Maarten van Hinte met twee teksten genomineerd voor Toneelschrijfprijs 2023

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Toneelschrijvers Een jury selecteerde de vier beste nieuwe theaterteksten van het afgelopen seizoen. Twee Vlaamse en twee Nederlandse teksten zijn genomineerd.

De genomineerden voor de Toneelschrijfprijs, van links naar rechts: Annet Bremen , Bodil de la Parra , Geert Lageveen , Maarten van Hinte en Femke Van der Steen.
De genomineerden voor de Toneelschrijfprijs, van links naar rechts: Annet Bremen , Bodil de la Parra , Geert Lageveen , Maarten van Hinte en Femke Van der Steen. Foto’s Floris Andrea, Perla van Kessel, Sanne Delcroix

Twee van de vier nominaties voor de Toneelschrijfprijs 2023 zijn voor de Nederlands-Surinaamse toneelschrijver en regisseur Maarten van Hinte. Dat heeft de jury deze donderdag bekend gemaakt. De vier nominaties zijn voor Het Sterrehuis van Annet Bremen; De Gliphoeve van Bodil de la Parra, Geert Lageveen en Maarten van Hinte; Queen of Disco van Maarten van Hinte en Mater van Femke Van der Steen.

De genomineerde teksten werden geselecteerd uit 93 ingezonden Nederlandstalige toneelteksten die in 2022 voor het eerst zijn opgevoerd. De jury schrijft dat zij ervan overtuigd is „dat theater meer dan ooit een wezenlijke rol speelt in het delen van verhalen die tot het collectieve geheugen behoren maar vandaag amper verteld worden. Daarom nomineert de jury vier teksten die uitblinken in ongepolijst schrijverschap, die zorgen voor veel lees- en spelplezier én die zijn ontstaan vanuit de urgentie om een stem te geven aan hen die te lang amper gehoord werden.”

Over Het Sterrehuis van Annet Bremen zegt de jury: „In een zinderende taal die polyfoon, ritmisch, poëtisch, nooit zweverig en glashelder is, voert Bremen de lezer mee naar een weeshuis in Heerlen waar tussen 1945 en 1983 honderden kinderen werden opgevangen. Bremens poëtische pen zalft de eenzaamheid en het verdriet niet weg. De poëzie triggert de verbeelding en, daardoor, de emoties van de lezer. Deze toegankelijke tekst snijdt in je hart.”

Over de De Gliphoeve van Bodil de la Parra, Geert Lageveen & Maarten van Hinte: „Dit driemanschap schreef een wervelend verhaal over een Surinaamse familie die in Nederland het geluk probeert te zoeken. Het trio houdt één ding voor ogen: het verhaal zó vertellen – met felle, vlotte dialogen en stoeiend met theaterschrijftechnieken – dat de lezer echt in de huid van de personages kan kruipen. De auteurs dompelen de lezer onder in de hoofden van die Surinaamse mensen, in hun met wanhoop volgestouwde harten en hun verlangen naar een beter leven. Je schrikt hoe herkenbaar dit verhaal anno 2023 nog steeds is voor te veel mensen.”

Opkomst van aids

Over Queen of Disco van Maarten van Hinte: „In felle, melodische lijnen schetst Maarten van Hinte een geraffineerd portret van de muzikant Sylvester James (onder meer bekend van ‘You Make Me Feel’) en toont de verdienste van de zwarte gemeenschap in het ontstaan van de pride. Tegelijk vertelt dit stuk over de opkomst van aids in de jaren 1980 en 1990 in de VS. De songs van Sylvester James zijn de originele kapstokken van dit soms grappige en vaak ontroerende stuk.”

Over Mater van Femke Van der Steen: „Vrouwen ondergaan de gruwel van mannen en betalen terug met nog meer gruwel. Dat lijkt de rode draad doorheen deze masterproef van Femke Van der Steen. Van der Steen zet een welbespraakt koor en dito verteller in die de lezer loodst doorheen het woelige water dat dit stuk is. In een speelse, van dialectische klanken doordesemde taal, schrijft ze een stevig, haast ritualistisch portret van ‘de vrouw’ die zich verweert. Ze toont zich een avontuurlijk auteur die de taal laat ‘acteren’ en transformeren als een personage.”

De Toneelschrijfprijs wordt afwisselend in Nederland en België uitgereikt, dit keer tijdens het Belgische TheaterFestival op 15 september in de Kaaistudio’s in Brussel. De auteur van de bekroonde tekst ontvangt 10.000 euro. De vier genomineerden ontvangen elk 1.000 euro. Daarnaast ontvangt een van de genomineerden de Vertaalprijs, waarbij het winnende werk beloond wordt met een vertaling.

Vorig jaar ging de prijs naar Het waarom beantwoord van Mathieu Wijdeven en Raoul de Jong.

De Toneelschrijfprijs is een samenwerking tussen Literatuur Vlaanderen, het Nederlands Letterenfonds, de Taalunie en het Fonds Podiumkunsten en wordt mede mogelijk gemaakt door het Lira Fonds, Sabam for Culture en deAuteurs.

Related Posts

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”


Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Lees ook

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.


Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

Anna Drijver in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.
Foto Sanne Peper

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.