In het Feyenoord-museum ligt hij in een vitrine te verstoffen. Naast de Europa Cup en de wereldbeker is het ziekenfondsbrilletje van Joop van Daele publiekstrekker in The Home of History. De deze week op 77-jarige leeftijd overleden ‘twaalfde man’ schoot Feyenoord in september 1970 naar een 1-0 overwinning op Estudiantes: de eerste wereldbeker voor een Nederlandse voetbalclub. Koningin Juliana mocht de cup in de Kuip uitreiken.
Nog meer dan de droge knal waarmee de pas ingevallen Van Daele halverwege de tweede helft het winnende doelpunt maakte, staan de verhitte taferelen vlak erna op het netvlies van elke oudere Feyenoordfan. Het brilletje van Van Daele, geschreven door Toon Hermans en gezongen door (Rotterdammer) Luc Lutz, werd een bescheiden hit. Ook producent Johnny Hoes bracht een single uit (Waar is de bril van Van Daele) maar moest die uit de handel halen omdat er copyright op de foto van de voetballer bleek te zitten.
Na die goal niets meer gezien
In het AD gaf Van Daele in 2020 een ooggetuigeverslag van hét incident. „Ik heb na dat doelpunt niets meer gezien. Meteen na de aftrap sneuvelde mijn brilletje. Oscar Pachamé rukte dat ding van mijn hoofd. De scheidsrechter zag het niet. Die Argentijn sprintte weg, ik er achteraan. Pachamé gaf het brilletje vervolgens aan zijn ploeggenoot Oscar Malbernat. Die brak het ding in tweeën.”
Van Daele vervolgde met zijn hoge stemgeluid in plat Rotterdams: „Het was ook een goedkoop ziekenfondsbrilletje met kleine glaasjes die in mijn oogkassen vielen, waardoor ik prima kon koppen. Verzorger Gerard Meijer heeft tevergeefs geprobeerd de boel te repareren met leukoplast. Met mijn gewone bril heb ik de wedstrijd uitgespeeld. Als de bal mijn kant op kwam, nam ik de bril steeds in mijn hand omdat er geen kunststof glazen in zaten.”
Lee Towers-bril
Van Daele zou het jaar erop met contactlenzen gaan spelen, naar zijn zeggen een wereldprimeur. Op straat in Rotterdam liep hij decennialang met een grote ‘Lee Towers-bril’ – overal werd hij herkend en moest hij handtekeningen uitdelen. En dat voor een ‘eeuwige twaalfde man’. Van Daele combineerde het voetballen met een baan als loketbeambte bij de PTT. „Voor de Europa-Cupfinale in Milaan [in mei 1970) moest ik voor eigen rekening drie snipperdagen opnemen.”
Aan (reserve) brillen had hij na zijn zondagsschot tegen Estudiantes geen gebrek, zo vertelde hij tegen het AD. „In een interview met een krantje van de PTT had ik een oproep gedaan. Dat leverde mij 167 brilletjes op. Die had ik uiteindelijk niet nodig, omdat ik van een opticien een paar zachte lenzen cadeau kreeg.”
