Je adoptiekind in China ophalen? Trek dan je nette kleren aan!

Er is dus nóg een nieuw datingprogramma begonnen deze week. Dat is nummer vier. Op maandag hadden we Date smakelijk, First dates en Lang leve de liefde, dinsdag kwam daar Samen uit, samen thuis? bovenop. Hoe zal ik het programma omschrijven? Als een mix van Ik ga op reis en neem mee, een vleugje Boer zoekt vrouw en het heeft zeker ook iets van B&B vol liefde, waar iedereen de hele zomer naar heeft gekeken. Zondag was daarvan de apotheose. Van de acht singles hadden er vier een match gevonden, maar bij de reünie – wéken na de laatste opnames – bleken er nog twee romances over. Joy en Dani en Debby en Paul. Vooral het laatste stelletje maakte de kijkers week. Vrouw van 62 en man van 69 als kalveren zo verliefd. Het kán dus (nog).

Het zal toeval zijn, maar de eerste drie (van de vijf) vrijgezellen die we voorgeschoteld kregen in Samen uit, samen thuis? zijn ook niet piep. Ex-piloot Eric is 63, oud-marinier Bart 61 en ict’er Mehrnaz is 56. Alle kandidaten „hunkeren” uiteraard naar liefde. Eerst mochten ze speeddaten met een aantal romantisch in hen geïnteresseerden, er drie uitkiezen en die gaan dan, allemaal tegelijk, mee op een „droomreis”.

Heeft dit programma de potentie net zo’n hit te worden als B&B vol liefde? Twijfel, twijfel. Punt 1, het is geen zomer en punt 2, misschien is het voor kijkers nog iets te vroeg (na B&B) om zich aan al die nieuwe gezichten te hechten. Maar, er zaten zonder meer intermenselijke pareltjes in de eerste aflevering. Is het handig om bij een speeddate bij iemand thuis meteen te beginnen over de inrichting? „Ik zie een net huis, klinisch, niks aan de muur, weinig kleur, dat ik denk oeoe, hier moeten kussentjes bij.” De vijf minuten met deze kandidate waren al te lang voor Bart. Sowieso verwacht ik veel plezier te beleven aan Bart met z’n lage tolerantiegrens én z’n drie dates in Engeland. Mehrnaz zal het met haar drie mannen in IJsland ook niet makkelijk krijgen. Kijk uit voor Rob met de blauwe ogen, zou ik tegen haar willen zeggen. Die was na de eerste ontmoeting met haar al dolverliefd. Alleen bij ex-piloot Eric lijkt nog geen vuiltje aan de lucht. Hij kan zijn geluk niet op met z’n driekoppige harem. Mij lijkt het een risico dat de drie vrouwen het zó goed met elkaar kunnen vinden dat ze hem niet meer nodig hebben.

Goede daad of egoïstisch?

De moeder van Kelly van Binsbergen heeft zeventien jaar op haar moeten wachten. In 1993 kreeg ze op een Chinese luchthaven Kelly in haar armen gelegd en was ze eindelijk moeder. In de vierdelige serie De afhaalchinees stelt Kelly van Binsbergen vragen die ze dertig jaar niet heeft willen stellen. Over haar eigen adoptie, maar ook over het fenomeen. Is adoptie een goede daad of juist egoïstisch? Red je een kind of ontwortel je het? En hoe voed je een kind op dat niet op je lijkt?

In de jaren zeventig kwamen 4.000 geadopteerde Koreaanse kinderen in Nederlandse gezinnen wonen. De gesprekken die Van Binsbergen met drie van hen heeft, inmiddels vijftigers, zijn van een zeldzame openheid – en dat moet wel komen door het wederzijds begrip. „Ik was het pronkstuk”, zegt een van hen. Ze was als ondervoede baby uit Korea geadopteerd. „Aan mij kon iedereen zien hoe goed mijn moeder moederen kon.”

Mooi, de gesprekken, in Zeeuws dialect, met haar vader. Wist-ie waar hij aan begon destijds? Haar moeder en hij hadden een cursus gedaan, daar was hem vooral van bijgebleven dat hij zich netjes moest aankleden voor de reis naar China. Maar verder? Weinig. Dat gold voor veel ouders. Dat adoptiekinderen zich misschien moeilijk zouden hechten, boos en opstandig konden zijn of gepest zouden worden op school, wie rekende daar nou op? Droevig, hoe Van Binsbergen zich altijd heeft geschaamd voor haar Chinese trekken en „van binnen” geen Nederlander werd.