpaal.

De agenten leiden het verkeer in goede banen. „Als atleet wil je nou eenmaal de ideale lijn lopen”, zegt Winterman. Als hij recht op een geparkeerde vrachtwagen afrijdt, kijkt de bestuurder hem aan alsof hij gek is. Winterman stopt, tilt zijn fiets een paar meter opzij, stapt weer op en fietst onverstoorbaar verder.

Winterman rijdt altijd rechtdoor; over putdeksels, hobbels, rakelings langs stoepranden en tegen het verkeer in . Rotondes neemt hij linksom als het parcours daarom vraagt. Winterman is zo’n twaalf kilometer onderweg als hij bijna wordt aangereden door een bus die net optrekt. De chauffeur trapt woedend op de rem, waarna de politie hem tot de orde roept.

Nauwkeurig meten vraagt om secuur fietsen, zegt Winterman. Dat betekent stilzitten, rechte rug, handen los op het stuur en niet wiebelen met je voorwiel, ook niet als de weg omhoog begint te lopen. Daarom fietst hij op een aardig tempo. Na 28 kilometer is er een beklimming die zo steil is – ruim 13 procent, ongewoon voor een marathon – dat Winterman niet genoeg heeft aan zijn zes versnellingen. Om boven te komen grijpt hij het zwaailicht van een motard vast en stuurt in een zo recht mogelijke lijn naar boven. Kwestie van anticiperen, zegt hij. Óók belangrijk. „Als ik weet dat de bocht zo naar links gaat en ik fiets aan de rechterkant, dan moet ik tijdig beginnen met het diagonaal oversteken van de weg.”

Bewegende ritsstrook

Als Winterman uit de tunnel onder Parc André Citroën komt en links van hem de Seine zichtbaar wordt, loopt het tegen twaalven. Het is druk geworden in Parijs. Auto’s en toeristenbussen moeten van de politiemotards snel een andere rijbaan opzoeken. Het gaat traag; meerdere keren moeten de fietsers afstappen. „Dit is chaos”, zegt Winterman, die het liefst midden in de nacht was gaan meten.

Hij maakt zich niet druk, Winterman heeft al veel parcoursen opgemeten. Bijvoorbeeld in de woestijn bij Doha voor de WK. Vorig jaar was hij voor datzelfde toernooi in Boedapest en ook de marathon van Rotterdam heeft hij vaak gedaan.

Op jonge leeftijd begon Winterman met hardlopen. As hij klaar was, keek hij op een kaart om te zien hoe ver hij gelopen had. Hij heeft een persoonlijk record op de marathon van 2.38 uur. Zijn liefde voor kaarten ontwikkelde zich en Winterman wilde cartograaf worden. Hij is landmeter. „Op een gegeven moment kwamen mijn beroep en mijn hobby bij elkaar.”

Toen hij werd gevraagd een klein parcours neer te leggen in zijn woonplaats Apeldoorn, kwam een parcoursmeter langs. Winterman: „Hij was verbaasd: het parcours was te lang. Ik vertelde dat ik dat expres had gedaan zodat je eenvoudig de start en finish kon verleggen om het op maat te maken. Toen zei hij: volgens mi moet jij parcoursmeter worden.” Hij schreef zich in voor cursussen bij de Atletiekunie, blonk daarin uit en kon vervolgens internationaal aan de slag.

Zijn Amerikaanse collega David Katz, die de vorige drie olympische marathons voor zijn rekening nam, raadde Winterman vorig jaar bij de wereldatletiekbond aan. „Maurice is nauwgezet en vaardig met zijn spullen, kan slim omgaan met veranderende omstandigheden tijdens het opmeten en als atleet snapt hij waar zijn werk om draait: het meten van de kortste route”, zegt Katz. Hij rekent Winterman tot de top vijf van parcoursmeters wereldwijd. De Nederlander voelde zich vereerd toen hij werd gevraagd het parcours in Parijs op te meten. „Twintig jaar geleden heb ik eens gezegd dat ik niet het talent had om de Olympische Spelen te halen als hardloper en dat het me leuk zou lijken als het op deze manier wel zou lukken.”

Ook in de verkeerschaos van de Parijse binnenstad is Winterman op zijn gemak. Voetgangers foeteren, auto’s toeteren, de Fransen van de organisatie willen snel weer door, maar hij zoekt rustig zijn herkenningspunt, corrigeert soms een centimeter, noteert iets met zijn potlood, strikt zijn veters en stapt weer op zijn fiets.

Na een tocht van 7,5 uur stuurt de karavaan Esplanade des Invalides op. De zon glinstert op de gouden koepel van het paleis, de Franse vlag wappert druistig in de wind. Als de laatste spijker in de grond wordt geslagen, zit zijn werk er nog niet op, zegt Winterman. Straks in het hotel gaat hij alles narekenen, over twee weken moet hij zijn rapport inleveren. Terwijl de mensen van de Franse organisatie elkaar een highfive geven, kijkt Winterman toe. Hij geniet in stilte. „Sta ik toch op de Spelen.”

D66 wil helpen de plannen van kabinet-Schoof ‘beter’ te maken, zegt partijleider Jetten

admin
November 23, 2024
0

Op het vorige D66-congres in april van dit jaar kon je Rob Jetten nog de kwalificatie „extreemrechts” horen gebruiken voor het te vormen kabinet. De PVV noemde hij destijds, in Nieuwegein, een „ondemocratische” partij.

Deze zaterdag, in de Brabanthallen in Den Bosch, niets van die woorden. Jetten zoekt in zijn congresspeech, een jaar na de verkiezingszege van de PVV, naar manieren om plannen van dit kabinet „beter” te maken, in samenwerking met andere oppositiepartijen. Als het kabinet goede plannen maakt, zegt Jetten, zal D66 die steunen.

Maar die plannen heeft Jetten nog niet gezien, zegt hij ook. Hij ziet alleen „chaos” en „polarisatie”. Jetten roept het kabinet op om iets te doen, of anders op te stappen. „Weet u nog, al die grote woorden? Honderdduizenden huizen, goedkope boodschappen, een einde aan de problemen in de zorg, geen eigen risico meer”, aldus Jetten.

Het kabinet beoordelen op verdiensten, is een toon die partijen als CDA, SGP en JA21 eerder al aansloegen. Nu is er ook een progressieve partij waar het kabinet samenwerking mee kan zoeken. Waarom kiest D66 voor deze koers? Jetten, na afloop van zijn toespraak: „Veel mensen hebben op deze clubs gestemd met de gedachte dat het goed zou zijn voor Nederland. Dan is het aan ons om te laten zien dat ze niet op inhoud leveren.”

‘Monsterverbond’

Om te laten zien dat het hem menens is, kondigde Jetten in zijn toespraak een samenwerking aan met JA21 en CDA om de onderwijsbezuinigingen deels terug te draaien. „Een monsterverbond”, noemt de partijleider het. Het kabinet komt acht zetels tekort in de Eerste Kamer en moet dus steun zoeken bij oppositiepartijen.

De drie partijen doen een voorstel om de bezuinigingen op onder andere lerarensalarissen en maatschappelijke diensttijd terug te draaien en de langstudeerboete af te schaffen. In ruil daarvoor krijgt het kabinet steun voor de onderwijsbegroting in de beide Kamers.

Het is een samenwerking in de geest van de samenwerking van de drie christelijke partijen tijdens de behandeling van het Belastingplan. Zij vormden gedrieën een blok en zeiden dat ze het Belastingplan alléén zouden steunen, als het kabinet meer zou doen voor eenverdieners, de afschaffing van de giftenaftrek voor bedrijven terug zou draaien én een motie van onder andere CDA en D66 zou uitvoeren die oproept een alternatieve inkomstenbron te zoeken dan de voorgenomen btw-verhoging.

Jetten roemde de zet van de christelijke oppositie dan ook. Over de grootste progressieve oppositiepartij GroenLinks-PvdA daarentegen, sprak Jetten niet in zijn toespraak.

D66, kun je horen op de Tweede Kamergangen van de partij, is ervan overtuigd dat ze met deze koers kan groeien. Aan de ene kant hoopt de partij GroenLinks-PvdA-stemmers te overreden die, naar de inschatting van D66, misschien zien dat het samenwerkingsverband nu ver van de macht afstaat en weinig voor elkaar krijgt. En aan de andere kant hoopt D66 op teleurgestelde links-liberale VVD’ers, die vinden dat hun partij onder leiding van Dilan Yesilgöz te veel gaat lijken op de PVV.

Deze strategie moet zich nog uitbetalen. Bij de Tweede Kamerverkiezingen verloor D66 vorig jaar vijftien van de 24 zetels. In de laatste peiling van Ipsos I&O stond bij de sociaal-liberalen een klein plusje. Terug op het niveau van de verkiezingen in 2021 zijn ze nog niet.

NSC wil nu laten zien hoe het anders kan, want het ziet ‘een existentiële leegte van gedachten’ bij veel politici

admin
November 23, 2024
0

De meubelboulevard is een plek waar je met tegenzin naartoe gaat, waar je veel te lang blijft hangen en waar relaties voortdurend op de proef worden gesteld. Niet dat NSC met de meubelboulevard in Nieuwegein als locatie van het tweede ledencongres een impliciete boodschap had. Maar de vergelijking met de manier waarop de partij zich voelt in de coalitie met de PVV, VVD en BBB, is snel gemaakt.

Nieuw Sociaal Contract, de partij van Pieter Omtzigt, verkeert in de zwaarste fase sinds de oprichting van de partij. De coalitie waar het kabinet-Schoof op rust, dreigt keer op keer uit elkaar te vallen. NSC’ers zien dat zíj daar in de beeldvorming vaak de schuld van krijgen, en vinden dat onterecht. Tegelijkertijd zien ze hun partij steeds meer in de knel raken in de coalitie met de radicaal-rechtse PVV.

Deze week stapten Tweede Kamerleden Rosanne Hertzberger en Femke Zeedijk uit de fractie, beiden uit protest tegen de samenwerking in de coalitie. Eerder waren de staatssecretarissen Nora Achahbar en Folkert Idsinga ook opgestapt. Velen in de partijtop weten niet goed hoe het verder moet: met grote tegenzin waren ze in de coalitie gestapt, en ze merken dat het niet bepaald meevalt. Maar er zomaar uitstapen is ook niet aantrekkelijk: peilingen laten zien dat NSC, nu twintig Kamerzetels, op groot verlies staat.

In groepjes terugblikken

Wat te doen? Over deze fundamentele vraag gaat het deze zaterdag in Nieuwegein nauwelijks. In deelsessies blikken leden in groepjes met NSC-kopstukken terug op de afgelopen periode, maar grote conclusies blijven achterwege. NSC’ers in fractie en kabinet verwijzen steeds impliciet naar de ‘heftige periode’ van de laatste tijd, die „mij in mijn gevoelswereld raakt” (Kamerlid Merlien Welzijn), of die „mij niet in de koude kleren is gaan zitten” (Europarlementariër Dirk Gotink).

Bij de leden die naar Nieuwegein zijn gekomen, allemaal actief partijkader, overheerst mildheid. Over Nicolien van Vroonhoven, die de afgelopen weken het fractievoorzitterschap waarnam omdat Pieter Omtzigt thuis zat. Over de lastige positie van de partij in de coalitie. En over zichzelf: NSC-leden zeggen vrijwel allemaal dat ze alleen maar gesterkt zijn in hun overtuiging dat hun partij nodig is.

Omtzigt zegt dat hij „een aantal bezwaren” van de opgestapte Kamerleden goed begreep. Hij zei niet welke, of welke niet

Eén van deze leden is de 20-jarige Nehad Alsheikh Hamo, die negen jaar geleden uit Syrië was gevlucht en nu als badmeester in Noord-Brabant werkt. Alsheikh Hamo was vooral „zwaar aangedaan” door het vertrek van Nora Achahbar, staatssecretaris van Toeslagen. „Toen zij het had over polariserende omgangsvormen, riep dat bij mij veel herkenning op. Als je een migratieachtergrond hebt, kunnen woorden hard aankomen. Dat merk ik ook in mijn dagelijks leven. Die pijn wordt vaak niet begrepen, en dat besef kwam hard aan bij me.”

Toch is Alsheikh Hamo óók blij dat NSC in de coalitie blijft. „We kunnen zo het beleid bijsturen of van tafel krijgen, zoals de noodwet over asiel. Het mag bij ons wat zelfverzekerder. We moeten leren op onze eigen benen te staan en ons niks van de buitenwereld aantrekken.”

Langdurige ovatie

De woensdag teruggekeerde Pieter Omtzigt is ook op het congres aanwezig. Hij gebruikt zijn toespraak, na een langdurige ovatie, nauwelijks om terug te blikken op de afgelopen periode. Hij zegt dat hij „een aantal bezwaren” van de opgestapte Kamerleden goed begreep. Hij zei niet welke, of welke niet.

Omtzigt laat in zijn toespraak zien hoe hij wil dat NSC uit het dal kruipt. Hij zette zich af tegen „politici die olie op het vuur gooien”, die „het hardst schreeuwen om de krant, het nieuws en de sociale media te halen”. Hij ziet „een existentiële leegte van gedachten” bij deze schreeuwers, een neiging tot „schijnoplossingen” te komen. Hij haalt minister Marjolein Faber (Asiel en Migratie, PVV) aan als voorbeeld, die „na meer dan honderd dagen nog maar weinig concreets tot stand heeft gebracht.” Maar Omtzigt noemt in zijn toespraak de naam van Geert Wilders (PVV) niet. Hij wil, zegt hij na afloop, „niet naar één persoon wijzen”.

NSC wil de crisis bezweren met inhoud. De partij wil de partij van de ‘oplossingen’ zijn, en op die manier de polarisatie tegengaan. Op het congres staan die dan ook centraal. Plenair wordt er nauwelijks over de samenwerking met de PVV gepraat. Een lid wilde een motie indienen om over die vraag te stemmen, maar die werd door het bestuur afgewezen. De indiener, Hans van der Burg, toont in de plenaire zaal alle begrip. „Blijf bij elkaar”, roept hij zijn partij op. „Steun elkaar. Blijf aan tafel zitten.”

Toekomst zit in inhoud

Leden mogen inhoudelijke vragen stellen aan NSC-politici, en doen dat met enthousiasme. In de plenaire sessie pleiten leden voor meer tiny houses, voor een betere bereikbaarheid van de overheid, of over de oprichting van „een wandelclubje”. Eén moment wordt het spannend, als een lid een motie van wantrouwen indient tegen het partijbestuur, omdat er procedureel iets mis is gegaan bij het stemmen over moties en amendementen. De motie wordt door 83 procent afgewezen.

NSC’ers zien in inhoud hun toekomst. Pieter Omtzigt: „Als iemand in de Kamer een tweet stuurt, doet die het beter dan wanneer Nicolien van Vroonhoven tien voorstellen over bestaanszekerheid doet. U zult NSC’ers vaker horen met inhoudelijke plannen. We willen laten zien wat we wél willen.”

Klimaattop staat op springen, ontwikkelingslanden weggelopen

admin
November 23, 2024
0

De klimaattop in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe dreigt te mislukken. Het voorstel van de rijke landen om vanaf 2035 jaarlijks 300 miljard dollar financiële steun te geven aan ontwikkelingslanden is onvoldoende voor de groep van minst ontwikkelde landen en de kleine eilandstaten. Zij zijn weggelopen uit de onderhandelingen en willen alleen terugkeren als er een betere deal ligt.

De onderhandelingen gaan inmiddels al een dag langer door dan de bedoeling was. Pas vrijdagmiddag, vlak voor het officiële einde, werd een onderhandelingstekst werd gepresenteerd met daarin een bedrag dat rijke landen bereid zijn te betalen voor de financiering van klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. In die tekst ging het om 250 miljard dollar per jaar. Meteen werd duidelijk dat dit bedrag voor alle ontwikkelingslanden verre van voldoende was.

In de loop van deze zaterdag verhoogden de rijke landen hun bod naar 300 miljard dollar, maar ook daarmee nemen veel arme landen geen genoegen. Zij stellen dat er in het komende decennium meer dan 1.000 miljard dollar per jaar nodig is om hun economie te vergroenen en om zich aan te passen aan de gevolgen van klimaatverandering – onafhankelijke experts bevestigen dit bedrag.

Redden wat te redden valt

Veel landen vrezen echter dat het dan nog veel moeilijker wordt om het eens te worden. Want tegen die tijd is Donald Trump de president van de VS, en die heeft nooit willen bijdragen aan klimaathulp in andere landen. Bovendien zijn er dan verkiezingen geweest in Duitsland, waar een mogelijk rechtsere regering, wellicht zonder de Groenen, waarschijnlijk minder belangstelling heeft voor klimaat.

Hoe het verder gaat is nog onduidelijk. John Podesta, klimaatgezant van de VS, hoopt dat de storm snel overwaait en dat daarna de rust terugkeert en er alsnog een akkoord kan worden gesloten. Het is de vraag of dat nog op tijd lukt. De Azerbeidzjaanse voorzitter lijkt de greep op de gesprekken al uren kwijt te zijn, waardoor landen steeds vaker in kleine groepjes proberen te redden wat er nog te redden valt. Sommige delegaties nemen nog vandaag een vlucht naar huis, waardoor er mogelijk in de slotvergadering geen quorum is om een akkoord goed te keuren.