Iraanse ballingen in Istanbul voelen zich schuldig: ‘Het is alsof je het regime zijn zin geeft’

Posted on April 14, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Interview Tienduizenden Iraanse ballingen hebben hun toevlucht gezocht in Istanbul. Ze worstelen met schuldgevoel en angst, want ‘de schaduw van de Iraanse geheime dienst is overal’. Portret van drie van hen.

Melvyn Ingleby

14 april 2023

Leestijd 7 minuten

Istanbul is een toevluchtsoord voor ballingen uit de hele regio. Voorheen waren het vooral Arabieren die hiernaartoe vluchtten nadat de ‘Arabische Lente’ uitmondde in oorlogen en nóg hardere vormen van dictatuur. Tegenwoordig zijn het steeds vaker Iraniërs die uitwijken naar de Turkse metropool nu hun opstand van vorig najaar voorlopig lijkt te zijn vastgelopen op een muur van repressie.

Turkije is een van de weinige landen waar Iraniërs zonder visum naartoe kunnen. Veel van hen gebruiken de drie maanden die ze hier als toerist mogen doorbrengen om een visum aan te vragen bij een westers consulaat. Anderen doen een aanvraag voor een Turkse verblijfsvergunning: momenteel wonen er bijna honderdduizend Iraniërs met zo’n vergunning in Turkije.

Maar Turkije is geen veilige haven. Met name Istanbul staat bekend als een spionnennest. De Iraanse geheime dienst infiltreert hier de netwerken van Iraanse activisten, houdt in de gaten wie er durft te demonstreren voor het Iraanse consulaat en ontvoerde zelfs meerdere Iraniërs om hen terug te brengen naar de Islamitische Republiek.

De Turkse autoriteiten bieden nauwelijks bescherming. De regering van president Erdogan gaat een confrontatie met Teheran liever uit de weg en leverde Iraanse activisten uit aan het Iraanse regime. Toch hebben Iraniërs in Turkije mogelijk nog meer te vrezen van de Turkse oppositie, mocht deze na de verkiezingen van mei aan de macht komen. De oppositie wil immers niet alleen alle 3,6 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije terugsturen naar Syrië, maar ook de migratie vanuit Iran aan banden leggen.

Ondanks alle gevaren proberen de Iraanse ballingen in Istanbul de vlam van hun opstand levend te houden. NRC sprak drie van hen over hun vluchtverhalen, hun verhouding tot het thuisfront en hun activisme-op-afstand. Vanwege veiligheidsredenen willen ze alleen met hun voornaam of initialen in de krant. Hun volledige namen zijn bekend bij de redactie.

DIAKO (34)

‘Ik probeer niet paranoïde te worden’

In zijn nachtmerries zit Diako in een kelder. Buiten klinkt hondengeblaf. Hij loopt een trap op en staat ineens op een plein. Er komen drie auto’s aan van de Iraanse geheime dienst. ‘Ik moet weg, naar Istanbul!’, denkt Diako in zijn slaap. Op dat moment wordt hij wakker.

„Het duurt altijd even voordat ik besef dat ik al in Istanbul ben”, zegt de Koerdisch-Iraanse man in een rokerig café vlakbij het Taksimplein. Drie maanden geleden vluchtte hij naar Turkije, maar nog altijd voelt hij zich niet veilig. „Bijna elke nacht heb ik dit soort dromen.”

Diako komt uit Saqqez, de geboortestad van de 22-jarige Mahsa Amini, wier dood in detentie afgelopen september aanleiding was voor maandenlange massaprotesten tegen het Iraanse regime. Hij doceerde Engels aan een middelbare school in Saqqez en beheerde er een literair café dat tijdens de protesten veel betogers trok. Toch slaagde Diako er lange tijd in om uit handen van de politie te blijven. Na een kort bezoek aan vrienden in Istanbul afgelopen december keerde hij gewoon weer terug naar Iran om door te gaan met lesgeven.

Maar zijn bezoek aan Turkije was niet onopgemerkt gebleven. Bij terugkomst stond rond middernacht de Iraanse geheime dienst voor zijn deur. De agenten namen hem mee ter ondervraging. „Ze zeiden dat ik in Istanbul ‘getraind’ was”, zegt Diako. „Ze wilden alles weten over mijn buitenlandse contacten en kwamen met de wildste complottheorieën. Ze beweerden zelfs dat mijn café gesponsord werd door de Amerikanen en de Britten!”

Acht dagen lang werd Diako uitgehoord. „Ze probeerden me te rekruteren”, zegt Diako. „Ze zeiden dat ik moest rapporteren over activisten in het buitenland en televisiezenders zoals BBC Persian moest infiltreren. Ik weigerde en dreigde dat ik mezelf iets zou aandoen. Toen lieten ze me ineens vrij.”

Teheran ontvoert Iraniërs

Diako maakte dat hij wegkwam. Op weg naar het vliegveld belde één van zijn ondervragers hem voortdurend. Op griezelig aardige toon vroeg hij hoe de reis verliep. „En de laatste keer voegde hij toe: ‘Weet dat we je op ieder moment kunnen terughalen?’”

In Istanbul veranderde Diako van simkaart, maar de Iraanse geheime dienst ontfutselde zijn nieuwe nummer van zijn gehandicapte moeder. „Ik probeer niet paranoïde te worden”, zegt Diako. „Logischerwijs denk ik niet dat ik belangrijk genoeg ben voor de geheime dienst. Maar soms heb ik toch het gevoel dat ik gevolgd word.”

Diako heeft een visum aangevraagd bij een Europees land. Half april verloopt zijn verblijfsperiode als toerist in Turkije en kan hij in principe worden uitgezet. De enige plek waar hij zonder visum naartoe kan, is Iraaks Koerdistan, maar daar is het volgens hem nog veel gevaarlijker. „Teheran ontvoert en liquideert daar Iraniërs met het grootste gemak.”

Diako maakt zich zorgen om de achterblijvers. Zijn moeder raakte gehandicapt in een auto-ongeluk waarbij hij zijn vader en zus verloor. Ze woont alleen en heeft zorg nodig. Ook voelt hij zich verantwoordelijk voor zijn leerlingen. „Veel van hen zijn opgepakt en gemarteld. Ze vragen of ik hen kan helpen.”

Wanneer Diako even na middernacht de kroeg uit loopt, vraagt het Syrische barmeisje belangstellend waar hij vandaan komt. Diako schrikt en kijkt haar wantrouwend aan. „Uit Iran”, zegt hij zachtjes, waarna hij snel naar buiten loopt.

A. (31)

‘Het voelde alsof mijn huis in brand stond’

A. vluchtte afgelopen oktober naar Istanbul. Ze is een Iraanse internet-activiste die zich bezighoudt met desinformatie en de Twitter-trollen van het Iraanse regime in kaart brengt. De vrouw van in de dertig wil niet met haar naam in de krant en niet herkenbaar in beeld. De angst zit er goed in – en niet zonder reden.

In Iran kreeg ze afgelopen najaar steeds vaker anonieme telefoontjes. Een mannenstem zei dat hij haar Twitter-account in de gaten hield. Kort daarna werd ze door mannen in burgerkleding van straat geplukt en in een busje geduwd. De mannen trokken haar telefoon leeg en mishandelden haar, zegt A. Ze wil niet in detail treden over het soort mishandeling. Na afloop lieten de mannen haar gaan, maar met het bevel dat ze zich moest melden bij de rechtbank.

„Het voelde alsof mijn huis in brand stond”, zegt de vrouw in een café in Istanbul. „Je ruikt de rook en weet dat je moet vluchten.” Gelukkig kon ze rekenen op de hulp van andere activisten. „Ik belde een vriend en zei: ‘Vind een huis voor me in Istanbul.’ Ik hoefde niet uit te leggen waarom. Op zo’n moment snapt iedereen wat er aan de hand is en helpen we elkaar zonder vragen te stellen.”

Om de vele controles op het vliegveld van Teheran uit de weg te gaan, vloog de vrouw vanaf de stad waar haar ouders wonen. „Ik wilde hen ook heel graag nog even gedag zeggen, want ik was bang dat ik misschien nooit meer terug zou komen”, zegt ze. „Maar ik vertelde hen niet wat er aan de hand was, ik zei alleen dat ik even weg moest. Anders hadden ze het toch niet begrepen, ze willen altijd dat ik uit de problemen blijf.”

Eenmaal in Istanbul belandde A. in een depressie. Ze sliep slecht, voelde zich eenzaam en ging in therapie om te kunnen praten over haar mishandeling. Nu gaat het iets beter, maar zoals zoveel ballingen zegt de vrouw zich ‘schuldig’ te voelen over haar vertrek. „Het voelt alsof je het regime zijn zin geeft.”

Toch blijft ze zich ook in Istanbul tegen dat regime verzetten. Ze staat nog steeds in contact met activisten in Iran en zet haar online activisme gewoon voort. „We mogen de informatie-oorlog tegen het regime niet verliezen”, zegt ze.

„Voorheen zeiden mensen die vertrokken: ik kies voor mezelf en wil niets meer met Iran te maken hebben. Maar dat verandert als je de hele tijd ziet hoe je vrienden en familie worden neergeschoten en opgepakt. Zolang zij hun bloed geven voor vrijheid, kunnen wij niet stilzitten.”

PARIA (33)

‘Ik waarschuw mijn Turkse vrienden’

Ballingschap jeukt, vertelt Paria in haar woonkamer in Istanbul. De vrouw uit Teheran ontvluchtte Iran al drie jaar geleden, na de zogeheten novemberprotesten van 2019. Sindsdien voelt ze zich vaak rusteloos en nutteloos, zegt ze. Toen vorig najaar haar vrienden in Iran weer de straat op gingen, kocht ze een ticket terug naar het gevaar.

„Zodra ik in Teheran landde, begon het gevecht”, zegt Paria, een vrouw met golvende bruine haren. „Ik deed mijn hoofddoek af, ook bij de paspoortcontrole. De agent zei er niets van en ik kon gewoon doorlopen. Het was een fantastisch gevoel.”

Paria sloot zich meteen aan bij de demonstranten. „Ik zag verschrikkelijke voorbeelden van politiegeweld, maar voelde me eindelijk weer nuttig”, zegt ze. „En er waren magische momenten. Op een regenachtige dag voelde ik voor het eerst in mijn eigen land hoe de regen over mijn haar drupte. Ik kreeg er kippenvel van.”

Nu zit Paria weer in Istanbul. Na drie weken in Teheran werd het haar in november te heet onder de voeten en keerde ze terug. Gelukkig maar, zou je zeggen, want veel van haar vrienden zitten inmiddels in de gevangenis. Maar Paria voelt zich schuldig. „Iemand die ik ken heeft tien jaar gekregen omdat ze met haar hoofddoek in het rond zwaaide”, zegt ze. „Dat had ik net zo goed kunnen zijn. En ik kan niets voor haar betekenen.”

Uit de televisie in haar woonkamer in Istanbul klinkt schel een Iraanse oppositiezender. Paria volgt het nieuws uit Iran „iedere seconde”, zegt ze. „Ik kan er niet van slapen.” Ook ontwerpt ze logo’s voor betogers, werkt ze aan een documentaire over de protesten en demonstreert ze geregeld voor het Iraanse consulaat in Istanbul. Maar het schuldgevoel blijft.

Dat gevoel kan ze moeilijk delen met andere Iraanse ballingen, vertelt Paria. „Er zijn veel Iraniërs in Istanbul, maar we hebben moeite elkaar te vertrouwen. Want iedereen weet dat waar er Iraniërs zijn, er ook de schaduw van de geheime dienst is.”

De situatie in Turkije baart haar net zo goed zorgen. „Iran en Turkije beginnen steeds meer op elkaar te lijken”, zegt ze. „Van buitenaf denk je: Turkije heeft een goed systeem, je kunt er zowel naar de moskee als naar de kroeg. Maar als je hier woont, merk je dat hier ook geen vrijheid van meningsuiting is en religie steeds meer wordt opgelegd. Ik waarschuw mijn Turkse vrienden, want in Iran hebben we gezien hoe dit afloopt.”

Paria overweegt op den duur naar Berlijn te verhuizen, maar alles hangt af van de situatie in Iran. Dat de protesten al enkele maanden zijn gaan liggen, betekent volgens haar niet dat ze voorbij zijn. „Dit is een beweging van vallen en opstaan”, zegt ze. „Als de mensen weer de straten opgaan, stap ik weer op het vliegtuig. Ik wil erbij zijn wanneer de Islamitische Republiek ten val komt.”

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 15 april 2023.

Uitstoot hier, effecten elders – zijn landen verplicht rekening te houden met de rest van de wereld?

admin
November 24, 2024
0

In Den Haag kan het mondiale klimaatbeleid de komende tijd een impuls krijgen die het sinds het Klimaatakkoord van Parijs (2015) niet meer heeft gehad. Twee weken lang luisteren de rechters van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naar tientallen vertegenwoordigers van landen en internationale organisaties, met als doel een oordeel te vellen over de verplichtingen van staten om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

1. Wat staat er in deze zaak op het spel?

Op initiatief van Vanuatu, een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan ten oosten van Australië, buigen de rechters zich over twee fundamentele vragen. De belangrijkste luidt, simpel gezegd: welke verplichtingen hebben staten volgens het internationaal recht om het klimaatsysteem en het milieu te beschermen, ten behoeve van (andere) staten en toekomstige generaties?

De tweede vraag gaat over de juridische consequenties van eventuele verplichtingen voor landen die ernstige schade hebben veroorzaakt, door de uitstoot van broeikasgassen en door het nalaten die uitstoot te reduceren. Daarbij gaat het speciaal over de gevolgen van de opwarming voor kwetsbare landen, zoals kleine eilandstaatjes. Er is ook expliciet gevraagd naar verplichtingen van landen jegens bevolkingsgroepen en individuen, nu en in de toekomst.

Het antwoord van het ICJ is een advies, het heeft geen bindende werking. Maar volgens de meeste rechtsgeleerden zal een uitspraak van het hoogste juridische orgaan van de Verenigde Naties doorwerken in landen, in onderhandelingen over mondiaal klimaatbeleid, en in de vele rechtszaken van individuen en organisaties die schade lijden door de opwarming van de planeet.

Voor Vanuatu, dat nauwelijks een meter boven de zeespiegel uitkomt en zich heel moeilijk kan beschermen tegen de stijging ervan, is dit van existentieel belang. Het eilandstaatje heeft nauwelijks bijgedragen aan de opwarming, maar voelt wel als een van de eerste landen de verregaande gevolgen.

2. Waarom buigt het Internationaal Gerechtshof zich nu over deze kwestie?

In 2019 begon een groep rechtenstudenten van de University of the South Pacific een campagne om „het grootste mondiale probleem, klimaatverandering, voor het hoogste rechtsorgaan van de wereld te brengen”. De regering van Vanuatu sloot zich aan bij dit initiatief en diende in 2021 een resolutie in bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties waarin om een antwoord van het ICJ op de twee bovengenoemde kwesties werd gevraagd.

Vanuatu wist steun voor de resolutie te krijgen van uiteindelijk 132 landen. Daarnaast spraken wereldwijd zo’n 1.500 organisaties zich uit voor de rechtszaak. Volgens internationaal jurist Margaretha Wewerinke-Singh, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Fiji, toont de enorme steun voor de zaak „de collectieve wens om [klimaatverandering] aan te pakken in overeenstemming met de vastgestelde juridische normen en principes van rechtvaardigheid”. Daarnaast laat het zien dat er grote behoefte is aan meer juridische onderbouwing van internationaal klimaatbeleid.

Op 29 maart vorig jaar werd de resolutie unaniem aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN en is het hof begonnen met de voorbereiding. De belangstelling voor de hoorzittingen, die maandag beginnen, blijkt heel groot. Maar liefst 98 landen en twaalf internationale organisaties kunnen hun verhaal doen gedurende tien zittingsdagen. Op de laatste twee dagen is tijd gereserveerd voor organisaties uiteenlopend van het Pacific Islands Forum Fisheries Agency tot de organisatie van olie-exporterende landen (OPEC) en de Wereldgezondheidsorganisatie.

Vanuatu hoopt dat de rechters van het ICJ in de loop van volgend jaar met hun oordeel komen.

3. Wat kan de uitspraak betekenen voor de verantwoordelijkheid voor klimaatschade?

Volgens Wewerinke-Singh, die deel uitmaakt van het adviesteam van Vanuatu, kan de uitspraak „een keerpunt in de mondiale strijd voor klimaatrechtvaardigheid” zijn.

Joie Chowdhury, advocaat bij het Amerikaanse Center for International Environmental Law (CIEL), zegt dat de uitspraak, „een steviger basis” kan leggen „onder multilaterale oplossingen” (lees: de druk opvoeren bij klimaatonderhandelingen). In een webinar zei zij deze zomer dat hiermee „landen in het mondiale Zuiden, kleine eilandstaten en kwetsbare ontwikkelingslanden extra juridische instrumenten krijgen om hun onderhandelingspositie te versterken”.

Hoogleraar internationaal recht André Nollkaemper noemde vorige week in NRC een oordeel „heel belangrijk”. Landen hebben weliswaar allerlei beloftes gedaan om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren, en ze geven vaak ook financiële steun aan kwetsbare landen, maar in feite ontbreekt een internationaal rechterlijke onderbouwing.

4. Welke politieke gevolgen kan de uitspraak hebben?

Volgens Nollkaemper kan het bijna niet anders dan dat de rechters zullen concluderen dat landen alles in het werk moeten stellen om schade in andere landen te voorkomen. En dat landen die in het verleden veel broeikasgassen hebben uitgestoten en dat nog steeds doen – dat wil zeggen: rijke, geïndustrialiseerde landen – „verplicht zijn bij te dragen aan rechtsherstel” en aan het herstellen van de schade die andere landen lijden – in de praktijk: vooral ontwikkelingslanden.

Voor kleine eilandstaten gaat het bij de vragen die in Den Haag voorliggen uiteindelijk om hun voortbestaan. Vanuatu’s minister van Klimaatverandering, Ralph Regenvanu, hoopt dat het vonnis de stemmen van de meest kwetsbare groepen zal versterken. Op de speciale website van Vanuatu over de zaak staat: „Zonder snelle en verstrekkende maatregelen zullen laaggelegen atolstaten zoals Vanuatu naar verwachting halverwege de eeuw onbewoonbaar worden, waardoor het voortbestaan van hun cultuur, hun staat en hun soevereiniteit in gevaar komt.”

‘Ik dacht dat ze seks wilde’, is geen excuus meer in Zuid-Afrika, dat een ‘pandemie’ van seksueel geweld kent

admin
November 24, 2024
0

Een jonge vrouw gehuld in een sober roze shirt en met een kort kapsel, steekt haar stevig gespalkte onderarm uit. S. zit op haar kamer in een opvang voor mishandelde vrouwen van de Nationale Opvang Beweging (NSMSA) in de Zuid-Afrikaanse provincie Gauteng. „Doet het nog pijn?”, vraagt Lisha Stevens, het hoofd van NSMSA aan de 27-jarige vrouw uit Soweto. „Bij sommige bewegingen wel, bijvoorbeeld als ik mijn baby optil”, vertrouwt S. haar toe.

Twee maanden geleden is ze door haar vriend met een ijzeren staaf geslagen, waardoor haar ellepijp is gebroken. Haar vriend misbruikte S. stelselmatig. Maar de laatste keer was de afranseling door haar partner, een evenementenopbouwer die met een alcoholverslaving kampt, wreder dan ooit tevoren, vertelt ze. „Hij heeft me ontzettend hard geslagen, eerst met een stoel en daarna met die ijzeren staaf. Toen heeft hij me zo lang gewurgd dat ik bijna bewusteloos raakte. Ik dacht dat hij me zou vermoorden,” zegt S. Haar naam wordt hier uit veiligheidsoverwegingen niet genoemd.

Sinds ze uit het ziekenhuis is ontslagen, zit ze samen met haar acht maanden oude zoontje ondergedoken in deze opvang in een buitenwijk van Soweto, met zo’n 1,3 miljoen inwoners de grootste township van Zuid-Afrika. Alleen haar zus, die haar hier naartoe gebracht heeft, weet dat ze hier woont.

Straffeloosheid

Deze maandag is het Internationale dag voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen, de aftrap van een campagne, die belangrijk is voor zowel de regering als maatschappelijke organisaties om de acceptatie van seksueel geweld te doorbreken.

Zuid-Afrika kent een van de hoogste cijfers van seksueel geweld tegen vrouwen ter wereld. Verkrachting, huiselijk geweld en femicide zijn een plaag voor de samenleving, waar ook president Cyril Ramaphosa aan refereerde in zijn laatste State of the Union, zijn belangrijkste jaarlijkse toespraak. Het staatshoofd noemde daarin seksueel geweld in Zuid-Afrika een „pandemie” en beloofde 20 miljard rand (omgerekend zo’n 1 miljard euro) voor de bestrijding ervan.

Eerdere pogingen om via overheidsbeleid iets aan het seksueel geweld te doen – zoals een nationaal plan in 2020 – zijn nog niet succesvol gebleken.

S. met haar zoontje in de gemeenschappelijke ruimte van een opvang voor mishandelde vrouwen in Gauteng.

Eén op de zestien vrouwen heeft in 2022 fysiek en seksueel geweld ondervonden, zo blijkt uit een vorige week verschenen studie van onderzoeksinstituut Human Sciences Research Council (HSRC). 36 procent van de volwassen vrouwen in Zuid-Afrika is op enig moment in hun leven slachtoffer geweest van fysiek en seksueel geweld. Bijna een kwart van de vrouwen is in hun leven fysiek mishandeld door hun partner.

Bovendien ontkomen daders van seksuele misdrijven in verreweg de meeste gevallen aan een veroordeling. De politie registreerde tussen 2022 en 2023 meer dan 43.000 verkrachtingszaken. In diezelfde twaalf maanden werden slechts 519 verdachten voor verkrachting veroordeeld.

Baanbrekende uitspraak

Maar er gloort een sprankje hoop. ‘The Embrace Project’, een maatschappelijke organisatie die seksueel geweld bestrijdt, heeft samen met een slachtoffer van seksueel geweld een belangrijke rechtszaak gewonnen. Eind september van dit jaar oordeelde het hooggerechtshof van Johannesburg dat verdachten „subjectieve instemming” niet meer als geldige verdediging kunnen gebruiken, omdat dit in strijd is met de grondwet. Volgens het hof schendt dit het recht van het slachtoffer op onder andere gelijkheid, menselijke waardigheid, privacy en lichamelijke integriteit.

„Dit betekent dat de verdachte in een verkrachtingszaak moet bewijzen dat de vrouw instemde met seks om zich vrij te pleiten en niet langer simpelweg kan zeggen: ‘ik dacht dat ze seks wilde’,” verduidelijkt Lee-Anne Germanos Manuel, jurist en mede-oprichter van The Embrace Project.

Voordat het zover is, moet het Constitutionele Hof, de hoogste rechtbank in Zuid-Afrika, er nog over beslissen. Indien dat hof de uitspraak van het hooggerechtshof in stand houdt, zal dat enorme impact hebben, verwacht Germanos Manuel. „De verdediging van ‘subjectieve instemming’ door verdachten is één van de belangrijkste redenen waarom het ons justitieapparaat nauwelijks lukt om daders te veroordelen.”

„Kijk naar de zaak van het slachtoffer dat samen met ons deze zaak heeft aangespannen. De rechter heeft vastgesteld dat er geen instemming was voor seks en geloofde niet dat de verdachte daadwerkelijk dacht dat het slachtoffer instemming had gegeven. Toch heeft de rechter hem vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was om de claim van de verdachte te weerleggen.”

Genormaliseerd

Vlak na de uitspraak snijdt de populaire televisiesoap Skeem Saam het onderwerp van seksuele instemming aan. Een rechtbank veroordeelt een van de hoofdpersonages, Toby, voor de verkrachting van een vrouw, met wie hij eerst innig gezoend heeft. Hij zegt dat hij instemming had voor de seks, zij ontkent.

Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort

Lisha Stevens
Opvang Beweging

De uitzending veroorzaakte een storm van reacties op sociale media. Sommige berichten juichen de keuze van de Skeem Saam-makers toe, maar de meerderheid – nagenoeg allemaal mannen – reageert als door een wesp gestoken. Opmerkingen als „ze wilde juist dat hij haar verkrachtte”, „als een vrouw een valse verkrachtingsbeschuldiging doet, is de man nu de klos” en „vrouwen zullen mannen massaal afpersen” gonsden rond op X.

Lisha Stevens, provinciaal hoofd van de Nationale Opvangbeweging in Gauteng, inspecteert de spalk aan de onderarm van S.

Een groot probleem volgens onderzoeksinstituut HSRC is de houding van mannen. Zo zou 85 procent vinden dat vrouwen te gemakkelijk een aanklacht van mishandeling door een man kunnen indienen. Bijna 10 procent van de mannen schuift de schuld op de vrouw af wanneer een man haar verkracht.

Doordat seksueel geweld volledig genormaliseerd is in de Zuid-Afrikaanse samenleving is het moeilijk te bestrijden, legt Lisha Stevens van NSMSA uit. „In deze cultuur wordt het van mannen verwacht dat ze dominant zijn. Veel Zuid-Afrikanen groeien op in een gezin waar de vader zijn vrouw mishandelt en denken dus dat het zo hoort.”

Kennisplatform Safer Spaces plaatst dit macho-gedrag in de sociale context. Hoge werkloosheid en inkomensongelijkheid zouden toxische mannelijkheid versterken. Daarnaast liet de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en het apartheidsverleden veel huishoudens achter zonder vaderfiguren, waardoor het risico op agressie en emotionele instabiliteit groter werd. Ook onderwijs, media en sociale druk versterken traditionele rolpatronen, aldus het platform.

Volgens Stevens praten familieleden vaak op het slachtoffer in om geen aangifte te doen en bij haar gewelddadige partner te blijven. „Daarnaast zijn veel slachtoffers van huiselijk geweld financieel afhankelijk van de dader, wat deze enorme macht geeft.”

Laksheid politie

Stevens zie hoe de aanpak van daders en bescherming van slachtoffers ook bij de politie ondermaats is. Onderzoek van het Civiele Secretariaat voor de Politiedienst (CSPS) onderschrijft dit probleem. Het overheidsorgaan, dat toezicht houdt op de politie, rapporteerde vorige maand aan het parlement dat in 2023 geen enkel politiebureau in het land voldoet aan de standaarden die in de Wet op huiselijk geweld zijn beschreven. Agenten weigeren onder andere aanklachten te registreren, zijn laks in de uitvoering van gebiedsverboden en lopen hopeloos achter met de afhandeling van zaken. Bovendien stelt CSPS vast dat agenten vaak zelf overtreders zijn. In de onderzoeksperiode van vijf maanden werden 232 agenten beschuldigd van huiselijk geweld.

We verzuipen in plastic. Durft de wereld te zeggen: genoeg is genoeg?

admin
November 22, 2024
0

Het is teruggevonden in moedermelk, in honingbijen, in hondentestikels, in appels, in het diepste van de oceaan, in wolken en in versgevallen sneeuw op Antartica. Plastic is een wondermiddel en een vloek. Na de biodiversiteitstop en de klimaattop start maandag een laatste belangrijke milieutop, een die het slotakkoord moet worden van onderhandelingen die sinds 2022 lopen. Op een VN-top in Zuid-Korea willen landen een juridisch bindend akkoord sluiten tegen plastic vervuiling.

Boven die onderhandelingen hangt één belangrijke vraag. Gaan landen afspreken dat ze minder plastic zullen produceren? Studies laten zien dat plasticvervuiling fundamenteel aanpakken niet kan zonder de losgeslagen productie ervan in te perken. Maar het politieke klimaat is er niet naar, en voorstander Verenigde Staten nam afgelopen week toch nog afstand van zo’n productieplafond.

Plastic is niet nieuw, maar de explosie van plastic om ons heen wel. Sinds 1950 is de productie ervan meer dan vertweehonderdvoudigd. De productie groeit bovendien steeds harder. Vooral in China, maar ook in andere Aziatische landen en de Verenigde Staten verrezen de afgelopen jaren nieuwe fabriekskolossen die de plastic productie verder omhoogstuwen.

Met die productie kwam ook meer vervuiling. De uitstoot van microplastics in het milieu wordt momenteel geschat op tussen de 10 en 40 miljoen ton per jaar, een hoeveelheid die tegen 2040 zou kunnen zijn verdubbeld, staat in een studie gepubliceerd in Science. Microplastics zijn in ons water gevonden, in ons eten – zoals zout, suiker, honing, bier en thee – in ons bloed en organen. Wetenschappers zien steeds meer aanwijzingen voor negatieve gezondheidseffecten.

Tegen 2050 ‚zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in de zee dan vissen, berekenden onderzoekers

Duidelijk is dat het zeeleven al lijdt onder plastic. Zo werd in de buik van één aangespoelde walvis in Spanje 29 kilo plastic gevonden: tassen, netten, zelfs een jerrycan. Vermoedelijk was al dat plastic het dier fataal geworden. Tegen 2050 ‘zwemmen’ er mogelijk meer stukken plastic in zee dan vissen, berekenden onderzoekers. Om te illustreren hoe hard het gaat: bij tellingen van The Ocean Cleanup in de Stille Oceaan bleek dat het aantal gevonden plastics in slechts een kleine zeven jaar tijd was vervijfvoudigd.

Het plasticprobleem valt niet te ontkennen, en daarom startten 175 landen in 2022 onderhandelingen met de bedoeling eind dit jaar tot een akkoord te komen. Het zou een juridisch bindend instrument moeten worden tegen plastic vervuiling. Dat pakket maatregelen zou moeten gelden voor de „hele levenscyclus” van plastics; dit werd expres zo geformuleerd zodat het de deur openzet om ook de productie van plastic aan te pakken.

EU voortrekkersrol

Bij het pleiten voor een productieplafond pakt de Europese Unie een voortrekkersrol. Maar hoeveel heeft het continent eigenlijk nog te zeggen over plastic productie? Het marktaandeel van plasticfabrieken in Europa nam af van 28 procent in 2006 naar 12 procent vorig jaar. Plastic uit Azië en de VS, gemaakt met goedkoop schaliegas of (Russische) olie, zorgt er al jaren voor dat de Europese plasticproducenten worden weggeconcurreerd. De Europese productie daalde alleen al vorig jaar met 8 procent. Onbedoeld is die Europese productiebeperking er dus al.

De EU vindt daarnaast niet alleen plastic producerende grootmachten zoals de VS en China tegenover zich. Ook oliebedrijven lobbyen actief tegen regels die de productie van plastic moeten beteugelen. „Een productieplafond gaat ons niet helpen wat betreft vervuiling en het milieu”, aldus Karen McKee, topvrouw bij oliegigant ExxonMobil tegen zakenkrant Financial Times in aanloop naar de top.

Oliereuzen zoals Saudi-Aramco, ExxonMobil en Shell investeerden samen vierhonderd miljard dollar in plasticfabrieken, zo berekende Forbes in 2020. „Soms vergeten we dat plastic gemaakt is van olie en gas”, zegt McCauley. „Nu er meer energie uit hernieuwbare bronnen komt vanwege de strijd tegen klimaatverandering, zetten olie- en gasbedrijven in op het opvoeren van de plasticproductie als plan B.”

Plastic wordt gezien als de grootste toekomstige groeimotor van de vraag naar olie. De vraag naar brandstof gaat door de opkomst van elektrische auto’s mogelijk pieken. Plastic is een levensverzekering voor fossiel.

Bij de vorige onderhandelingssessie in Canada in april waren er 196 lobbyisten van de fossiele en chemische industrie aanwezig. Meer dan de mensen die aanwezig waren namens delegaties van de Europese Unie.

Lang niet alle industrie is overigens tegenstander van een productieplafond. Bedrijven die plastic verwerken, zoals Coca-Cola en Unilever, hebben hier gezamenlijk juist voor gepleit. Een productieplafond zou goed zijn voor de recyclingindustrie, aldus een topman van Unilever tegen de Britse zakenkrant Financial Times.

Frappant genoeg is het ook de olie-industrie die recycling zegt te steunen, sterker nog: volgens critici hebben oliebedrijven de potentie van recycling jarenlang schromelijk overdreven. „Oliebedrijven houden ervan met de mythe van recycling te schermen als manier om het probleem van plastic vervuiling aan te pakken”, zegt McCauley. „Maar ze zitten ook weer niet te wachten op stevige afspraken over gerecycled plastic, want dat zorgt voor minder vraag naar fossiel plastic.”

Alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet

Recycling is in werkelijkheid weerbarstig. Wereldwijd wordt ongeveer 9 procent van het plastic gerecycled. In Europa wordt steeds mínder plastic gerecycled. En alleen al in Nederland gingen dit jaar vijf plasticrecyclers failliet.

Recyclers kunnen momenteel niet op tegen de lage prijzen van nieuw plastic, en het gemak ervan in het productieproces. Bedrijven die huisafval ophalen, schoonmaken, sorteren, en omsmelten naar gerecyclede plastic korrels, moeten concurreren met een totaal andere markt van goedkope fossiele plastics uit gigantische fabrieken in Azië en de VS. En de duurzame ambities van voedingsgiganten en verpakkingsbedrijven blijken niet groot genoeg om ook vast te houden aan gerecycled plastic als dat duurder is.

De problemen in de plastic-recyclingindustrie lijken sterk op die in de kledingindustrie. Tweederde van de nieuw verkochte kleding bestaat tegenwoordig (geheel of gedeeltelijk) uit plastic (denk aan namen als polyester, elastaan of acryl). Ook textielrecyclers (die van oude kleding nieuwe willen maken) kunnen niet op tegen fossiele goedkope materialen.

Mogelijk toch afspraken

Hoe groot de noodzaak volgens voorstanders ook, het lijkt politiek gezien volgende week niet uit te draaien op een juridisch afdwingbaar productieplafond. Over andere onderwerpen lijken de standpunten van landen minder ver uiteen te liggen. Zo zijn er plannen om afspraken te maken over beter beheer van plastic afval, meer recycling en mogelijk beter ontwerp van producten (waardoor recycling makkelijker is). Ook zouden er mogelijk afspraken gemaakt kunnen worden om vervuiling in oceanen door plastic vistouw te beperken.

De top in Zuid-Korea (trouwens zelf ook een grote plasticproducent) trekt veel minder aandacht – en regeringsleiders – dan de klimaattop van afgelopen weken. Wordt het plastic probleem misschien nog onderschat?

„Absoluut”, vindt McCauley. „Maar als er geen akkoord komt, accepteren we een toekomst waar mensen onnodig ziek worden door plastic vervuiling, een wereld waarin oceanen een plastic soep worden. Dit is een once in a lifetime kans en die mogen we niet verspillen.”

Luister naar