Linkin Park is herrezen met nieuwe zangeres, maar geeft wat wisselvallige show in Gelredome

De dag nadat wereldleiders in Den Haag vergaderden op de NAVO-top in die stad, staat de Russische feministische protest- en punkgroep Pussy Riot er op het podium in het Paard met de protestshow Riot Days. Al veertien jaar voert het collectief met protestacties en kunstperformances strijd tégen het regime van Poetin, en vóór vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten en lhbti-rechten.

Terwijl de eerste vioolklanken worden ingezet door bandlid Alina Petrov verschijnen achter op het podium beelden van de Russische president Vladimir Poetin. Twee vrouwen betreden het podium, de een draagt een gele, de ander een roze bivakmuts, de rest van hun kleding is zwart. Zodra de maskers van bandleden Taso Pletner en Maria Aljochina af gaan, schieten er vuisten in het publiek omhoog.

Pussy Riot trekt deze zomer door Europa met de protestvoorstelling ‘Riot Days’. De opbrengsten van deze optredens schenken ze aan goede doelen in Oekraïne, als directe steun in de strijd tegen het Russische regime. De zaal in Den Haag is gevuld met trouwe activisten met kefiyyehs, jonge bezoekers vergezeld door hun ouders en punk- en rockliefhebbers. In muziek en beeld vertelt Pussy Riot het verhaal van hun protestbeweging sinds 2011, opgebouwd in hoofdstukken die samen de geschiedenis en identiteit van de groep vormen.

Zoom in

Beruchte protestactie

„Verban Poetin, verban hem!”, roepen en zingen de leden van Pussy Riot in het Russisch (met Engelse vertaling op het scherm), begeleid door stevige gitaarakkoorden. Op het scherm zie je vrouwen gekleed in roze, gele en blauwe jurken, panty’s en balaclava’s voor een gouden altaar met schilderijen van Maria. Het zijn beelden van Pussy Riots beruchte protestactie van 21 februari 2012 in de grootste kerk van Moskou, de Christus-Verlosserkathedraal. Daaronder verschijnt de Engelse ondertiteling: „Mother of God, chase Putin away.”

Met het veertig seconden durende optreden in 2012 uitte Pussy Riot destijds verzet tegen de aangekondigde herverkiezing van Poetin en de banden tussen de seculiere staat en de Russisch-orthodoxe kerk. De actie kreeg wereldwijde aandacht en bleef voor de leden niet zonder gevolgen: drie deelnemers werden gearresteerd, waarvan twee werden veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf in een strafkamp.

Pussy Riot draait niet om vaste, bekende leden, maar is een flexibele groep van vrouwelijk verzet tegen autoritair gezag. Tegenwoordig voeren de leden hun activisme voornamelijk uit in ballingschap, via verschillende kunstvormen. Met muziekoptredens, een kunsttentoonstelling (nog een paar dagen in München te zien) en protestacties wereldwijd probeert de groep hun verzet tegen het regime van Rusland onder de aandacht te houden.

Zoom in

Op het scherm achter het podium in Den Haag verschijnen de portretten uit een lijst van meer dan 1.300 politieke gevangen in Rusland. „My hell, my rules: freedom to political prisoners!”, roepen de leden terwijl ze op het podium headbangen op de drummuziek. De boodschap is helder: Poetin heeft Pussy Riot ondanks de zware straffen voor sommige groepsleden niet het zwijgen kunnen opleggen.

Op het scherm flitsen beelden voorbij van gevangenissen en strafkampen, waar twee oprichters Aljochina en Tolokonnikova bijna twee jaar opgesloten zaten. Daarna volgen beelden van hun protestnummer ‘Putin will teach you how to love the Motherland’, dat ze buiten het stadion tijdens de Olympische Winterspelen in Sotsji uitvoerden als het eerste publieke verzet sinds hun vrijlating. Deze actie leidde opnieuw tot arrestaties en korte veroordelingen. De beelden van activiste Irina Slavina, die zichzelf uit wanhoop in brand stak, en fragmenten van oppositieleider Navalny maken het publiek stil. Alles wordt begeleid door slogans en opgejaagde muziek, terwijl de leden roepen: „Riot in Russia, go out on the streets. Show the freedom of civic anger!”

Pussy Riot: Riot Days tourt door Nederland: Grenswerk, Venlo (27/6), Mezz, Breda (28/6), Metropool, Hengelo (29/6).

Delen

Mail de redactie

‘Craaaaaawling in my skiiiin, These wounds, they wiiill not heaaal” – maar dan uit de duizenden kelen in het zo goed als uitverkochte Gelredome in Arnhem. Het is vanaf het begin af aan hét kenmerk geweest van rockband Linkin Park: strak geproduceerde raprock, met bombastische, gepijnigde teksten. Persoonlijk en doorleefd, maar heerlijk mee te brullen door gekwelde zielen.

De band was begin deze eeuw een ware sensatie met hun bijzondere mix van hoekige gitaarriffs, rap en brulpartijen en goed geplaatste scratch-effecten van de draaitafels. Na het succesvolle debuutalbum Hybrid Theory (2000) volgde het minstens zo scherpe Meteora (2003) en een prima Minutes to Midnight (2007) – waarna de band langzaam steeds meer de kant van de vlakke, inwisselbare pop op ging. In 2017 kwam de band door de zelfdoding van zanger Chester Bennington abrupt tot stilstand. Tot de groep in september vorig jaar tijdens een strak-geregisseerde livestream plotseling een nieuw album, een wereldtournee én een nieuwe zangeres aankondigde: Emily Armstrong, van de veel minder bekende groep Dead Sara.

In het Gelredome blijkt nogmaals wat een meesterzet de keuze voor Armstrong is. Haar overweldigende stemgeluid is het niet-zo-geheime-wapen van Linkin Park in deze bezetting. Net als Bennington schakelt ze met gemak van een intense diepe brul (ontzagwekkend is die secondenlange schreeuw in ‘Heavy is the Crown’) naar meer melodieuze, cleane zangpartijen. Het nieuwe album kent zwakke momenten, maar op de beste nummers klinkt de groep in het Gelredome als een eigentijdse versie van de formule die in de begindagen zo goed werkte.

Zoom in

Zoom in

Wisselvallig

De show in het Gelredome leunt sterk op de eerste twee albums en op het nieuwe album. Dat zorgt ervoor dat het nooit echt nostalgisch wordt. Toch haalt de show ook niet het niveau van een onvergetelijke avond: daarvoor halen de instrumentale intermezzo’s te veel vaart uit de (met twee volle uren sowieso best wel lange) show. Tijdens de minder sterke nummers verliest de band de focus van een deel van het publiek – die het dan weer oppakt met bijvoorbeeld een vlammend uitgevoerde versie van ‘Up from The Bottom’ (van het nieuwe album). Zo blijft het een wat wisselvallige avond.

Tussen de boze songs door mag het vooral best leuk en gezellig zijn: Mike Shinoda neemt de tijd om een tattoo te ontwerpen voor een fan die daarom vraagt en een andere fan krijgt een gesigneerde pet cadeau, mega-hit ‘Numb’ krijgt na een spelletje met het publiek een Johnny Cash-achtig intro, en de band is op tournee met een limited edition Linkin Park snoepmix van Haribo.

Shinoda is ondertussen het type gastheer dat met glundering in zijn ogen via het beeldscherm het hele publiek bereikt. Armstrong treedt iets minder naar de voorgrond, maar heeft naast de stem ook zeker het charisma om dit soort megashows te dragen. Tijdens de vlammende finale, met onder meer ‘In the End’, ‘Faint’ en tenslotte ‘Bleed it Out’ voel je de energie. Vanaf het podium richt Armstrong ondertussen gul de microfoon op het publiek, zodat de teksten weer uit duizenden kelen klinken. „Don’t turn your back on me, I won’t be ignored!”

Delen

Mail de redactie