Ze zoekt actief naar speelfilms met een ‘queer perspectief’, zegt actrice Kristen Stewart (34) in hotel Adlon Kempinski, Berlijn. Niet zozeer ‘queer verhalen’: transgender stuit op onbegrip of lesbienne komt uit de kast – die zijn nu wel zo’n beetje verteld, vindt ze. Eerder ‘gewone’ films met queer hoofdpersonen. Al verwacht ze er niet teveel van. „Hebben we het over de mainstream: er valt weinig winst te maken met gemarginaliseerde stemmen. Dat boeit de mensen niet zo. En film is een industrie. Zolang zo’n queer perspectief niet bewezen veilig of succesvol is, kijkt iedereen naar elkaar. Wie gaat eerst?”
Love Lies Bleeding doet dan een dappere poging: een verrukkelijk pulpachtige, langzaam ontsporende lesbische neo-noir. Gesitueerd in New Mexico, 1989, volgt de film een welbekend Amerikaanse plot: vreemdeling op doorreis stuit in een gehucht op een lokale schoonheid met gevaarlijke bagage. Die dorpse femme fatale is Kristen Stewart als introverte, kribbige sportschoolhouder Lou. Zij valt voor vrouwelijke bodybuilder Jackie (Katy O’ Brian) die op weg naar een wedstrijd in Las Vegas een tijdelijk baantje heeft op de schietbaan van haar vader. Hun door steroïden opgezweepte amour fou ontketent een geweldsspiraal in het – naar blijkt – diep criminele dorp. Een film in de ranzige, vuige stijl van begin jaren negentig vol groteske wendingen.
Lees ook
Love Lies Bleeding is een smerige maar heerlijke queer-film van megatalent Rose Glass (●●●●●)
Stewarts imago
In Berlijn vergelijkt een journalist Lou met de brave Bella Swan uit de romantische vampierfilm Twilight waarmee Kristen Stewart ooit beroemd werd. Breekt ze met haar vroegere imago? Stewart kijkt dodelijk vermoeid, een blik waarin ze sowieso excelleert. Welke 34-jarige zet zich nou af tegen wie ze was als 18-jarige? Stewart bewees zich in de afgelopen zestien jaar als Hollywood-cory-fee en in talloze artfilms én groeide uit tot queer icoon. „Ik weet niet zo goed wat mijn imago was, daarvoor sta ik te dicht bij de bosrand”, zegt ze diplomatiek. „Maar ik zet me niet tegen mezelf af, ik word gewoon ouder en maak andere keuzes.”
De Britse regisseur Rose Glass (33) kijkt verbaasd als we haar vragen waarom ze Kristen Stewart castte. „Wat? Omdat ze enorm cool is natuurlijk. Ze is geknipt voor een broeïerige noir-antiheldin.”
Glass bleek in haar debuut Saint Maud – een film die door de Covid-pandemie veel minder aandacht trok dan hij verdiende – al een groot talent met een geheel eigen stem. Dat bevestigt ze in Love Lies Bleeding, dat zich afspeelt in 1989; op televisie valt de Berlijnse muur. Glass: „Ik wil er niet al te diep op ingaan, dan wordt het pretentieus, maar het past bij Jackie. Als bodybuilder belichaamt ze de jaren tachtig, toen onder Ronald Reagan dat ouderwetse individualisme en de Amerikaanse Droom herleefde.”
Jackie is het lijntje naar Saint Maud, een claustrofobische film over een diep religieuze ziekenverzorger die zich pijnigt om zich door God uitverkoren te voelen. Glass: „Ik dacht: na al die jaren met Maud in haar bedompte kelder ga ik nu iets heel anders doen. Maar een vrouwelijke bodybuilder die haar lichaam tot extremen pusht vanuit een obsessieve fixatie om een onaantastbaar standbeeld te worden… De verbinding met Maud is mij nu wel duidelijk.”
Rose Glass plaatst dat jaren tachtig-personage Jackie bewust in een jaren negentig-context, een meer cynisch, nihilistisch tijdvak. Films die Love Like Bleeding in zijn dna heeft, besloot ze bewust niet opnieuw te bekijken: geen Natural Born Killers, Thelma & Louis of Wild at Heart voor haar, en zeker geen vroege Tarantino. „Ik was bang dat de film anders pastiche zou worden.”
Glass bevindt zich nog ergens halverwege tussen fangirl en superster. Ik zie haar bij een vertoning in de Berlijnse Verti Music Hall als konijntje in de koplampen stilvallen voor 2.200 kijkers. „Wow. Ik weet even niets te zeggen.” Kristen Stewart huppelt te hulp en pakt het publiek in. Berlijn is enorm cool. Rose is enorm cool. „Zoals ze Amerika op zijn plek zet, met zijn verslaving aan zelfbevestiging en dat rare idee dat je alles kan worden dat je wil zijn.”
Een dag later zegt Stewart in hotel Adlon Kempinski „enorm trots” te zijn op Rose. „Ze is inherent verlegen. Ze schreeuwt niet op de set, ze fluistert. Maar wat ze zegt, is zo nuchter, touché, precies, zelverzekerd en uitvoerbaar dat iedereen automatisch naar haar toe buigt. Dat is heel leuk om te zien.”
Stewart koos intuïtief voor Love Lies Bleeding. „Ik vaar blind op mijn nukken en op mijn nieuwsgierigheid. En ik zit niet er mee als het een kuil in de weg is, een slechte film kan juist een fijne herinnering zijn. Maar als je, zoals hier, een jaar na de opnames de film ziet en denkt: ‘wow, dat is goed gelukt zeg!’, dan is dat een kers op taart.”
Labrador speelt kat
Het beviel Stewart de zwakke partij te spelen die in de machtsdynamiek met een ijzersterke vrouw. „Lou is verstijfd en dichtgeklapt door latent, onverwerkt trauma. Ze maakt zichzelf wijs dat ze in het dorp blijft om haar zus te beschermen, maar ze is verlamd door isolatie en eenzaamheid. En dan komt dat indrukwekkende, dappere, bijna buitenaards sterke lijf haar sportschool binnen wandelen. Jackie maakt zich zo breed mogelijk terwijl Lou zich zo klein mogelijk maakt.
„Het is niet alleen seks, Lou krijgt door verliefdheid het idee dat ze een goed mens kan zijn en haar leven kan veranderen. Maar liefde zet haar ook aan tot destructief en afschuwelijk gedrag, want we zijn kleine, egoïstische genotszoekers. Ik ben blij dat ik geen oppervlakkige, ridicule morele notie vertegenwoordig die ik in interviews achteraf moet prijzen. Lou doet walgelijke dingen voor de liefde en beseft dat ze niet aan zichzelf kan ontsnappen.”
Om dat personage te spelen, zonderde Stewart zich op de set af. „Lou is insulair, ik ben dat niet. Lou is een kat, ik ben een labrador. Haar verleden drukt op haar, ik had daarom altijd een tennisbal op zak. Tussen opnames door stuiterde ik die tegen een muur, zoals Jack Nicholson in The Shining.”
Het duurde wel lang voor ze doorhad dat Love Lies Bleeding ook een satire is. „Ik nam het script bloedserieus, echt. Maar dan zag ik Rose giechelen na een scene die ik heel ernstig speelde. En dat ze me pushte om steeds verder te gaan, niet zo subtiel te acteren. Pas halverwege realiseerde ik me hoe camp en extreem dit is. Rose gebruikt graag het woord bombastisch. Perfect. Deze film is grappig, maar als giechelen op een begrafenis.”
