Het rijk ziet de rivier al door deze polder stromen

Posted on January 13, 2025 by admin

Regterdiep, Noorderdiep, Ganzendiep, Ketel, Goot. Even voorbij Kampen vertakte de IJssel zich in vijven, stroomde tussen rietland en de eerste ingedijkte polders van Kampereiland naar de Zuiderzee, Urk en Schokland aan de horizon. In die tijd kwam de zee soms de dijk over. Daarom staan boerderijen hier op terpen.

Nu zijn de meeste waterlopen in de oude delta gedempt of afgesloten. De IJssel stroomt nu als zichzelf langs Kampereiland, tussen Noordoostpolder en Flevoland het IJsselmeer in. Kampereiland is omdijkt, een grote polder, maar je komt er nog steeds alleen via bruggen. „Dit blijft een eiland”, zegt Jan Anne Roetman. „Wij voelen ons verbonden, al zijn we geen Urk.”

Roetman (40) is melkveehouder, zoals veel van de 75 pachters. Om halfzes vanochtend heeft hij zijn zwartbonte Holsteins gemolken. De boerderij, waar hij is geboren, heeft hij van zijn ouders overgenomen. Wie weet wil een van zijn drie zoons het bedrijf ook voortzetten.

Of dat kan, is de vraag. Want vanaf dit jaar beschouwt het Rijk dit niet langer als een gewone polder, maar als ‘stroomvoerend deel van het rivierbed’. Opnieuw een delta, de facto uiterwaard, het ‘halfland’ uit Toine Heijmans’ roman Buitendijks.

Een veranderd klimaat zorgt voor hogere afvoeren van de rivieren, is de verwachting. De vorige winter gaf een voorproefje, toen piekafvoer vanuit Duitsland wekenlang niet via het IJsselmeer kon worden geloosd door te hoge waterstanden in de Waddenzee. Juist rond Kampen ging het bijna over de rand. Onder het nieuwe regime moeten gebieden als Kampereiland niet alleen water kunnen bergen – het is al langer een ‘overloopgebied’ – maar voortaan mogen ook geen activiteiten meer plaatsvinden die „de verruiming van de rivieren belemmeren of duurder maken”.

Voor overstroming zijn de boeren niet zo bang, maar hun polder „op slot zetten is de doodsteek voor de leefbaarheid”, zegt Roetman, die ook voorzitter van de pachtersbond is. Huizen bouwen zodat er meer jongeren in de vergrijzende polder willen wonen, wordt verboden, zegt hij. Vergeet een lening bij de bank om te kunnen investeren of grond te kopen, „want, ja, onverzekerbaar overstromingsrisico.” En vergeet dan ook maar dat een volgende generatie een bedrijf kan overnemen.

Tot half november konden de 500 inwoners hun ‘zienswijze’ geven op de Beleidslijn grote rivieren. Dat hebben ze gedaan, zonder omgekeerde vlaggen en tractorterreur, met begrip voor het beheer van de rivier waarmee ze al zo lang leven. Maar is het niet vreemd dat gemeente en waterschap een gewone polder zien die voor het Rijk nu buitendijks ligt? En wat betekent de belofte dat „toekomstigbestendig ondernemen” mogelijk blijft? „Volle bak kont tegen de krib werkt niet”, zegt Roetman. „We hopen op maatwerk, om te beginnen een gesprek.”

Geen ‘halfland’ willen worden is een redelijk verzoek als je hier woont. En voor het Rijk lijkt hier een kans te liggen om een nieuwe vastloper te voorkomen. Heet dat niet polderen?

Met controversiële fotocampagnes zette Oliviera Toscani modehuis Benetton op de kaart

admin
January 13, 2025
0

„Reclame is gebaseerd op één ding”, zegt reclamemaker Don Draper in de tv-serie Mad Men: „Happiness”. De Italiaanse reclamefotograaf Oliviera Toscani (1942-2025) had maling aan happiness in zijn werk. Reclame ging voor hem over confronteren, shockeren, ter discussie stellen. Met zijn radicale, soms controversiële fotocampagnes zette hij vanaf de jaren tachtig het modehuis United Colors of Benetton op de kaart als maatschappelijk betrokken merk.

Toscani adverteerde met foto’s van vluchtelingenschepen, de bebloede kleding van een Bosnische soldaat, een aidspatiënt op zijn sterfbed, een compositie kleurrijke condooms, zwarte ouders met witte kinderen, witte ouders met zwarte kinderen, een kind met twee moeders. De simpele, kleurrijke kleding van United Colors of Benetton bleef buiten beeld, met het groene logo markeerde het merk de foto’s als reclame.

Toen hij veertien was, publiceerde Toscani zijn eerste foto. Met zijn vader, fotograaf voor de krant Corriere della Sera, was hij in 1957 bij de herbegrafenis van Benito Mussolini. Zijn vader had in 1945 nog het opgehangen lijk van de fascistische dictator gezien. De jonge Toscani fotografeerde weduwe Rachele Mussolini; zijn vaders krant publiceerde de foto.

Marketing

De fotograaf uit Milaan studeerde in de jaren zestig aan de Kunstgewerbeschule in Zürich en begon in 1982 bij United Colors of Benetton. Met een van de oprichters, Luciano Benetton, begon hij in 1994 Fabrica, een onderzoekscentrum voor communicatie.

Het bedrijf profiteerde van de reclames. Toscani werd in 1984 aangesteld als marketinghoofd, de verkoop nam toe. Voor de fotograaf was reclame een effectiever podium dan de beeldende kunst om publiek met de problemen van de wereld te confronteren.

Toscani fotografeerde **het met bloed doordrenkte uniform** van een Bosnische soldaat voor United Colors of Benetton, 1994.

Verkocht hij dan niet kleding over de rug van zieke mensen, vroeg een NRC-verslaggever hem in 2014? Toscani: „Jij werkt voor een krant die informeert over het nieuws, maar die ook gedrukt wordt om Rolex-advertenties te verkopen. En als architect Frank Gehry het nieuwe hoofdkantoor van Coca-Cola ontwerpt, krijgt hij dan ook het verwijt dat hij meehelpt om meer frisdrank te verkopen? Communicatie heeft altijd ten dienst gestaan van machthebbers. Michelangelo beschilderde de Sixtijnse Kapel in opdracht van de paus. En was dat geen advertentie voor de kerk?”

Vraagtekens bij het werk, en de effectiviteit ervan, zijn de afgelopen decennia ook geplaatst. Want, schreef de Groene Amsterdammer in 1998, „Wat worden we ons nu precies bewust als we naar een foto kijken van de bloedbevlekte kleren van een Bosnische soldaat met het Benetton-logo links onder? Denken we dan aan ‘Nooit meer oorlog’ of aan die heerlijk zieke geest van Oliviero Toscani? Waarschijnlijk het laatste.”

Een reclamecampagne van Toscani voor Benetton, in 2000.

Twee keer is Toscani naar huis gestuurd door Benetton. De eerste keer, in 2000, bracht een einde aan zijn bijna twee decennia lange samenwerking met het modehuis. De fotograaf had een campagne opgezet met portretten van Amerikaanse criminelen in een dodencel. Vier mannen, uit een gevangenis in Missouri, waren de posterboys. ‘Silenced to death’, stond in grote letters. De controverse rondom de campagne liep uit de hand, en resulteerde in het ontslag van Toscani.

In 2020 werd de fotograaf weer bedankt voor zijn diensten, de samenwerking was net twee jaar hervat. Toscani bagatelliseerde de dodelijke bruginstorting bij Genua, van 2018. Daar kwamen 43 mensen om het leven. De Benettons hadden een meerderheid van de aandelen van het bedrijf dat de tolbrug onderhield. Toscani vond dat zijn Benetton-onderzoekscentrum, Fabrica, niet in verband moest worden gebracht met de situatie. Na grote consternatie in het Italiaanse debat distantieerde Benetton zich van Toscani.

Toscani leed aan de zeldzame ziekte amyloïdose. Hij overleed maandag in Toscane, waar hij een landgoed had met paarden, olijfbomen en een wijnmakerij.

Opinie | Zuckerbergs ommezwaai is laf maar terecht

admin
January 13, 2025
0

Afgezien van het polshorloge van een miljoen dollar was het net een gijzelingsfilmpje. Op 7 januari postte Mark Zuckerberg een clip op Facebook en Instagram waarin hij veranderingen aankondigde in de contentmoderatie op zijn sociale netwerken, als reactie op wat hij het „culturele omslagpunt” van de verkiezing van Donald Trump noemde. Volgens hem was er „te vaak sprake van fouten en censuur”, waaraan hij toevoegde dat Trumps terugkeer „een kans biedt om de vrijheid van meningsuiting te herstellen”. Ook benoemde hij Dana White, een medestander van Trump, tot lid van de raad van bestuur van Meta (evenals John Elkann, de baas van Exor, dat mede-eigenaar is van het moederbedrijf van The Economist).

Ondanks al het gepraat over vrijheid illustreerde Zuckerbergs filmpje eens te meer hoe de aankomende president de Amerikaanse zakenwereld intimideert en in zijn greep heeft. Eerder noemde Trump Facebook een „vijand van het volk” en dreigde hij ervoor te zorgen dat Zuckerberg „de rest van zijn leven achter de tralies zou doorbrengen”.

Zuckerberg is niet de enige bestuurder die zich gewonnen geeft: iedereen, van Tim Cook van Apple tot Sam Altman van OpenAI, heeft naar verluidt gedoneerd aan Trumps ijdele inauguratiefonds. Deze week kondigde Amazon een 40 miljoen dollar kostende biopic aan over de aankomende First Lady.

Holocaustontkenning

Maar al zijn de omstandigheden nog zo grotesk en de motieven nog zo dubieus, de radicale ommezwaai van Meta is terecht. De vrijheid van meningsuiting online moet hoognodig worden verruimd, om de Amerikaanse democratie bestand te maken tegen alles wat ze komende jaren voor haar kiezen zal krijgen.

Zuckerberg was ooit een vurig pleitbezorger van de vrijheid van meningsuiting, die inhoud zoals Holocaustontkenning ondanks talrijke protesten toestond. Maar na beweringen over Russische online-inmenging in de eerste verkiezing van Donald Trump in 2016 en een golf van desinformatie rond de Covid-19-pandemie in 2020 trad het bedrijf hard op tegen een breed scala van ‘legale maar verwerpelijke’ content, van kwakzalverij tot bizarre groeperingen als QAnon.

Over transgender-rechten kan op Facebook niet meer vrij worden gedebatteerd

Wat eerst nog gezond verstand leek, is steeds meer ten koste gegaan van de vrijheid van meningsuiting van gebruikers. Om nog maar te zwijgen van de vrijheid van vergissing; in enkele gevallen zijn volstrekt juiste beweringen geblokkeerd, zoals toen Facebook een New York Post-verhaal over Joe Bidens zoon Hunter tegenhield, dat waar bleek te zijn.

De definitie van haatzaaien is dusdanig verruimd dat er bijvoorbeeld niet meer vrijelijk over transgenderrechten kan worden gedebatteerd. De geautomatiseerde filters zijn zo streng dat Meta zelfs toegeeft dat 10 à 20 procent van de verwijderde content ten onrechte is verwijderd. Het is dan ook verheugend dat Zuckerberg heeft toegezegd factchecking te vervangen door meldingen die gebruikers zelf kunnen plaatsen, en de regels voor gevoelige onderwerpen als gender te versoepelen.

Toch zijn er ook risico’s. Zuckerberg erkent dat moderatie vaak een kwestie van water bij de wijn is en dat zijn nieuwe regels voor meer „narigheid” online zullen zorgen. Adverteerders, die gebrand zijn op ‘merkveilig’ inhoud, zullen zich hiertegen verzetten.

Een ander gevaar is dat platforms ‘vrijheid van meningsuiting’ als excuus gaan gebruiken om te beknibbelen op het indammen van illegale content, wat immers een kostbare en ingewikkelde procedure is. Op X, waar Elon Musk een groot deel van het moderatieapparaat heeft ontmanteld, nam tijdens een recente reeks rellen in het Verenigd Koninkrijk het aantal berichten dat aanzette tot geweld – een strafbaar feit – hand over hand toe. Telegram, een libertair netwerk dat populair is in Rusland, is vanwege zijn gebrek aan toezicht en beheer een toevluchtsoord geworden voor criminelen.

Paniekerige topman

De beste manier om je tegen deze gevaren te wapenen is door transparant te zijn over hoe de regels tot stand komen. De onafhankelijke raad van toezicht van Meta die sinds 2020 over de waarden en normen waakt, lijkt door de aankondiging van deze week op het verkeerde been gezet. Na de maatregelen eerst nog te hebben gesteund, heeft de raad er nu zijn zorgen over geuit. De regels voor wat al dan niet online kan worden gezegd, moeten transparant worden uitgelegd en verdedigd, en niet al vóór de inauguratie van Trump door een paniekerige topman worden afgeschaft.

Desondanks heeft Meta een stap in de goede richting gezet. Sociale netwerken moeten illegale inhoud weren. En met het oog op adverteerders en gebruikers willen ze het waarschijnlijk beschaafd houden. Maar ze moeten zich niet langer bezighouden met wat goed of fout is. Alleen een dwaas gelooft alles wat op zijn tijdlijn verschijnt.

Dit artikel verscheen eerder in The Economist en werd geselecteerd en vertaald in samenwerking met 360 Magazine. The Economist vermeldt geen auteursnamen bij zijn stukken.

Tv-recensie | De autistische interviewers zijn interessanter dan de geïnterviewde

admin
January 13, 2025
0

Hoe ontwapenend zijn interviewers ook zijn, Youp van ’t Hek blijft een beetje de kat uit de boom kijken. Armen over elkaar, zijn gebruikelijke gemelijke uitstraling. God, begint hij wéér te zeuren over alcoholvrij bier. In Een buitengewoon gesprek (NPO 1) wordt de cabaretier ondervraagd door een groep mensen met autisme.

Helemaal ongevaarlijk is dat niet. Een van de interviewers noemt hem „ouwe lul” en „de kleine, ouwe Youpie”. Een ander noemt hem „een beetje dom” omdat hij acht jaar over de mavo heeft gedaan. De cabaretier maakt er een onderonsje van; ze zitten daar immers allemaal zonder diploma en dat gaat toch best aardig. Eén man protesteert. Hij wijst erop dat hij drie zwemdiploma’s heeft.

Dit nieuwe interviewprogramma is van oorsprong Frans, Les Rencontres du Papotin. De makers van de filmhit Intouchables werden ooit geïnterviewd door Le Papotin, een tijdschrift waar alleen journalisten met autisme werken. De filmmakers waren zo onder de indruk van dit onvoorspelbare, levendige gesprek dat ze een variant voor televisie bedachten. De uitzending met president Macron bezorgde de zender France 2 in 2023 een kijkcijferrecord.

De interviewers zijn eigenlijk interessanter dan Van ’t Hek. Intrigerende koppen, bijzondere persoonlijkheden. Je zou eigenlijk meer van ze willen weten. En het concept werkt: je krijgt verrassende, bijzondere televisie. Een van de deelnemers zingt voor de gast een bewerking van diens kersthit ‘Flappie’ waarin zij stevig uithaalt naar het onderwijs. De cabaretier krijgt een schilderij van het betreurde kerstkonijn. Een andere interviewer wil president van Nederland worden. Hoe zou Van ’t Hek dat aanpakken? De omgang met denkbeeldige vrienden is in deze setting ook een normaal gespreksonderwerp.

Vreemd genoeg gaat Een buitengewoon gesprek pas verder in april. Het is nog onbekend wie de gasten zullen zijn.

Onschuldige mensen

In het NOS Journaal van vrijdag luidde het oorlogsinstituut NIOD de noodklok over het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR) dat sinds 1 januari online staat. Hierin zitten dossiers van 425.000 Nederlanders die werden verdacht van samenwerking met de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Door een ingreep van de minister kun je nu wel op naam zoeken, maar krijg je verder geen dossier te zien. Dat leidt tot veel onrust omdat je niet kunt zien of iemand wel of niet terecht was beschuldigd. Nogal relevant – na de oorlog waren de Nederlanders zo enthousiast over het aangeven van landgenoten dat de namenlijst voor zeker 85 procent uit onschuldige mensen bestaat.

Lex Runderkamp volgt voor de driedelige serie De oorlog die nooit ophoudt (vrijdag, NPO 2) burgers die onderzoek doen in het archief. In het tweede deel zit Stephanie Biesheuvel. Terwijl ze blauwe mappen openslaat, mompelt ze: „Tante Miep… weer ome Wim… ome Cor van het moordcommando… … Jeetje mijn hele familie komt voorbij”. Biesheuvel heeft gaandeweg ontdekt dat haar familie vol zat met actieve nazi’s. Sommige dikke dossiermappen, die bijeengehouden worden door een touwtje, krijgen extra aandacht: „Op het moment dat je een touwtje hebt, heb je veel op je kerfstok.”

Haar overgrootvader had een groentewinkel in de Jordaan, met uitzicht op het Anne Frank Huis, en schuin tegenover een concurrent die de onderduikers van groente voorzag. Was hij de verrader, vraagt Biesheuvel zich af. Een onderzoeker van het Anne Frank Huis acht het onwaarschijnlijk. Hij denkt zelfs dat er helemaal geen sprake van verraad was, maar van een inval om een andere kwestie. Pech dus.

Biesheuvels redenen om zich zo grondig te verdiepen in haar foute familie, zijn niet helemaal helder. Nou ja, ze wil het gewoon wéten. Waarschijnlijk is dat is genoeg.