In een blokkerig, haperend videogesprek vanwege de gebrekkige internetverbinding in Gaza vertelt de 23-jarige Hamed Sbeata over de door Israël veroorzaakte hongersnood. Zijn dieet bestaat uit af en toe een stukje falafel, meer is er niet. Hij is journalist en maakte items voor onder meer Nieuwsuur en verschillende Franse media. Maar werken lukt hem niet meer – net als vele anderen, zoals NRC-fotograaf Bashar Taleb.
„Ik word wakker met honger en ik ga naar bed met honger”, zegt Sbeata. Hij maakt video- en fotoreportages om „de boodschap van Gaza” over te brengen aan de wereld. „Ik wil het menselijk leven in Gaza aan de wereld laten zien. Maar ik ben moe.” Het gaat niet, zegt hij, doorwerken zonder te eten.
Toch biedt hij zijn diensten aan: misschien lukt het morgen, of de dag erna, weer wel. „Meestal zijn de markten leeg, maar soms is er een beetje bloem te vinden. De prijzen zijn extreem hoog, mijn hele salaris gaat op aan wat bloem voor mijn familie. Dus ik heb het werk nodig.” Hij woont met zijn ouders en twee broertjes (20 en 10 jaar oud) in het noorden van Gaza. Hij is de enige die nog werk heeft.
Iedere dag overweegt hij naar een van de voedselpunten af te reizen, waar Israël bijna dagelijks uitgehongerde Palestijnen vermoordt. Hij heeft veel vrienden die kant op zien gaan. „Sommigen keren terug, anderen niet.” Zijn familie wil niet dat hij gaat. „Omdat daar de hel is.” Het is lastig in te schatten hoe groot de kans is dat je het overleeft en terugkeert met voedsel, zegt hij.
Sbeata heeft een nieraandoening: hij kreeg drie jaar geleden de nier van zijn moeder. Een gebrek aan de juiste voeding, schoon water en zijn medicatie kan uiteindelijk tot nierfalen leiden. Hij beschikt nu nog over een beperkte hoeveelheid medicijnen.
„Ik vrees wat ons te wachten staat”, zegt Sbeata. Hij ondervindt steun uit het feit dat mensen uit allerlei landen de straten opgaan tegen de genocide. „Dat geeft hoop.”
Mogelijk naar Frankrijk
Voor zijn werk komt hij veel in ziekenhuizen. Om reportages te maken, maar ook omdat het internet daar beter is. Daarmee riskeert hij zijn leven: Israël bombardeert stelselmatig ziekenhuizen. Als journalist leeft hij sowieso in die angst. Want Israël doodt ook regelmatig journalisten, ten minste 184 sinds oktober 2023.
Sbeata komt uit de wijk Shejaiya in Gaza-Stad, in het noorden van Gaza. „Alles is verwoest. Ons huis, onze buurt. ” Hij en zijn familie moesten eerder vluchten naar Rafah en daarna Khan Younis – in het zuiden – om vervolgens door de Israëlische autoriteiten terug naar het noorden gedreven te worden.
Hij staat in nauw contact met het Franse kanaal Groupe TF1, waar hij veel voor heeft gewerkt. De collega’s daar proberen hem naar Frankrijk geëvacueerd te krijgen. Tot nu toe lukt dat niet. „Ik voel me geliefd dat zij dat voor mij proberen en ik móet hier weg, anders overleef ik het niet”, zegt hij. „Tegelijkertijd vrees ik de dag dat het wel lukt. Mijn familie kan niet mee, zeiden ze.” Maar vanuit Frankrijk kan hij (financieel) meer voor ze betekenen én ze op een later moment hopelijk ook laten komen.
„Je vraagt me hoe ik het volhoud. En soms denk ik: de dood is beter dan dit leven. Maar het antwoord op je vraag is: wij houden van het leven. Het leven is het wachten waard, het leven is het vechten waard. Daarom blijven we volhouden.”
