Johannes Vermeer kreeg een uitvaart met 14 dragers én klokgelui, blijkt uit een archiefvondst

Posted on January 18, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Grafregister Vermeer In de aanloop naar een expositie over Vermeer in Museum Prinsenhof Delft deed oud-archivaris Bas van der Wulp een ontdekking: een nog onbekende inschrijving van Vermeer in het begrafenisregister van de Oude Kerk.

Thomas van Huut

18 januari 2023 om 22:45

Leestijd 3 minuten

Stadsarchiefmedewerker Bas van der Wulp met het nieuwe ontdekte grafregister waarin Vermeer vermeld wordt. x — Stadsarchiefmedewerker Bas van der Wulp met het nieuwe ontdekte **grafregister waarin Vermeer vermeld wordt**. x

Foto Erfgoed Delft

Wie hem leerde schilderen weten we nog steeds niet. En ook niet hoe zijn karakter was, of, bij gebrek aan zelfportretten, zelfs maar hoe hij eruit zag. Maar een recente ontdekking in stadsarchief Erfgoed Delft geeft wel iets meer kleur aan wat we weten over het leven van schilder Johannes Vermeer (1632-1675) – of liever, over wat er vlak ná zijn overlijden gebeurde.

In de voorbereiding van een expositie over het Delftse leven van Vermeer in Museum Prinsenhof Delft ontdekte medewerker van het stadsarchief Bas van der Wulp een nog onbekende vermelding van Vermeer in een grafregister van de Oude Kerk, waar Vermeer begraven is.

Daarin wordt vermeld dat op Vermeers uitvaart op 16 december 1675, zijn kist werd gedragen door liefst veertien dragers, begeleid door ‘één poos klokgelui’. „Dit was duidelijk een luxe behandeling”, zegt Van der Wulp. „Ik heb ook gelezen over uitvaarten met twintig dragers, maar dat was de super-elite. De rijke schoonmoeder van Vermeer, Maria Thins, kreeg bij haar uitvaart iets meer, ‘twee pozen klokgelui’, „maar de uitvaart van Johannes Vermeer was zeker geen standaardbehandeling.”

Straatarm

Dat is opmerkelijk, want Vermeer was bij zijn overlijden, drie jaar na het Rampjaar 1672, straatarm. Het gilde waar Vermeer enige tijd voorzitter van was, betaalde het waarschijnlijk niet, denkt Van der Wulp, want andere kunstenaars van het gilde kregen niet een dergelijke behandeling. „Maar de zoon van Maria Thins en zwager van Vermeer, Willem Bolnes, die vanwege psychische problemen in een ‘verbeterhuis’ verbleef, kreeg een jaar later wél exact dezelfde behandeling.” Vermoedelijk heeft Maria Thins dus voor de uitvaart betaald, zegt Van der Wulp. Aannemelijk is dat de schoonmoeder de uitvaartkosten van Vermeer slechts dacht voor te schieten aan haar dochter: „Waarschijnlijk waren zij nog niet op de hoogte van de financiële misère waarin Vermeer in die tijd verkeerde.”

Aanvankelijk had de katholieke Maria Thins zich nog verzet tegen de ondertrouw van Vermeer en haar dochter Catherina Bolnes. Waarschijnlijk omdat Vermeer kind was van gereformeerde ouders en als zoon van een herbergier een totaal andere maatschappelijke klasse had. „Maar na een bezoek van twee kennissen van Vermeer staakte Thins haar verzet. Daarvan is een notaris-akte opgesteld, waarin staat dat ze niet de ‘akte van consent’ ondertekent, maar wél haar blokkade staakt.” Het koppel trouwt katholiek in Schipluiden, en geeft al hun kinderen katholieke namen. „We weten het niet zeker, maar waarschijnlijk heeft Maria Thins dat bedongen.”

Begraafinschrijving met details over de **uitvaart van Vermeer** (16/12/1675).

Foto Stadsarchief Delft

Derde registratie

Hoewel de ontdekking van de veertien dragers om een detail gaat, is het opmerkelijk dat er nog nieuwe informatie over het leven van Vermeer opduikt. Van der Wulp: „Er is al honderd jaar door tientallen mensen onderzoek gedaan naar zijn leven. Alle archieven zijn keer op keer doorgespit.” Belangrijk is het werk dat de Amerikaanse econoom John Michael Montias deed. Hij ontcijferde tussen 1975 en 1988 stedelijke registers en notariële akten voor zijn boek Vermeer en zijn milieu, waar ook Van der Wulp bij betrokken was.

Dat er nu toch iets nieuws is ontdekt, komt omdat de archieven van het Stadsarchief in de tussentijd beter in kaart zijn gebracht. „We wisten destijds al van twee registers waarin het graf en de uitvaart van Vermeer genoemd worden, dan ga je op dat onderwerp niet direct verder zoeken.” Maar er bleek dus toch een derde vermelding in een ander begrafenisregister te zijn. „Bij een uitvaart waren allerlei verschillende mensen betrokken. De koster, de doodgravers en de kerkmeester zelf, die hadden allemaal een eigen administratie.”

Op de plek van het graf van Vermeer in de Oude Kerk is nu alleen nog een herdenkingsbordje te vinden. „We weten dat hij daar niet meer ligt, het graf is net als alle andere graven in de Oude Kerk een keer geruimd, maar we weten niet wanneer precies. Dat wilde ik uitzoeken.”

Een antwoord op die vraag vond Van der Wulp niet, maar dus wel: veertien dragers en eenmaal klokgelui voor Vermeer.

Lees ook: ‘Nieuw onderzoek naar ‘Het melkmeisje’ biedt inzicht in de werkwijze van Johannes Vermeer’

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 19 januari 2023

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

admin
November 18, 2024
0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”

Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

admin
November 18, 2024
0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.

Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

admin
November 18, 2024
0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

**Anna Drijver** in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.

Luister naar