Inter in finale Champions League na spektakelstuk tegen Barcelona

Posted on by admin

Internazionale heeft voor de tweede keer in drie jaar tijd de finale van de Champions League bereikt. De ploeg van Oranje-internationals Denzel Dumfries en Stefan de Vrij won na een spectaculaire returnwedstrijd in de verlenging met 4-3 van het FC Barcelona van Frenkie de Jong. De stand na de reguliere speeltijd was 3-3. Het eerste duel in Spanje was eveneens in 3-3 geëindigd.

Op aangeven van Dumfries zette Lautaro Martínez Internazionale op 1-0, waarna Hakan Calhanoglu vanaf de stip de voorsprong verdubbelde. Na rust zorgden Eric García en Dani Olmo weer voor een gelijke stand (2-2), waarna Raphinha vlak voor tijd de wedstrijd leek te beslissen voor FC Barcelona, 3-2. In de blessuretijd trok Francesco Acerbi de stand alsnog gelijk na een assist van opnieuw Dumfries. In de verlenging schoot Davide Frattesi de thuisploeg naar de finale.

Dumfries speelde tijdens de 3-3 in Barcelona al een hoofdrol met twee doelpunten en een assist. De verdediger zorgde ook in Milaan voor de eerste dreiging, maar treuzelde te lang in het strafschopgebied. Bij zijn tweede kans was er geen sprake van twijfel. Federico Dimarco zette de Nederlander alleen voor keeper Wojciech Szczesny, waarna hij de bal onzelfzuchtig breed legde op de vrijstaande Martínez, 1-0.

De beste kansen bleven na de treffer voor de thuisploeg. Henrikh Mkhitaryan en Calhanoglu schoten naast, waarna Martínez in het strafschopgebied werd neergehaald door Pau Cubarsí. Op aanraden van VAR Dennis Higler bekeek de arbiter de beelden en kreeg Inter een penalty, die Calhanoglu benutte, 2-0.

Barcelona, dat in het eerste duel een 2-0-achterstand had weggepoetst, kwam opnieuw sterk terug. García maakte met een volley de 2-1, waarna Dani Olmo de 2-2 binnenkopte. Tussen de twee treffers door redde Inter-keeper Yann Sommer knap een schot van García.

Higler speelde opnieuw een belangrijke rol na een tackle op Lamine Yamal. De Poolse scheidsrechter gaf een penalty, maar de Nederlandse VAR vond dat de overtreding buiten het strafschopgebied was gemaakt.

Raphinha leek Barcelona alsnog naar de finale te schieten, maar Acerbi sleepte er een verlenging uit. Frattesi mikte vervolgens in de 99e minuut de 4-3 in de verre hoek. Vooral Yamal was daarna nog een paar keer dicht bij de gelijkmaker, maar mede door een goede invalbeurt van De Vrij hield Internazionale stand.




Related Posts

Veiligheidslek in Amerikaans laboratorium dat Chinezen zien als oorsprong van het ‘ontsnapte’ coronavirus

Uit naam der liefde doen mensen de gekste dingen. Dat blijkt maar weer uit het verhaal van twee geliefden die als wetenschappers werkten in één van de zwaarstbeveiligde laboratoria van de Verenigde Staten, waar onderzoek wordt gedaan naar ziekteverwekkers zoals SARS-CoV-2, het lassavirus en het ebolavirus. Als je op zo’n plek ruzie krijgt, wat is dan de ultieme wraak? Gaatjes prikken in de beschermende kleding van de ander, natuurlijk. De levensgevaarlijke actie zou een veiligheidslek hebben veroorzaakt. Daarom is het laboratorium op Fort Detrick, een legerbasis in Maryland, sinds afgelopen week tijdelijk op slot.

Althans, dat is de sappige verklaring die Fox News gaf voor de sluiting van het lab, dat onderdeel uitmaakt van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases (NIAID) en waar onderzoek wordt gedaan naar de behandeling van infectieziekten die „significante risico’s voor de volksgezondheid” kunnen veroorzaken. Het gerucht kwam van één anonieme medewerker van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Sociale Zaken (HHS) en werd nergens bevestigd.

Met hangsloten verzegeld

Maar in het laboratorium zijn per 29 april klokslag 17.00 uur wel degelijk alle experimenten tot nader order stilgelegd, in opdracht van het ministerie. Dat meldde Wired afgelopen week. Vriezers waarin ziekteverwekkers opgeslagen liggen, zijn door medewerkers van het ministerie van Binnenlandse Veiligheid met hangsloten verzegeld. Ook zou de directeur van het lab op non-actief zijn gesteld. De officiële oorzaak: „personeelsproblemen” met medewerkers die de „veiligheidscultuur van de faciliteit in gevaar hebben gebracht”, aldus een woordvoerder van de National Institutes of Health (NIH) in een e-mail die in handen is van Wired. Wat die personeelsproblemen precies behelzen is niet duidelijk.

Het nieuws is koren op de molen van aanhangers van de zogenoemde lab leak theory, de aanname dat het coronavirus in 2019 is ontsnapt uit een laboratorium. De Amerikanen, met Trump voorop, wezen gelijk naar China (Trump sprak van „Kung Flu” en „the China Virus”), maar omgekeerd was in China en omringende landen „ziektefabriek” Fort Detrick verdacht terrein, en niet voor niets. In 2019, vlak voor de coronacrisis begon, waren er óók problemen in een van de biolabs op hetzelfde militaire terrein. Toen waren er niet genoeg systemen om het afvalwater van het lab te ontsmetten. Het feit dat de militaire basis vroeger dienst deed binnen het Amerikaanse programma voor de ontwikkeling van biowapens maakte het allemaal extra verdacht.

De coronacrisis mag dan voorbij zijn, speculaties over een lab leak zijn dat niet. Afgelopen week nog doopte de regering-Trump een overheidswebsite over corona om tot een site met de opmaak van een true crime-serie („Lab Leak, The True Origins of Covid-19”). Trump wijst er opnieuw naar een Chinees lab waar SARS-virussen worden onderzocht. Als tegenreactie kwam China afgelopen week met een nieuwe publicatie die zou moeten aantonen dat Amerikaanse laboratoria de oorsprong zijn van de pandemie.


Man die op zichzelf experimenteerde levert universeel antiserum tegen slangengif

De 57-jarige Amerikaan Tim Friede injecteerde zichzelf achttien jaar lang met verdund slangengif. Zijn doel was om zichzelf immuun te maken voor een onverhoopte beet van een van de gifslangen die hij in zijn kelder in Wisconsin hield. Hij diende het gif toe in oplopende doseringen om zo zijn immuunsysteem geleidelijk te trainen in de opbouw van afweer tegen het gif. In achttien jaar tijd deed hij dat 654 keer en ten slotte liet hij zich nog 202 keer ‘gewoon’ bijten in zijn arm door een van de dertien soorten gifslangen in zijn terrarium.

Een keer in het begin ging het gruwelijk mis, toen hij zich eerst door een Egyptische cobra liet bijten en later op die dag nog eens door een monocled cobra. Friede raakte buiten bewustzijn en moest in allerijl per helikopter naar het ziekenhuis worden gebracht waar hij vier dagen in coma lag. Hij overleefde, maar besloot voortaan voorzichtiger te werk te gaan. In latere jaren ondervond hij dat hij zijn doel bereikt had en dat hij zich inderdaad veilig kon laten bijten door zijn gifslangen. Afgezien van de snijdende pijn van zo’n beet doorstond hij zonder kleerscheuren doses die voor ieder ander dodelijk zouden zijn.

De methode van Friede is overigens zo gek nog niet. Het is een beproefd recept om antiserum te produceren tegen slangengif. Door verdunde doses aan paarden of schapen toe te dienen, worden antistoffen opgewekt die de vernietigende werking van het gif tegengaan. Deze methode levert weliswaar antisera op, maar die werken alleen tegen het specifieke slangengif dat voor de immunisatie is gebruikt. Bovendien kan het gebruik van dierlijke antisera bij slachtoffers van een gifslangbeet een anafylactische shock oproepen, omdat de dierlijke antistoffen als lichaamsvreemd worden herkend.

Friede had al twee keer eerder met wetenschappers samengewerkt om te kijken of de zelf-geïnduceerde antistoffen in zijn bloed een oplossing voor deze problemen zouden kunnen bieden, maar dat had niets opgeleverd.

En toen kwam er uit het niets een telefoontje van Jacob Glanville, directeur van het Amerikaanse biotechbedrijf Centivax. Dat bedrijf in San Francisco doet onderzoek naar breedwerkende antistoffen tegen allerlei infectieziekten, waaronder hiv en influenza. Glanville had over Friede gelezen in de media en bedacht dat zijn bloed ook weleens zulke breedwerkende antistoffen tegen slangentoxinen zou kunnen bevatten – met andere woorden: antistoffen die werkzaam zijn tegen vele soorten slangengif tegelijkertijd.

Dodelijkste gifslangen

Friede stond 40 milliliter bloed af, en onderzoek bij Cantivax wees inderdaad uit dat het ten minste twee breedwerkende antistoffen bevatte die neurotoxinen uit slangengif neutraliseerden. De combinatie van deze twee sterke antistoffen plus varespladib, een medicijn dat de werking van neurotoxine tegengaat, bleek muizen geheel te beschermen tegen het gif van 13 van de 19 dodelijkste gifslangen op een lijst van de WHO. Tegen de overige zes op die lijst bood de cocktail gedeeltelijke bescherming.

De resultaten werden begin deze maand gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Cell. De ontdekking is een doorbraak in het onderzoek naar betere remedies tegen giftige slangenbeten, waaraan jaarlijks naar schatting 140.000 mensen wereldwijd overlijden. De cocktail is nog geen volwaardig medicijn, want daarvoor zou de veiligheid bij mensen nog getest moeten worden.

De zoektocht naar nog meer breedwerkende antistoffen tegen slangengif gaat bovendien nog door, onder meer in het bloed van Friede. De twee die nu geïdentificeerd zijn werken alleen tegen neurotoxinen. Er zijn nog andere categorieën slangengif waartegen Friede mogelijk ook breedwerkende antistoffen heeft ontwikkeld. Addergif bevat bijvoorbeeld hemotoxinen, die de bloedsomloop verstoren, en sommige slangen produceren ook gifstoffen die weefselafbraak bevorderen en vreselijke wonden veroorzaakten.


Bij een bacteriële vaginale infectie heeft het zin om ook de man te behandelen

Een medische aandoening hoeft niet gevaarlijk te zijn om er veel last van te hebben. Een goed voorbeeld is bacteriële vaginose, geel-groene vaginale afscheiding die naar (rotte) vis ruikt, als gevolg van een verstoorde balans van bacteriën in de vagina. Vaak is er wildgroei van bacteriën zoals Gardnerella vaginalis en Mycoplasma hominis, ten koste van de normaal aanwezige melkzuurbacteriën (lactobacillen) die de vaginale omgeving zuur en daarmee vrij van ziekteverwekkers moeten houden.

Naar schatting krijgt één op de drie tot vier vrouwen in haar leven ten minste één keer bacteriële vaginose. Vaak gaat het vanzelf over, of na een antibioticakuur. Maar bij een kleine groep vrouwen blijft de aandoening hardnekkig terugkomen.

Onderzoek in The New England Journal of Medicine naar een nieuwe, succesvolle behandelmethode van bacteriële vaginose werd twee maanden geleden dan ook enthousiast onthaald in zowel wetenschappelijke kringen als de reguliere media. De conclusie: vrouwen bij wie de aandoening steeds blijft terugkomen, kunnen hun vaste bedpartner laten meebehandelen met antibiotica. De studie leverde zulke goede resultaten op, dat deze zelfs vroegtijdig werd stopgezet.

Het is niet voor het eerst dat wetenschappers experimenteren met het meebehandelen van mannelijke bedpartners van vrouwen met bacteriële vaginose. In een eerdere studie kregen zij, net als de vrouw, een week lang antibiotica in de vorm van pillen. Dat leverde weinig op. In de nieuwe studie kregen de mannen náást de pillen ook antibiotica in de vorm van een crème, die zij diezelfde zeven dagen op hun penis moesten aanbrengen.

De studie uit de New England Journal of Medicine was een zogeheten gerandomiseerde dubbelblinde studie, de gouden standaard van medische onderzoeken waarbij naast de behandelgroep ook een controlegroep wordt behandeld. Van tevoren wisten de deelnemers niet bij welke koppels in welke groep zij werden ingedeeld. Bij het starten van de studie werd hun dat wel verteld, om een placebo-effect te voorkomen.

Monogame relatie

De behandelgroep en de testgroep bestonden uit koppels die in een monogame relatie zaten. Bij alle vrouwen kwam de bacteriële vaginose ook na behandeling steeds terug. In de behandelgroep (81 koppels) kreeg de vrouw de ‘standaard’ behandeling met antibiotica en de partner zeven dagen de pillen en de zalf. In de controlegroep (81 koppels) kreeg alleen de vrouw de standaardbehandeling. Na twaalf weken werden de vrouwen opnieuw gezien door een dokter.

Wat bleek? In de behandelgroep was bij 24 van de 69 vrouwen de bacteriële vaginose teruggekomen (35 procent). In de controlegroep was dat het geval bij 43 van de 68 vrouwen (63 procent). Zet dit vanaf nu de behandeling van bacteriële vaginose in een ander daglicht?

„Ik vind het een mooi onderzoek, maar dit is ook pas de éérste studie die laat zien dat partnerbehandeling werkt”, zegt Hanna Bos. Zij is arts infectieziektenbestrijding bij Soa Aids Nederland en niet betrokken bij het Amerikaanse onderzoek. „Hierna wil je met andere studies de resultaten van dit onderzoek bevestigd zien.” Bos benadrukt dat het meebehandelen van mannelijke partners alleen geldt voor hardnekkig terugkerende bacteriële vaginose „In veel gevallen gaat de aandoening vanzelf over, of na één antibioticakuur door de vrouw. Je wilt niet onnodig met antibiotica strooien, vanwege het risico op resistentie.” Bovendien, zegt ze, is in deze studie ook bij een aantal vrouwen van wie de partner is meebehandeld de bacteriële vaginose teruggekomen. „Het is dus geen magic bullet.”

En dan is er nog het vraagstuk van de behandeltrouw bij de man, die geacht wordt zeven dagen pillen en zalf te gebruiken. Juist bij antibiotica is het van belang om de kuur helemaal af te maken, omdat de aandoening anders terugkomt en de bacteriën meer kans krijgen om resistent te worden tegen het middel. Niet alleen rapporteerden de mannelijke deelnemers klachten van de antibiotica, zoals misselijkheid, hoofdpijn en een metalige smaak, één op de zes mannen nam minder dan 70 procent van de medicatie. Bij de vrouwen was dat slechts één persoon.

„De studie laat zien dat de beste resultaten worden behaald als ook de mannelijke partner de kuur helemaal afmaakt, maar het meebehandelen is altijd ingewikkeld”, zegt Bos.

„Dat zien we ook bij soa’s.” Bij vaste partners, zoals in dit onderzoek, schat ze de kans op succes het hoogst in. „Dan heb je er ook belang bij dat je partner geen klachten heeft.”