Hulpverleners over strafbaarstelling hulp bij illegaliteit: ‘Ons werk gaat door, desnoods ondergronds’

Posted on by admin

Zorgvuldig spoelt Maryam (82) haar zilveren theepotje om. Ze komt uit Marokko, woont al vijftien jaar in Nederland en daarvan pas een week in de opvang voor mensen zonder papieren. De afgelopen jaren werkte ze bij een oudere vrouw in huis, als huishoudhulp en verzorgster. Toen Maryam daarvoor vanuit Marokko naar Nederland verhuisde, heeft ze nooit stilgestaan bij ‘papieren’. Recent overleed de vrouw. Maryam kwam op straat te staan.

De Tussenvoorziening in Utrecht biedt mensen zonder papieren, zoals Maryam, onderdak en helpt hen met de zorg die ze nodig hebben. Maryam – roze slippers, bloemetjesjurk – wijst naar haar rechterborst. Kanker. De borst is geamputeerd, ze krijgt nog bestraling en medicijnen. Wat als dat niet meer zou kunnen? Ze trekt een wenkbrauw op. „Dan zou ik het niet redden.”

Begin deze maand stemde een nipte meerderheid in de Tweede Kamer voor een PVV-voorstel om illegaal verblijf strafbaar te stellen, evenals ‘hulp’ daarbij. Als het voorstel inderdaad wordt doorgevoerd – de Eerste Kamer stemt er nog over – betekent dit dat de opvang en zorg voor Maryam niet meer zeker zijn. Want, zegt coördinator van de opvanglocatie Luuk Haagen, „daarmee verliest onze opvang haar bestaansrecht. We kunnen geen werk verrichten dat in de basis illegaal is.”

Een bewoner in de gedeelde woonkamer van de Tussenvoorziening in Utrecht. Foto Bram Petraeus

In de Tweede Kamer bestaat eigenlijk geen meerderheid voor het criminaliseren van mensen zonder papieren. Toch kon het amendement, dat onderdeel is geworden van de ‘asielnoodmaatregelenwet’, met 72 stemmen worden aangenomen vanwege blunders rond het ‘pairing’-systeem. Het was afwezige parlementariërs die tégen het PVV-voorstel waren niet gelukt hun stem weg te strepen tegen die van een voorstander.

Zeker zestig maatschappelijke organisaties, van Vluchtelingenwerk tot het Leger des Heils, spraken zich uit tegen het criminaliseren van (hulp aan) mensen zonder verblijfspapieren. De politie vreest voor stigmatisering van mensen zonder papieren, maatschappelijke onrust bij daadwerkelijke invoering van het amendement en de criminalisering van eigen agenten die hulp geven aan mensen uit deze groep. Gemeenteambtenaren worden volgens de VNG in een onmogelijke positie gebracht omdat de overheid enerzijds verplicht is basishulp te verlenen aan ongedocumenteerde mensen, en deze hulp anderzijds gecriminaliseerd dreigt te worden.

Coalitiepartij NSC en oppositiepartij SGP drongen bij demissionair minister David van Weel (Justitie/Asiel, VVD) aan op toezeggingen over het ontzien van hulpverleners. Die kon hij niet geven. Het Openbaar Ministerie is immers handhaver van het strafrecht. „De wet is de wet”, zei Van Weel. Maar hij kon zich naar eigen zeggen niet voorstellen dat het vervolgen van vrijwilligers bij de kerk of het Leger des Heils „snel aan de orde is”. Ook het vervolgen van hulpverleners zou volgens hem „geen prioriteit” hebben.

Een Joodse huisarts die nog tijdens WOII heeft gewerkt, heeft mij geleerd: wees beducht op een overheid die het verbiedt voor mensen te zorgen

Marcel Slockers
straatarts

‘Paternalistisch gesus’

„Paternalistisch gesus”, noemt straatarts Marcel Slockers die uitspraak. „Daar hebben wij als artsen helemaal niets aan.” In de jaren tachtig werkte Slockers samen met een inmiddels overleden Joodse huisarts die nog tijdens de Tweede Wereldoorlog had gewerkt. „Hij heeft mij altijd geleerd: wees beducht op een overheid die het verbiedt voor mensen te zorgen.” Hij moet denken aan zijn ongedocumenteerde 85-jarige patiënt die buiten slaapt. „Men hoeft van mij niet te verwachten dat ik hem zijn medicatie niet meer geef. Willen die Kamerleden dat hij dood op straat komt te liggen?”

Ook hoogleraar gezondheidsrecht aan de Rijksuniversiteit Groningen Brigit Toebes zegt dat de uitspraak van Van Weel weinig waard is. „Op de wet kun je terugvallen, op mondelinge gedoogafspraken minder.” In het debat zegde Van Weel wel toe de Raad van State om een advies over de strafbaarstelling te vragen.

Toebes, zelf voorheen werkzaam bij de Raad, verwacht een negatief oordeel van dat adviserende orgaan. „Dit voorstel is in strijd met mensenrechten en andere bestaande wetgeving. Iedereen, dus ook ongedocumenteerden, heeft volgens allerlei verdragen recht op zorg.” De vraag is hoeveel zo’n negatief oordeel uithaalt. De Raad oordeelde eerder ook al zeer negatief over de asielwetten van voormalig asielminister Marjolein Faber (PVV), die desondanks zonder aanpassingen bij de Tweede Kamer werden ingediend . „Afbrokkeling van onze democratische fundamenten”, vindt Toebes.

Bewoner van de Tussenvoorziening. Foto Bram Petraeus

Of het voorstel nou wel of niet wordt ingevoerd, dat het überhaupt op tafel ligt noemt Toebes een „morele afgrond”. „Ik heb de hoop dat we daarlangs balanceren en uiteindelijk terug naar onze morele uitgangspunten worden gemanoeuvreerd door onze democratische processen. Maar dan moeten we die wel respecteren.”

Jurriaan Penders, arts en voorzitter van artsenfederatie KNMG, noemt het voorstel „moreel onacceptabel” en wijst erop dat het ook indruist tegen internationale mensenrechtenverdragen. „Mensen moeten toegang hebben tot medische zorg, het niet faciliteren daarvan komt neer op een onmenselijke en vernederende behandeling.”

„We maken hiermee gezondheidsverschillen tussen mensen alleen maar groter, zegt Shakib Sana, die werkt als huisarts in Rotterdam. „Terwijl we die juist moeten verkleinen. De politiek is van alles aan het afbreken wat we met elkaar in de afgelopen decennia hebben opgebouwd.”

De artseneed gaat voor ons boven alles

Jurriaan Penders
arts en voorzitter artsenfederatie KNMG

Penders kan zich niet herinneren dat de verontwaardiging onder artsen (straatartsen, huisartsen en psychiaters) eerder zo groot is geweest. Ook artsen die in hun dagelijkse werk niet in aanraking komen met ongedocumenteerde patiënten, ervaren het als „een aantasting van hun beroepsintegriteit”, vertelt Penders. Dat het parlement akkoord is gegaan met het criminaliseren van hulp (met een maximale gevangenisstraf van zes maanden) raakt aan hun artseneed en de beroepsplicht die hieruit voortvloeit, zeggen ook tien artsen uit verschillende disciplines – spoedeisende hulp, huisartsen, kinderartsen, straatartsen, microbiologen, verloskundigen – die NRC sprak.

Artsen komen hiermee dus tussen hun artseneed en de wet te staan. De eed is niet in de wet verankerd, maar wel „enorm gezaghebbend”, zegt Toebes. „Het is een moreel dilemma”, zegt Penders. „Maar de uitkomst is niet ingewikkeld: de eed gaat voor ons boven alles.” Dat zegt ook kinderarts Albertine Baauw. „Ik sta niet achter deze wetgeving, maar wel achter mijn eed. Ik zou zélfs Geert Wilders helpen.”

Bang voor delen adres

De artsen die NRC sprak, zeggen allemaal hun eed te blijven volgen, ongeacht wetgeving. Maar, zeggen zij ook: het criminaliseren van (hulp aan) ongedocumenteerde vreemdelingen is funest voor de vertrouwensband tussen arts en patiënt. Nu al zijn zorgverleners veel bezig met uitleggen dat zij een beroepsgeheim hebben, en dat een patiënt er dus op mag vertrouwen dat hun verblijfsadres niet zal worden doorgegeven aan de autoriteiten.

De gevolgen van die vertrouwensbreuk zijn groot, zegt Lisa Vliegenthart, verloskundige bij Dokters van de Wereld, een organisatie voor ‘medische mensenrechten’ met voornamelijk patiënten zonder papieren. Zij had een patiënt die gynaecologische klachten had maar zich niet bij een dokter durfde te melden, uit angst dat die er melding van zou maken dat ze geen papieren had. Daardoor werd bij haar baarmoederhalskanker te laat geconstateerd. „Drie maanden later was ze dood.”

De gedeelde badkamer van de Tussenvoorziening. Foto Bram Petraeus

Die angst wordt nu alleen maar groter, ziet directeur van Dokters van de Wereld Jasper Kuipers. „Wij hebben spreekuren in allerlei wijkcentra en krijgen sinds de indiening van dit voorstel telkens de vraag: mag ik straks nog naar de dokter?” Een paar dagen na de indiening had hij eindelijk een huisarts gevonden voor een vrouw die al lang zonder zat. „Uiteindelijk durfde ze haar huisadres niet te geven en konden we haar niet inschrijven. Zonder dit voorstel had zij nu gewoon een huisarts gehad.”

Medische zorg mijden of uitstellen heeft niet alleen negatieve gevolgen voor de patiënt, maar ook voor de samenleving als geheel. Uitgestelde zorg is duurdere zorg, zegt kinderarts Baauw. Pas zag ze nog een vierjarig, ongedocumenteerd meisje op de intensive care, met astma. Haar ouders durfden de voorgeschreven medicatie niet op te halen. „Hadden ze dat wel gedaan, dan was die ic-opname voorkomen geweest.” Los van de kosten zijn er nog de gevolgen voor de volksgezondheid, zegt microbioloog Jan Sinnige. „Infectieziekten heb je nooit alleen. Het is in het belang van de samenleving die bij iedereen te behandelen. Bacteriën kijken niet naar papieren.”

De hulpverleners van de Tussenvoorziening hebben het vertrouwen van de doelgroep wél, zegt coördinator Haagen. De drempel aan te kloppen is bij hen lager dan bij ‘officiële instanties’ zoals de huisarts. „Mensen melden zich hier, wij kunnen ze vervolgens begeleiden naar de benodigde zorg.” Zo heeft hij al meerdere bewoners met kanker naar een arts begeleid. „Het is voor mij ondenkbaar dat zo iemand straks onder een brug moet sterven aan een ziekte die behandelbaar is. En dat de maatschappij dan moet toekijken.”

Luuk Hagen in gesprek met een nieuwe hulpvrager. Foto Bram Petraeus

Bij het aanmeldloket van de Tussenvoorziening (en vier andere maatschappelijke stichtingen voor mensen zonder papieren) melden zich dagelijks mensen op zoek naar hulp. Soms is dat eten, soms een bed (dan komen ze, mits ze aan de criteria voldoen, op de lange wachtlijst van de opvang), en soms medische zorg. Deze donderdag meldt een man uit Noord-Afrika zich. Waar hij vannacht heeft geslapen? Hij lacht beschaamd. „Tegenover het station, net als de nacht daarvoor.” Hij heeft wel kennissen bij wie hij kan aankloppen, maar hij durft en wil niet. Hij heeft al een tijdje last van zijn gebit, maar heeft geen tandarts kunnen vinden voor behandeling. „Ik wil niet dat ze mij zo zien, met een gebit vol uitgevallen tanden.”

Geen woorden, wel tranen

Ons werk gaat hoe dan ook door, zegt Merlijn Verstraeten, teamleider van het aanmeldloket (via Vluchtelingenwerk). „Desnoods ondergronds.” Of het PVV-voorstel haar raakt? Ze heeft geen woorden, wel tranen. „Sorry”, is het enige wat ze zegt.

De opvang bestaat naast de gedeelde slaapkamers op de bovenverdieping uit een kleine woonkamer met twee banken en een tafelvoetbaltafel, een tuintje dat tevens dienst doet als fietsenrek en een keuken – het ‘kloppend hart’ van de opvang, waar volgens Haagen „wel twintig keer per dag” gekookt wordt. Op het aanrecht staat een rijstkoker gevuld met vers gekookte gele rijst.

Er wonen twintig mensen, tien mannen en tien vrouwen in de opvanglocatie. Foto Bram Petraeus

Er wonen twintig mensen, tien mannen en tien vrouwen. Sommigen blijven een paar weken, anderen een paar jaar. Een asielprocedure kan jaren duren, zegt Haagen. Al die tijd is iemand dan ‘ongedocumenteerd’. Dat betekent niet dat diegene geen recht heeft hier te zijn – het duurt gewoon heel lang voordat dat recht wordt toegekend. Bijna tweederde van de mensen die hulp krijgen van deze locatie van de Tussenvoorziening krijgt uiteindelijk een vergunning, stelt de coördinator. „Mensen die roepen dat alle ‘illegalen’ het land uit moeten, hebben dus verkeerde informatie.”

Of ze goed geslapen heeft, vraagt hij aan de 82-jarige Maryam. Ja, zegt ze, alleen een beetje moeite met de trappen. Zodra beneden een bed vrij komt, is dat voor haar, zegt Haagen toe. „Shokran”, antwoordt ze glimlachend, bedankt. Haar blinkende Marokkaanse theepotje zet ze in de hoek van het aanrecht.






Related Posts

Als de spelersvakbond niet meedeed, met wie deed de FIFA dán zaken?

Uitgerekend ná het toernooi dat zo veel vakantieplannen kortwiekte, was er plotseling de belofte van meer rust en meer verlof. Een akkoord over „fundamentele zaken”, noemde wereldvoetbalbond FIFA het. Over meer ruimte voor ontspanning en herstel in een overvolle voetbalkalender. Waarin de „gezondheid van voetballers”, zowel mannelijke als vrouwelijke, het uitgangspunt was.

De afspraken kwamen tot stand na onderhandelingen met „vertegenwoordigers van diverse spelersvakbonden”, kondigde de FIFA begin vorige week aan. Die vonden plaats in aanloop naar de finale van het wereldkampioenschap voor clubteams in de Verenigde Staten, dit jaar voor het eerst in een vernieuwde, uitgebreide vorm. Boven het bericht stond een foto van FIFA-voorzitter Gianni Infantino, aan tafel in New York, omringd door vijftien gesprekspartners.

In aanloop naar het club-WK was er groeiende onvrede geweest, vooral bij spelers. Want voor de finalisten betekende het nog bijna een maand langer doorvoetballen, na een toch al lang en vol seizoen, waarin de Europese clubtoernooien eveneens een uitgebreid format hadden. Terwijl veel topvoetballers een zomer eerder door landentoernooien óók al een verkorte zomerstop hadden, en volgend jaar mogelijk weer, door het WK voor landenteams. Wanneer moesten ze dán tot rust komen?

Het antwoord van de FIFA kwam vorige week vrij onverwacht. De voetbalbond kondigde aan dat spelers aan het einde van het seizoen in het vervolg recht hebben op een zomerstop van minimaal drie aaneengesloten weken. Ook moet er in de toekomst minimaal 72 uur tussen wedstrijden zitten, en krijgen spelers straks elke week een dag vrijaf van training, zo spraken de aanwezige partijen af.

‘Autoritair gedrag’

Wat volgde was geen opluchting of blijdschap, maar verwarring. Omdat het akkoord volgens verschillende gezaghebbende voetbalmedia gesloten werd zónder instemming van de FIFPRO. Dat is de internationale koepelorganisatie waarin 66 nationale spelersvakbonden zich hebben verenigd, en die daarmee de belangen van meer dan 66.000 profvoetballers wereldwijd behartigt. Een bron rond de gesprekken bevestigt dat aan NRC.

Gianni Infantino gedraagt zich alsof hij god is

Sergio Marchi
voorzitter FIFPRO

Sergio Marchi, de voorzitter van de internationale spelersvakbond, beschuldigde de FIFA daarop van „autoritair” gedrag. In een schriftelijke reactie aan The Athletic noemde hij Infantino vorige week iemand die zich gedraagt „alsof hij god is”. Volgens de belangenbehartiger is er bij de FIFA sprake van een „eenzijdig” besluitvormingsproces, „volledig gebaseerd op economische winstgevendheid, niet op wat menselijk houdbaar is”.

Als de verreweg grootste vertegenwoordiger van spelersbelangen niet bij de afspraken betrokken was, met wie kwam de FIFA dán tot een akkoord? NRC zocht via gezichtsherkenning naar de identiteit van de onderhandelaars die met Infantino op de foto staan en kwam onder meer uit bij een Kazachstaanse zaakwaarnemer, twee geroyeerde FIFPRO-leden en bestuursleden van de internationale spelersvakbond die een jaar geleden al zijn afgetreden.

Geen voetballer in de wereld speelde vorig seizoen zo veel wedstrijden als Federico Valverde, hier in actie voor Real Madrid, op het WK voor clubteams.

Foto Kevin C. Cox /AFP

‘Schema’s zijn waanzin’

Voor het eerst in bijna zeven maanden deelde Federico Valverde deze week weer een vakantiefoto. Met zijn vrouw en twee kinderen ligt de middenvelder van Real Madrid op een strandbedje aan een Turks zwembad. Zijn eerste vrije dagen sinds de jaarwisseling, toen hij een paar dagen weg was naar Dubai en met zijn vrouw poseerde bij de Burj Khalifa, de hoogste toren van de wereld.

Die flitsvakantie, eind december, was de enige onderbreking die Valverde kreeg, in een voetbalseizoen dat elf maanden duurde. Hij begon vorig jaar met trainen in de eerste week van augustus, en eindigde twee weken geleden, toen Real Madrid werd uitgeschakeld in de halve finale van het club-WK. Valverde speelde in die periode 72 duels, waarin hij meer dan 6.600 minuten maakte, blijkt uit cijfers van FIFPRO. Zonder schorsingen en blessures hadden dat er 79 kunnen zijn.

Hoewel de Uruguayaan daarmee alle andere voetballers vorig seizoen overtrof, zijn dergelijk volle programma’s geen uitzondering. De Portugees Bruno Fernandes van Manchester United, dat niet deelnam aan het club-WK, speelde 66 wedstrijden. Oranje-international Tijjani Reijnders reisde met zijn nieuwe club Manchester City wel af naar de VS en kwam daardoor uit op 65 wedstrijden vorig seizoen.

„Waanzin”, noemde verdediger Jules Koundé van FC Barcelona zulke schema’s vorige herfst in een persconferentie. „We roepen dit al drie, vier jaar, maar naar de hoofdrolspelers – de voetballers – wordt niet geluisterd.” Hij was niet de enige voor wie de grens naderde: een dag eerder stelde ook Rodri al dat een spelersstaking naderde, omdat het ritme nauwelijks nog vol te houden was. Nog geen twee weken later liep de controleur van Manchester City en het Spaanse elftal een zware knieblessure op, waardoor hij vrijwel het hele voetbalseizoen miste.

‘Beduidend hoger risico’

Wat de belasting in het voetbal zo hoog maakt, is niet alleen het groeiende aantal wedstrijden. Het komt volgens fysiektrainer Darren Burgess ook doordat de intensiteit van het spel is toegenomen. Burgess werkte in het verleden voor onder meer Liverpool en Arsenal, en tegenwoordig voor Adelaide FC. Ook is hij voorzitter van een groep externe deskundigen die FIFPRO regelmatig raadpleegt. „Het is niet dat spelers nu grotere afstanden afleggen, maar er zijn meer explosieve acties dan tien of twintig jaar geleden”, ziet hij.

Burgess doelt dan op het toenemende aantal sprints, acties waarbij de spieren en pezen van sporters veel te verduren krijgen. Daardoor hebben ze meer tijd nodig om te herstellen, al verschilt de fysieke belasting per speler en positie. „Als je drie weken op een rij twee keer per week speelt, dan lopen met name explosieve spelers – vaak drie kwart van het team – een beduidend hoger risico op blessures.”

Hoe het speelschema er dan wél uit moet zien, adviseerde FIFPRO aan het begin van de zomer. In aanloop naar het club-WK deelde de bond een onderzoek waaraan zeventig externe experts anoniem deelnamen. Het ging om fysiektrainers zoals Burgess, maar ook medisch deskundigen van clubs en nationale teams, vertelt Vincent Gouttebarge, het hoofd van de medische afdeling van FIFPRO, die het onderzoek leidde.

In meerdere rondes legde FIFPRO hen stellingen voor, waarop zij konden reageren. Dat waren opvattingen waarvoor al eerder wetenschappelijk bewijs bestond, aldus Gouttebarge. Bijvoorbeeld dat spelers minstens vier weken zomerstop zouden moeten hebben, en in elk geval één week winterstop. Niet alleen vanwege de fysieke belasting, maar ook omdat het mentaal uitdagend is om je elke keer weer op te laden voor topprestatie.

Als minimaal drie kwart van de experts zich achter de stelling schaarde, nam FIFPRO het standpunt over. Was er minder steun, dan werd de formulering afgezwakt en in een volgende ronde nogmaals voorgelegd. Dat leidde tot een lijst met twaalf opvattingen, waaronder een wekelijkse vrije dag, een periode van twee weken radiostilte tussen club en speler in de zomerstop en meer rust na lange reisbewegingen.

Die opvattingen zijn niet nieuw, zegt Gouttebarge. Het zijn thema’s waar FIFPRO zich al jaren hard voor maakt. Het verschil is dat er nu consensus over is in een omvangrijke groep deskundigen uit de praktijk. Stellingen over een maximaal aantal wedstrijden per seizoen of een maximum aantal aaneengesloten weken met een dubbel programma haalden de uiteindelijke lijst niet vanwege te weinig steun.

Tien onderhandelaars

De volgende stap was om ze te vertalen naar „wereldwijde standaarden”, schreef FIFPRO in een toelichting op het onderzoek. Een soort internationaal aanvaarde ondergrens, bedoeld om spelers bescherming te bieden tegen „fysieke belasting en het risico op blessures”. Maar daarvoor is ook instemming nodig van de partijen de invulling van de voetbalkalender bepalen: de FIFA en de continentale bonden.

Zo’n akkoord kwam er dus, alleen buiten FIFPRO om. Op de foto die de FIFA bij aankondiging deelde stond geen van de twaalf leden die het bestuur van de wereldwijde spelersvakbond vormen. De FIFA, daarentegen, was wel met een flinke delegatie aanwezig: voorzitter Infantino, secretaris-generaal Mattias Grafström en operationeel topman Kevin Lamour. En in het midden vice-voorzitter Victor Montagliani, tevens voorzitter van de Noord-Amerikaanse voetbalbond CONCACAF.

Tussen hen in zitten de tien vertegenwoordigers met wie FIFA de afspraken maakte. Sommigen van hen hebben een verleden bij FIFPRO, zoals de man links van Infantino: de Spaanse voormalig voetballer David Aganzo, tot een jaar geleden voorzitter van de internationale spelersvakbond. En eveneens op de eerste rij: de Zwitser Lucien Valloni, ook oud-bestuurslid van FIFPRO. Maar inmiddels zijn de twee alleen nog actief als de voorzitter van hun nationale spelersvakbond.

Een rij naar achteren staan nog twee afgevaardigden van nationale spelersfederaties: de Mexicaanse en de Kirgizische spelersvakbond. Net als de Spaanse en Zwitserse belangenbehartigers zijn zij wel aangesloten bij FIFPRO, maar hebben zij geen mandaat van de internationale vakbond om over zulke thema’s te onderhandelen. Ook in die rij: twee onderhandelaars van de Braziliaanse vakbond en één van de Ivoriaanse. Zij waren ooit lid van de FIFPRO, maar werden jaren geleden geroyeerd, in het geval van Ivoorkust vanwege „het overtreden van de statuten”.

Tot slot onderhandelde de FIFA met vertegenwoordigers van de Oekraïense voetbalbond (dus niet de nationale spelersvakbond) en met de spelersfederatie van Letland, die zich niet bij FIFPRO heeft aangesloten. De tiende onderhandelaar is een Kazachstaanse zaakwaarnemer. Volgens zijn profiel bij databank Transfermarkt.nl behartigt hij de belangen van vijf voetballers in zijn land. Een daarvan komt uit op het hoogste nationale niveau.

‘Afgezwakte ondergrens’

De uitkomst is een akkoord dat op veel fronten afgezwakt is in vergelijking met de „ondergrens” van FIFPRO. Zo kwam de FIFA tot drie weken zomervakantie, in plaats van vier. Ook zijn er geen afspraken gemaakt over een zomerse radiostilte tussen club en speler en over een onderbreking in de winter. Wel werden de partijen het eens over drie dagen rust tussen wedstrijden en een wekelijkse dag vrij van training.

Toch is onduidelijk hoe houdbaar de afspraken zijn. In de eerste plaats omdat de meeste spelersvakbonden er niét bij betrokken waren. En ook omdat onbekend is hoe hard ze zijn. Met de vrije dag mogen clubs volgens de aankondiging bijvoorbeeld „pragmatisch” omgaan. En een zomerstop van drie weken hebben veel spelers in de praktijk al: daarover hebben nationale bonden dikwijls al afspraken gemaakt. Ook wordt niet duidelijk wie toeziet op de naleving, en wat er gebeurt als clubs of voetbalbonden zich niet aan de afspraken houden.

Gevraagd naar een toelichting op de afspraken, en de totstandkoming ervan, blijft het bij de FIFA stil. De wereldvoetbalbond reageerde niet op meerdere e-mails en was telefonisch onbereikbaar. Ook de FIFPRO gaat niet in op vragen. De internationale spelersvakbond laat via een woordvoerder weten bij voorkeur niet in detail te treden over de relaties met leden en andere organisaties.

Voor Federico Valverde komt het nieuwe seizoen inmiddels alweer in zicht. Over anderhalve week begint Real Madrid alweer met de voorbereiding. De club heeft dan amper twee weken om zichzelf klaar te stomen voor het eerste competitieduel, thuis tegen Osasuna. Real probeert nog om dat duel uit te verplaatsen, zoals ook veel andere Europese deelnemers aan het club-WK in de VS.

De organisatie van La Liga, de Spaanse competitie, is voorlopig onverbiddelijk. „Dit probleem is niet ontstaan door onze competitie”, zei voorzitter Javier Tebas vorige week tegen het Spaanse persbureau EFE. „Dit is het gevolg van een competitie zoals het club-WK, die zonder overleg de speeldata bepaalt.”

Met medewerking van Lian Hof.


Zomerserie over de toekomst: is archeologisch erfgoed beter af in de grond?

Potscherven uit de middeleeuwen, houtskool uit de steentijd: diep in de bodem zit het verleden, wachtend om in de toekomst opgegraven te worden. Toch laten archeologen de grond liever met rust. Wetenschapsjournalist Theo Toebosch zocht uit: waarom wordt veel archeologisch erfgoed in de grond bewaard?

Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected]

Host:
Laura Wismans
Gast:
Theo Toebosch
Redactie en montage:
Rosa van Toledo
Foto:
Ivan Romano/Getty Images


Zanger en gitarist George Kooymans (77) van de Golden Earring overleden

De gitarist en zanger van Golden Earring, George Kooymans, is op 77-jarige leeftijd overleden. Dat laat zijn familie woensdagmiddag weten in een verklaring tegenover een aantal Nederlandse media. Vier jaar geleden werd bekend dat Kooymans aan ALS leed.

Na de bekendmaking van Kooymans’ ziekte, besloot de hele band te stoppen. „Het is klote, we hadden liever een afscheidstournee gepland, maar dit is helaas wat het is”, zei zanger Barry Hay toentertijd tegen het AD.

Op dertienjarige leeftijd richtte Kooymans samen met zijn buurjongen Rinus Gerritsen een Haagse band op, die uitmondde in de band Golden Earring.

Later sloten ook Barry Hay en Cesar Zuiderwijk aan en werd de rockband wereldwijd bekend. Nummers als Radar Love (1973), Twilight Zone (1982) en When the Lady Smiles (1984) verwierven niet alleen in Nederland bekendheid, maar haalden ook de Amerikaanse hitlijsten.