Toen Romana Vrede moeder werd van haar autistische zoon Charlie, viel haar ‘acteur-zijn’ helemaal op zijn plek: “Door mijn kunstenaarsblik ben ik oneindig nieuwsgierig en kan ik me goed inleven. Ik kan magie creëren en de wereld groter maken dan die feitelijk is.” Met Pieter van der Wielen praat ze over het belang van écht contact maken met elkaar, omdat we elkaar dan pas echt zien en meer van elkaar begrijpen. Over hoe we met zijn allen proberen aan ‘de norm’ te voldoen, terwijl niemand die echt haalt. “Het is een mindfuck. De Matrix noem ik dat.” En over hoe ze zich vrijer voelt op het toneel dan in het echte leven, omdat het ‘oprechter’ en ‘kwetsbaarder’ is. “Ik denk dat mensen op straat meer acteren dan ik ooit op het toneel heb gedaan.”
De Russische oppositieleider Aleksej Navalny is hoogstwaarschijnlijk geen natuurlijke dood gestorven maar vergiftigd. Dat blijkt uit onthullingen die de Russische onafhankelijke nieuwssite The Insiderzondag heeft gepubliceerd.
Navalny stierf op 16 februari van dit jaar in een Russisch strafkamp. De Russische autoriteiten meldden dat Navalny een natuurlijke dood was gestorven tijdens een wandeling. The Insider komt met documenten die een heel ander verhaal vertellen. Er was direct na zijn dood al twijfel over de door de Russische autoriteiten gemelde doodsoorzaak.
The Insider publiceert op de site twee documenten, getekend door Alexander Varapajev, als onderzoeker werkzaam voor de Russische overheid. Hij nam deel aan het comité dat onderzoek deed naar de dood van Navalny en concludeerde dat er geen aanleiding was voor het starten van een strafrechtelijk onderzoek.
Lees ook
Moderne martelaar Navalny bestreed het Kremlin te vuur en te zwaard
Stuiptrekkingen
In de documenten staat dat Navalny op 16 februari, vlak voordat hij stierf, tegen bewakers zei dat hij zich niet goed voelde. Vervolgens kreeg hij buikpijn, werd misselijk en moest braken en kreeg stuiptrekkingen. Daarna viel hij flauw en werd naar de kliniek in het strafkamp gebracht.
In een tweede, definitieve versie van het document over de medische situatie van Navalny vlak voor zijn dood, wordt niet gesproken over de verschijnselen, maar gaat het om hartritmestoornissen. Die zouden uiteindelijk hebben geleid tot zijn dood, volgens de autoriteiten.
De arts die Navalny in 2020 behandelde na de aanval met het zenuwgas novitsjok zegt tegen The Insider dat verschijnselen als misselijkheid, braken en stuiptrekkingen passen bij vergiftiging en niet bij hartritmestoornissen.
De radicaal-rechtse partij FPÖ is met 29,3 procent de grootste geworden bij de Oostenrijkse parlementsverkiezingen, die zondag plaatsvonden. Dat blijkt uit de eerste exitpolls van de stembusgang, even na 17.00 uur. De regerende, conservatieve partij ÖVP werd met 25,3 procent tweede, gevolgd door de sociaaldemocratische SPÖ met 20 procent.
Omdat het exitpolls betreft, zal de uiteindelijke uitslag nog iets anders uitvallen – maar vanwege de ruime voorsprong kan de winst de door Herbert Kickl (55) geleide FPÖ niet meer ontgaan. Een andere exitpoll spreekt van een winst van 29,1 procent voor FPÖ en een tweede plek voor ÖVP met 26,2 procent. Van tevoren leek er sprake te zullen zijn van een nek-aan-nekrace, maar de voorsprong van FPÖ is uiteindelijk nog ruim uitgevallen. Het is de eerste keer dat de radicaal-rechtse partij de grootste is geworden.
Lees ook
Herbert Kickl, de leider van het radicaal-rechtse FPÖ, perfectioneerde het populisme
De verkiezingscampagne werd gedomineerd door economische zorgen en door migratie. De FPÖ wil de grenzen van Oostenrijk vrijwel volledig sluiten en pleit voor opschorting van het recht op asiel met een noodwet. De ÖVP wil verregaande bevoegdheden voor de veiligheidsdiensten, iets wat versterkt werd door de verijdelde aanslagen op een concert van popster Taylor Swift. Door de recente overstromingen in Midden-Europa, die ook Oostenrijk teisterden, werd het thema klimaat ook weer onderdeel van de politieke campagne.
Op dit moment wordt Oostenrijk geregeerd door een coalitie ÖVP en Groenen, die sinds 2019 aan de macht is. Gezien de verkiezingsuitslag krijgt die samenwerking waarschijnlijk geen gevolg. Zo’n voortzetting was hoe dan ook onwaarschijnlijk, aangezien kanselier Karl Nehammer (ÖVP) zijn Groenen-minister van Klimaat Leonore Gewessler eerder aanklaagde wegens ambtsmisbruik omdat zij, tegen de zin van Nehammer, in Brussel vóór een natuurherstelwet stemde.
Verhit suizen vrijdagavond dertien stemmen om elkaar heen in een afgeladen Utrechtse Pieterskerk, ze jagen elkaar de hoogte in, nemen een duikvlucht. Ondertussen horen we de beeldende taal van de veertiende-eeuwse Engelse meesterverteller Geoffrey Chaucer: „Zoals bijen zwermen rond hun korf, snelden uit het aarsgat van de duivel wel twintigduizend broeders bij elkaar.” En weerklinkt de even expressieve koormuziek van Chaucers landgenoot, componist William Knight (1987).
Six Chaucerian Pilgrims, zo heet Knights opdrachtcompositie die in première ging bij de seizoensopening van het Nederlands Kamerkoor. Knight is als tenor al tien jaar kernlid van het koor, maar zit vanavond in het publiek. In miniaturen van een minuut of twee stelt hij je voor aan zes pelgrims uit Chaucers Canterbury Tales, de beroemde raamvertelling over een pelgrimstocht naar Canterbury. Knight sprokkelde kleurrijke regels bij elkaar uit de prologen, waarin Chaucer de spot drijft met zijn personages en de pelgrims elkaars slechte eigenschappen blootleggen.
De geldzuchtige aflatenverkoper, de levensgenieter in monnikspij, de mannenverslindster uit Bath: Chaucers virtuoze woordenspel vindt bij Knight zijn weerklank in veelbetekenende harmonische wendingen en treffende woordschilderingen, met korte solo’s voor elk van zijn vanavond zingende collega’s. Het zijn klinkende doorkijkjes naar Chaucers bonte middeleeuwse wereld, die gegrinnik aan het publiek ontlokken.
De zes pelgrims van Knight zorgen voor een geslaagde dialoog met de rest van het programma: Engelse renaissancemuziek voor koor en orgel van Thomas Tallis, Orlando Gibbons en John Ward, alle drie componisten gelinkt aan Canterbury. Ward speelde anders dan Tallis and Gibbons niet mee in de eredivisie van de Engelse koorkunst – die van kathedralen en koninklijke kapel – maar zette toch aardige anthems in elkaar. Heerlijk hoe bassolisten Gilad Nezer en Kees Jan de Koning in Wards Let God Arise stemmig uit de laagte opklimmen. In zijn madrigaal Come, sable night biggelen de spreekwoordelijke tranen welluidend van de ene stemgroep naar de andere. De humor van Knight en Chaucer weerklinkt in Gibbons’ potpourri Cries of London, waarin vijf koorleden uit volle borst hun ‘innerlijke marktkramer’ loslaten op hun koopwaar. Knijp je ogen even dicht en alt Dorien Lievers gaat met haar kokkels, schelvis en kroppen sla door voor opgeschoten knaap met Cockney accent.
Aan het Monteverdi-orgel wordt voor de begeleiding gezorgd door Laurens de Man, wiens twee solo-bijdrages op het grote kerkorgel niet onvermeld mogen blijven. Hoogtepuntje: Tallis’ Felix namque I. Met een gregoriaanse melodie als basisingrediënt leverde Tallis een partijtje orgelen af waar de rest van Europa nog een puntje aan kon zuigen. Slechts onderbroken door een registerwijziging hier en daar word je onherroepelijk meegesleurd in deze tour de force van climactisch figuratiespel. De Man weet er het eerste applaus van de avond mee los te maken.
