Het onvoltooide of gekwetste lichaam verbindt Auguste Rodin en Berlinde De Bruyckere

Posted on May 15, 2024 by admin

Even schakelen is het wel, als je na drie zalen vol beelden uit gips, marmer en brons, plotseling een hyper-realistische, gekneusde onderarm aantreft. Opgebouwd uit verschillende lagen vlezig-grijsgekleurde was ligt het daar, op een opgevouwen deken, dat weer op een oud, houten werkbankje ligt. De was van het beeld 14 September (2003) van de Belgische kunstenaar Berlinde De Bruyckere (1964) lijkt iets gesmolten. Daardoor maakt het onderste deel van de arm een onnatuurlijke buiging naar beneden. Het is niet gebroken, maar gebogen – onnatuurlijk, maar levensecht, en vooral: invoelbaar in z’n verslagenheid.

Er recht tegenover staat Het bronzen tijdperk (1877) van de negentiende-eeuwse Franse beeldhouwer Auguste Rodin – net zo levensecht, alleen niet vanwege het materiaal (donker, glanzend brons), maar vanwege het natuurgetrouwe formaat van de staande man, en zijn intrigerende, dynamische pose: hoofd geheven, één arm gebogen, met de hand op de kruin, ogen half gesloten. Het is op een moderne manier ambigu: kwetsbaar én trots; extatisch én aangedaan. Dit beeld heeft veel meer psychologische lading dan de decoratieve beelden van Rodin (1840-1917) uit de eerdere zalen.

Het lichaam als uitdrukkingsvorm voor complexe emoties, daarin ontmoeten Rodin en De Bruyckere elkaar hier.

Berlinde De Bruyckere, **14 September**, 2003.

Auguste Rodin, **Het bronzen tijdperk**, 1877

Renaissance

Het vernieuwde kunstcentrum CAP (Culture, Art, Patrimoine – de samenvoeging van drie bestaande instellingen) in Bergen, Wallonië, opent met een omvangrijke tentoonstelling over Rodin. Meer dan tweehonderd kunstwerken zijn er van hem te zien. Die laten samen gedetailleerd zien hoe Rodin zich ontwikkelde: van een ambachtelijk geschoolde vakman, naar een belangrijke vernieuwer en grondlegger van de moderne beeldhouwkunst. Daarbij ligt de nadruk op de inspiratie die hij putte uit de Renaissance (Het Bronzen Tijdperk voltooide hij na terugkeer van een reis naar Italië, waar hij zich liet inspireren door Michelangelo, en heel zichtbaar ook door de slanke figuren van Donatello en Verrocchio). Rodin werd beïnvloed door de Renaissance in zijn streven naar realisme, het vastleggen van menselijke emoties en bewegingen, en zijn gedetailleerde studie van de anatomie.

Bijzonder prikkelend aan de tentoonstelling zijn de hedendaagse beelden en tekeningen van Berlinde De Bruyckere die door de tentoonstelling zijn geweven. Het zijn er niet veel, eerder speldenprikjes, maar ze zetten de boel wél op scherp, doordat ze je uitnodigen om met hedendaagse ogen naar Rodins beelden te kijken – en dat gaat verrassend goed.

Vanaf de opdracht in 1880 voor de Hellepoort, een enorme bronzen deur geïnspireerd op Dante’s De Goddelijke Komedie gaat Rodins werk wervelen: hij creëerde tientallen figuren waar hij zijn hele verdere carrière uit zou putten: De Denker, Ugolino, De Kus. Rodin was sowieso een groot hergebruiker: tal van beelden paste hij later opnieuw toe door ze te draaien, te kantelen of te combineren. Fascinerend zijn de vele zogeheten ‘zwarte tekeningen’ die Rodin maakte, een serie tekeningen die zijn begonnen als eerste denkoefeningen voor de Hellepoort. In zwart, grijs en wit verbeelden ze verwrongen lichamen, mythische figuren, gehelmde soldaten – in hun schetsmatigheid zijn ze bijzonder krachtig. Dat geldt ook voor de vele naakten die Rodin tekende: hij liet modellen door zijn studio lopen om natuurlijke bewegingen vast te leggen, en tekende zonder naar het papier te kijken. In dezelfde zaal hangen enkele tekeningen van De Bruyckere, soms is het moeilijk het verschil te zien: dezelfde onafgewerkte, vloeiende lichaamsvormen.

Twee gedachten

Je zou kunnen zeggen dat de tentoonstelling op twee gedachtes hinkt: hoe werd Rodin beïnvloed door de Renaissance? En hoe communiceren de beelden van De Bruyckere met het werk van Rodin? Maar in de laatste zaal komen die twee verhaallijnen krachtig samen. Hier ligt de nadruk op de late werken van Rodin, toen hij, geïnspireerd door beschadigde, ongerestaureerde beelden uit de Oudheid, de emotionele expressie van onvoltooide en bewust gehavende beelden onderzocht. Zoals in de fier rechtopstaande Homme qui Marche, (1907) – dat is zonder hoofd en armen des te krachtiger. In een ander beeld, het prachtige portret van beeldhouwer Camille Claudel (met wie Rodin in zijn studio samenwerkte en twintig jaar lang een liefdesrelatie had), zijn in het gezicht de rechte lijnen nog zichtbaar van de mal waarin het beeld gegoten is. Precies die methodes van het weglaten en het achterlaten van maaksporen, past ook De Bruyckere toe, zoals in Lijfje (2009), de gekromde rug zonder ledematen die hier op een kussentje ligt: zonder hoofd en armen is het des te kwetsbaarder.

En dan zijn er in de stad Bergen nog twee zalige toegiften. In de tuin achter het stadhuis staat tijdelijk een uitvoering van De burgers van Calais (1905), het beeld dat Rodin na 1885 in opdracht maakte voor Calais, ter herdenking van stadsnotabelen die in 1347 na een lange belegering door de Engelsen, besloten zelf de sleutels van de stad te overhandigen aan de overwinnaar. De compositie heeft geen duidelijk focuspunt, alle mannen kijken een andere kant uit, wat zorgt voor een treffende verwarring.

In de collegiale Sint-Waltrudiskerk, thuis voor een beeldhouwwerk in rennaissancestijl van kunstenaar Jacques Dubrœucq (1505-1584), staan twee uit brons gegoten Arcangelo’s van Berlinde De Bruyckere – volledig met een kleed overdekte engelfiguren op hoge sokkels. Van hun lichaam is alleen de onderkant van de benen en voeten zichtbaar – hun hielen komen van de grond, alsof ze op het punt staan op te stijgen of te landen. Voor eeuwig tussen hemel en aarde in. In het middenschip van de kerk staat Meditatie met armen (na 1900) van Rodin: een ruw verbeelde naakte vrouw, hoofd verborgen in haar handen. De klassieke schoonheid is verdwenen, maar de emotionele uitdrukking is des te groter.

Over zijn onafgewerkte beelden zei Rodin, dat hij van Michelangelo had geleerd dat „de onafgewerkte staat waarin meerdere van [zijn werken] gebleven zijn, ze iets pathetisch geeft. Hoe meer hun bewegingen heftig en trots zijn, des te meer zijn we erdoor getroffen dat het lot hun zelfstandigheid heeft geweigerd. Als we ze zo levendig en onafgewerkt zien, lijkt het alsof ze vechten om te ontsnappen aan de schetsmatige staat waarin de beitel ze heeft gelaten. Ze willen de sluier die hen verhult scheuren, zich bevrijden uit hun transparante gevangenis: ze lijden.”

Die onafgewerkte staat bij zowel Rodin als De Bruyckere is door en door menselijk: we worden allemaal imperfect, onvolmaakt op deze wereld geworpen – en daarin schuilt schoonheid.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Kendrick Lamar stuurt de wolven af op gemakzuchtige succesrappers op nieuw album ‘GNX’

admin
November 23, 2024
0

Not Like Us heeft het nieuwe album van Kendrick Lamar niet gered. In die spijkerharde track haalde Lamar eerder dit jaar vernietigend uit naar zijn rivaal Drake en beschuldigde hij hem onder meer van pedofilie en uitverkoop van de hiphopcultuur. Het was dé giftige genadeslag na een hectische blitzkrieg waarin de twee elkaar met in bijzonder hoog tempo uitgebrachte beledigende tracks op de huid zaten en groeide uit tot de hiphopkraker van het jaar. Not Like Us tikt op Spotify de miljard streams aan en maakt kans op vijf Grammy Awards, waaronder die voor nummer en plaat van het jaar.

Maar op het vrijdagavond plotseling online gezette nieuwe album GNX van Kendrick Lamar speelt de Canadese rapper en zanger die Lamar dit voorjaar nummer-na-nummer tot aan de enkels afzaagde, geen rol van betekenis meer. Terwijl de andere hoofdrolspelers in die vete recent sussend stelden dat het niet zo serieus was, schakelt Lamar strijdbaar dóór. Het gaat hem niet puur om Drake, maar om hypocrisie en platte commerciële belangen die hij veel breder in zijn scene aantreft.

Lamar is iemand die in zijn werk voortdurend worstelt met verleidingen en twijfels over zijn rol als succesvol boegbeeld van zijn gemeenschap en genre. Hij is het duidelijk spuugzat hoe gemakzuchtig andere succesrappers omgaan met de cultuur die voor hem van levensbelang is. GNX is het eerste album dat Lamar zelf uitbrengt met zijn bedrijf PgLang en is rauwer en minder conceptueel opgezet dan voorgangers als het sterk naar binnen gerichte Mr. Morale & The Big Steppers, Pulitzer Prize-winnaar DAMN., en het als generationeel meesterwerk onthaalde To Pimp A Butterfly.

Hongerige rappers

Op GNX grijpt Lamar nadrukkelijk in muziek en tekst terug op waar het voor hem begon, in geboortestad Compton in Los Angeles. Het wemelt van de galmende elektronische bassen, rauwe funky beats en vlammende gastoptredens van jonge, hongerige rappers uit L.A., zoals Peysoh, Hitta J3 en Young Threat op de stotterend stuiterende westkustbeat van GNX. In openingstrack ‘wacced out murals’ rekent Lamar op een diep dreunende kickdrum af met in zijn ogen twijfelachtige acties van hiphopsterren als Lil Wayne en Snoop Dogg en ‘politieke correctheid’ in de rapscene. In het schmierend pompende ‘squabble up’ stuurt hij de wolven af op rappende poseurs.

Zijn strijdlust doet Lamar goed. Hij rapt lenig, losjes, gedreven en soms een beetje pesterig. „Ik houd mijn voet op het gaspedaal,” rapt Lamar op de aanstekelijk haperende staccato-funk van producer Mustard, die ook Not Like Us produceerde. „Iemand moet het doen.” Zijn rijmschema’s en tekstuele dubbele bodems en verwijzingen zijn onverminderd magistraal, en wie goed luistert, hoort in vrijwel elke kritische noot, tegelijk bemoedigende levenslessen voor zijn achterban: bescherm je hart, geloof in jezelf, investeer in jezelf, werk hard, en reken niet op anderen maar op zelfliefde.

‘Reincarnation’ is een nieuw hoofdstuk in de voortgaande artistieke uitwisseling die Lamar in zijn werk voert met zijn in 1996 vermoorde inspiratiebron Tupac ‘2Pac’ Shakur. Hij leent de muziek en rapstijl van 2Pac voor een geweldig gelaagd verhaal waarin hij zich neerzet als incarnatie van eerdere succesvolle zwarte artiesten en de beproevingen die ze doorstonden, waaronder een briljante zangeres die in het raciaal gesegregeerde Amerika worstelde met een drugsverslaving: „Heroïnenaalden hielden me in een foetuspositie.”

In ‘heart pt. 6’ blikt Lamar openhartig terug op de dagen waarin hij opkwam met rapgroep Black Hippy, en zijn jeugdvriend en zakenpartner Dave Free „gevangenis-risico’s” nam om hun muziekcarrière van de grond te tillen.

In het ontspannen en soulvolle sluitstuk ‘gloria’ rapt Lamar over een complexe relatie die zijn leven getekend heeft – om pas aan het eind te onthullen dat het gaat om zijn verhouding tot zijn pen, zijn schrijven. „Ik deed het met integriteit en n****s probeerden nog steeds op me te haten”, verklaart Lamar zijn bitterheid tegenover de commerciële toplaag van de rapscene in het subtiel geproduceerde, sfeerrijke ‘man at the garden’. „Er zal nog meer bloed verspild worden. Het is slechts verf voor mij.”

Juist de mensen die van het Fries houden, zijn soms (te) streng op jonge Friese auteurs

admin
November 22, 2024
0

Ja, het is anders om in het Fries te schrijven. Rixt Siderius (19) zoekt normaal in het Nederlands naar woorden die uitdrukken wat ze bedoelt, maar heeft die „speurtocht” nu in het Fries afgelegd. Het is haar Memmetaal, moedertaal. Friese poezië raakt haar, zegt ze, omdat de taal dichtbij is, het is de taal van thuis. Ze draagt een gedicht voor op het podium in een grote glazen kas op het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden.

Jou my dyn tonge en probearje dy dan út te sprekken / it giet net / it giet net / lúster nei myn klanken

Een sneeuwschuiver rijdt buiten voorbij. Het is donderdagavond, donker in de binnenstad. Aan de vooravond van het festivalweekend van Explore the North, een literair productiehuis en festival met een vast podium in Leeuwarden, is het publiek bijeen in de warme kas voor De literaire orgie, of: een feestavond voor iedereen die van taal op podium houdt. De avond vangt aan met leerlingen van het Jonge Schrijvers-traject, een samenwerking van Explore the North en Jeugdtheaterschool Meeuw, dat door ongeveer vijftig jonge Friezen is gevolgd, onder wie Siderius. Jonge Schrijver Mayte Veenstra (18) zingt haar gedicht, door gitaar begeleid. Het publiek is gegrepen. De toon is warm, indringend, de woorden voelen eerlijk, ook als je ze niet verstaat.

Ik stean efter it rút / Ik wachtsje oant ein fan de dei / It ljocht yn myn sliepkeamer is út / Is dêr boppe in plak foar my?

Streng op foutjes

Het kan best spannend zijn om in het Fries op te treden. Juist mensen die zo van de taal houden, kunnen streng zijn op foutjes, zegt Marleen Nagtegaal, artistiek directeur bij Explore the North. Makers kiezen zelf welke taal ze gebruiken, maar soms moedigt Nagtegaal ze aan om te onderzoeken: wat als je dit in het Fries probeert?

Ze zijn van de „literatuur buiten het boek”, zegt Nagtegaal over Explore the North. Alles wat ze doen draait om taal. En dat is veel: workshops, ontwikkeltrajecten, residenties, het vaste Podium Explore in hun gebouw in Leeuwarden, en ze ondersteunen schrijvers met voorstellingen, wars van vastomlijnde disciplines. In juli werd bekend dat de organisatie structurele subsidie krijgt vanuit het Rijk; het is vanaf 2025 onderdeel van de culturele basisinfrastructuur. Het geld, jaarlijks bijna 500.000 euro, is fijn, zegt algemeen directeur Mark Hospers. Maar het is vooral een „erkenning dat wat wij hier doen, belangrijk is”.

Voorheen moesten schrijvers voor hun ontwikkeling naar Amsterdam, Utrecht of Groningen

Explore the North bestond in festivalvorm al sinds 2011, maar kreeg vleugels toen Leeuwarden met succes meedong naar de titel van Culturele Hoofdstad van Europa. Opeens was er bestuurlijke en financiële steun. Hospers: „Na ‘culturele hoofdstad’ in 2018 heeft Leeuwarden een heel nieuw cultureel veld gekregen.” Explore the North is daar onderdeel van. Vóór 2018 was het toch zo, zegt Hospers, dat schrijvers en kunstenaars voor een podium of ontwikkeling naar Amsterdam of Utrecht of Groningen moesten. „Ik wil niet zeggen dat dat nu niet meer bestaat, maar het is wel zo dat wij, en andere organisaties, daar vanaf 2018 een alternatief voor zijn gaan bieden.”

Explore the North heeft bekendere namen aan zich gebonden (Joost Oomen met zijn poëzievoorstellingen, Yentl van Stokkum geeft les aan de Jonge Schrijvers). Wat ze tonen valt niet altijd binnen één discipline te plaatsen, dat maakt het soms uitdagend voor het publiek, vertelt Nagtegaal, „En dat is op deze plek nog moeilijker dan in Groningen of Amsterdam. Er was hier bijna niks. En dus was het publiek ook nergens aan gewend.”

Als Djoeke Graswinckel (20), zij begon op haar dertiende als Jonge Schrijver, van het podium afstapt, wil ze weten of de voordracht beter ging dan de vorige keer. Nagtegaal zegt dat ze „haar publiek goed aanvoelde”. Een veel beter compliment dan ‘ja’, vindt Graswinckel.

De tiende editie van het Explore the North Festivalweekend vindt plaats op 22, 23 en 24 november op verschillende locaties in Leeuwarden. Info: explorethenorth.nl