In Flevoland gaat de asieldiscussie over de vraag of er nóg meer opvang mogelijk is

Posted on February 27, 2023 by admin

Noodopvang voor 1.500 vluchtelingen op het evenemententerrein van Walibi Holland.

Foto Eva Plevier/ANP

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Flevoland In de provincie Flevoland worden al relatief veel asielzoekers opgevangen. Dat gaat vaak best goed, dus in de campagne gaat het over de vraag of de provincie nog meer kan doen. „Het is hier een keer genoeg.”

Pim van den Dool

27 februari 2023 om 16:48

Leestijd 6 minuten

Tijdens het gesprek over asielopvang in Flevoland moet burgemeester Jean Paul Gebben opeens aan de slogan van zijn gemeente denken: ‘Dronten geeft je de ruimte.’ „Die hebben we echt niet bedacht om asielzoekers op te vangen, maar het is natuurlijk wel zo: we hebben hier in Dronten de ruimte.” Die ruimte, zo’n 334 vierkante kilometer voor zo’n 43.000 inwoners, kwam afgelopen najaar nog van pas toen de landelijke overheid naarstig op zoek was naar extra opvangplekken voor asielzoekers. Gebben belde met de directeur van Walibi Holland, of het evenemententerrein bij Biddinghuizen in zijn gemeente niet tijdelijk geschikt kon worden gemaakt voor opvang. „Iedereen was enthousiast. We zeiden tegen elkaar: als we hier meerdere keren per jaar een festivalstad voor 60.000 mensen kunnen bouwen, moet een dorpje voor 1.500 asielzoekers zeker lukken.”

Terwijl staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel, VVD) permanent veel moeite moet doen om door het hele land genoeg opvangplekken te regelen, en betrokken instanties in interne documenten vrees uiten voor een nieuwe „maatschappelijk ontwrichtende” asielcrisis deze zomer, gaat het organiseren van asielopvang in Flevoland juist goed. In de provincie staan nu drie permanente azc’s (in Almere, Dronten en Luttelgeest), en gaat een vierde later dit jaar weer open (Zeewolde). Met duizenden permanente opvangplekken, en honderden plekken voor noodopvang, staat Flevoland qua aantallen in de top-3 van alle provincies. In de campagne voor de Provinciale Statenverkiezingen gaat het er vooral over of de provincie nóg meer kan en wil doen, of dat de grens voorlopig is bereikt.

Als mensen elders buiten in het gras slapen, moet je zelf tot daden overgaan

Jean Paul Gebben burgemeester Dronten

Wat verklaart de relatief hoge bijdrage van Flevoland aan de asielopvang? Wie lokale bestuurders en ambtenaren spreekt, hoort vaak het woord ‘pioniersmentaliteit’, verwijzend naar het unieke ontstaan van Flevoland door inpoldering in de vorige eeuw, een megaklus. Burgemeester Gebben van Dronten, een VVD’er, herkent die mentaliteit nog steeds. „De schouders eronder zetten, zit hier in de volksaard.” In zijn eigen partij hoorde Gebben het afgelopen jaar te vaak geklaag over andere provincies of gemeenten, dat die te weinig doen als het om opvang gaat. „Ja, nou en? Als mensen elders buiten in het gras slapen, moet je zelf tot daden overgaan. Een van onze raadsleden zei het mooi: als de nood hoog is, is zelfs veel doen niet genoeg.”

Asielbeleid is landelijk campagnethema

Asielopvang is officieel geen provinciale aangelegenheid: de afzonderlijke gemeenten, en niet de provincie, gaan over de vraag of er in een gemeente een azc of noodopvanglocatie komt. Maar het asielbeleid is bij deze Statenverkiezingen nadrukkelijk een landelijk campagnethema. En de provincie heeft wel degelijk een coördinerende rol, ook in Flevoland: er is een provinciale regietafel over asielopvang waar burgemeester Gebben van Dronten als ‘regioburgemeester’ namens de zes gemeenten met de provincie overlegt, ook over de opvang van Oekraïners. Daarbij helpt het dat er in heel Flevoland maar zes burgemeesters zijn, zegt Gebben. „Als in Gelderland de nood aan de man is, krijg je niet snel alle burgemeesters bij elkaar. Als er bij ons iets urgents speelt, zitten we vanavond met z’n zessen bij elkaar als het nodig is.”

Ondanks dat goede overleg lijkt nog niet alle afstemming binnen de provincie perfect. Zo was vanaf november duidelijk dat de noodopvang bij Biddinghuizen dit voorjaar weer moest sluiten vanwege het aanstaande festivalseizoen. De gemeenten Dronten en Zeewolde hadden contact over mogelijke overplaatsing van de asielzoekers per april, als de laatste mensen de noodopvanglocatie bij Biddinghuizen moeten verlaten. Zij zouden dan hun intrek kunnen nemen in het opnieuw te openen azc in Zeewolde, dat een aantal jaren geleden vanwege bezuinigingen bij het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) moest sluiten en waar later dit jaar weer plek moet komen voor 600 asielzoekers.

Deze overplaatsing bleek op deze korte termijn „helaas niet haalbaar”, zegt Krista Nieborg, projectleider van het azc in Zeewolde. Het tekenen van de bestuursovereenkomst tussen gemeente en het COA, met daarin de precieze afspraken over het azc, duurde langer dan gehoopt. Een andere uitdaging is dat Zeewolde op de plek van het azc momenteel een groep arbeidsmigranten huisvest, die eerst in nieuwe gebouwen vlakbij moeten worden ondergebracht. Het geeft aan hoe groot de opgave rond huisvesting van verschillende groepen voor een gemeente is, zegt Nieborg. „Na het tekenen van de overeenkomst is nog zo’n vier maanden bouwtijd nodig om alles op orde te maken.”

Aantal incidenten relatief laag

Een zorgvuldig proces is ook belangrijk, zegt Nieborg, om het draagvlak voor asielopvang te behouden. Dat is in Zeewolde juist groot vanwege de ervaringen met het eerdere azc. „We hadden enorm veel vrijwilligers, mensen dragen vluchtelingen hier een warm hart toe.” Het valt in heel Flevoland op dat het aantal incidenten rond de azc’s relatief laag is, en inwoners niet tegen het opvangen van asielzoekers zijn. Uit onderzoek dat de gemeente Noordoostpolder vorig jaar liet doen, bleek dat de steun in de gemeente voor het azc best groot is, vooral in Luttelgeest zelf, het dorp waar het azc staat. Een meerderheid van de inwoners vindt het positief dat het azc er is en bewoners en ondernemers van het dorp ervaren amper overlast.

In Almere, de grote stad in Flevoland, ziet wethouder Froukje de Jonge (Asiel, CDA) ook bedreigingen voor het draagvlak. Ze merkt dat de opvang van verschillende groepen veel van de gemeente vraagt. Het azc wordt komend jaar uitgebreid van 800 naar 1.400 plekken en de stad vangt momenteel ook meer dan duizend Oekraïense vluchtelingen op. „Het wordt er niet makkelijker op, want hier is ook veel woningnood. Mensen snappen dan soms niet meer waarom wij al die groepen opvangen en hun kind van 32 nog op zolder woont omdat er geen huizen beschikbaar zijn.”

Het wordt voor Almere ook lastiger de voorzieningen op alle opvanglocaties op peil te houden, en overal goede zorg, onderwijs of activiteiten te organiseren. Dat komt vooral door de personeelstekorten in veel sectoren. Als voorzieningen op locatie achteruit gaan, kan dat weer impact hebben op het draagvlak, zegt De Jonge. „Het kan mensen in de opvang moedeloos maken en tot meer incidenten leiden, dat merken we nu al. Zeker als bijvoorbeeld statushouders al lang in het azc zitten en niet naar een woning kunnen doorstromen.”

Slechte communicatie

Een andere bedreiging voor draagvlak: slechte communicatie. Dat speelde vorig jaar in Noordoostpolder, toen bekend werd dat het COA in het dorp Bant een tweede aanmeldcentrum wilde openen om Ter Apel te ontlasten. Het aanmeldcentrum zou vlak naast het bestaande azc in Luttelgeest komen en dat viel slecht bij de bewoners, die zich overvallen voelden door het Rijk. „Het is een goede gewoonte om zoiets eerst goed te bespreken, en dat was hier niet gebeurd, heeft ook de staatssecretaris toegegeven”, zegt burgemeester Roger de Groot. „De omgeving rond het azc is al zwaar belast, ook door parkjes met arbeidsmigranten.”

De Groot kijkt nu met het COA of op een andere locatie in zijn gemeente een groep asielzoekers kan worden opgevangen die in het kader van gezinshereniging naar Nederland mag komen. „Het voordeel daarvan is dat het om een kleine groep gaat van 300, en dat de opvang zeer tijdelijk is, tot deze mensen naar hun gezin gaan.”

De discussie over een aanmeldcentrum in Flevoland komt misschien terug. Zo schrijft GroenLinks in het provinciale verkiezingsprogramma dat de partij vindt dat er „in Flevoland ruimte is voor een tweede aanmeldcentrum”. Lijsttrekker Corina Straatsma benadrukt dat dit in goed overleg met bewoners moet gebeuren, maar vindt dat de provincie alvast proactief met de gemeenten op zoek mag naar geschikte locaties. „Je voelt nu al aankomen dat de asielcrisis deze zomer weer verergert en het Rijk gaat aankloppen. Dan kun je beter goede scenario’s uitwerken in plaats van weer halsoverkop iets doen, zoals in Bant is gebeurd.”

VVD-lijsttrekker Ellentrees Müller voelt niets voor de benadering van GroenLinks. Flevoland doet het al „bovengemiddeld goed” qua opvang, zegt ze. Nog een extra aanmeldcentrum vindt Müller niet nodig. „De provincie hoeft echt niet bij gemeenten aan te kloppen met de boodschap dat ze nóg meer moeten gaan doen. Het is hier een keer genoeg.”

Lees ook: Nog meer asielopvang? ‘Wij doen hier al genoeg’, zeggen ze in Bant en Luttelgeest

Wat er nog meer speelt in Flevoland

Meer windmolens?

Flevoland is al een provincie met relatief veel windmolenparken. De vraag of Flevoland nog meer windmolens moet krijgen, levert discussie op: GroenLinks wil „beperkende regels” voor de aanleg van nieuwe windparken wegnemen, de VVD vindt „dat we er genoeg hebben”. Ook het CDA vindt dat het qua windmolens „nu de beurt is aan andere gebieden in ons land”.

Zonneweides

De aanleg van zonneweides is controversieel: de meeste partijen willen niet dat zonne-energie ten koste gaat van vruchtbare landbouwgrond. Alleen GroenLinks en D66 zijn niet tegen. Andere partijen, zoals de VVD, willen dat „zonnepanelen eerst op de Flevolandse daken” worden gelegd. Een paar rechtse partijen zijn ook voor onderzoek naar de mogelijkheid van een kerncentrale, de PVV noemt dat „duurzaam, goedkoop en veilig”. JA21 heeft al een locatie op het oog: het Ketelmeer.

Oostvaardersplassen

Hoe om te gaan met de natuur is een strijdpunt. De meeste partijen steunen nog altijd de omstreden praktijk van het afschieten van herten en runderen in de Oostvaardersplassen, om zo hongersnood in de winters te voorkomen. Onder meer GroenLinks ziet de komst van de wolf als mogelijke oplossing voor het afschieten. „Door natuurgebieden te verbinden krijgen dieren meer ruimte.” Links en rechts verschillen van mening of recreatie in de Oostvaardersplassen moet worden beperkt in het belang van de natuur. Zo vindt de VVD dat het natuurgebied „beleefbaar” moet blijven en dat ondernemers mogen uitbreiden.

IJmeerverbinding

Bereikbaarheid is traditioneel een belangrijk thema in Flevoland. Deze IJmeerverbinding tussen Amsterdam en Almere zou rond 2035 gereed moeten zijn en moet een nieuw te bouwen woonwijk, Almere Pampus, ontsluiten. Linkse partijen zien graag alleen een ov-verbinding, rechtse partijen vinden een autoweg onmisbaar.

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 28 februari 2023

Cabaretier Fieke Opdam was non: ‘Ik ben blij dat ik nu beha’s en gekleurde onderbroeken mag dragen’

admin
September 27, 2024
0

Fieke Opdam ging als 18-jarige in Noord-Brabant het klooster in; ze was de jongste non ooit in Nederland. Tien jaar leefde ze zonder vrije toegang tot internet en met geen weet van dingen als de opkomst van verschillende soorten pindakaas; toen ze voor de eerste keer in tien jaar weer in een supermarkt rondliep, werd ze misselijk van alle geuren. „In het klooster was er nooit echt een geur, behalve die van groene zeep”.

De laatste keer dat ze een habijt droeg was tijdens een try-out voor de voorstelling Non-Actief, waarmee Opdam (35) door Nederland toert. Ze gaat daarin terug naar haar kloostertijd en de periode dat ze de buitenwereld opnieuw leerde kennen. De regie is in handen van cabaretier en zangeres Karin Bloemen (64). „Karin was de eerste regisseur bij wie ik in de lelijkste vorm over mijn verleden kon praten”, zegt Opdam.

Haar haren zijn half opgestoken, met een dunne vlecht op haar achterhoofd, en ze draagt paarse glitteroogschaduw. Ze zitten naast elkaar in de repetitiestudio bij Bloemen thuis in Broek in Waterland. Haar make-up is bijna dezelfde als die van Bloemen, haar mentor. Opdam vindt het prettig dat zij bij het gesprek aanwezig is.

Van Bloemen heeft Opdam geleerd „nul schaamte en angst” te voelen over het feit dat ze in haar kindertijd seksueel werd misbruikt door een naaste, zegt ze. Ze heeft een turbulente tienertijd gehad en werd op haar vijftiende uit huis geplaatst. Deze traumatische ervaringen hebben er onbewust toe geleid dat ze voor het klooster koos. Volgens Opdam is het misbruik één detail uit het verleden om haar levenskeuzes te begrijpen, maar wat zij in de voorstelling wil belichten is waar ze nu staat.

Daklozenopvang

Opdam ging op haar achttiende het klooster in. Op haar 28ste werd ze weggestuurd door de moeder-overste. Ze stelde namelijk een heleboel vragen over van alles, zegt ze. In de achtertuin van het klooster werd een zwembad gebouwd. „Hoe kan dat als wij in armoede leven?”, vroeg Opdam. Als zuster mocht zij, bij hoge uitzondering, pedagogische wetenschappen studeren aan de Universiteit in Amsterdam. „Dit terwijl ik het contact met de buitenwereld minimaal moest houden.” Opdam was gehoorzaam en ging altijd rechtstreeks naar de universiteit en daarna direct terug naar het klooster. „Maar alsnog begon ik nieuwsgierig vragen te stellen over wat ik buiten de kloosterdeuren zag.” De vragen werden de overste te veel en op een gegeven moment was de maat vol. „Zonder overleg of uitleg stond ik ineens op straat.”

Ik wilde het podium op, mijn moeder zei dat ik niet mooi kon zingen

Het enige wat ze nog had was haar habijt en 250 euro die de overste haar had gegeven. „Wat wil ik nu echt?”, vroeg ze zich toen af. „Als kind wilde ik graag het podium op, maar mijn moeder vond mij te dikkig en zei dat ik niet mooi kon zingen. In het kloosterkoor zong ik te hard en daarom mocht ik niet meer meedoen.”

Het eerste wat Opdam na haar gedwongen uittreding deed was de Kleinkunstacademie in Amsterdam bellen, met de vraag of ze auditie mocht doen voor de acteursopleiding. Volgens Opdam voelde de receptioniste haar „enorme drive” en mocht ze bij hoge uitzondering vanwege haar „standvastigheid” auditie doen. Ze deed auditie in haar tuniek, het enige kledingstuk dat ze nog had, maar werd afgewezen. „De docenten vielen bijna van hun stoel toen ze hoorden dat ik net uit het klooster was gekomen.” Ze heeft nog lang met de gedachte geworsteld om zich bij een ander klooster aan te sluiten, maar dat heeft ze toch niet gedaan.

De enige plek waar ze terechtkon, was de daklozenopvang, zegt ze, daar verbleef ze af en toe in de eerste twee jaar na het klooster. Ook was ze au pair in een christelijk gezin, gaf voorlichting over seksueel misbruik aan vrouwen die slachtoffer waren van seksueel misbruik en ging ze op zangles.

„In het begin had ik in mijn repertoire alleen psalmen.” Ze sprak toen nog „oubollig” Nederlands, want in het klooster werd ouderwets en keurig Nederlands gesproken. „Mijn zangdocente raakte gefascineerd door mijn levensloop en bood toen aan om bij haar te komen wonen.” De docente stoomde haar klaar om auditie te doen; ze werd aangenomen en in 2020 studeerde ze af aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. „Hierna werd mijn theatertour vanwege de pandemie gecanceld en koos ik ervoor om op zangles te gaan bij Karin.” Algauw ontstond hun samenwerking voor Non-Actief.

Fieke Opdam en haar mentor Karin Bloemen, met wie ze Non-Actief schreef.

Foto’s Roger Cremers

Machtsmisbruik

„In het klooster werd ik niet geprikkeld door nieuwe dingen”, zegt Opdam. Ze had geen vrije tijd en geen vrije toegang tot het internet. Liedjes in haar hoofd neuriën deed ze ook niet. „Ik had niet eens een lievelingskleur.” Heel soms ging ze wandelen of de katholieke krant lezen. „We hebben wel een keertje geschaatst, omdat het Jeugdjournaal langskwam om opnamen te maken. Een dag van tevoren kregen alle nonnen schaatsen. We deden alsof we in onze vrije tijd op het ijs stonden, terwijl ik niet eens kon schaatsen.”

Ze vindt dat haar hele leven is bepaald door machtsmisbruik. In het klooster werd er zo min mogelijk geluid gemaakt en was Opdam de hele dag stil. Nu is dat lastig voor te stellen, omdat ze aan één stuk door praat. „Zelfs in mijn slaap ben ik niet meer te stoppen.” Opdam heeft naar eigen zeggen tien jaar lang in een wereld geleefd die totaal geen ruimte gaf voor ontwikkeling. In het klooster had alles een betekenis. „Is je jurk gekreukeld? Dan hou je niet genoeg van God. Ben je te laat gekomen voor het bidden? Dan hou je niet van bidden.” Volgens de nonnen kon zij het normale leven niet aan. „Nu kan ik ze het tegendeel bewijzen.”

Ze vindt het schandalig dat ze zomaar op straat is gezet, maar toch is ze het klooster ook heel dankbaar. „Mij wegsturen was het beste wat ze ooit voor me hadden kunnen doen. Ik hou nog steeds van de zusters, omdat het ook maar mensen zijn en ik heel veel van ze heb geleerd.” Karin Bloemen mengt zich in het gesprek en zegt dat geluk Opdams grootste wapen is tegen de mensen die haar pijn hebben gedaan.

Voor de zusters is ze nu een bui tenbeentje en een persoon die zondig leeft. „Ik vermoed dat ze voor me aan het bidden zijn.” Ze heeft het hun nooit kwalijk genomen dat ze niet meer naar haar omkeken, omdat de zusters volgens haar niet de vrijheid hebben om te mogen kiezen van wie ze houden. Opdam is niet meer religieus, maar gelooft wel dat er een god bestaat, alleen niet op de manier waarop de katholieke kerk God ziet.

Leedvermaak

Is ze van plan de kloosterzusters uit te nodigen voor de show? „Nee, de katholieke wereld is daar niet op gemaakt. Die willen niet geconfronteerd worden en ze zullen het ook niet grappig vinden.” Zo komt Opdam in het begin van de voorstelling het podium op in haar originele habijt – dat mocht ze eigenlijk niet houden.

In de jaren in het klooster had ze best veel ontwikkelingen gemist. „Het is alsof je iemand uit de jaren zeventig in de jaren twintig hebt gezet”, grapt Bloemen over de voorstelling. Volgens Bloemen schaamde het publiek zich bijna tijdens de try-outs, omdat het te hard moest lachen om de pijnlijke en waargebeurde scènes. „Door de grappen begrijpt het publiek wat Fieke al heeft verwerkt.” Ook merkt Bloemen dat het publiek soms geshockeerd reageert op gebeurtenissen en dat Opdam het dan moet herhalen zodat het tot ze doordringt.

Het gangbare beeld van nonnen is dat van ingetogen vrouwen zijn die alleen met God bezig zijn en er alles aan doen geen zonde te begaan. Opdam vertelt dat ze straf kreeg toen ze bij een tehuisbezoek eens de vogeltjesdans deed met bejaarden, en dat sommige nonnen stiekem seks met elkaar hebben. „Ik heb ook kloosterseks gehad. Dat was wel een doodzonde. Na de seks gingen we in de biechtstoel zitten en werden we vergeven.”

Terug in de buitenwereld ontwikkelde ze langzaam haar eigen identiteit. „In kledingwinkels vond ik alles mooi, omdat ik nog niet wist wat ik mooi vond.” Een moment dat terugkomt in de voorstelling zijn haar oneindige outfit-wisselingen. „In de auto had ik altijd verschillende outfits mee, omdat ik op straat bij ieder ander persoon een nieuwe stijl zag en die meteen wilde uitproberen. In bijvoorbeeld het tankstation kleedde ik mij dan snel om, omdat ik niet wist wie ik was.”

Ze schrijft ook een boek over de zoektocht naar zichzelf in en na het klooster. De filmrechten zijn verkocht. „Ik ben blij dat ik nu beha’s en gekleurde onderbroeken mag dragen en dat ik zie dat ik borsten heb”, zegt ze terwijl ze een kijkje neemt in haar decolleté. „Maar mijn habijt heb ik nog steeds lief, want als meisje wilde ik niets liever dragen.”

Bitterzoet, bijtend en hoopvol: Nick Cave is na donkere jaren dichterbij zijn fans dan ooit

admin
September 27, 2024
0

„Mijn verjaardag”, herhaalt de zanger Nick Cave met een frons. Nadat hem eerder al een pluchen kikker was toegespeeld, een verwijzing naar de song ‘Frog’, feliciteert een fan vooraan hem alsnog met zijn verjaardag – de in Australië geboren Cave werd onlangs 67 jaar. „Concentreer je”, briest die echter, aan de rand van het podium. Moet hij hier echt iedereen bij de les houden? Hij dóét niet aan verjaardagen. „Daarvoor ben ik te oud.” Zijn verjaardag? Meer een survive-dag, gnuift de zanger. „Wees stil en luister hiernaar”, is zijn gebod. Waarna hij op minimale pianonoten aan de theatrale vertelling van ‘Conversion’ begint, een van zijn nieuwe songs over transformatie en een spiritueel ontwaken.

Een diepe connectie wil Nick Cave voelen met zijn toehoorders. Het is tweeënhalf uur zijn ontbrandingsmotor en voor minder gaat het niet. Zeker niet aan het begin van zijn Europese tournee – hij doet Amsterdam aan voor twee shows. En ook al is zijn nieuwe Wild God, een verrukkelijk hoopvol, soul en gospel ademend album er nog maar net. De show bevat dus veel nieuwe songs die voor het eerst live klinken. Focus! Moet hij het nog eens zeggen?

Levensvreugde

‘JOY’ lezen we nu. Levensvreugde voelen. Kan het ooit nog zonder die ‘maar’, die adembenemende stomp in je maag die ogenblikkelijk herinnert aan de wanhoop, verdriet en alles waardoor een mens heen moet gaan na het afschuwelijk tragische verlies van een kind? Laat staan van twee, zoals Cave overkwam. Niets is meer hetzelfde, alles is veranderd. Maar Nick Cave, getormenteerde gentleman van het zware gemoed, literaire liedjesschrijver vol bijtende spot en dromer van gitzwarte sprookjes, is na donkere jaren dichterbij zijn fans dan ooit.

**Nick Cave** in de Ziggo Dome. Foto Andreas Terlaak

Soms letterlijk vallend op hun uitgestoken handen spuugt hij in Amsterdam demonen in de bek. Bitterzoet, getergd, aaibaar is hij, maar ook de kwetsbare ziel die aan zijn vleugel de dood enigszins kan omarmen. Of in elk geval, weet te accepteren met een lichtere en – nog erger – gelukkige kijk op de wereld. En het leven daarna, richting „the kingdom in the sky”. Al is zijn God allang geen betrouwbare gids meer.

Zijn tragiek komt aan, maar het voert niet meer de boventoon. Klein en „een beetje sad” is ‘O Children’ over hoe zijn kinderen vroeger speelden. Solo aan de piano beneemt ‘I Need You’ de adem („Just breathe, just breathe” – het is onverdraaglijk). Maar ‘Joy’ stijgt met koorzang formidabel boven alle pijn op.

Steengoed keert de sfeer richting de vintage Cave met gebalde vuist. Vergelding! Waanzin! Verdoemenis! Hij is de rusteloze verteller. Voel die onderhuidse spanning in ‘Tupelo’. ‘From Her to Eternity’ is een gissende en borrelende highlight met een bijtende Cave. Natuurlijk, het spooky verhaal van ‘Red Right Hand’ vol kerkbellen. Beukend ook: ‘The Mercy Seat’ (1988), zijn epos over de elektrische stoel met talloze bijbelse verwijzingen.

Ze dreunen na, terwijl Cave rusteloos in maatpak zijn catwalk af draaft, de ogen vlammend in het lange gezicht. Terwijl album Wild God gemaakt blijkt voor het podium, is Cave knap boven zijn rouw uitgestegen.

Opinie | Een helm is net als regenjas of oordoppen: gewoon nuttig

admin
September 27, 2024
0

Als ik af en toe naar een dansevenement ga, doe ik oordopjes in. Misschien zien ze er niet per se aantrekkelijk uit, maar ik wil mijn gehoor beschermen. De muziek is hard, en na vijf minuten merk je niet eens meer dat je ze draagt. Ik heb er verder geen enkele emotie bij: het zijn simpelweg oordopjes.

Dus ik was verrast door hoeveel emoties er in Nederland leven rondom helmen. Op een steiger, op de fiets, op een bouwterrein… Het dragen van een helm wordt niet alleen als overbodig gezien; mensen worden soms zelfs boos als iemand anders er wél voor kiest. Vrijheid, democratie en zelfbeschikking lijken nauw verbonden te zijn met het niet dragen van een helm.

Toen ik hierover in Engeland schreef, werd ik met veel onbegrip geconfronteerd. „Helmet hair is better than concrete head”, schreef een lezer van The Sunday Times. Mijn schoonmoeder sprak over „the rift between the supposed free spirits and sane folk who recognize the seriousness of avoidable brain damage”, de kloof tussen de zogenoemde vrije geesten en de verstandige mensen die de ernst van vermijdbare hersenschade inzien.

Simpelweg beschermend

Toen ik van Londen, Edinburgh en Melbourne naar Amsterdam verhuisde, droeg ik altijd een helm op de fiets. In Engeland, Schotland en Australië is dat normaal, en vaak zelfs verplicht. Ook hierover voel ik weinig emotie. Een helm is simpelweg een stukje hoofdbescherming – licht, tegenwoordig ook comfortabel, je vergeet snel dat je ‘m op hebt. Het kan vervelend zijn als je hem thuislaat of als hij nat is (net als je zadel), maar mijn gevoelens over mijn helm zijn vergelijkbaar met die over mijn regenjas: nuttig onder bepaalde omstandigheden, verder niets bijzonders. Nothing to see here.

Uitgescholden worden

Is het vreemd dat een overheid hierover regels maakt? Niet echt. Wanneer iemand, vooral een jong persoon, hoofdletsel oploopt door een ongeluk, dragen wij als samenleving uiteindelijk de zorgkosten en missen we een productieve werknemer.

Wat wél vreemd is, is de sociale druk om géén helm te dragen. Nog vreemder is dat je vaak wordt uitgescholden als je er wél voor kiest, in dit zogenaamd vrije land. Ik ga toch ook niet schelden als de ander géén helm draagt: gun mij, alsjeblieft, dezelfde beleefdheid.

Regels zijn regels. Grappig genoeg is een rood licht niet alleen decoratie!

Natuurlijk is helmgebruik maar een deel van het verhaal. Het verkeer moet veiliger worden, en dat vereist investeringen in infrastructuur, het terugdringen van autogebruik waar mogelijk, meer ruimte voor fietsers en voetgangers en socialere gedragsnormen voor iedereen. Regels zijn regels. Grappig genoeg is een rood licht niet alleen decoratie! We hebben die regels samen bedacht, dus het zou normaal zijn als iedereen zich eraan houdt. Zo niet, dan moet handhaving plaatsvinden.

De fietsburgemeester van Amsterdam vatte het goed samen: het verkeer is een plek van sociale interactie, en een langzamere stad kan ook een mooiere stad zijn.

Helm én mooi haar

En als je je echt zorgen maakt om ‘helmet hair’, is het dan misschien een idee om niet in een land te wonen waar het vaak hard waait en regent? En anders bedenkt een slimme Nederlandse ontwerper misschien wel een helm die helmethairproof is, en opvouwbaar. Het zou eigenlijk heel on-Nederlands zijn om zo’n grote marktkans te laten liggen in een land met 18 miljoen fietsers, van wie zo’n 90 procent geen helm draagt.

Vanochtend regende het cats and dogs. Na tien minuten op de fiets waren mijn knieën doorweekt. Maar onder mijn helm, toen ik op mijn werk aankwam, was mijn haar heerlijk droog.

Luister naar