Madison Keys verslaat op Australian Open favoriet Aryna Sabalenka en wint haar eerste grandslamtitel

Ze kon niet stoppen met lachen. Direct na het matchpoint, tijdens het handje met de scheidsrechter, bij de knuffels met haar team, gedurende het moment van stilte vóór de podiumceremonie, toen ze alleen in dat grote tennisstation gevuld met vijftienduizend toeschouwers alleen op haar bankje zat, terwijl ze de beker kreeg uitgereikt, tijdens haar speech en bij het afsluitende fotorondje; bij Madison Keys stond de grijns op haar gezicht gebeiteld vanaf het moment dat ze de laatste bal van de finale van de Australian Open binnensloeg.

Het was voor de 29-jarige Amerikaanse een uiting van ongeloof, van geluk, en waarschijnlijk ook van vervulling. Sinds Keys als veertienjarige haar eerste wedstrijd won op de WTA Tour – het hoogste niveau in vrouwentennis – werden haar door de tenniswereld de verwachtingen opgelegd dat ze dit zou kunnen, dat ze dit móést kunnen. En nu, ruim vijftien jaar later op een zaterdagavond in Melbourne, was het zover: ze won haar eerste grandslam.

Vanaf die eerst winstpartij in 2009 was het voor Keys als zwarte, Amerikaanse speelster onmogelijk te ontsnappen aan de vergelijkingen met Venus en Serena Williams, de zo succesvolle tenniszussen door wie ze als jong meisje geïnspireerd werd om te gaan tennissen. En ze kwam een heel eind: ze werd een van de beste speelsters van de wereld, met als hoogste ranking plek 7 in 2016, ze haalde halve finales op de Australian Open, op Roland Garros en op de US Open.

Het dichtst bij een grandslamtitel kwam Keys in 2017, toen ze de finale op de US Open haalde. Maar bevangen door de zenuwen verloor ze in 61 minuten met 3-6 en 0-6 van haar vriendin Sloane Stephens, die daarmee háár belofte als opvolgster van de Williams-zusjes inloste.

Keys bleef zichzelf altijd kwalijk nemen dat ze in die finale nooit haar eigen spel had gespeeld. Ze wint haar wedstrijden normaal gesproken dankzij haar precieze, krachtige service en haar vlakke, harde forehand, waarmee ze de punten zelf binnenhaalt in plaats van te wachten op fouten van haar tegenstander. Maar daarvoor is wel een ongebreideld zelfvertrouwen vereist; juist op de belangrijkste punten moet je de risicovolle ballen durven slaan.

Samenwerking met haar man

De Amerikaanse refereerde er zaterdag aan met de Daphne Akhurst Memorial Cup in haar handen, de trofee voor de winnaar van het vrouwentoernooi. „Ik wilde dit al zo lang en ben er al een keer zo dichtbij geweest. Ik wist niet of het me ooit nog zou lukken weer een keer in de positie te komen om te proberen een grandslamtitel te winnen”, zei ze met vochtige ogen. Daarna richtte ze zich tot haar begeleidingsteam. „Bedankt dat jullie altijd in me zijn blijven geloven, ook toen ik dat zelf niet meer deed.”

Extra bijzonder voor Keys was dat haar man Bjorn Fratangelo erbij was, die sinds het voorjaar van 2023 ook haar coach is. Die samenwerking begon op Keys’ verzoek, want eigenlijk zag Fratangelo het niet zitten om zijn toen nog verloofde van tennisadvies te voorzien, en in plaats van haar alleen maar toe te juichen ook kritiek te geven als het niet goed ging.

Maar gaandeweg vond het stel een manier om samen te werken, en ze trouwden eind vorig jaar. Fratangelo gaf Keys het advies waardoor ze beter ging spelen: winnen of verliezen, zolang je je eigen spel speelt, kun je tevreden zijn. Sindsdien kwamen de goede resultaten terug: Keys, die buiten de top 50 was gezakt, haalde in 2023 de kwartfinale op Wimbledon, de halve finale van de US Open, ze won het grastoernooi van Eastbourne.

Vorig jaar vielen de resultaten wat tegen door een aanhoudende beenblessure, maar Keys begon goed aan 2025 door het toernooi van Adelaide te winnen. Daarmee was ze een outsider voor de titel in Melbourne, ook al was ze maar als 21ste geplaatst. Op weg naar de finale rekende de Amerikaanse af met drie top-10-spelers: Danielle Collings (10e), Elena Rybakina (6e) en Iga Swiatek (2e); de laatste na een geweldige halve finale waarin Keys een matchpoint tegen kreeg, iets wat ze zich na afloop van de wedstrijd niet meer kon herinneren.

In de finale trof Keys in de nummer 1 van de wereld, de Wit-Russische Aryna Sabalenka, een speelster met een vergelijkbaar speltype, waardoor zich een finale ontvouwde met veel harde klappen, servicegeweld en korte rally’s. Omdat beide speelsters zelden hun beste tennis gelijktijdig lieten zien, viel de finale ondanks het scoreverloop (6-3, 2-6, 7-5) en de speelduur (2 uur en 2 minuten) qua niveau een beetje tegen.

Oorverdovend gejuich

Na afloop kwamen de tranen, niet alleen bij Keys maar ook bij Sabalenka, uit frustratie over haar eigen prestatie. Het was alweer drie jaar geleden dat de Wit-Russische voor het laatst had verloren op het tennistoernooi in Melbourne, en na de twee titels in Australië en de winst op de US Open van afgelopen jaar, was de ‘koningin van het hardcourt’ als torenhoge favoriet begonnen aan dit toernooi en deze finale. Tegen de goede services en returns van Keys kon ze echter niet op.

Oorverdovend was het gejuich van het publiek toen Keys voor het eerst in haar carrière een grandslamtrofee in de lucht mocht tillen. Slechts drie vrouwen wonnen op latere leeftijd hun eerste grandslam. Maar ook al wordt Keys volgende maand dertig, nu ze eenmaal de smaak te pakken heeft, is ze niet van plan te stoppen. „Ik kan niet wachten voor meer”, zei ze met die grote grijns nog steeds op haar gezicht. „Tot volgend jaar.”

Delen





Mail de redactie