N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Serie In de Duitse Netflix-serie ‘Liebes Kind’ wordt een oude vermissingszaak heropend nadat een vrouw en haar dochter weten te ontsnappen aan hun ontvoerder. De grimmige serie zit vol plotwendingen en weet tot het einde te verrassen.
Diep in de bossen rond het Duitse Aken ontsnappen een vrouw en haar dochter uit het afgelegen, streng beveiligde huis waar zij door hun ontvoerder gevangen werden gehouden, waarmee een dertien jaar oude verdwijningszaak opgelost lijkt. Maar is deze vrouw nu wel of niet de destijds verdwenen Lena Beck? En wat heeft er zich de afgelopen jaren in het huis afgespeeld?
De Duitse Netflix-serie Liebes Kind is een psychologische thriller, gebaseerd op het gelijknamige boek van Romy Hausmann. Voor haar roman liet Hausmann zich naar verluidt inspireren door het leven van de Oostenrijkse Natascha Kampusch, die acht jaar lang gevangen werd gehouden en wist te ontsnappen. De serie heeft wat weg van een Duitse krimi, maar onderscheidt zich van het klassieke genre door de focus te leggen op de levens van Lena (Kim Riedle) en haar kinderen Hannah (Naila Schuberth) en Jonathan (Sammy Schrein), in plaats van op de zoektocht van de politie.
Liebes Kind begint waar veel andere thrillers eindigen: met de ontsnapping van de gegijzelden. Een slimme keuze. Het brengt direct actie in het verhaal en daarmee is de toon gezet. Dit wordt spannend. En die spanning wordt de hele serie vastgehouden door de vele plotwendingen: daders die toch geen daders blijken, het vroegere vriendje van Lena dat ineens opduikt, zoontje Jonathan dat in zijn eentje is achtergebleven in het huis van de ontvoerder, en een dochter die meer weet dan ze laat merken.
Iedereen lijkt schuldig
Liebes Kind is beklemmend en mysterieus. Dat komt door de donkere, gedempte kleuren, de sfeerloze ruimtes, de muziek én doordat de makers weinig weggeven over de personages. Van Hannah weten we bijvoorbeeld niet veel meer dan dat ze beangstigend slim is; ze somt medische diagnoses op alsof ze tot tien telt. Rondsjouwend met haar levensgrote knuffelkat „Fraulein Tinky” lijkt Hannah dan wel heel kinderlijk, maar schijn bedriegt. Zelfs van het schattige meisje vraag je je af wat ze te verbergen heeft. Door die beperkte achtergrondinformatie zijn eigenlijk alle personages een potentiële verdachte, waardoor je makkelijk op het verkeerde been wordt gezet.
Het acteerwerk is bovendien erg goed, in het bijzonder dat van Kim Riedle die zeer overtuigend de rol van een doodsbange, getraumatiseerde vrouw vertolkt. Zelfs nadat Lena aan haar ontvoerder heeft weten te ontsnappen, blijft zijn dwingende stem haar gedachten beheersen: „Lena, das ist gegen die Regeln!”
De makers schuwen een gruwelijkheid hier en daar niet. Zoals in aflevering drie, waar het gezicht van een man flink is toegetakeld met een stuk glas. En niet één keer, maar steeds weer landt de camera op het vreselijk verminkte gezicht. Een beetje te veel van het goede.
Het beangstigende, beklemmende gevoel maakt in de laatste aflevering plaats voor een gevoel van opluchting. Door nieuw bewijsmateriaal, oude getuigen en Lena en haar kinderen die ondanks hun trauma’s steeds meer over hun verleden loslaten, komt de waarheid over de verdwijningszaak boven tafel.
De dader is geïdentificeerd maar daarmee is het gevaar nog niet geweken. Spannend blijft Liebes Kind tot de laatste minuten. Zonder twijfel een aanrader voor ieder die houdt van een grimmige misdaadserie.