Honderdste geboortejaar van Anton Heyboer: ‘Hij was een dictator én een groot kunstenaar’

Posted on July 2, 2024 by admin

Van de vijf vrouwen met wie graficus, schilder en tekenaar Anton Heyboer (1924-2005) samenleefde in Den Ilp (Noord-Holland), wonen er nog twee in het oude atelier: Lotti (82), opgeleid tot binnenhuisarchitect, en voormalig buschauffeur Joke (75). „Ik zag ze vanmorgen nog fietsen, Lotti achterop bij Joke”, zegt Leo Duppen, samensteller van het fotoboek Anton Heyboer, een leven als kunstwerk (2016).

Leo Duppen bezoekt Lotti en Joke „twee of drie keer per maand”. Hij is, zegt hij, „een beetje een huisvriend van ze geworden”. Binnenkort verschijnt nóg een boek van hem over Heyboer, dan over het werk waarmee de kunstenaar in de jaren zestig wereldfaam verwierf.

In Museum JAN in Amstelveen ligt het fotoboek tussen ons in op tafel. Foto’s zijn het uitgangspunt van de tentoonstelling Anton Heyboer, Levenskunstenaar die Museum JAN organiseert ter gelegenheid van diens honderdste geboortejaar. De tentoonstelling, zegt museumdirecteur (en curator) Marieke Uildriks, „wil de intieme band laten zien tussen ons museum, de kunstenaar en de vrouwen”.

Anton Heyboer en voormalig directeur Jan Verschoor kenden elkaar goed. Vier keer eerder had Museum JAN een Heyboer-tentoonstelling. Bij die van 2004, een jaar voor zijn dood, schonk Heyboer het museum nog zeventien kleine sculpturen van ongebakken klei, Onschuld noemde hij ze.

Leven met Anton

Niet eerder was er een tentoonstelling op basis van foto’s, vooral door Lotti genomen, van het leven met Anton, Joke, Maria, Marike en Petra. Veel foto’s van Heyboer zelf, maar ook van hem met twee of drie vrouwen. Of alleen van vrouwen. De meeste foto’s waren nog nooit afgedrukt, dat gebeurde hooguit als de kunstenaar ze gebruikte voor zijn collages. Voor zijn fotoboek heeft Leo Duppen, samen met Lotti, „honderden negatieven ontdaan van schimmels en krassen”.

Drie van de vijf vrouwen in 1973 met wie Heyboer woonde in Den Ilp.

Veel van de collages-met-foto’s lagen onaangeroerd in Den Ilp. Dat is te zien in een speciale aflevering van tv-programma Tussen Kunst en Kitsch van 2 mei, waarin Marieke Uildriks op bezoek gaat bij Lotti en Joke. Je ziet ze met een zaklantaarn rondlopen in het door de kunstenaar volledig dichtgetimmerde, tot een soort rovershol omgebouwd atelier, oorspronkelijk was het een stel oude schuren. „Anton zei altijd ‘als je in het donker leeft, vind je licht’”, verklaren de twee vrouwen het gebrek aan daglicht. Leo Duppen: „Overal schimmel, overal duisternis. En het stort nog bijna in ook. Joke staat regelmatig op het dak om lekkages te verhelpen. En die is dus 75.”

Anton Heyboer is een omstreden kunstenaar. Dat wil zeggen: algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen zijn vroege periode – sobere etsen en gouaches met een geheel eigen systeem van kruizen, cirkels en andere figuren, vaak aangevuld met moeilijk leesbare teksten – en de periode daarna. Toen brak hij met de kunstwereld van musea en galerieën en ging hij massaproductie draaien, vrolijke werken die hij voor lage prijzen vanuit huis verkocht.

„Elk weekeinde weer komen in de galerie honderden mensen langs. En velen vertrekken met een heuse Heyboer onder de arm”, tekende NRC op bij een vraaggesprek in 2001. Na zijn dood in 2004 raakte hij steeds verder in de vergetelheid.

Omslagpunt

Het omslagpunt tussen de twee perioden, zegt Marieke Uildriks, „lag in 1975”. In dat jaar had Heyboer een bijzonder succesvolle tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. „Aan dat succes maakte hij daarna letterlijk een einde. Toen de werken terugkwamen, heeft hij de rode verfkwast gepakt en is hij eroverheen gegaan.” Leo Duppen: „Werkelijk alle werken van die tentoonstelling heeft hij overgeschilderd. Als hij dacht dat iets kunst was geworden, moest het vernietigd. Succes blokkeerde hem, alleen door tomeloos te scheppen kon hij zijn neuroses kwijt. Dat leidde tot die enorme productie.”

Op de tentoonstelling Anton Heyboer, Levenskunstenaar zijn straks een aantal etsen uit de beginperiode te zien, waaronder twee hele vroege. Verder niet eerder tentoongestelde collages-met-foto’s, die worden getoond in combinatie met foto’s van Heyboer en zijn vijf ‘bruiden’ in Den Ilp. Eyecatcher is een grote foto van de kunstenaar zelf, en profil met kabbalistische verfvegen over zijn voorhoofd, langs zijn neus en op een wang.

Er hangt straks ook een foto van Joke waarop Heyboer ‘dood’ schreef. Marieke Uildriks: „De vrouwen werden door hem afgebroken en weer opgebouwd. Dat zie je aan een foto als deze.” Leo Duppen: „In wezen was hij een dictator – en daarbij een groot kunstenaar. Maar dat zie je vaker. Picasso was ook een overheersende man. En kennelijk wordt dat soms geaccepteerd door vrouwen die zoeken naar een betekenis in het leven.” Marieke Uildriks: „Ik heb ze nu leren kennen, het zijn stevige persoonlijkheden. En ze zijn trouw aan het verhaal dat hun leven een bedoeling heeft gegeven.” Leo Duppen: „Ze zouden het zo weer doen, zeggen ze.”

Wat is volgens hen de erfenis van Anton Heyboer?

Marieke Uildriks: „In elk geval het eerste deel van zijn oeuvre. Dat hoort bij de canon.”

Leo Duppen: „Maar tegelijk is het een geheel. De gouaches en schilderijen met kippen waren net zo belangrijk.”

Marieke Uildriks: „En die hangen bij veel mensen thuis.”

Leo Duppen: „Zijn levenswijze. Hij liet zien hoe je leeft als kunstenaar, een bohémien los van de maatschappij.”

Marieke Uildriks: „We hebben het over een originele, authentieke kunstenaar die op een gegeven moment een andere afslag heeft genomen. En dat is ook interessant, want toen werd zijn leven het kunstwerk.”

Anton Heyboer, Levenskunstenaar, 22 juni t/m 29 sept. Museum JAN, Amstelveen. Info: museumjan.nl

Uitgeefconcern VBK wil de Engelstalige boekenmarkt veroveren met ‘Dutch Stories’, vertaald door AI

admin
October 4, 2024
0

„Altijd al gedroomd om in het Engels gelezen te worden?” Met deze woorden begon VBK, het grootste uitgeefconcern van Nederland, deze week een bericht aan auteurs. VBK wil zijn schrijvers makkelijker toegang geven tot de Engelstalige markt en biedt hen aan om hun werk door AI te laten vertalen. Het concern, bestaande uit dertien uitgeverijen waarvan Atlas Contact en Ambo|Anthos de literaire vlaggenschepen zijn, hoopt internationale lezers „te bekoren met onze Dutch Stories”.

Met deze werkwijze hoopt VBK de menselijke vertaler, die tijd nodig heeft en geld kost, overbodig te maken. Nadat een Nederlandstalig werk door AI is omgezet naar een Engelstalig e-book, vindt er nog één redactieronde plaats door een mens, aldus het bericht. Hiervoor gaat VBK samenwerken met een „gerenommeerd redactiebedrijf”. Vervolgens wordt het boek gepromoot op internationale platforms als Amazon en Kobo.

VBK werd dit voorjaar overgenomen door de Amerikaanse uitgeefgigant Simon & Schuster, dat toegang zocht tot de Europese boekenmarkt. Voor de leiding van VBK was de overname onder andere aantrekkelijk omdat zij juist toegang zocht tot de Engelstalige markt. AI-vertalingen zouden een goedkope, snelle manier zijn om het werk van VBK-auteurs hiervoor beschikbaar te maken.

Het bericht, woensdag verstuurd, alarmeerde de Auteursbond, de beroepsorganisatie van auteurs en vertalers. Zij plaatste een advies op de website om niet op het voorstel in te gaan. Volgens de Auteursbond zijn vertalingen door AI „ondermaats” en wekken die „de suggestie dat literair werk door een machine kan worden vertaald, terwijl op z’n best de plot overblijft”.

Dat heeft gevolgen voor de auteur, waarschuwt de bond. Als een werk van een auteur eenmaal door AI is vertaald, zal er daarna geen andere partij meer geïnteresseerd zijn om een vertaling door een mens uit te brengen. En als lezers afknappen op een slechte vertaling, zullen zij de auteur bij een volgend werk links laten liggen, is de vrees. Wie wil doorbreken op de internationale markt heeft er volgens de Auteursbond meer baat bij een synopsis of fragment te laten vertalen. Door een mens, welteverstaan.

Feelgood

Tanja Hendriks, directeur-uitgever van Ambo|Anthos en Atlas Contact, stuurde donderdag een brief aan de auteurs om de onrust te beteugelen. Het gaat slechts om een pilot-project, schrijft ze, „bedoeld om vast te stellen wat er nodig is om met behulp van Al een vertaling te maken en om na te gaan of we van een dergelijke vertaling een succes kunnen maken binnen de digitale markt”. Telefonisch vult ze aan de waarschuwing van de Auteursbond „tendentieus” te vinden. „Er is nog geen titel verschenen en ze doen aannames over onder andere de kwaliteit, die slecht zou zijn.”

Volgens Hendriks gaat het om een beperkt aantal auteurs: „Het is niet iedere auteur gegeven om vertaald te worden”. Ook betreft het geen literair werk. Om welke titels het wel gaat is nog niet besloten, zegt ze. In elk geval gaan er auteurs meedoen van het imprint Loft, dat e-books uitbrengt van feelgood-romans en thrillers. „Het gaat om commerciële fictie en mogelijk populaire non-fictie. Als het allemaal lukt willen we aan het eind van het jaar een tiental titels verspreiden.”

David Colmer, vertaler Nederlands-Engels, ziet wel reden tot zorg. Nu zijn het nog niet-literaire titels, maar het signaal dat de vertaalstap kan worden overgeslagen is er toch mee afgegeven, vindt hij. „Overigens zou ik me ook als auteur van genreboeken [zoals feelgood en thrillers, red.] zorgen maken. Je kunt je afvragen wat erger is: niet vertaald worden of slecht vertaald worden. Als die AI-vertaling er eenmaal is, lukt het slecht om daar nog iets goeds van te maken.” Dat er maar één redactieronde is, belooft wat hem betreft niet veel goeds.

„AI gaat nooit een gelijkwaardige vervanger zijn, ook niet voor niet-literaire vertalers”, zegt Jeske van der Velden. Naast vertaler is zij redacteur van vakblad Filter. „Uitgeverijen hebben niet altijd door wat het belang van een goede vertaling is. Het is zorgwekkend dat een gerenommeerde uitgeversgroep dit voorstelt. AI is misschien in staat een leesbare tekst te maken, maar een vertaler is meer dan een tekstverwerker.”

Al meer dan duizend jaar is het requiem de afscheidssoundtrack voor de doden

admin
October 4, 2024
0

Welke muziek wil je op je uitvaart? Het is een van de vragen waar de mens mee te maken krijgt. Van Frans Bauers ‘Trein naar niemandsland’ tot het Ave Maria van Bach: voor de 21ste-eeuwse mens is de keuze reuze. Deze personalisering van je afscheidssoundtrack is een relatief recent fenomeen. Eeuwenlang stond het – althans voor katholieken – al vast wat voor soort muziek er ging klinken: een requiem. Wortelend in de vroege Middeleeuwen is dit een van de oudste en nog bestaande genres uit de klassieke muziek.

Wat is een requiem?

Bij een requiem of dodenmis klinken de standaard Latijnse misgezangen Kyrie, Sanctus en Agnus Dei (de geloofsbelijdenis – het Credo – en het vrolijke Gloria werden weggelaten) plus een aantal gezangen over de dood en het hiernamaals. Uiteraard werd een requiem op een begrafenis uitgevoerd, maar ook op de derde, zevende en dertigste dag en elk jaar na het overlijden, en op Allerzielen (2 november), de algemene gedenkdag voor de overledenen. Eeuwenlang zong men requiems uitsluitend in het gregoriaans, de eenstemmige zangstijl van kerken en kloosters. Zelfs toen in de vijftiende eeuw voor de reguliere mis al lang en breed meerdere zanglijnen werden gecomponeerd, was een polyfone dodenmis uit den boze: veel te uitbundig. Pas in de loop van de zestiende eeuw werd meerstemmigheid voor requiems ook bon ton.

Hoe zit het ook alweer met die Dag van Toorn?

Het Dies Irae (Dag van Toorn) is het beroemdste requiemgezang. De tekst is niet mals: in buitengewoon beeldende taal word je flink schrik aangejaagd over de dag des oordeels, waarop alles tot as zal vergaan en verdoemde zielen zullen eindigen in een vlammenzee. De meeste middeleeuwers moesten het bij hun begrafenis nog zonder dit fleurige vooruitzicht stellen, want het Dies Irae brak als vast requiemgezang pas echt door in de renaissance. In de romantiek konden ze er niet genoeg van krijgen. Componisten rekten het Dies Irae steeds verder op en doorspekten het met omineuze klokslagen, opgejaagde koorpartijen, dreigend koper en paukengebeuk.

Zijn alle requiems bedoeld voor een kerkdienst?

Niet meer. In de negentiende eeuw werden ze eerder voor de concertzaal gecomponeerd. Componisten gingen flink los: ze lieten musici in grote getalen aanrukken voor requiems die qua tijdsduur zo uitdijden, dat het sowieso niet te doen was om hun muziek tijdens de liturgie te gebruiken. Verdi schreef een requiem met zo veel drama dat hij de sneer kreeg dat het ‘zijn beste opera’ was.

Sinds de twintigste eeuw baseren de meeste componisten zich niet meer op de standaardgezangen. Ook gaan requiems niet meer zozeer over de religieuze beleving van de dood, maar krijgen ze bijvoorbeeld een pacifistische of politieke boodschap. In Den Bosch opent festival November Music sinds 2017 met een nieuw requiem van een Nederlandse componist. In 2024 is dat Earth Workers Requiem / Jubilate, een reactie op de fossiele industrie door componist Micha Hamel en kunstenaar Jonas Staal.

Welke requiems moet ik luisteren?

De grote vijf (Mozart, Verdi, Brahms, Fauré en Duruflé) zijn altijd fijn om mee te pikken en worden regelmatig live uitgevoerd. Wil je back to basic, luister dan eens naar het gregoriaanse requiem en je zult de melodieën daarna bij latere componisten kunnen terughoren. Een must-listen is Johannes Ockeghem, die in circa 1461 het vroegst overgeleverde meerstemmige requiem schreef. Zo’n zeventig jaar later componeerde Jean Richafort nog zo’n renaissanceparel: schitterende stemmenweefsels gekruid met samenklanken waar je kippenvel van krijgt.

Ook een aanrader: Eustache du Caurroy. Op zijn noten werden vanaf 1610 bijna twee eeuwen lang de Franse koningen ten grave gezongen. Het requiem van Joseph Gossec (1760) is er een in de categorie ‘eindigen met een knaller’ en biedt bijna anderhalf uur aan solistisch, koraal en orkestraal spektakel. Luister voor een requiem van Nederlandse makelij naar dat van Willem Jeths uit 2017, waarin een troostrijke blokfluit door de doodse duisternis heen prikt.

Janet Jackson weer op tournee: comeback van het verlegen Jackson-zusje

admin
October 4, 2024
0

‘Stel mij liever maar helemaal geen vragen”, zei Janet Jackson in juli. „Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een goed interview heb gegeven.” Eerlijk en ontwapenend, de notoir verlegen ster die niet constant met zichzelf bezig lijkt te zijn; ze ging er viral mee. Maar amper twee maanden later ging ze opnieuw viral, omdat haar tóch vragen werden gesteld en ze tóch antwoord gaf. Wat ze ervan vond dat er mogelijk voor het eerst een zwarte vrouw president van de Verenigde Staten zou kunnen worden? Nou, Kamala Harris ís helemaal niet zwart maar Indiaas, had ze gehoord. Pijnlijk.

De journalist van The Guardian probeerde nog: ze is toch allebei, want haar moeder komt uit India en haar vader is Jamaicaans? Maar Jackson hield vol: „Mij is verteld dat ze ontdekt hebben dat haar vader wit was.” De PR-chaos werd erger, toen er een excuus uit kamp-Jackson volgde die een paar uur later helemaal niet van haar afkomstig bleek te zijn.

Janet Jackson (58) die de bekrompen misinformatie van Donald Trump echode („Harris is pas onlangs zwart geworden”), dat stond vast niet op veel bingokaarten. Het stelt de comeback waar ze mee bezig is, in een ander daglicht.

Controle

Janet Damita Jo Jackson is in 1966 geboren in een maar net rondkomend Jehova’s gezin. Ze was het tiende en laatste kind van Katherine en Joseph ‘Joe’ Jackson, in hun huis met twee slaapkamers in Gary, Indiana. De jongens (Jackie, Tito, Jermaine, Marlon, Michael en Randy – Brandon overleed vlak na zijn geboorte) – sliepen in stapelbedden in één kamer, de ouders hadden de andere en de meisjes (Rebbie, LaToya en Janet) sliepen in de woonkamer.

Janet Jackson met haar broers Michael en Randy in 1975.

Het huwelijk tussen Katherine en Joe kan geen erg gelukkig huwelijk zijn geweest: hij ging vreemd en kreeg een kind bij een ander, zij heeft tot twee keer toe scheidingspapieren laten opstellen, en ze weer ingetrokken. En er was meer mis. Dochter LaToya verklaarde dat zij en Rebbie seksueel misbruikt zijn door Joe, ook al trok ze die claim later weer in en ontkende Rebbie het ook. Duidelijk is zijn harde hand: de broertjes in familieband The Jackson 5 werden met de riem aangezet tot repeteren en ze kregen ervan langs als ze iets verkeerd deden. Dat gaf de in 2018 overleden patriarch ook toe: hij was soms wel erg streng, maar dat hadden die kinderen ook wel nodig, vond hij.

The Jackson 5 werd dankzij, of ondanks hem, snel succesvol. In de schaduw daarvan ging ook hun klein zusje Janet de entertainmentindustrie in. Ze trad op haar zevende voor het eerst op en tekende op haar vijftiende een platendeal, onder strak management van haar vader.

Na twee karakterloze platen volgde in 1986 Control. Het werd haar doorbraak. Janet wilde op haar twintigste onder het juk van haar ouders vandaan, en iedereen mocht het weten. „This is a story about control, my control. Control of what I say, control of what I do”, zegt ze in het intro van Control. Ze nam het album op met oud-bandleden van Prince: een opzwepende mix van r&b en funk, met elementen uit hiphop, jazz en rock. Een product van de tijd, met metalige drummachines en weinig subtiele synthesizers, maar ook een vooruitstrevend versmelting van muzikant en elektronica.

En ook tekstueel opvallend in die tijd: ze zong over seksuele intimidatie, politiegeweld, over de AIDS-epidemie en hoe haar man haar had laten vallen (ze was net na een jaar huwelijk gescheiden van James LaBarge). Control werd vijf keer platina en genomineerd voor drie Grammy’s.

Janet hield de controle en bracht de baanbrekende albums Rhythm Nation 1814 (1989), Janet (1993) en The Velvet Rope (1997) uit. Ze groeide uit tot mode-icoon, sekssymbool, choreografietalent, popvernieuwer, en een belangrijke sociaalkritische stem die zich, tegen de wens van de platenbazen in, in haar muziek uitsprak over racisme, armoede en verslavingsproblematiek. Ze kwam qua faam in de buurt van haar broer Michael Jackson.

Schandaal

Al bracht die haar ook in de problemen. Michael raakte in 1993 verzeild in zijn (eerste) kindermisbruikschandaal. Door het voor hem op te nemen miste ze een zeer lucratieve sponsordeal met Coca Cola. Ook bleef ze hem trouw bij een nieuwe misbruikzaak in 2005. Hand in hand liep ze met hem het gerechtsgebouw binnen.

Aan haar eigen grote schandaal – de nipplegate-rel bij de Superbowl in 2004 – kon ze niet zoveel doen. Het is een overbekend verhaal: in de pauze van de Superbowl bracht ze met Justin Timberlake zijn nieuwe monsterhit ‘Rock Your Body’. Aan het eind („Bet I’ll have you naked by the end of this song”) trok hij een stukje stof van haar Alexander McQueen-pak los, waarbij – al dan niet per ongeluk – haar rechterborst met een metalen zonnetje om haar tepel werd ontbloot. Die negen-zestiende van een seconde is online zo vaak opgezocht dat het in het Guinness Book of Records staat, en twee nerds die de beelden niet konden vinden inspireerde het tot het oprichten van YouTube.

De gevolgen waren volkomen disproportioneel. Jackson moest diep door het stof. Ze werd door verschillende radio- en tv-zenders (waaronder MTV) op de zwarte lijst gezet, waardoor haar nieuwe album Damita Jo niet de promotie kreeg die het anders zou hebben gekregen. De theorie dat het opzet was ontkenden de artiesten : er had nog een bh tussen moeten zitten.

Maar al wás het opzet, dan was die borst zo kort in beeld dat veel kijkers het destijds vast gemist hadden als er niet zo’n heisa over werd gemaakt – ook al suggereert de naam ‘nipplegate’ dat het net zo erg was als wat Richard Nixon had gedaan.

Maar Janet moest hangen en dat gebeurde ook. Ze verloor een platendeal, filmrollen, sponsordeals en ze was niet meer welkom bij de Grammy’s. Het contrast met Justin Timberlake was groot: hij kon gewoon bij de Grammy’s komen, werd gedraaid op alle zenders en kon een paar jaar later terugkomen om op te treden bij de Superbowl.

Sommige commentatoren schreven toen al dat Jackson als vrouw van kleur slachtoffer was van racisme en misogynie, iets wat ook Timberlake in 2021 zei. En ook de chef van de uitzendwaakhond die destijds verantwoordelijk was voor de miljoenenboetes die de zenders kregen, zei tien jaar later dat Jackson oneerlijk was behandeld.

De albums die Janet Jackson sinds dat incident uitbracht, haalden het commercieel en artistiek niet bij haar grote successen. En ook touren schoot er bij in. Shows werden wel aangekondigd, maar ook weer geannuleerd. Zoals shows in 2006, in 2008, in 2016 en (vanwege de coronacrisis) de tour van 2020. Bij die laatste zou ze album Black Diamond komen promoten, maar dat album is nooit uitgekomen. Ze suggereerde zelf dat haar manager, broer Randy Jackson, dat heeft tegengehouden.

Alles in de strijd

De tijd voor een comeback is dus rijp, en ze geeft voor het eerst sinds 1998 een eigen concert in Nederland. Als je recensies van eerdere shows in deze tour leest, gooit Janet alles in de strijd en speelt ze songs uit haar hele oeuvre (inclusief de mindere periode), in Las Vegas-stijl. Van ‘Nasty’ tot ‘Rhythm Nation’, en van ‘Got ’Til It’s Gone’ en ‘That’s the Way Love Goes’ tot naamgever van de tour, monsterhit ‘Together Again’ (1997). Met kledingwissels die teruggrijpen naar al haar tijdperken en, met ‘Scream’, een verwijzing naar haar broer.

Deze comeback heeft echter nog niet de gouden glans van voor 2004. Zo zijn er opvallend genoeg nog ruimschoots kaartjes voor het concert in Amsterdam te koop, en ook die in Antwerpen afgelopen week was niet uitverkocht. En dan hangt ook nog de schaduw van die foute opmerkingen over Kamala Harris over haar heen.

In het Guardian-artikel waarin ze dat zei, suggereerde de interviewer dat ze vanwege nipplegate en de schandalen van haar broer niet de megaster is die ze had moeten zijn. „Dat is erg lief,” antwoordde Janet. „Maar ik denk er niet over na. Ik doe wat ik doe en geniet ervan. Als men mij onderscheidingen wil geven, het zij zo. En als ze dat niet doen, het zij zo.”

Janet Jackson treedt 10/10 op in de Ziggo Dome, Amsterdam. Zie: ziggodome.nl