Als kind werd Stijn Schootstra door zijn moeder meegenomen naar de musical Tarzan, in het Schevenings Circustheater. Daar zag hij een ander kind de rol van jonge Tarzan vertolken. „Ik zag dat je als kind al op het podium kon staan. Ik kom uit Rottevalle, een dorp in Friesland, waar theaterlessen werden gegeven. Voor die lessen heb ik me toen opgegeven. Zo is de liefde voor theater ontstaan.”
Vanaf zijn veertiende bezocht hij op zaterdagen de Jeugdtheaterschool Meeuw in Leeuwarden. „Daar trof ik leeftijdgenootjes met dezelfde ambitie: van acteren meer maken dan een hobby. Zo heb ik het vak ontdekt: de techniek die erbij komt kijken, de discipline die nodig is. Dat ben ik leuk blijven vinden.
„Op de middelbare school googlede ik waar mensen waar ik fan van was naar school waren gegaan: Chantal Janzen, Acda & De Munnik. En Rutger Hauer, omdat die vroeger bij ons in de buurt woonde. Zo kwam ik steeds uit bij de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Maar ik was pas zeventien en heb toen eerst filosofie gestudeerd, twee jaar. Na mijn auditie kwam ik op de wachtlijst, maar ik ben toch gestopt met mijn studie, zodat ik alles op alles kon zetten, met meer spelen, een baantje in het theater. Een jaar later werd ik gelukkig wel aangenomen.”
Waar gaat je afstudeervoorstelling over?
„De voorstelling heet De deur was per toeval nog open, met de ondertitel Het vergeten verhaal van het Tip Top Theater. Het Tip Top Theater stond op de plek waar nu mijn school staat. Er is een studio naar vernoemd, maar verder is het theater eigenlijk vergeten. In mijn tweede jaar deed ik al een vooronderzoek en voor mijn afstuderen ben ik de archieven ingedoken.
„Het Tip Top Theater is in 1914 gebouwd, door een Joodse familie, en was een gigantisch succes. Het was een filmtheater, met in de pauzes optredens van artiesten. In de oorlog mochten er eerst alleen nog Joden komen van de Duitsers, tot het helemaal werd gesloten. De Joodse familie die het theater runde moest onderduiken.
„Filmoperateur was Piet Wessendorp, een verzetsman die bij razzia’s de achterdeur op een kier liet, vandaar de titel. Opgejaagde buurtbewoners konden naar binnen glippen en schuilen. Hij heeft ooit verteld dat die mensen het rekwisietenhok indoken en de hele dag in kostuums ronddoolden.
„In de Hongerwinter is het theater geplunderd door mensen die hout voor hun kachel nodig hadden. In 1953 is het uiteindelijk gesloopt.
„Maar de voorstelling snijdt dus ook het thema actiebereidheid aan. Wat doe je om anderen te helpen als dat nodig is? Gebruik je je stem?”
Hoe reageerde het publiek op de voorstelling?
„We hebben geflyerd in de buurt, want het is ook hun verhaal. Zo kwamen er mensen kijken die als kind nog langs het gesloten Tip Top Theater hadden gelopen. Dat waren emotionele momenten. Er was ook nog een nazaat van de familie van de eigenaren, een oude vrouw, bij wie ook verhalen bovenkwamen. En er waren medestudenten die de geschiedenis niet kenden en zeiden dat ze nu anders door de school liepen.”
Is dit het soort theater dat je wil blijven maken?
„Ik hoop dat dit een eerste voorstelling is in een langere reeks. Met als concept een vergeten verhaal opsporen, uitzoeken, en daar een voorstelling over maken. Om te beginnen wil ik iets doen met de verzetsgeschiedenis van mijn overgrootvader in Friesland. Dat is een verhaal waar ik meer wil weten.”
Het concept doet denken aan wat cabaretier Diederik van Vleuten doet, als stand-uphistoricus.
Hij lacht: „Toevallig is dat mijn schoonvader. Het was bizar. Ik ging naar een show van hem en ik dacht: ‘Hé, dit is wat ik ook wil doen.’ Maar in mijn voorstelling ben ik niet een verteller zoals hij dat is. Ik vertelde het verhaal vanuit het perspectief van Wessendorp.”
Waar ben je in je stoutste dromen over tien jaar?
„Ik hoop dat ik voet aan de grond heb in de theaterwereld, als acteur en schrijver. En ik hoop dat mijn concept aanslaat. Ik wil ook graag een filmscenario schrijven, misschien wel over mijn overgrootvader.”
