IsraÃ«lisch minister Itamar Ben-Gvir is een extremist die elk Palestijns verzet wil uitroeien

Posted on September 8, 2023 by admin

Floris van Straaten

8 september 2023

Leestijd 8 minuten

Israëls meest omstreden minister, Itamar Ben-Gvir, houdt ervan met open raampjes over de bezette Westelijke Jordaanoever te rijden. Zonder gevaar is dat niet, want veel Palestijnen kunnen het bloed wel drinken van de extreemrechtse Joodse politicus die elk Palestijns verzet het liefst zo hard mogelijk de kop indrukt. Maar die open raampjes moeten bewijzen dat Ben-Gvir niet bang is voor Palestijnen en onderstrepen dat de Joden er de dienst uitmaken.

Wie dat laatste nog niet begrepen had, kreeg het vorige maand ingepeperd. Voor een Israëlisch tv-station verklaarde Ben-Gvir: „Mijn recht en dat van mijn vrouw en kinderen om ons in Judea en Samaria te bewegen is belangrijker dan de bewegingsvrijheid van de Arabieren.” Met de Bijbelse termen Judea en Samaria duiden veel Joodse kolonisten de Westelijke Jordaanoever aan.

Zoals vaker leidden Ben-Gvirs uitlatingen tot een golf van protest. Van de Palestijnen, uit Israël zelf, de Arabische wereld, Europa en de Verenigde Staten. Een schrijnend staaltje apartheidsdenken, luidde de consensus. Onzin, reageerde Ben-Gvir. Niet de Palestijnen, maar de Joden hebben te kampen met apartheid en antisemitisme. In de Palestijnse stad Hebron, waar hij zelf in een zwaar bewaakte Joodse buitenwijk woont, „kunnen de Joden 97 procent van de plaatsen niet in”. Dat zijn wijk Kiryat Arba alleen toegankelijk is voor Joodse kolonisten en in bezet gebied ligt, waar Joden volgens internationaal recht helemaal niet mogen wonen, liet hij onvermeld.

Ook bij veel Joden is Ben-Gvir een gehate figuur. Bij massale demonstraties in Tel Aviv en andere Israëlische steden tegen de plannen van de regering om de rechterlijke macht deels haar bevoegdheden af te nemen, drong Ben-Gvir als minister van Nationale Veiligheid en chef van de politie steeds aan op hard ingrijpen. Tot ergernis van politiecommissarissen, die vreesden dat dit tot nodeloos bloedvergieten zou leiden. De commissaris van Tel Aviv nam begin juli demonstratief ontslag. Al twee keer drongen hoge voormalige politiefunctionarissen in open brieven aan premier Netanyahu aan op Ben-Gvirs ontslag. Hij zou de veiligheid in Israël bedreigen.

Afgelopen weekend raakte de politie wederom in opspraak na een uit de hand gelopen betoging bij de Eritrese ambassade in Tel Aviv, waarbij 170 mensen gewond raakten. Ben-Gvir opperde om illegale migranten massaal te deporteren, wat nu juridisch onmogelijk is. Bovendien had hij een plaagstoot in petto voor de door hem geminachte rechters. Afrikaanse migranten moesten voortaan maar naar welgestelde buurten in het noorden van Tel Aviv worden overgebracht. Daar wonen ook nogal wat rechters, suggereerde hij, die juridische obstakels snel uit de weg zouden ruimen als ze zelf worden geconfronteerd met migranten.

**Itamar Ben-Gvir is zionistisch,** en zou het liefst de Tempelberg weer volledig toegankelijk maken voor Joden. Foto Eyal Warshavsky/ANP

Wie is deze man met zijn uilenbrilletje en keppeltje, die al jaren geleden door de voormalige premier Ehud Olmert werd omschreven als een groter gevaar voor Israël dan nucleair bewapend Iran? Hoe heeft iemand die als jongeman te extreem in zijn opvattingen werd bevonden om zelfs maar zijn dienstplicht te kunnen uitoefenen, het kunnen schoppen tot minister van Nationale Veiligheid? En wat valt er van deze radicaal verder nog te verwachten?

Zijn aanhangers hoeven niet lang na te denken over de vraag waarom ze Ben-Gvir bewonderen. Zij wijzen op zijn enorme doorzettingsvermogen en zijn onverwoestbare zekerheid dat de zaak waarvoor hij zich sterk maakt – in het bijzonder die van de Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever – rechtvaardig is.

„Angst kent hij volgens mij niet”, vertelt Raphael Morris, leider van een beweging die de Joden weer volledig toegang wil geven tot het voor moslims gereserveerde deel van de Tempelberg in Jeruzalem, door de telefoon. „Hoe meer de Arabieren (Palestijnen) hem bedreigen, hoe vastberadener hij wordt om de strijd voort te zetten.”

Met name de verhouding met de Palestijnen, door hem steevast Arabieren genoemd, houdt Ben-Gvir bezig. „We zijn in een lange oorlog gewikkeld met de Arabieren, die al voor de stichting van Israël is begonnen”, legt Morris uit, die Ben-Gvir al dertien jaar kent en vaak samen met hem actie heeft gevoerd. „Dagelijks betalen Joden daarbij met hun leven. De inzet is of er uiteindelijk een Joodse of een Arabische staat zal komen. Zo denkt ook Ben-Gvir er over.”

Ben-Gvirs radicale opvattingen verwierf hij al als puber, onder invloed van de toenmalige intifadah, de Palestijnse opstand die ook veel Joden het leven kostte. Niet zozeer van zijn ouders in Jeruzalem, die weliswaar religieus waren, maar niet extreem en die soms zelfs op de gematigde Arbeidspartij stemden. De jonge Itamar voelde zich echter aangesproken door het gedachtengoed van de extreme rabbijn Meir Kahane, die geweld aanmoedigde tegen alle vijanden van Israël. Als 16-jarige werd Ben-Gvir lid van Kahanes later verboden partij Kach.

Ook was Ben-Gvir een bewonderaar van Baruch Goldstein, de volgeling van Kahane die in 1994 29 moslims doodschoot in Hebron, op een steenworp van de plaats waar Ben-Gvir nu zelf met zijn gezin woont. Jarenlang prijkte er een foto van de massamoordenaar in de woonkamer van huize Ben-Gvir, tot hij die in 2020 op aanraden van politieke adviseurs van de muur haalde.

**Ayala Ben-Gvir** is zo mogelijk nog radicaler dan haar echtgenoot Itamar. Hier zit ze naast Sara Netanyahu. Foto Amir Cohen/ANP

Zijn vrouw Ayala had geen enkele moeite met Goldsteins foto. Zij is uit zo mogelijk nog harder hout gesneden. Ze kon zich uitstekend vinden in de bestemming die Ben-Gvir had uitgekozen voor hun eerste date: het graf van haatprediker Meir Kahane. Ook nu haar man in de hoogste regeringskringen verkeert, blijft ze even onverzettelijk als altijd. Kort na de parlementsverkiezingen van vorig jaar, die haar man en diens partij Otza Yehudi (Joodse Kracht) aan de macht hielpen via een coalitie met Likud en anderen, werd ze uitgenodigd door de vrouw van Benjamin Netanyahu voor een etentje in een chique hotel.

Bij aankomst baarde ze opzien omdat in een riem over haar kleding duidelijk een pistool viel te zien. Zelf noemde ze dit naderhand op Twitter logisch: „Ik woon in Hebron, ben de moeder van zes lieve kinderen, reis langs wegen waar het terrorisme welig tiert, ben getrouwd met de meest bedreigde man in het land en, ja, ik heb een pistool. Wen er maar aan.” Raphael Morris, die veel met de Ben-Gvirs is omgegaan, bevestigt dat Ayala een sterke persoonlijkheid is. „Maar Ben-Gvir is geen marionet”, zegt hij. „Hij neemt zijn eigen beslissingen.”

Dat ook Ben-Gvir zelf geweld in principe niet schuwde liet hij als 19-jarige blijken, toen hij in 1995 in een later nog vaak gememoreerd interview voor een camera een Cadillac-embleem liet zien dat van de dienstauto van de toenmalige premier Yitzhak Rabin was gesloopt en verklaarde: „We zijn bij zijn auto gekomen. We zullen ook hem te pakken krijgen.” Enkele weken later werd Rabin, die het jaar daarvoor de door rechtse partijen verfoeide Oslo-akkoorden met de Palestijnen had gesloten, vermoord door Yigal Amir, een jonge religieuze fanaticus. Van enige betrokkenheid van Ben-Gvir bij de moord is overigens nooit iets gebleken, ondanks zijn profetie.

Lange tijd manifesteerde Ben-Gvir zich vooral als activist. Herhaaldelijk werd hij gearresteerd en 53 keer volgden er aanklachten. In 2007 werd hij veroordeeld wegens het aanwakkeren van racisme en voor lidmaatschap van een terroristische organisatie. Nog altijd is Ben-Gvir trots op zijn kerfstok.

Na verloop van tijd besloot hij zich via een rechtenstudie aan de Ono-universiteit beter tegen vervolging te wapenen. Dat ging niet zomaar. Aanvankelijk werd hij wegens zijn strafblad afgewezen door de advocatenorde. Op dat moment liepen er bovendien nog drie zaken tegen hem. Pas nadat hij daarin was vrijgesproken en met succes beroep had aangetekend tegen zijn afwijzing, kon hij aan de slag.

Zoals mocht worden verwacht, wierp Ben-Gvir zich vervolgens op als juridische steunpilaar van radicale Joodse kolonisten, die bij al dan niet dodelijk geweld tegen Palestijnen betrokken waren geweest en zich voor de rechter moesten verantwoorden. Hij wist velen van hen buiten de gevangenis te houden. Een van de organisaties die hij verdedigde was Lehava, een organisatie die campagne voert tegen huwelijken van Joden met niet-Joden.

Ook jonge extreemrechtse Joodse activisten profiteerden van Ben-Gvir’s juridische expertise. „Hij heeft mij vaak als advocaat bijgestaan”, zegt Morris, die ook een keer of vijftig is aangehouden. „Heel professioneel en slim. Hij wist mij en anderen voor moeilijkheden te behoeden door behendig gebruik te maken van de grijze zones in de wetgeving. Ben-Gvir wist precies hoever we konden gaan”, herinnert Morris zich.

Tegelijkertijd bleef Ben-Gvir ook zelf actief in de extreemrechtse hoek. Hij sloot zich aan bij het in 2012 opgerichte Otzma Yehudit en deed in 2019 een vergeefse gooi naar een zetel in de Knesset, het Israëlische parlement. Twee jaar later – inmiddels al partijleider – lukte dat alsnog. Net parlementslid, toog hij in mei 2021 naar de plaats Lod, toen daar hevige spanningen heersten tussen Joden en Moslims. Hij hielp er met het opzetten van bendes die moslims wilden lynchen. Volgens Kobi Shabtai, Israëls hoogste politiecommissaris, was Ben-Gvir destijds de grootste stokebrand achter die rellen.

Zijn grote doorbraak volgde afgelopen herfst. „Daarbij speelde Netanyahu een hoofdrol”, zegt Mairav Zonszein, Israël-analist van de denktank International Crisis Group. „Eerder had die altijd geweigerd met Ben-Gvir samen te werken maar toen andere partijen niet meer met Netanyahu wilden werken wegens de processen op verdenking van corruptie tegen hem, veranderde hij van mening.” Het was ook Netanyahu die erbij Ben-Gvir op aandrong een lijstverbinding aan te gaan met Religieus Zionisme, een andere extreemrechtse groepering onder leiding van Bezalel Smotrich. Daardoor kwam dat verbond met vijftien zetels in de Knesset en was Netanyahu in staat samen met orthodoxe partijen een nieuw kabinet te vormen, het meest rechtse uit zijn geschiedenis.

Ben-Gvir heeft zich intussen ontpopt als een populist die de media goed weet te bespelen. „Als er ergens een terroristische aanslag tegen Joden is geweest, bezoekt hij zo’n plaats direct en speelt hij voor de camera’s in op de rauwe emoties van zo’n moment”, aldus Zonszein.

Zijn optreden spreekt veel religieuze jongeren aan, vooral dienstplichtigen die zich soms zorgen maken over vervolging na schietpartijen met dodelijke afloop. Zonszein: „Ben-Gvir vertelt hen dat hij via een nieuwe wet straffeloosheid voor zulke acties wil garanderen.” Ook zei hij in juni bij een van zijn vele bezoeken aan illegale nederzettingen dat „niet twee, maar tientallen, honderden, zo nodig zelfs duizenden terroristen” moeten worden gedood. Met terroristen bedoelde hij vanzelfsprekend Palestijnen. ‘Dood aan de terroristen’, scanderen Ben-Gvirs aanhangers regelmatig. Iedereen weet wie worden bedoeld.

Volgens Morris stelt Ben-Gvir zich als minister iets gematigder op dan vroeger als activist. „Hij probeert nu het systeem van binnenuit te veranderen”, zegt Morris. „Maar dat is moeilijker dan wanneer je vanuit de oppositie van alles kunt roepen.”

**Ook veel Joden haten Ben-Gvir**, en gaan de straat op tegen de regering-Netanyahu. Foto Ilan Rosenberg/Reuters

Veel andere Israëliërs bespeuren weinig van zo’n matiging. Zij schrokken van de drie demonstratieve bezoeken die Ben-Gvir bracht aan de Tempelberg. Die zorgden voor extra onrust met de Palestijnen. En ze verwachten weinig goeds van de Nationale Garde, die versterkt zal worden en volgens de meeste politieke waarnemers vooral zal functioneren als Ben-Gvirs privé-militie. Sommigen denken dat ook Netanyahu hem die niet toevertrouwde en daarom besloot de opbouw ervan te vertragen.

Ook Netanyahu beseft dat Ben-Gvir zich aan geen enkele wet gebonden acht, als die hem niet uitkomt. Deze week lekte uit dat Ben-Gvir de chauffeur van zijn dienstauto soms opdraagt door rode stoplichten te rijden als hij haast heeft, of omdat hij zich niks wil aantrekken van de voorgeschreven maximumsnelheid. „Maar hij is vooral gevaarlijk doordat hij gelooft dat Israëliërs meer rechten op de Westelijke Jordaanoever hebben dan de Palestijnen”, zegt Zonszein. „En doordat hij ervan houdt de zaken verder te laten escaleren door bezoeken aan gevoelige plekken.”

En door moord op Palestijnen te vergoelijken. Toen media vorige maand meldden dat twee Joodse kolonisten werden verdacht van moord op een 19-jarige Palestijn, wees Ben-Gvir hen op X, het voormalige Twitter, meteen terecht. „Een Jood die zichzelf en anderen tegen moord door Palestijnen verdedigt is geen moordverdachte, maar een held die mijn volledige steun zal krijgen.”

Lees ook:Zesde kabinet-Netanyahu wordt het ‘meest extreme in de geschiedenis van Israël’

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”

Luister naar

Related Posts