The race that eats its young. De bijnaam van de Barkley Marathons (‘de wedstrijd die zijn eigen kinderen verslindt’) was dit jaar toepasselijker dan ooit. De zwaarste ultraloop ter wereld, jaarlijks gehouden in het oosten van Tennessee (VS), eindigde donderdagochtend al ruim voor het verstrijken van de tijdslimiet: alle deelnemers waren uitgevallen of uit de race gehaald.
De ‘Barkley’ voltooien geldt voor langeafstandslopers als het hoogst haalbare – en allermoeilijkste – in hun carrière. De wedstrijd is onmenselijk zwaar en volstrekt bizar: een kruising tussen een bivak, een vijfvoudige marathon en een monstertocht door het hooggebergte. In de veertig edities die sinds 1986 hebben plaatsgevonden, wisten slechts twintig deelnemers het volledige parcours binnen de tijdslimiet af te leggen.
Ieder jaar verzamelt zich ergens eind maart, begin april – de exacte datum wordt angstvallig geheim gehouden – een groepje van veertig uitverkorenen op een kampeerterrein in het dichtbeboste, ontoegankelijke Frozen Head State Park in Tennessee. Ze krijgen zestig uur de tijd om vijf keer een lus van ongeveer 26 mijl (42 kilometer; een marathon) te lopen, afwisselend met de klok mee en tegen de klok in. Het aantal te overbruggen hoogtemeters: zestienduizend, twee keer Mount Everest.
Het parcours, dat over loeisteile hellingen voert en dwars door doornstruiken, is niet gemarkeerd. Deelnemers moeten zelf de weg zoeken met een kompas en een kaart, het gebruik van gps is verboden. Ravitaillering is er onderweg niet, op een paar jerrycans met water na. Bij wijze van stempelpost moeten deelnemers pagina’s scheuren uit langs de route verstopte boeken – en die bij doorkomst in het basiskamp overleggen. Markeringspunten langs de route dragen namen als Son of a Bitch Ditch, Big Hell en Middle Finger Ridge.
Volgens Gary Cantrell, de excentrieke geestelijk vader van de race en beter bekend onder zijn pseudoniem Lazarus Lake, „zoekt de Barkley precies de grens op van wat menselijk mogelijk is”. Om die grens telkens verder op te rekken, past hij de route regelmatig aan. En aangezien in 2024 een recordaantal van vijf deelnemers de Barkley wist te voltooien – onder wie Jasmin Paris, de eerste vrouwelijke finisher ooit – zette de ultrawereld zich dit jaar schrap voor een extra brute editie.
Die verwachting werd volledig ingelost.
Sigaret als startschot
Het startschot voor de Barkley van dit jaar klinkt dinsdagochtend om 11.37 lokale tijd. Het traditionele teken: Lazarus Lake die een sigaret opsteekt bij het gele hek op de kampeerplaats, het begin- en eindpunt van iedere lus. „The 2025 Barkley Marathons has begun”, schrijft Keith Dunn, wiens X-account al jarenlang de enige officiële bron van informatie is over de wedstrijd: er zijn verder geen schrijvende journalisten of cameraploegen welkom.
Al gauw wordt uit Dunns berichten duidelijk dat het een monsterlijk zware editie gaat worden, met nóg meer hoogtemeters en obstakels dan in de jaren ervoor. Om bij het eerste boek op de eerste lus te komen, moeten de deelnemers al meteen 500 meter klimmen. Binnen een paar uur meldt Dunn al de eerste uitvallers. „Jullie zeiden dat het erg zou zijn, maar het is nóg erger”, zegt een deelnemer tegen hem.
Over de eerste lus doen zelfs de snelste lopers bijna tien uur – meer dan een uur langzamer dan vorig jaar. Slechts tien van de veertig deelnemers halen de tijdslimiet om aan een tweede lus te mogen beginnen.
„Ben je oké?” vraagt Lazarus Lake bij het gele hek aan een van de lopers die aan een tweede lus begint.
Antwoord: „Ik voel me Barkley oké.”
Inmiddels is het nacht en blijft het uitgevallen lopers regenen. De een komt buiten tijd binnen. De ander heeft een boek gemist, waarop onherroepelijk diskwalificatie volgt. Een derde is de weg kwijtgeraakt. „Er kwamen zojuist nog drie uitvallers aan, alledrie vanuit een andere richting”, twittert Dunn ergens in de nacht.
Regen en wind
Na 24 uur heeft nog geen enkele loper de tweede lus voltooid. Enkele uren later schrijft Dunn dat er nog slechts drie deelnemers in koers zijn, en bezig aan hun derde ronde: de Japanner Tomokazu Ihara, de Amerikaan John Kelly en de Fransman Sébastien Raichon. Het wordt voor de tweede keer nacht in Frozen Head, er steekt een stevige wind op en het begint te regenen.
Na 36 uur, iets voor middernacht op woensdag, meldt Dunn dat de drie resterende lopers dermate achter op schema liggen dat ze straks niet meer mogen beginnen aan een vierde ronde. Zelfs John Kelly niet, een ervaren en geharde ultra-atleet die in de buurt van Frozen Head State Park woont en de Barkley al drie keer wist uit te lopen. Zodra ze zich melden bij het gele hek, zit hun wedstrijd erop.
Met drie voltooide rondes kunnen de lopers nog wel een troostprijs winnen, die – in het sadistische vocabulaire van de Barkley – de titel ‘fun run’ draagt. Voorwaarde is wel dat ze binnen veertig uur finishen.
Dunn: „Nog minder dan een uur resterend voor een ‘fun run’ en we hebben nog steeds niet de hoofdlamp van een loper gezien.”
„Nog dertig minuten resterend.”
„Nog vijftien minuten.”
Veteraan Kelly komt uiteindelijk minder dan tien minuten voor de deadline binnen. Raichon haalt de veertiguurslimiet ook, maar blijkt de derde lus niet volledig te hebben gelopen. Ihara komt na 42 uur binnen.
Rond negen uur ‘s ochtends op donderdag plaatst Dunn zijn laatste bericht vanuit Frozen Head: „The 2025 Barkley Marathons is over. There are no finishers.”
Of, om het in Barkley-jargon te zeggen: de winnaar van dit jaar is het parcours.
