Jutta Leerdam op weg naar sprinttitel, De Boo vecht een ‘mooie battle’ uit met ‘vriend’ Prins

Een „stuk of dertig, veertig huisdieren”, had het management van het Hilton Hotel op Schiphol dit jaar verwacht. Maar op Oudjaarsdag lijkt het hier wel een hondenshow: teckels, labradors, australian sheperds, hazewinden, chihuahua’s met zilver glimmende dekjes, ruige rescue dogs uit de straten van Thessaloniki en Boekarest. De gasten krijgen speciale ‘welkomstpakketten’: „U mag één hondenspeeltje kiezen.”

Het Hilton Hotel op Schiphol heeft een ‘pet friendly policy’. Honden en katten zijn toegestaan, twee huisdieren per kamer. Op de luchthaven Schiphol is het afsteken van vuurwerk streng verboden en de kamers zijn zo geluiddicht dat je opstijgende Boeings en Airbussen op de naastgelegen Buitenveldertbaan met geen mogelijkheid kunt horen.

Een perfecte plek, kortom, om te ontkomen aan het vuurwerkgeweld dat ook dit jaar weer over Nederland rolde – ook in de 19 gemeenten waar dit jaar het afsteken van consumentenvuurwerk verboden was.

Hotelgast Sharon Buitendijk spreekt smalend over het Rotterdamse vuurwerkverbod. Vorig jaar was ze met haar man en Dexter – een elfjarig „vuilnisbakkie” dat nog het meest weg heeft van een maltezer – thuis gebleven. Dat is slecht bevallen, zegt Buitendijk. „Dexter is niet bang, maar hij begint al vanaf drie uur ‘s middags met blaffen. Hij heeft een hartprobleempje. Hij maakt zich veel te druk.”

Trillen en hijgen

Een gezin met twee dochters uit Nijmegen zit op loungestoelen in de hal met Nanoo en Woody, twee witte schoothondjes (ras: Coton de Tuléar) die aan het ruziën zijn om een kauwstaaf. Vooral Nanoo heeft last van het vuurwerk, vertelt jongste dochter Mea (9). „Dan trilt ze en hijgt ze, gaat de hele tijd rondlopen.” De afgelopen dagen heeft het al flink geknald en wilde Nanoo niet meer eten, vertelt Mea’s moeder. Het gezin heeft toegeleefd naar het verblijf in dit luxe hotel met sauna en bubbelbad: „Als we maar éven een nachtje weg konden.”

Eén nachtje knallen is nog wel door te komen, vertellen de baasjes in de hal van het Hilton. Maar ieder jaar lijkt het afsteken eerder te beginnen. In Almere is het al weken aan de gang, vertelt Ronnie Kerkhoff. Als hij aan het lopen is met Nicci (een kruising van een husky en een herder) dan zijn ze in Almere niet te beroerd om de strijkers nét even zijn kant op te gooien. „Ik probeer het zo veel mogelijk te ontwijken”, zegt Kerkhoff. „Want als ik stress krijg, dan krijgt zij óók stress.” Kerkhof – wit petje op blauwgeverfde krullen – had zijn leven gewijd aan dansen, maar na twee jaar in de internationale top werd hij buschauffeur: „Ik had geen zin om iedere keer om een baantje te moeten bedelen.”

Valentyn Bondartsjoek en Ksenia Lavriënko zijn gevlucht voor de oorlog in Oekraïne, maar hebben dezelfde hond als de Russische president Poetin: een enorme Japanse Akita Inu. „Daar probeer ik maar niet aan te denken”, lacht Valentyn.

Damir Hadzic vocht mee in drie opeenvolgende oorlogen in voormalig Joegoslavië („Slovenië, Kroatië, Bosnië”) en werkte daarna als ontwikkelingswerker in onder meer Kenia en Afghanistan. Niet dat het geknal hem herinnert aan de oorlog, zegt Hadzic. „Het is gewoon irritant, dat lawaai. Jullie Nederlanders zeggen dat vuurwerk een traditie is, maar ik heb nog nooit een Rembrandt gezien waarop vuurwerk afgestoken wordt.”

Windhond in sweater

Ook sommige honden en katten hier hebben een verhaal. De crèmekleurige Perzische windhond van Hadzic en zijn Poolse partner Gosja Rabakon mag dan de elegantie zelve zijn in haar mintgroene gebreide sweater, twee jaar geleden zwierf Hamayel nog door de straten van Dubai – afgedankt omdat ze niet aan alle raskenmerken voldeed.

De zwarte Ierse greyhound Murphy (acht jaar en al wat grijs rond de lange spitse snuit) kwam uit in tien professionele races onder zijn wedstrijdnaam Our boy Rex, waarvan hij er zeven won. Zo’n tienduizend euro aan prijzengeld had Murphy al verdiend, maar toen raakte hij geblesseerd. „Die honden bereiken een snelheid van tegen de zestig kilometer per uur”, zegt zijn Oostenrijkse baas Roland Prieler. Toen Murphy werd afgekeurd voor de wedstrijdsport had hij het geluk dat de Stichting Greyhound in nood zich over hem ontfermde. „Anders hadden ze hem waarschijnlijk afgemaakt.”

Te vroeg uit het nest

Dwergkeeshondje Jax, een pluizenbol met zwarte kraaloogjes, zit het liefst bij Anouk Hartgers op schoot. Jax is geboren in Rusland en kwam via een tussenhandelaar in Nederland terecht. Waarschijnlijk is ze vroeg uit het nest gehaald, zegt Hartgers’ vriend Bryan van Bentum. Onvoorzichtige kinderen die haar onverwacht aanhalen kunnen een knauw krijgen. „Gelukkig bijt ze niet door.”

Van Bentum is makelaar en Hartgers werkt in de zorg, maar dankzij Jax (van ‘Ajax’) en hun andere hond Frenky (vernoemd naar de spelverdeler van Barcelona) beginnen honden hun beroep te worden. Hartgers maakt stijlvolle hondenspeeltjes. Haar hobby is uit de hand gelopen: de speeltjes van ByJax liggen in winkels van Amsterdam tot Brussel. „We proberen de naam zo groot mogelijk te maken”, zegt Van Bentum, „en ik bemoei me een beetje met het financiële…” „En brengt de pakketjes weg”, vult Hartgers aan.

Jax kan de jaarwisseling goed aan, maar Frenky vindt het spannend. Degene die het meeste lijdt in het gezin is echter Van Bentum zelf. „Ik ben hartstikke bang voor knallen, ik raak volledig in paniek. Daarom zijn we altijd weg met Oud en Nieuw.”

Delen

Mail de redactie