In pak achter de pc: hoe Football Manager in vele levens voetbalsucces bracht

Posted on November 27, 2023 by admin

Tom da Silva is de beste Nederlandse voetballer aller tijden. De middenvelder speelde 703 wedstrijden voor Feyenoord, won tientallen nationale en internationale prijzen, was aanvoerder van het Nederlands elftal dat het WK Voetbal won. Cruijff, Beckenbauer, Xavi? Da Silva heeft ze in de vergetelheid gedrukt. Samen met spelers als Kees Kuijer, Reinur Reynisson, Junior Johnson, Edward Molenaar en Leontin Ignea vormde hij een gouden generatie die Feyenoord de beste club van de wereld maakte. En ik was hun trainer.

Maar Tom da Silva bestaat niet en Ignea is met 537 doelpunten niet écht de topscorer allertijden van Feyenoord. Of althans: ze bestaan alleen nog in mijn hoofd. Ik had ze decennialang onder mijn hoede als Feyenoord-trainer in het computerspel Football Manager 2012. Bewaarde screenshots van het elftal en de prijzenkast herinneren aan die gouden jaren, toen ik lange zomervakanties weinig anders deed dan Football Manager spelen.

Football Manager is in essentie een simpel spel: je traint en leidt een voetbalclub, door spelers te kopen en te ontwikkelen en wedstrijden te spelen – als trainer, niet als speler. Het is na de FIFA-reeks (sinds dit jaar EA Sports FC geheten) en eFootball (het voormalige PES) het populairste voetbalspel ter wereld, met afgelopen jaar ruim vijf miljoen spelers. Begin november kwam de nieuwste versie uit, Football Manager 2024.

Maar Football Manager is meer dan alleen een populair spel. In de drie decennia sinds de eerste Championship Manager, de voorganger van dezelfde makers, uitkwam is er rondom het spel een ware cult ontstaan. Het internet staat vol getuigenissen van gamers voor wie FM hun leven ging domineren. Bekend (of berucht?) zijn de verhalen van mannen die op vakantie of huwelijksreis ‘toevallig’ langs een stadje kwamen waar die dag ‘toevallig’ het voetbalteam speelde dat ze in FM succesvol hadden gecoacht. Er zijn mensen die trots vertellen hoe ze voor elke belangrijke wedstrijd de deurkruk een hand geven als ware het de hand van de rivaliserende trainer, of die voor finales in pak achter hun computer gaan zitten (en daar foto’s van delen). Een boek beschrijft hoe Football Manager het leven van mensen „heeft gestolen” – dat wordt positief bedoeld.

Geen zorgen: ik heb nog nooit een deurkruk een hand gegeven. Maar al zeventien jaar sta ik het spel wel toe om soms een beetje mijn leven te stelen. Ik heb zomers en winters volgespeeld, schriftjes volgeschreven met aantekeningen, ben kampioen geworden in onder meer Amerika, Denemarken, België, Slowakije, Zweden, Polen, Noorwegen en Nederland. Was FM de realiteit, dan waren er standbeelden voor mij geplaatst in steden van Toronto tot Rotterdam. Je kunt het een verslaving noemen, hoewel ik die altijd enigszins heb kunnen disciplineren: toen ik studeerde speelde ik het alleen tijdens vakanties, sinds ik werk alleen in weekenden. Zou ik mezelf toestaan ook daarbuiten te spelen, dan zou ik geen boek meer lezen en geen film meer zien.

Gelaagdheid

Wat maakt het spel zo verslavend? Sommige spelers noemen het smalend „een grote spreadsheet”, maar dat miskent de complexiteit, of beter, gelaagdheid, van het spel. Ja: in feite klik ik constant tussen een email-inbox, een database met spelers die ik zou kunnen kopen, mijn selectie en wedstrijden. Ik bestudeer de 36 gedetailleerde technische, mentale en fysieke aspecten die op een schaal van 1 tot 20 de kwaliteiten van spelers beschrijven. Ik kijk naar een gesimuleerde wedstrijd en geef in de rust aanmoedigingen en voer tactische wijzigingen door.

https://youtu.be/caW04uBhObs

Maar dat alles vraagt geduld, empathisch vermogen en visie – echt waar. Voetballers bouwen sociale relaties op, onderling en met mij. Eén verkeerde reactie in een ‘gesprek’ met een geliefde speler kan het hele team tegen mij in het harnas jagen. Eén verkeerde aankoop kan de steun van supporters en bestuur doen kantelen. Een goede tactische wijziging kan een seizoen op z’n kop zetten.

Dat maakt Football Manager behalve intens ook een strategische uitdaging. Met het gevaar nu als een generieke technisch directeur van een willekeurige Eredivisieclub te klinken: mijn succesvolste teams werden gebouwd met een duidelijk plan. Ik implementeerde een simpel idee: ik kocht jonge spelers om die te ontwikkelen en door te verkopen en haalde van de opbrengsten betere jonge spelers, en liet ze samen met wat routiniers spelen in een extreem aanvallende tactiek. Ze creëerden een legacy. Maar soms lukte het ook niet, of was het moeilijker dan verwacht.

Die gelaagdheid kan het spel ook ontoegankelijk maken. Na zeventien jaar gamen voelt FM24 voor mij als een logische en voortreffelijke voortzetting van FM23, met hoogstens wat leuke toevoegingen. Zo kun je in deze versie onder meer vrije trappen en corners veel specialistischer voorbereiden. Ook zijn er nu tussenpersonen die je bij transfers kunt inzetten. Dat zijn hyperrealistische verrijkingen, maar ze dragen ook bij aan de toegenomen complexiteit van het spel. Zeker voor nieuwe spelers kan FM daarom iets overweldigends hebben: je moet met zoveel dingen tegelijk bezig zijn. Maar als je het onder de knie hebt, speelt de nieuwe FM even goed als elke andere versie.

Onttovering

Toch begin ik na al die jaren ook een keerzijde te zien aan de populariteit van het spel. Football Manager draagt bij aan wat je de onttovering van het voetbal zou kunnen noemen. Oudere voetbalsupporters, of iedereen van vóór het internet, kan zich vast herinneren hoe hun clubs ‘exotische’ aankopen deed waarvan niemand ooit gehoord had, of had kunnen horen. Dat had iets charmants, het maakte supporters nieuwsgierig, en die nieuwsgierigheid werd op het veld gestild. Geen Feyenoorder kende Argentijn Julio Ricardo Cruz en geen Ajacied had van Nigeriaan Nwankwo Kanu gehoord toen hun clubs ze ineens aantrokken. Ze bleken sterspelers.

Maar razendsnel internet, de permanente beschikbaarheid van hele specifieke data en van videobeelden en ook de populariteit van Football Manager hebben het voetbal veranderd. Een vroeg teken van die verandering was achteraf misschien toen de zoon van de Glasgow Rangers-trainer hem in 2003 een op dat moment nog onbekende jeugdspeler van Barcelona aanraadde. De zoon kende hem van CM, de voorganger van FM, waar hij in een aantal jaar doorbrak tot wereldster. Misschien, stelde de zoon voor, konden de Schotten een poging wagen de vijftienjarige Lionel Messi te halen? Maar Barcelona wilde er niet aan.

Inmiddels kent het voetbal weinig geheimen meer. Echte scouts én Football Manager-spelers zoeken tot in de verste krochten van het voetbal naar talenten – zo pikte Arsenal sterspeler Gabriel Martinelli als achttienjarige op vanaf het derde niveau van Brazilië (en kan ik een hele middag alle Servische jeugdspelers doorlichten). Van elke speler die serieus aan Feyenoord wordt gelinkt zoek ik behalve videobeelden en data in WyScout, een professioneel platform waar echte clubs gebruik van maken, ook hun FM-profielen op. Hoe goed is hun passing? Wat is hun beste rol? En, niet onbelangrijk: wat is hun potentie? Zo had ik in 2021 mijn twijfels over de Noorse middenvelder Fredrik Aursnes, die ik in het spel nogal middelmatig vond. Hij bleek een briljante aanwinst.

Maakt dat uit? In zekere zin wel: die rationalisaties ondermijnen de romantiek van het voetbal, toch al in het gedrang door de verzakelijking. Maar dan begin ik op een ochtend FM24 te spelen en droom ik langzaam weg. Uren later kijk ik op en is het ineens donker buiten, bedenk ik me dat ik nog boodschappen moest doen. Move over, Arne Slot: ik ben nu de baas bij Feyenoord. In Servië ben ik inmiddels al een zestienjarig wonderkind op het spoor. Hij gaat voor Feyenoord de Champions League winnen. Let maar op.

Een vogelschedeltje van 80 miljoen jaar oud is verrassend goed bewaard gebleven

admin
November 20, 2024
0

Een paleontoloog vergelijkt op zijn hand een schedel van een vogel (boven) met die van Navaornis hestiae, een uitgestorven fossiele vogel van 80 miljoen jaar oud. Wetenschappers onder leiding van de beroemde paleontoloog Luis Chiappe beschrijven het fossiel dat in 2016 in Brazilië gevonden werd in een artikel in Nature. Het onderzoek aan de intacte schedel van deze vogel – daterend van het einde van het dinosaurustijdperk – werpt volgens hen een fascinerende nieuwe kijk op de evolutie van vogels en hun hersenen.

„Een van de opwindendste momenten van dit onderzoek was toen we erachter kwamen dat dit fossiel van een pre-moderne vogel was, ondanks zijn moderne uiterlijk”, schrijft Chiappe in een briefing over het onderzoek in Nature. Navaornis bleek te behoren tot de zogeheten Enantiornithines (letterlijk: tegenovergestelde vogels), een gevarieerde onderklasse van vogels die in het Krijt leefden, maar niet direct verwant zijn aan de moderne vogels (Neornithes).

De vondst overbrugt de kloof in kennis die bestond over de anatomie van de primitiefste vogels als Archaeopteryx (ongeveer 150 miljoen jaar oud) en die van moderne vogels. Van vogelfossielen blijft door de tere bouw van de botten doorgaans niet meer bewaard dan een platgedrukt skelet tussen de aardlagen. Maar door een gelukkig toeval heeft bij deze Navaornis vooral de schedel zijn oorspronkelijke driedimensionale structuur behouden.

Dat stelde de onderzoekers in staat om met geavanceerde scans van de schedelvorm en -inhoud te achterhalen hoe de hersenen van het dier eruit hebben gezien. Net als zijn lichaam (met nog klauwtjes aan de vleugels) vertoont de hersenstructuur van Navaornis een mix van primitieve en moderne kenmerken. De relatief grote hersenen wijzen volgens de onderzoekers op geavanceerder cognitieve vaardigheden dan die van Archaeopteryx. Tegelijkertijd was het cerebellum (de kleine hersenen) van Navaornis waarschijnlijk kleiner dan dat van moderne vogels, wat de onderzoekers interpreteren als een minder ver ontwikkelde controle over complexe vliegbewegingen. Interessant is daarnaast dat Navaornis tevens een groot evenwichtsorgaan had dat mogelijk verband houdt met zijn vliegende bestaan.

Wassen, koken, schoonmaken én de administratie: meer mensen hebben zorg nodig maar het aantal mantelzorgers neemt af

admin
November 20, 2024
0

En, wat wil je later worden? Tip voor alle jonge mensen die dat een irritante vraag vinden: ze kunnen gewoon ‘mantelzorger’ zeggen. Levensgrote kans dat ze het worden. En misschien wel sneller dan ze denken. Er zijn nu al forse personeelstekorten in de zorg terwijl het aantal zorgbehoevende mensen in Nederland alleen maar doorgroeit.

Neem de kwetsbaarste groep, de 85-plussers. In 2018 waren dat er 375 duizend, in 2030 zullen dat er bijna 560 duizend zijn. En het probleem is: het leeftijdscohort dat de meeste mantelzorgers levert, de 50- tot 75-jarigen, groeit al jaren veel minder snel. Dit jaar zijn er op elke 85-plusser veertien 50- tot 75-jarigen. Over tien jaar is die ratio geslonken tot een op acht. En dat daalt verder.

En dat is alleen nog maar de demografie. Vervolgens is de vraag of elke vijftiger of zestiger of jonge zeventiger daadwerkelijk overgaat tot het leveren van mantelzorg. Misschien schuiven zij hun hulpvaardige kinderen van in de twintig wel naar voren. Die weten dan in elk geval wat ze worden.

Er is een opgave van jewelste op komst. Sterker, de opgave van nu zorgt al voor problemen, zoals NRC vanaf deze woensdag beschrijft in een serie artikelen. Honderdduizenden mantelzorgers zijn overbelast, meldt het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) elk nieuw zorgrapport weer. Vergelijkingsplatform Independer repte deze maand op basis van data van CBS en RIVM over 309 duizend „zwaar- tot overbelaste” mantelzorgers, ruim anderhalf keer zoveel als tien jaar eerder.

Vrouw en niet meer de jongste

Neem Annette aan de Stegge (69) uit het Twentse dorp Enter, ze komt voorbij in deze NRC-serie. Aan de Stegge woont naast haar vader van 100. Ze ontbijt, luncht en dineert met hem, ze haalt hem uit bed in de ochtend en ook na zijn middagslaap. Zelfs ’s nachts is ze beschikbaar: ze slaapt een paar keer per week in zijn huis en stapt uit haar bed zodra hij haar roept. Ze doet het met liefde, in het verpleeghuis zal ze haar vader snel zien afglijden, dat weet ze zeker. Maar intussen kampt ze zelf met een aandoening aan haar ogen en is ze vermoeid. „Mijn ogen nekken me”, zegt ze.

Aan de Stegge voldoet aan het typische profiel van de mantelzorger: vrouw en niet meer de jongste. Vrouwen zijn meer dan mannen geneigd om hulp te bieden: ze voelen zich vaker verantwoordelijker voor zorgtaken, blijkt uit onderzoek van het SCP en werken ook vaker parttime. En al moet gezegd dat ook een kwart van de twintigers en dertigers weleens mantelzorg levert, vanaf middelbare leeftijd wordt het statistisch menens. De kans dat je eigen vader of moeder iets mankeert wordt nu eenmaal steeds groter, en met het klimmen der jaren geldt dat ook voor je partner. Mantelzorgers doen de administratie, maken schoon, rijden hun naasten naar de dokter, verzorgen soms zelfs hun wonden en begeleiden hen naar douche of toilet.

Zeker met dementie in het spel is overbelasting nooit ver weg. Zo’n 70 procent van de mensen met dementie woont thuis. Ruim twee op de drie mantelzorgers vindt het moeilijk alle ballen in de lucht te houden, blijkt uit de Dementiemonitor 2024, een deze maand verschenen onderzoek van Alzheimer Nederland en Nivel, een wetenschappelijk instituut dat de gezondheidszorg onderzoekt. Eén op de vijf mantelzorgers van mensen met dementie is minder gaan werken. Verlichting is niet in zicht. Het aantal mensen met dementie groeit van driehonderdduizend nu naar ruim een half miljoen in 2040.

Mantelzorg gaat bovendien over zoveel meer dan hulp aan ouderen. Het gaat ook over zorg aan chronisch zieke kinderen, aan een buurvrouw met een angststoornis, een zwager met een depressie.

Wat te doen?

‘Zorgzwaarte’

De zorgsector heeft zo zijn eigen problemen. Er is een groot tekort aan ‘handjes’ – en dat groeit. Zo zijn er nu al veertienduizend verpleeghuismedewerkers nodig en over een kleine tien jaar ruim vijftigduizend. Het beleid van de overheid is bovendien al jaren om mensen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Voor een plek in een verpleeghuis moet je ‘zorgzwaarte’ inmiddels zo hoog zijn opgelopen dat het thuis ook echt niet meer gaat.

Het kabinet-Schoof echoot in het hoofdlijnenakkoord wat voorgaande kabinetten ook zeggen: versterk de positie van de mantelzorger. Aan lokale cursussen voor mantelzorgers is inmiddels geen gebrek. Het zijn trainingen die je leren je in te leven in de belevingswereld van mensen met dementie, cursussen waar je steunkousen over het scheenbeen trekt van een levensgrote pop, avonden waarop je andere mantelzorgers ontmoet om even stoom af te blazen, workshops, masterclasses, enzovoort. Het Maastricht UMC+ heeft speciale ‘instructieverpleegkundigen’ die zich bezighouden met de begeleiding van mantelzorgers.

We kunnen niet blijven doen alsof de tijd van mantelzorgers gratis is

Kitty Jong
vicevoorzitter FNV

Heikel punt blijft dat mensen de mantelzorg moeten zien te combineren met al hun andere verplichtingen. Dezelfde overheid die een beroep doet op mantelzorgers, verlangt ook dat mensen meer uren per week gaan werken en verplicht hen op steeds hogere leeftijd met pensioen te gaan. Vakbond FNV pleitte eerder deze maand voor een betaald verlof voor mantelzorgers. „Bij ouders van pasgeboren kinderen vinden we het volstrekt normaal dat we ze financieel in staat stellen voor hun kinderen te zorgen”, zei vice-voorzitter Kitty Jong in het persbericht. „We kunnen niet blijven doen alsof de tijd van mantelzorgers gratis is.”

Ingeklemd

De ‘sandwichgeneratie’, zo heten de mensen die ingeklemd zitten tussen werk, de opvoeding van hun kinderen en mantelzorg. Zoals Jenny ter Wee (48) uit Arnhem. Zij is mantelzorger voor haar twee zussen met een verstandelijke beperking die in een instelling in Zwolle wonen – de een functioneert op het niveau van een vierjarige, de ander op het niveau van een baby. Tot het overlijden van haar moeder vorig jaar, die alvleesklierkanker had, was ze ook háár mantelzorger. Haar elfjarige zoon is net naar de middelbare school, een overgang waar ze voor haar gevoel soms te weinig aandacht aan kan geven „terwijl hij een van de grootste stappen maakt in zijn leven tot nu toe.”

Bureaucratische hindernissen

De Staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050 zinspeelt op een slimme combinatie van wonen en zorg als mogelijke oplossing. Denk aan de zogenoemde ‘knarrenhofjes’, woongemeenschappen waar ouderen elkaar helpen en ook jongere, hulpvaardige mensen een woning mogen betrekken. Of denk aan mantelzorgwoningen voor een oudere moeder of vader in de tuin van hun volwassen kind. Al komen mensen die zo’n mantelzorgwoning willen neerzetten, geregeld bureaucratische hindernissen tegen. Toen de moeder van de 41-jarige Bram de Jong uit Stolwijk meer en meer hulp nodig had, ging De Jong zelf in het ouderlijk huis wonen en verhuisde zijn moeder (73) naar een mantelzorgwoning op het erf. Hij werd van het ene naar het andere gemeentelijke loket gehuurd, kreeg hulp van een jurist, overwoog een rechtszaak, en werd uiteindelijk geholpen door een nieuwe, jonge ambtenaar die zijn verhaal begreep.

Je komt er niet met een verlof hier en een cursus daar, schreef het SCP in het najaar van 2023 aan de Tweede Kamer. Mantelzorgbeleid draait volgens het planbureau uiteindelijk om twee essentiële waarden: gelijkheid en solidariteit. Wil je een eerlijker verdeling van zorgtaken tussen mannen en vrouwen? Dan is een veel breder scala aan steunmaatregelen nodig, van betere kinderopvang tot flexibeler pensioenregelingen. En qua solidariteit: op hoeveel hulp van mantelzorgers mag de overheid eigenlijk rekenen en hoeveel moet de overheid toch collectief zien te regelen? Hoog tijd, zei het SCP, voor een integrale visie op mantelzorg.

Met medewerking van Oscar Vermeer

In Nieuw-Guinea moesten de protestantse zendelingen door handarbeid in hun eigen onderhoud voorzien

admin
November 20, 2024
0

Sinds de zestiende eeuw werden koloniale veroveraars op de voet gevolgd door missionarissen die het christelijke geloof kwamen verkondigen. Verovering en prediking gingen niet altijd hand in hand. In Nederlands-Indië moesten zending en missie zich van de autoriteiten terughoudend gedragen in islamitische delen van de kolonie.

Zulke beperkingen golden niet voor het ‘heidense’ oosten van de archipel. Tot het einde van de negentiende eeuw beschouwde Nederland het onherbergzame Nieuw-Guinea, op de westelijke helft waarvan het aanspraak maakte, louter als natuurlijke barrière tegen buitenlandse indringers. Enige bestuursactiviteit bleef achterwege. De eerste Europeanen die er zich blijvend vestigden, waren geen bestuurders, maar protestantse zendelingen. Pioniers waren twee Duitsers, Carl W. Ottow en Johann G. Geissler, die in 1855 landden op het eilandje Mansinam. Dat ligt in de Dorehbaai, op het ‘achterhoofd’ van de Vogelkop, het meest westelijke schiereiland van Nieuw-Guinea.

Ottow stierf in 1862 zonder dat hij, zoals hij op zijn sterfbed verzuchtte, „eene ziel uit de Papoea’s mede naar de hemel mocht nemen”. In zijn plaats stuurde de Utrechtse Zendingsvereniging (UZV) in 1863 de Nederlander J.L. van Hasselt. Hij hield het veertig jaar vol en zolang duurde het tot – in 1898 – een Nederlandse bestuurspost werd geopend in de Dorehbaai. Van Hasselt kreeg in de loop der jaren hulp van andere UZV’ers en de actieradius van de zending werd voorzichtig uitgebreid van Mansinam naar andere gemeenschappen aan de westkust van de Geelvinkbaai.

Aan die veertig jaar zendingswerk in onbestuurd gebied wijdde de Amsterdamse historica Geertje Mak de studie Huishouden in Nieuw-Guinea. ‘Huishouden’ slaat hier op de leefgemeenschap van Van Hasselt en zijn vrouw waarin zij hun pupillen grootbrachten, maar ook – als werkwoord – op de inbreuk die de zendelingen maakten op cultuur en samenleving van de Papoea’s. Mak komt uit een domineesgeslacht en kijkt met dit boek kritisch naar het verschijnsel zending.

De schrijfster dook in de archieven van de UZV, met daarin de correspondentie tussen de zendelingen en het thuisfront en de periodieken waarin zij verslag deden aan de Nederlandse kerkgemeenten die het zendingswerk steunden. Mak kent Nieuw-Guinea niet uit eigen ervaring en voor informatie over de Papoeaculturen ging zij te rade bij antropologen.

De bewoners van Mansinam en het dorp Doreh op het naburige vasteland waren Biakkers en Numforezen, volken afkomstig van twee grote eilanden in de Geelvinkbaai, de lange ‘nek’ van de Vogelkop. Het waren kustbewoners die bivakkeerden op paalwoningen in zee. De houten prauwen onder hun huizen waren rijker bewerkt en versierd dan hun onderkomens, want zij waren vooral nomadische zeevaarders. De mannen ondernamen regelmatig rooftochten langs de kust, waarbij zowel goederen als mensen werden buitgemaakt. Geroofde vrouwen en kinderen werden beschouwd als slaven en moesten werken in de tuinen.

UZV’ers waren zendeling-werklieden die door handarbeid in hun eigen onderhoud moesten voorzien. De eerste decennia vonden zij in de gemeenschappen van Mansinam en Doreh geen gehoor voor hun evangelische boodschap. Ze kregen ook nauwelijks hulp bij de bouw van huizen en een kerk. Zulk werk gold in de Biakse samenleving als slavenarbeid. De zendelingen beschikten via aanvoer per schip uit de Molukken over werktuigen, messen en kookgerei, en daar hadden hun Papoeaburen wel belangstelling voor. Zij kochten die voor rijst die zij weer haalden uit naburige dorpen. Soms boden ze als betaling voor de luxegoederen van de nieuwkomers slaafgemaakte kinderen aan. Van Hasselt en zijn medezendelingen gingen daar op in. Aan het thuisfront werd dit uitgelegd als ‘vrijkoop’ van elders geroofd kroost.

Religieuze liederen

Deze kinderen werden opgenomen in het grote huishouden van de Van Hasselts. Daar werden hun haren geknipt en werden ze in de kleren gestoken. Zij kregen les in het Maleis en leerden religieuze liederen zingen. In huis en in de tuinen van de zendingsnederzetting werden deze pupillen aan het werk gezet om zo te leren dat arbeid adelt. Hun Papoeaburen vonden dat heel gewoon; dit waren immers slaven. De eerste generatie van zending-Papoea’s waren dus bedienden. Wel legden er een paar belijdenis af waarna ze werden gedoopt. Een enkeling mocht met de Van Hasselts mee op verlof naar Nederland, waar de steungemeenten geestdriftig reageerden op de ‘uit slavernij bevrijde’ en bekeerde Papoea’s.

Mak maakt aannemelijk dat de handel en wandel van de zendelingen mensenroof in de hand werkte, waardoor Biakkers en Numforezen toegang kregen tot deze nieuwe bron van rijkdom. Ze beschouwt de zendingsposten als een heuse kolonie, die al functioneerde voordat Nederland werk maakte van zijn aanspraken op Nieuw-Guinea.

De kracht van Maks boek is de reconstructie van een kleine halve eeuw zendingswerk, opgeschreven met veel oog voor detail. Jammer is dat ze voorbijgaat aan de invloed die dit project had op de latere kolonisering van Nieuw-Guinea. De rapportage van de zendelingen wees niet alleen de Nederlandse resident in de Molukken maar ook het lezerspubliek in Nederland op misstanden aan de noordkust van Nieuw-Guinea. Zo heeft de zending ertoe bijgedragen dat het gouvernement zijn reserves tegen rechtstreeks bestuur in deze streken geleidelijk opgaf.