Lewis Hamilton toont zich op Silverstone na lange tijd weer de geniale recordkampioen

Max Verstappen en Lando Norris zitten al even onderuitgezakt op een lange witte bank vragen van journalisten te beantwoorden, als Lewis Hamilton binnenkomt. Verstappen en Norris dragen hun van champagne doordrenkte racepak nog, Hamilton heeft snel een fris T-shirt en een rode broek aangetrokken. En anders dan zijn rivalen zit Hamilton naar voren geleund, met zijn ellebogen op zijn knieën, en kijkt hij de zaal aan met een twinkeling in zijn ogen.

„Het was een ongelofelijke eer om op het podium te staan en het volkslied te horen met de koning erin”, zegt hij. „Dat was de eerste keer.”

Ruim een half uur eerder heeft Hamilton (39) in zijn Mercedes voor het eerst in 945 dagen weer een grand prix gewonnen. Voor eigen publiek nog wel, op het circuit van Silverstone. De vorige keer dat Hamilton een Formule 1-race won, had het Verenigd Koninkrijk nog een koningin en zag de sport er heel anders uit. Max Verstappen was nog op jacht naar zijn eerste wereldtitel, Lewis Hamilton zat aan het einde van zijn jarenlange dominantie, al kon hij dat op dat moment nog niet weten.

In een opwindende, onvoorspelbare Britse grand prix in voortdurend wisselende weersomstandigheden kwam er zondag een einde aan Hamiltons periode in de ‘F1-woestijn’. Het was een race waarin het aankwam op het aanpassingsvermogen en de pure stuurmanskunsten van de coureurs. Een race, kortom, die Hamilton altijd op het lijf geschreven was.

Hamilton was immers de man die de Formule 1 tussen 2014 en 2021 volledig domineerde, met tientallen overwinningen en zes kampioenschappen in zeven jaar. Nog altijd staat hij met zeven wereldtitels en – na zondag – 104 zeges boven aan zo’n beetje alle recordlijsten. Er leek geen lastige situatie te bestaan die Hamilton niet alsnog in een zege kon ombuigen. Nota bene op Silverstone won hij op het hoogtepunt van zijn overheersing een race rijdend op drie wielen. Hamilton viel in die jaren niet alleen op vanwege zijn snelheid, maar ook door zijn constantheid en aanpassingsvermogen. Niet voor niets won hij in zijn eerste vijftien seizoenen elk jaar minimaal één race, ook als hij in een mindere auto reed: een ongeëvenaarde reeks.

Abu Dhabi

Voor wie een carrière heeft die in feite louter uit hoogtepunten bestaat – zoals de Lewis Hamilton van 945 dagen geleden – moet het des te harder aankomen als er zich dan toch een mindere periode aandient. Hamiltons beproeving begon in Abu Dhabi, op 12 december 2021 – het pijnlijkste moment van zijn carrière.

Na een van de spannendste seizoenen in de F1-geschiedenis was Hamilton de slotrace ingegaan terwijl hij exact gelijk stond in punten met aartsrivaal Max Verstappen. Verstappen, met wie hij het hele seizoen vrijwel elke race wiel aan wiel had gevochten. Nu eens won Verstappen, dan hijzelf – dikwijls leverde hun strijd controverse op. Zoals toen Verstappen Hamilton van de baan drukte in Brazilië, of toen Hamilton Verstappen keihard liet crashen in Silverstone, en daarna feestvierde met de Britse fans terwijl Verstappen nog ter controle in het ziekenhuis zat. Het was tot nu toe Hamilton laatste thuisoverwinning.

Maar in Abu Dhabi leek alles Hamiltons kant op te vallen. Hij was sneller dan Verstappen en had met een paar ronden te gaan een ruime voorsprong. Totdat Verstappen na een reeks zeer dubieuze en, zo bleek later, ronduit foute beslissingen van de wedstrijdleiding nog één allerlaatste kans in de schoot kreeg geworpen om Hamilton in te halen. Dat deed de Nederlander. Verstappen werd kampioen; Hamilton was ten diepste gekrenkt. Hij trok zich terug van sociale media en verdween maandenlang van de radar.

Daarna werd het alleen maar erger. De nieuwe Mercedes, waarmee Hamilton had gehoopt in 2022 de titel te kunnen terugpakken van Verstappen, bleek de slechtste auto waarmee hij ooit had gereden. En daarmee kwam de Brit, de recordkampioen, tweeënhalf jaar niet op de hoogste tree van het podium.

Lewis Hamilton komt in zijn Merceds over de finish op Silverstone.
Foto Andrew Boyers/Reuters

De ongenaakbaarheid die Hamilton zo kenmerkte, sleet ook weg. Zijn dertien jaar jongere team- en landgenoot George Russell slaagde er de afgelopen jaren wél in twee races te winnen. In 2022 klopt hij Hamilton in de eindstand van het kampioenschap en ook dit jaar was hij Hamilton in de meeste races de baas. Hamiltons berichten naar zijn team over de boordradio hadden al te vaak een verslagen toon. Soms reed hij ook ronduit matig. Vorig week nog bijvoorbeeld, in Oostenrijk, waar hij zijn auto meerdere keren beschadigde, een straf kreeg vanwege het foutief inrijden van de pitstraat, en uiteindelijk 23 seconden achter de winnende Russell finishte.

Terwijl Hamilton voorafgaand aan het seizoen juist voor een sensatie had gezorgd door totaal onverwacht een overstap naar Ferrari aan te kondigen. In 2025, als hij veertig jaar is, stapt hij in bij het Italiaanse team. De vraag was alleen steeds meer welke Hamilton ze in Maranello zouden ontvangen: de geniale recordkampioen of de geknakte, naar ten minste nog één hoofdprijs snakkende winnaar van weleer?


Lees ook

Hamilton waagt laatste gok met verrassende overstap naar Ferrari

Hamilton op het erepodium na zijn tot op heden laatste zege, bij de Grand Prix van Saoedi-Arabië in 2021. Foto Andrej Isakovic/AFP

Zondag liet Hamilton in Silverstone zien dat hij die eerste versie nog steeds in zich heeft. Hij had dat op geen betere locatie kunnen doen – voor hemzelf, en voor de fans. Silverstone, in het glooiende platteland tussen Londen en Birmingham, is het kloppende hart van de Britse autosport. Op dit voormalige vliegveld uit de Tweede Wereldoorlog werd in 1948 voor het eerst in Formule1-auto’s gereden, destijds voor 100.000 toeschouwers.

Meerdere thuisrijders

Er komen nog altijd minstens evenveel mensen op het evenement af. Met klapstoelen op de schouders lopen ze ’s ochtends vroeg over de landweggetjes rond het circuit, op weg naar een goed plekje ergens op een grasheuvel langs de baan. Hier geen monotone zee van oranje zoals in Zandvoort: de Britten hebben de keuze uit meerdere thuisrijders. Op de tribune zitten McLaren-shirts voor Norris en blauwe petjes voor Russell. Weer andere fans lopen met attributen in het fluorescerend geel van Hamiltons helm.

Zondag zien zij Hamilton in de achttiende ronde voor het eerst de leiding in de race pakken. Hamilton is achter Russell van de voorste startrij vertrokken, nadat Norris en Verstappen in hun in principe net wat snellere auto’s fouten hebben gemaakt in de kwalificatie. Het Mercedes-duo is na de start geleidelijk weggereden bij de rest. Dan begint het zachtjes te regenen en kan Russell Hamilton niet meer achter zich houden.

Lewis Hamilton toont de Union Jack aan de 140.000 overwegend Britse toeschouwers op Silverstone.
Foto Andrew Boyers/Reuters

Zo’n beetje alle 140.000 toeschouwers springen op. Een nieuwe Hamilton-zege lijkt een reële mogelijkheid. Hij won al acht keer eerder voor zijn thuispubliek, van zijn omstreden zege in 2021 tot zijn magistrale triomf in 2008, toen hij als 23-jarige in de stromende regen bijna het hele veld op een ronde zette. Als hij diezelfde natweervaardigheden nu weer kan aanspreken, wint hij voor de negende keer en pakt hij een nieuw record: nog nooit won een Formule 1-coureur zo vaak op één circuit.

Na Hamiltons inhaalactie op Russell gaat het alle kanten op met het weer en daarmee ook met de strijd op de baan. Motregen, droog, een flinke bui en dan weer zon. Hamilton verliest de leiding aan Norris, loopt achterstand op, komt weer dichterbij.

In zulke omstandigheden ligt de baan er elke ronde anders bij. Voor geen enkele bocht weet de coureur precies hoe de auto zal reageren. Glibberend en slingerend leggen de rijders hun ronden af. Een fout, zomaar resulterend in een enkeltje grindbak, is snel gemaakt. En alles komt aan op de juiste bandenkeuze: op exact het goede moment overstappen van een droogweerband naar een natweerband, of vice versa.

Sporthistorie

Mercedes en Hamilton, de oude koningen van de moeilijke omstandigheden, kiezen het juiste moment. Eén ronde eerder dan Norris ruilen ze de op het opdrogende asfalt versleten regenbanden in voor profielloze slicks, die inderdaad sneller blijken te zijn. Direct begint hij tijd goed te maken. Als Norris dan ook nog eens zijn monteurs half voorbij rijdt tijdens de pitstop en zo tijd verliest, komt Hamilton terug aan kop. Dit keer definitief.

Hamilton doet extra lang over zijn uitloopronde. Haast stapvoets rijdend zwaait hij naar de fans, met de Union Jack in zijn hand. Hamilton feliciteert zijn team op de boordradio – snikkend. Hamilton valt, eenmaal uitgestapt, zijn vader om de nek – snikkend. Hamilton wordt geïnterviewd – snikkend.

Zijn eerste plaats is nu al een beetje sporthistorie: zoals die van Roger Federer op Wimbledon in 2017 of die van Tiger Woods op de Masters in 2019. Alle drie maakten ze dezelfde cyclus door. Zoveel jaren zoveel succes, vervolgens heel lang niets – en dan de ultieme ontlading als die ene overwinning, de zege die het uiteindelijk altijd onvermijdelijke verval nog even wegdrukt, dan toch werkelijkheid is geworden.

En ja, deze zege voelt echt anders dan de 103 grandprixoverwiningen die hij eerder behaalde, zegt Hamilton als hij omgekleed tussen Verstappen en Norris op de witte bank zit. „Het was zo lang geleden.”