‘Invasie’: hoe onze jongens op de vlucht een oorlog winnen

Op de middelbare school vroegen we ons af hoe dat toch kon, dat er iedere dag onschuldige burgers werden vermoord terwijl mensen in andere landen gewoon naar hun werk gingen. Nou, zo dus. We hebben het de afgelopen tijd laten zien.

Bij wijze van onderzoek heb ik de verschillende excuses die men zichzelf voorhoudt om met dit ongemakkelijke feit te leven, losjes bijgehouden.

Dit schrijf ik niet uit plezier of zelfgenoegzaamheid. Ik heb zelf van meerdere tactieken gebruikgemaakt.

1 | Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen

Dit was lange tijd een van de meest effectieve excuses, omdat het waar is. Het is alleen irrelevant. Het beschieten van burgers die op zoek zijn naar eten, slechts één voorbeeld, is iets anders dan zelfverdediging. Als je dat niet ziet, ben je verloren. Als je dat wel ziet maar toch steeds over zelfverdediging begint, heb je jezelf succesvol afgeleid.

2 | Wat moet Israël dán doen?

Dit lijkt een retorische vraag, maar is een vrij simpele vraag, met een simpel antwoord: in elk geval niet willekeurige Palestijnen vermoorden. Deze vraag is eigenlijk een pleidooi voor het recht op zelfverdediging, maar dan anders geformuleerd, dus zie punt 1.

3 | De slachtpartij door Hamas op 7 oktober 2023 was afgrijselijk

Dat klopt. Het maakt de oorlogsmisdaden tegen de Palestijnen alleen niet minder erg.

4 | Er zitten nog steeds Israëlische gijzelaars vast. Die moeten worden vrijgelaten

Inderdaad. Zie punt 3.

5 | Het is hun eigen schuld. Hadden ze Hamas maar omver moeten werpen

Volgens deze redenering moeten we ook op ongewapende Russen schieten. Als je dat echt vindt, ben je verloren. Zo niet, dan gebruik je een excuus waar je zelf niet in gelooft.

6 | Het is verschrikkelijk complex

Het Israëlisch-Palestijns conflict is in historische zin complex. Het beschieten, bombarderen en uithongeren van onschuldige Palestijnen is dat niet. Als je niet weet of het problematisch is om Palestijnse burgers te vermoorden, dan heeft dat weinig te maken met complexiteit en des te meer met je morele overtuigingen.

7 | Het is een existentiële oorlog. Als ze dit níét doen, wordt Israël van de kaart geveegd

Nog even los van de praktische bezwaren tegen deze redenering (alsof Israël veiliger wordt naarmate ze meer oorlogsmisdaden plegen, dat lijkt me sterk): dit is altijd de logica achter genocidaal geweld. Als wij ze niet pakken, pakken ze ons. Wederom: als je dit gelooft, etc.

8 | Ik weet er te weinig van

Je hoeft geen expert te zijn om een moreel oordeel te vellen over oorlogsmisdaden. Je moet vaak wel een expert zijn om vast te stellen of er sprake is van oorlogsmisdaden. Daarom zijn er journalisten, wetenschappers en andere deskundigen die dit voor ons doen. En dat hebben ze gedaan. Dat doen ze voortdurend. De rest is aan jou.

9 | We weten niet precies wat daar gebeurt

We weten nooit precies wat er gebeurt. De waarheid is een verzameling gebrekkige informatie. Maar we weten vrij zeker dat de Palestijnen worden gebombardeerd, beschoten, uitgehongerd en verjaagd. Vrijwel alle deskundigen komen tot die conclusie. Als je zegt dat we niet genoeg weten, zeg je eigenlijk dat die deskundigen zich vergissen. Wat in de praktijk neerkomt op een ontkenning.

10 | Ik volg het niet meer, ik kan het niet aan

Je kan het wel degelijk aan, je wil het alleen niet. Je wil je geluk er niet door laten verstoren.

11 | Al die pro-Palestijnse activisten zijn verschrikkelijk narcistisch

Er zitten ongetwijfeld narcisten tussen, en asocialen, en mensen die uit hun mond stinken. Maar als jouw oordeel afhankelijk is van de mate waarin je mogelijke medestanders sympathiek vindt, is dat oordeel niets waard. Terwijl dat waardeloze oordeel wel degelijk een rol speelt: je leidt de aandacht steeds af van wat er in Gaza gebeurt.

12 | Wij zijn als Nederland een belachelijk kleine speler op het wereldtoneel. Het is zinloos om ons hiermee bezig te houden

Het is niet zinloos, het is bijna zinloos. We hebben een minuscule stem, en met die stem zeg jij: ga je gang, Israël.

13 | Je moet bij de Europese Unie zijn

De Europese Unie bestaat uit verschillende landen, waaronder Nederland. Dus als de Europese Unie iets moet doen, kan Nederland daartoe aanzetten. Zie verder punt 12.

14 | Hamas gebruikt Palestijnse burgers als menselijk schild

Hoe werkt dat precies, qua uithongeren? Vaak is dit niet veel meer dan herkauwde Israëlische propaganda. Maar wanneer het gebeurt, geldt zeker in het geval van kinderen wat de Amerikaanse comedian Bill Burr hierover zegt: „Well, you gotta work around that.”

15 | Het is geen genocide

Ik kan natuurlijk beginnen over de genocidewetenschappers die dat anders zien, maar dat heeft geen zin. Dat wil je graag, zodat je er een welles-nietes-discussie van kunt maken. Noem het oorlogsmisdaden. Noem het kinderen die verhongeren omdat Israël niet genoeg voedsel toelaat. En nu?

16 | Ik lees alleen artikelen, beelden wil ik niet zien. Daar kun je trauma’s van krijgen

Trauma is een groot woord, maar hier zit een kern van waarheid in. Beelden kunnen een verwoestende werking hebben op je psyche. Toch is het ook waar dat je door die beelden te vermijden het leed op afstand houdt.

17 | Wat doen die Palestijnen raar als er iemand dood is

Ja, concentreer je op de verschillen tussen jou en de slachtoffers. Huidskleur, taal, cultuur. Er zijn genoeg handvatten om de afstand te vergroten, waardoor het makkelijker is om je empathie uit te schakelen.

18 | Ik ben geen activistisch type. Nooit geweest

Je bent het zodra je ermee begint. Nog los van de vraag of openlijke afkeer van oorlogsmisdaden meteen een vorm van activisme is.

19 | Natuurlijk ben ik tegen genocide. Iedereen is tegen genocide

Door van protest een open deur te maken, pleit je jezelf vrij. Je hoeft niets te zeggen, want het spreekt voor zich. Dit is alleen onzin, want als iedereen tegen was, gebeurde het niet en het gebeurt wel degelijk.

Daar komt bij dat alleen tegen zijn niet genoeg is, want hoewel velen inderdaad tegen zijn, hoor je ze daar nooit over. Misschien omdat ze zichzelf vertellen dat iedereen tegen is.

20 | Weet je waar het ook erg is? Soedan

Zeker, alleen maakt dat het leed van de Palestijnen niet kleiner. Daarnaast gaat de vergelijking mank, want de banden tussen Nederland en de strijdende partijen in Soedan zijn bij lange na niet zo warm als die tussen Nederland en Israël.

21 | Zo’n protest hoor je nou nooit eens tegen Hamas

Je kunt gerust de straat op tegen Hamas, maar de vergelijking met Israël is onzinnig, zie punt 20.

22 | Zulke dingen zullen altijd blijven gebeuren. Mensen zijn nu eenmaal buitengewoon slecht

Door uit te zoomen, maak je van echte mensen die echt doodgaan, een theoretisch spelletje. Wat voelt als kijken in de afgrond, is het tegenovergestelde: je vergroot de afstand tussen jou en de praktijk.

23 | Ik vind het zó erg dat ik er niets aan kan doen, ik heb het er heel zwaar mee

Er komt een moment waarop de erkenning van onmacht verandert in zwelgen in onmacht. Zo wordt de onmacht een vorm van afleiding. Omdat je meer met jezelf bezig bent dan met hetgeen waar je je druk om zegt te maken.

24 | Ik doe te weinig, ik haat mezelf

Zelfhaat kan dezelfde functie hebben als zwelgen in onmacht, zie punt 23.

25 | Ik volg het wel hoor, maar ik wil me er niet de hele tijd mee bezighouden

Je kunt de oorlogsmisdaden ter kennisgeving aannemen en toch niet helemaal tot je door laten dringen. Wat op de lange termijn een vorm van onverschilligheid kan betekenen.

26 | O ja, Gaza. Erg hè?

Dit artikel verscheen eerder in de nieuwsbrief Dave op Donderdag.

Delen

Mail de redactie

Zodra presentatrice Griet Op de Beeck een beetje tegengas geeft, loopt het interview in Zomergasten (NPO 2) even uit de rails. Haar eerste gast, schrijver en tv-maker Özcan Akyol, laat een videoclip zien van Chris Brown. Akyol wil de populaire r&b-zanger neerzetten als „outsider” die wordt genegeerd door de „mainstream media”.

Op de Beeck heeft een ander idee. Chris Brown, zo memoreert ze, komt vaak in het nieuws wegens mishandeling, vooral van vrouwen. Waarom prijst Akyol de geweldpleger terwijl hij eerder het wangedrag van tv-presentator Matthijs van Nieuwkerk veroordeelde? Akyol schiet meteen terug: „We kunnen nu de fatsoenspolitie gaan uithangen…” Volgens hem moet je de professionele kwaliteiten van een mens strikt scheiden van diens persoonlijke tekortkomingen. Het geweld van Brown bagatelliseert hij als „strapatsen”. Van Nieuwkerk noemt hij iemand „die misschien iets te vocaal een redactie leidde”.

Deze schermutseling over grensoverschrijdend gedrag leidt tot weinig en ze past Op de Beeck ook niet. Het is sowieso een rare vergelijking, Brown en Van Nieuwkerk. Als de presentatrice werkelijk een punt had willen maken, had ze kunnen wijzen op de verwantschap van de diverse „outsiders” aan wie Akyol zich deze avond spiegelt. Velen zijn „bon vivants”, net als Akyols gewelddadige vader. Chris Brown mishandelde ook zijn vrouw. Schrijver Bukowski schreef veel over geweld tegen vrouwen. Schrijver Jan Cremer en voetballer Ronaldinho staan bekend als womanizers. Akyol beschouwt zichzelf als een gevoelige, vrouwelijke man, wat moet hij met al die machohelden?

Op de Beeck laat het liggen, of ze heeft het niet gezien. Niet erg, Akyol heeft zo ook een interessant betoog, persoonlijk en sociaal bevlogen. Aan de hand van Turkse gastarbeiders in de documentaire Deventer Blik (2000), de films Menace 2 Society (1993) en Gegen die Wand (2004) laat hij zien wat het betekent als de wereld je afwijst en jou voorbestemt voor een leven in de marge.

Uit het getto

Akyol vertelt dat hij afkomstig is uit een alevitisch Turks gezin, „een minderheid in een minderheid”. Zijn vader sloeg, zijn moeder was depressief. In de Cito-toets scoorde hij op vwo-niveau maar de juf stuurde hem naar de mavo. Akyol zette zijn eerste stappen op het criminele pad. „Veel banen zijn niet voor ons bestemd dus ga je je eigen werk creëren.” Maar door educatie en literatuur trok hij zichzelf uit het getto en klom hij op tot succesrijk schrijver en tv-maker.

Aan zijn levenspad koppelt hij een opgefriste versie van het aloude verheffingsideaal: „Je kan in één generatie alles repareren.” Dat betekent wel dat je migranten niet moet buitensluiten en hun meerwaarde moet erkennen. Dat toont hij met een scène uit de Duitse documentaire Favoriten (2024), over liefdevol onderwijs aan migantenkinderen. En met Het woord heeft mij gered (2009), een portret van Rodaan Al Galidi, zelfverklaard „Asielzoeker des Vaderlands”. Deze uit Irak gevluchte schrijver kijkt als outsider met humor en verwondering naar Nederland.

Akyols maatschappelijke klim heeft hem veel gekost, zegt hij. „Het is heel moeilijk om uit je sociale klasse te komen.” Hij is nog altijd wantrouwig jegens mensen, kijkt snel tegen ze op, heeft het gevoel dat hij zich moet bewijzen door hard te werken, en hij voelt zich „verweesd” als hij in de buurt van geluk komt. „Ik heb lang gedacht dat ik geen toegevoegde waarde had.” Hierin past ook zijn zelfbeeld als outsider die niet wordt geaccepteerd door de literaire wereld.

Nu Akyol het tot Zomergasten heeft geschopt, het pantheon van de elitaire VPRO, kan hij zichzelf niet meer met goed fatsoen als outsider profileren. Geeft niet, hij is al waar hij wil zijn: „Mijn grote ambitie was om niet als mijn vader te worden. En dat is gelukt.”

Delen

Mail de redactie