Kunst is ook een ‘vrouwelijke aangelegenheid’

Posted on March 9, 2023 by admin

De Friese fotograaf Frederique Peckelsen is op zoek naar de onzichtbare magie van de aarde. Een gevoel van mysterie, spanning en eenzaamheid komen samen in haar wereld, waar de mens maar een klein onderdeel is van het grotere geheel. De titel van dit werk: ‘Oda’

Foto Frederique Peckelsen

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

‘Kunst is een mannelijke aangelegenheid’, schreef de katholieke dichter en kunstcriticus Jan Engelman in 1931. Dat is bijna een eeuw geleden, maar nog steeds is er veel ongelijkheid. Uit een rapport van ABN Amro en Women Inc. vorig jaar bleek dat mannelijke kunstenaars jaarlijks 50 procent meer verdienen dan hun vrouwelijke collega’s. In 2018 was 13 procent van de kunst die getoond werd in de acht grootste musea van Nederland gemaakt door een vrouw. FotoLab Kiekie lanceert daarom het kunstproject Women in Art 2023, om de kansengelijkheid te bevorderen. Tien vrouwelijke curatoren selecteerden ieder twee vrouwelijke kunstenaars, die hun werk verkopen via een online print sale. 15 procent van de opbrengsten gaat naar UN Women, de rest naar de vrouwelijke maker.

Rianne van Dijck

9 maart 2023 om 12:30

Leestijd 3 minuten

Tina Farifteh werd door NRC onlangs uitgeroepen tot een van de talenten van dit jaar. Deze foto ‘A Thirsty Fish’ komt uit haar recente project ‘Tina in Sexbierum’, waar ze onlangs naartoe verhuisde. Het is een foto van Friese klei, afgelopen zomer gemaakt vlakbij de dijk aan de Waddenzee. De titel komt uit een gedicht van Rumi: ´I have a thirsty fish in me / that can never find enough /of what it’s thirsty for!´ Foto Tina Farifteh

Marieke van der Velden won onlangs, samen met Philip Brink, de Prijs voor Storytelling bij de Zilveren Camera 2022 met hun serie ‘Children of the Labyrinth’. Over hoe het voelt om verstrikt te raken in het labyrint van het Europese asielbeleid, en over de liefde van ouders voor hun kinderen. Foto Marieke van der Velden

De Belgische Josefien Tondeleir werd eind 2019 voor het eerst moeder. Ze maakte er een boek over, ‘Nest’ (2021), en zette ‘The Breast Feed’ op, een website met foto’s en verhalen over borstvoeding. Deze bloemenfoto ’3 Times A Vase no. 1’ maakte ze speciaal voor Moederdag. Foto Josefien Tondeleir

Tami Aftab is een Engels-Pakistaanse fotograaf, gevestigd in Londen. Over deze foto ‘Contact With Nature’: ,,De natuur is waar ik naar terugkeer als ik vastzit, of dat nu in het werk is of in het leven.” Foto Tami Aftab

Cigdem Yuksel richt haar lens vooral op migratie, vluchtelingen en identiteit. Deze foto ‘Abdulaal’ komt uit de serie ‘A New Beginning’, waarin ze jonge vluchtelingen vraagt: wie ben je en wie wil je worden? En wat als je jezelf opnieuw zou moeten uitvinden? Samen met hen gaat ze op zoek naar hun (nieuwe) identiteit. Foto Cigdem Yuksel

We worden ouder dan ooit en blijven langer gezond. Toch voelen de meeste mensen zich minder over een jaartje meer. Hoog tijd om eens wat positiever naar ouderdom te gaan kijken, vinden de initiatiefnemers van PR:OUD, Micaela Bartes en fotograaf Sevilay Maria van Dorst. Foto Sevilay Maria van Dorst

‘We shape our tools and then our tools shape us’ – met deze uitspraak maakte mediafilosoof Marshall McLuhan (1911 – 1989) duidelijk wat volgens hem de invloed is van de technologie op onze samenleving. In zijn tijd de televisie, nu de computer – media veranderen de wereld, en daarmee ook de mens. Fotograaf Kathy Anne Lim woont in Singapore en fotografeerde daar in 2016 flatgebouwen waarop het testscherm van een televisie is geschilderd. Foto Kathy Anne Lim

Puck Soetens, geïnspireerd door de schilder Jan Mankes, werkt al een tijdje aan de serie ‘Portaits of a Flower’: strakke en ogenschijnlijk eenvoudige bloemstillevens. De titel van deze: ‘Equal’ Foto Puck Soetens

De Italiaanse Valentina Sinis is een documentair fotograaf en werkt voornamelijk in China en het Midden-Oosten. Deze foto, waarop Chinese toeristen te zien zijn die in ‘De Dode Zee van China’ zwemmen, in een resort in Suiniung, werd geselecteerd voor Time’s Top 100 Photos of 2017. Foto Valentina Sinis

Eddo Hartmann fotografeerde festivalgangers die een paar seconden uit de gekte stapten

admin
September 23, 2024
0

‘Vroeger, als student, ging ik wel naar festivals. Maar het was me te massaal, het geluid was vaak niet goed, en dan in die verschrikkelijke hitte in een tentje met al die herrie om je heen. Het was afzien, maar daar ging het blijkbaar om. Ik heb dat nooit goed begrepen.” Eddo Hartmann (50) was geen voor de hand liggende keuze om Nederlandse festivals te fotograferen voor Document Nederland, de jaarlijkse fotografie-opdracht van het Amsterdamse Rijksmuseum. Omdat hij in eerder werk zijn lens op heel andere onderwerpen richtte. Hij maakte series over onder andere een steppegebied in Kazachstan dat ernstig vervuild is door kernproeven (The Sacrifice Zone, 2024), de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang (Setting the Stage: North Korea, 2017), en het persoonlijke, aangrijpende Hier woont mijn huis (2012), over het chaotische huis van zijn gewelddadige vader, waaruit Hartmann samen met zijn moeder en zijn broer vluchtte toen hij 14 was.

„Festivals vind ik als fenomeen wel heel interessant”, zegt Hartmann. „De enorme schaal ervan, en hoe ons landschap er dankzij onze handelsgeest zo makkelijk aan opgeofferd wordt. De illusie van een rauwe underground-ervaring met edgy muziek, terwijl het vaak juist allemaal heel mainstream en commercieel is. Festivals worden steeds luxer, en duurder, met soms zelfs een McDonald’s en een HEMA, een glamping met tenten met een goed bed en een koelkast, en overal plastic tegels zodat je witte gympen niet vies worden. En daar wordt dan weer door sommige mensen over geklaagd, het zou geen recht doen aan ‘het oude festivalgevoel’. Die vinden dat iets pas een goed festival is geweest als je onder de modder en totaal kapot naar huis gaat. Heel boeiend allemaal.”

Fabienne en Frederique, Dance4Liberation, Wijthmenerplas, Zwolle, 5 mei 2024

Foto Eddo Hartmann

Koen, Zwarte Cross, Lichtenvoorde, 21 juli 2024

Foto Eddo Hartmann

Dakota, 909-festival, Het Amsterdamse Bos, Amstelveen, 1 juni 2024.

Foto Eddo Hartmann

Miss Neon Noire, Milkshake, Westerpark, Amsterdam, 30 juli 2023.

Foto Eddo Hartmann

Hartmann benadert de festivals niet anders dan hoe hij in zijn eerdere projecten te werk ging. Hij gaat niet op in de massa. Als een buitenstaander observeert hij en verwondert zich. En net als in Noord-Korea richt hij zijn lens vooral op de artificiële architectuur die hij aantrof: de enorme, larger than life-beelden van hardstylefestival Defqon.I, de vrolijke aankleding van Milkshake, een verlaten tafereel met panini-stand, een tent, bouwwerken, dranghekken bij Paaspop – op de tentoonstelling in het Rijksmuseum is een selectie te zien van foto’s van zeventien festivals.

„Er zijn jaarlijks meer dan duizend festivals in Nederland. Ik richt me op de grote, bekende muziekevenementen in de buitenlucht. Ik had natuurlijk ook een andere keuze kunnen maken, niche-evenementen zoals een blokfluitfestival of iets kleins met theater. Maar binnen het tijdsbestek van een jaar waarin ik aan deze opdracht kon werken, besloot ik voor de iconische namen te gaan.”

**Johan**, ASM Festival, Stadsblokken, Arnhem, 18 mei 2024.

Net als in de serie die hij eerder maakte in Pyongyang, vraagt Hartmann zich ook af: hoe beweegt het individu zich in een omgeving die voor het collectief is gemaakt? Door het gebruik van extreem lange sluitertijden lijkt de menigte opgenomen te worden in de omgeving, terwijl die ene festivalganger die wat verloren rondhangt of juist opgaat in het geheel, flink wordt ingeflitst. „Het individu te midden van de massa, dat vind ik interessant. Er kwamen voortdurend groepjes voor mijn camera hangen, bier in de hand, over elkaar heen hangend en uitbundig joelend. Dat zijn de beelden die we overal op sociale media voorbij zien komen. Ik probeer juist dat moment te pakken dat iemand even in z’n eentje uit die collectiviteit stapt. Dat kan iemand zijn die compleet in z’n element is in de drukte of iemand die juist even een moment van rust pakt.”

„Het is niet dat ik daar als een alien rondloop hoor. Ik ben gewoon oprecht nieuwsgierig naar wat ik zie. Er is veel te doen over festivals; hoe duur en mainstream ze zijn geworden, het drugsgebruik, de mallemolen aan artiesten die op elk festival te zien zijn. Maar ik wil met mijn werk niet zozeer kritiek leveren. Ik heb er niet echt een mening over. Zie me als een toerist met een goed alibi.”

**Hoofdpodium, Freshtival** Weekend, Het Rutbeek, Enschede, 18 mei 2024.

Dodelijke bosbranden teisteren noorden van Portugal: 15.000 hectare in de as

admin
September 20, 2024
0

Portugal riep donderdag de noodtoestand uit nadat er ruim honderd bosbranden woedden in de regio’s Aveiro en Viseu, waarbij ruim 15.000 hectare bos in de as is gelegd.

Duizenden brandweerlieden kwamen afgelopen week in actie om de bosbranden te blussen in het noorden van Portugal, onder Porto. Ten minste zeven mensen kwamen om, tientallen raakten gewond.

Drie van de slachtoffers waren brandweerlieden die ingesloten raakten bij bluswerkzaamheden.

Een inwoner van het getroffen dorpje Busturenga, nabij Aveiro.

Verbrande bomen langs een weg in Lourizela, Aveiro. Duizenden brandweerlieden zijn ingezet om de bosbranden te blussen die de afgelopen drie dagen al meer hectare in de as legden dan gedurende de hele zomer.

Satellietbeelden tonen de rookontwikkeling in het noorden van Portugal en boven de Atlantische Oceaan.

Inwoners van het dorp Veira nabij Agueda vluchten voor de oprukkende vlammenzee.

Brandend loof in Talhades, Sever de Vouga, in de regio Aveiro.

Brandweerlieden in actie in de regio Aveiro, een van de zwaarst getroffen gebieden.

Foto’s: Patricia De Melo/AFP

Een brandweerman rust uit bij Doninhas, na dagenlang in touw te zijn geweest om de bosbranden te blussen.

Getroffen inwoners van het dorp Veira in Agueda (Aveiro) zien het vuur naderen.

Jose Santos (72) kijkt uit over de smeulende resten van zijn houtwerkplaats in Gondomar.

Rookpluimen vullen de atmosfeer in grote delen van het noorden van Portugal en veroorzaken luchtverontreiniging in het noordwestelijk deel van het Iberisch schiereiland, tot aan de westkust van Frankrijk.

Foto’s: Pedro Nunes/Reuters, Pedro Sarmento Costa/EPA

Een man met een emmer, in de omgeving van de stad Nelas.

De dieren die bijna niemand wil hebben in de schijnwerpers

admin
September 6, 2024
0

Siri is een nieuwsgierige Syrische hamster. „Hoe aandoenlijk ook, we geven hamsters niet mee aan mensen die graag zo’n diertje voor hun kind willen, daar zijn ze gewoon echt niet geschikt voor. Een hamster slaapt overdag, die wordt dan wakker gemaakt als een kindje wil spelen, bijt dan uit chagrijn in een vingertje en voor je het weet wordt de hamster bestempeld als rotbeest en zit hij of zij hier in de opvang.”

Kalina is een kleine, bescheiden herdershond die haar linkervoorpoot mist. „Als ze je kent is ze heel lief. En als ze je lief vindt, wijkt ze niet van je zijde. Het is echt een schat.”

Konijnen Bodhi en Mindy verloren hun partner, maar vonden elkaar.⁠ Bodhi kwam eerder in het asiel dan Mindy en was diep ongelukkig. „We zagen hem transformeren van een teruggetrokken mannetje naar een vrolijke knul die van puur plezier vreugdesprongetjes maakte.”⁠

Foto’s Peter Lipton

Het slimme duo Alfredo en Augusto zijn “de leukste dieren van het asiel”, zegt vrijwilliger Sylvia bij Het Knaagspoor in Ridderkerk. In haar handen heeft ze twee tamme ratten. Ze zijn ongeveer zeven maanden oud en aan het asiel afgestaan door hun eerste baasje. De staarten van Alfredo en Augusto laat Sylvia om beurten door haar vingers glijden. „Het is de staart waar de meeste mensen bang voor zijn, maar het is het allerlekkerste deel, ze zijn zó zacht!”

Alexander heeft kattenaids en kan daarom niet bij andere katten. Zijn nieuwe baasje moet geduld met hem hebben. Alexander is niet vlot van vertrouwen. „Maar hij trekt al bij, hoor. Als wij binnenkomen, schiet hij al niet meer zijn ton in. We denken dat er een heel leuke kat in hem zit.”

Foto’s Peter Lipton

De reusachtige Petri zit er al een tijdje.Niet het grootste konijn dat ze in de opvang hebben gehad, maar met bijna 6 kilo is Petri toch wel aan de flinke kant. Ze is een kruising tussen een Vlaamse reus en een Franse hangoor. Ze is mogelijk gedumpt, of ontsnapt, zeker is dat ze door een kat is aangevallen in de tijd dat ze buiten heeft geleefd. „Ze kwam helemaal onder de wonden binnen.”

Nanook en Suka, broer en zus, zitten al anderhalf jaar in het asiel. Hoe kan dat? „Ten eerste zijn ze onafscheidelijk. Het zijn echt roedeldieren. En ten tweede zijn het husky’s – althans, husky’s waar wat bordercollie doorheen zit. Ze hebben ontiegelijk veel beweging nodig. Je moet eigenlijk echt met ze gaan sporten.”

„Hendrik had een goede band met zijn eigenaar, maar toen kwam diens zoon weer thuis wonen en die enorme Hendrik vloog de zoon steeds aan. Heel tragisch, want toen moest Hendrik weg. En nu loopt hij hier kiploos rond, „pok pok pok pok pok” met af en toe een welgemeend „kukeleku” ertussendoor.” Iedereen hoopt dat hij snel weer ergens ruimer kan wonen, met wat leuke kippetjes erbij. Ook omdat er dan weer plek is voor de volgende haan.

Foto’s Peter Lipton

Related Posts

Eddo Hartmann fotografeerde festivalgangers die een paar seconden uit de gekte stapten

Dodelijke bosbranden teisteren noorden van Portugal: 15.000 hectare in de as

De dieren die bijna niemand wil hebben in de schijnwerpers