Het kan wél: vrouwen die een topmannenelftal coachen

Posted on September 9, 2024 by admin

Een vrouw die een mannenelftal op het hoogste niveau coacht? Veel mensen kunnen zich er niets bij voorstellen. Alleen de gedáchte al, leidt tot verhitte discussies. Zoals die tussen Ajax-captain Sherida Spitse en voetbalanalist Pierre van Hooijdonk, vorig jaar in Studio Voetbal. Toen Spitse vertelde dat ze best een mannenteam in de Eredivisie zou willen coachen, reageerde Van Hooijdonk smalend. „Het mannenvoetbal is een haantjeswereld”, zei hij. Een vrouw is in die wereld minder geloofwaardig.

„Nee” zei Emma Hayes, bondscoach van het Amerikaanse vrouwenelftal, onlangs tegen een BBC-journalist die wilde weten of eigenaren van professionele mannenclubs bereid zijn vrouwen als coach aan te trekken. „Anders waren ze er wel.” Zelf managet ze 25 mannelijke stafleden. Waarom zou ze dan geen mannelijke spelers kunnen coachen? „Als de best beschikbare coach toevallig een vrouw is, leren die mannen daar heus wel mee leven.”

Hoeveel vrouwen een topmannenelftal coachen lijkt nergens te worden bijgehouden. Als ik de FIFA per mail vraag om statistieken krijg ik na lang aandringen twee linkjes: een oud artikel over een technische studiegroep die WK-vrouwenwedstrijden gaat analyseren en een oud artikel over vrouwelijke coaches die een mentorprogramma gaan volgen onder leiding van ‘de beste coaches in het vrouwenvoetbal’. Op een vervolgmail krijg ik geen reactie. Wat zou daarvoor de reden zijn?

Een vrouw die een mannenelftal op het hoogste niveau coacht? Veel mensen kunnen zich er niets bij voorstellen

Met dank aan een coach met een groot internationaal netwerk krijg ik toegang tot drie vrouwen die het – bij gebrek aan een beter woord – wél flikten. De eerste is Carolina Morace, die in 1999 kort leiding gaf aan Viterbese, een club uit de Italiaanse Serie C. De tweede is Chan Yuen Ting, die in 2016 met Eastern de Hong Kong Premier League won en daarmee het Guinness Book of Records haalde. De derde is Corinne Diacre, die van 2014 tot 2017 hoofdtrainer was van de Franse tweedeklasser Clermont Foot.

Alledrie zijn ze sterke persoonlijkheden met een interessant cv. Oud-international Morace, 60, is advocaat en Europarlementariër voor Movimento 5 Stelle. Met haar voetbalanalyses voor Italiaanse omroepen (ook van mannenwedstrijden) groeide ze uit tot tv-persoonlijkheid. De 35-jarige Chan heeft een master in Sports Medicine and Health Science en was data-analist voor een mannenprofteam in Hong Kong. Nu leidt ze in China een vrouwenclubteam. De 50-jarige Diacre, 121-voudig international, deed het niet slecht als bondscoach van het Franse vrouwenelftal (2017-2023) maar lag geregeld met haar speelsters in de clinch en werd vorig jaar ontslagen.

**Carolina Morace** in haar tijd als manager van de London City Lionesses.

„Omdat ik een baan zocht”, zegt Diacre op de vraag waarom ze de klus bij Clermont Foot op zich nam. „De voorzitter van de club belde. Ik had net het hoogste coachingdiploma gehaald.” Of ze een mannenteam kon coachen was niet de kwestie. Wél of ze een profteam kon coachen. „Coachen gaat over voetbal, niet over gender”, aldus Diacre.

Dat neemt niet weg, zeg ik, dat iedereen om haar heen wel bezig was met haar vrouw-zijn en dat slechts een enkele seksegenoot vóór haar die functie bij een professioneel mannenelftal had bekleed. „Dat is waar”, zegt ze. Het duurde een maand of vier voordat journalisten het onderwerp lieten rusten. Jullie gendervragen hangen me de keel uit, zei ze (vrij vertaald) tijdens een persconferentie. Zullen we het over voetbal gaan hebben?

De spelers van Clermont testten in de eerste weken haar tactische kennis. „Best grappig”, zegt ze, „want tactiek is min of meer mijn specialiteit, al sinds ik zelf voetbal”. Na een bumpy start ging het beter. Het scheelde weinig of Clermont, de club met het kleinste budget, was in haar tweede seizoen gepromoveerd. Jammer, want het was volgens Diacre de ultieme manier geweest om clubvoorzitter Claude Michy te bedanken. „Hij steunde me door dik en dun. En voor een coach is die steun belangrijker dan wat ook, zéker als je vrouw bent, want dan geniet je minder respect.” Heel anders is haar ervaring met Philippe Diallo, de vorig jaar geïnstalleerde voorzitter van de Franse voetbalbond. „Hij stelde mij niet aan als bondscoach, dus gaf me daarom niet de steun die ik nodig had.” Diacre zoekt een nieuwe baan en staat voor alles open. „Mannen, vrouwen, clubteam of nationaal. Ja, zet dat maar in de krant.”

Carolina Morace kreeg het aan de stok met de eigenaar van Viterbese, vertelt ze. Wijlen Luciano Gaucci was gewend zijn coaches op te dragen wie er moesten worden opgesteld. De meesten lieten zich ringeloren. „Ik zette hem voor het blok: óf je houdt daarmee op, óf ik ben weg.” De eerste week hield hij zich nog in, daarna probeerde hij de clubarts te ontslaan en belde hij de team-manager om een boodschap door te geven aan Morace met aanwijzingen. Ze had er genoeg van en vertrok, zegt ze.

**Coach Corinne Diacre** tijdens een wedstrijd van Franse elftal (vrouwen) tegen Uruguay.

Zo lang vrouwen geen voetbalclubs of voetbalbonden besturen, of adviseren, zal het aantal vrouwelijke coaches in het mannenvoetbal niet toenemen, denkt Morace. „Mannen beoordelen de cv’s van sollicitanten. Zij voelen zich comfortabeler tussen seksegenoten, zeker als het om collega’s met een topfunctie gaat. In die zin is het niet anders dan in het bedrijfsleven.”

Morace gaat zich als Europarlementariër hard maken voor beter beleid, zegt ze. Iets wat Emma Hayes zal toejuichen. „Stel je vragen aan degenen die het voor het zeggen hebben”, adviseerde ze de BBC.

Chan Yuen Ting (ze haalde haar A-licentie op haar 24ste) werd alom geprezen als coach, maar had de eerste maanden in Hong Kong slapeloze nachten. „De media zaten er bovenop. Ik was bang fouten te maken en het talent van mijn spelers te verkwanselen. Maar ik had een goede basis door mijn studie en keek veel analyses van Europese topwedstrijden via YouTube. Wat ik doe is legaal, hield ik mezelf voor.”

Een studie Sports Medicine and Health Science is onontbeerlijk voor vrouwelijke coaches met aspiraties in het mannenvoetbal, zegt ze. Met kennis dwing je respect af. En ook de inbreng van haar mannelijke assistent bij Eastern was geen overbodige luxe. „Mannen en vrouwen verschillen. Wat mannelijke spelers denken en voelen vond ik soms moeilijk te beoordelen. Dan is het heel fijn als iemand af en toe iets in je oor fluistert.”

Deze fotograaf ziet een België dat langzaam verdwijnt

admin
September 20, 2024
0

Hier vloekt men niet. Jef Van den Bossche trof een ingelijste afbeelding van de variatie op het zevende bijbelse gebod aan tijdens zijn werk als vastgoedfotograaf; boven het gebod staan het alziende goddelijke oog met aan weerszijden engelen, en de mededeling: ‘God ziet mij.’ Het werd de titel van de serie foto’s die hij maakte van Belgische huizen, pastorieën, cafés en andere gebouwen.

Een serie die bijna terloops begon, vertelt Van den Bossche aan de telefoon. „Als vastgoedfotograaf moet ik de interieurs van gebouwen die te koop staan, zo gunstig mogelijk fotograferen. Dat is vooral een kwestie van techniek. Ter afwisseling ben ik de interieurs die me troffen, op een andere, meer esthetische manier gaan fotograferen. Na enige tijd drong het tot me door dat ik de enige persoon ben die de verlaten en tot verdwijnen gedoemde interieurs nog kan vastleggen. Toen besloot ik er een documentaire serie van te maken.”

De interessantste interieurs komt hij meestal tegen in huizen van overleden oude mensen die zijn leeggehaald. Sommige bewoners hebben tientallen jaren of zelfs meer dan een halve eeuw niets veranderd.

Zo dateert de stijlvaste keuken met de oranje wandtegels ongetwijfeld uit de jaren zeventig van de twintigste eeuw. En op de gaskachel na, lijkt de woonkamer van een pastorie, waar een groot kruisbeeld aan de schoorsteen hangt en een fles met vermoedelijk miswijn naast de schouw staat, na de Tweede Wereldoorlog onveranderd.

Foto’s: Jef Van den Bossche

Vooral keukens en badkamers trekken de aandacht van Van den Bossche. Steevast fotografeert hij die exact frontaal, zodat de keukenkastjes, fornuizen, tegels, keukenbladen, wastafels en koelkasten bijna abstracte De Stijl-achtige composities worden. „Ik verander bijna nooit iets aan de interieurs die ik aantref”, vertelt hij. „De stoelen, tafels, kachels, kruisbeelden, kleden – alles staat, hangt zoals het is achtergelaten door de leeghalers. Alleen heel persoonlijke attributen, zoals familiekiekjes, verwijder ik. Ik wil algemene foto’s maken.”

Foto’s: Jef Van den Bossche

Rijgedrag meten: is de tracking-app hét antwoord op torenhoge autopremies?

admin
September 20, 2024
0

Kijk uit als je bij De Meern rijdt, op de A12. Dat is de plek waar in Nederland de meeste snelheidsovertredingen worden begaan. Het is ook opletten geblazen op de A4 bij Leiden, waar veel automobilisten uit het niets op de rem stampen: grote kans op ongelukken.

Deze wijsheden komen uit het Driver Safe Assistance-programma van de ANWB: een set algoritmes, gebaseerd op een database van 6,9 miljard autokilometers met gedetailleerd rijgedrag. Die kilometers zijn afgelegd door 250.000 Nederlanders. Ze reden en rijden vrijwillig rond met een trackingsysteem in hun auto, vast gemonteerd in een apart kastje, of als app op hun telefoon. Die tracker registreert G-krachten (die meten hoe hard je rijdt en hoe hard je remt). Houd je die G-krachten beperkt, dan scoor je hoog en rijd je veiliger, en kun je tot 30 procent korting verdienen op de verzekeringspremie.

Dat komt goed uit, want de premies voor autoverzekeringen zijn de afgelopen twee jaar met 30 procent gestegen. Automobilisten in Nederland betaalden gemiddeld 1.186,87 euro per jaar aan premies, berekende vergelijkingssite Independer.

De totale schadelast steeg zo snel omdat moderne voertuigen prijzige technologie aan boord hebben. Bumpers zitten bomvol sensoren en voor de prijs van een paar nieuwe koplampen koop je tegenwoordig bijna een tweedehandsauto. Vandaar dat dieven het ook vaak gemunt hebben op dure led-lichten.

De extra massa van elektrische auto’s leidt ertoe dat ook kleine botsingen flink aantikken. Daarbovenop komt de gebruikelijke economische malaise: inflatie en een gillend gebrek aan monteurs om reparaties uit te voeren. De premies blijven daarom de komende jaren stijgen, verwachten de verzekeraars.

Abrupt op de rem

Een tracking-app bespaart zowel de verzekerde als de verzekeraar geld. Volgens de ANWB, die al tien jaar een ‘Veilig Rijden’-verzekering aanbiedt, is de schadelast van zulke klanten 15 procent lager dan van de reguliere verzekerden. Die besparing wordt teruggegeven aan de gebruikers: zij halen gemiddeld een score van 78 punten (van de maximale 100) en 42 procent krijgt 20 procent korting. Die komt boven op de gebruikelijke korting van schadevrije jaren.

Dit systeem berekent een gemiddelde over tien dagen en ‘coacht’ je om de score te verbeteren. Daardoor kost niet elke onverwachte remactie je meteen je korting; het algoritme zoekt naar de trend.

Wat is veilig rijden?

ANWB’s tracking-app is gebaseerd op Britse software, de algoritmes en scores zijn aangepast aan de Nederlandse wegen en Nederlandse testkilometers. Zo werd het bochtenwerk aangepast: vergeleken met het Verenigd Koninkrijk zijn de wegen in Nederland beter en de auto’s nieuwer, waardoor je sneller en toch veilig een afslag of een rotonde kunt nemen.

Smidt en zijn collega’s probeerden ook een algoritme te trainen dat de gevaarlijkste manoeuvre herkent: een automobilist die keert op een honderdkilometer-weg. Pogingen om dat (verboden) gedrag na te bootsen op een verlaten parkeerterrein en in een AI-model te vangen, zijn tot nu toe echter mislukt.

Het systeem van schadevrije jaren is niet eerlijk en niet fijnmazig genoeg, vindt Smidt van de ANWB. „Jongeren beginnen met nul procent korting, ook al rijden sommigen wel degelijk veilig. Er is geen manier om je te onderscheiden van je ‘statistische lotgenoten’.”

Het lukte nog niet het algoritme te trainen op de gevaarlijkste manoeuvre: keren op een 100-km-weg

Een gewone verzekering kost jongeren al snel meer dan 200 euro per maand, en all-risk is helemaal onbetaalbaar. Voor oudere bestuurders kruipt de premie vaak vanzelf omhoog, omdat mensen op hogere leeftijd vaak slechter gaan anticiperen en dus abrupter gaan remmen. Die doelgroep hoopt de ANWB, via de meting van het rijgedrag, te gaan ‘trainen’ om ze veiliger aan het verkeer te laten deelnemen.

Momenteel doen er 60.000 automobilisten mee aan de Veilig Rijden-app. Dat aantal schommelde de afgelopen jaren, het waren er ook wel eens 90.000 – blijkbaar is het geen wondermiddel dat voor iedereen werkt.

Bij elkaar hebben er 250.000 bestuurders bijgedragen aan de database. Al haalt bijna niemand de perfecte score, de statistiek wijst wel uit dat de veiligste rijders in een Kia Niro, een Kia Venga of in een Dacia Logan zitten. Aan de onderkant van de lijst bungelen – je verwacht het niet – bestuurders van een BMW of een Audi.

De data die ANWB verzamelt, worden geanonimiseerd gebruikt om gevaarlijke verkeerssituaties op te lossen door de conclusies te delen met wegbeheerders. Op basis van bijna 7 miljard testkilometers blijkt ook dat Noord-Brabant slecht scoort, qua veiligheid. Ook de Nederlandse politie constateert in die provincie de meeste verkeersovertredingen.

Maar of het dankzij de tracking-apps daadwerkelijk veiliger wordt op de weg, valt te betwijfelen: notoire onbenullen zullen nooit een veilig-rijden-app installeren en blijven ‘sportief’ rijden tot het niet meer kan.

U nadert een optie

ANWB belooft de gegevens die de tracking-app verzamelt, niet door te spelen naar anderen. Automakers zijn soms minder terughoudend. Ze leveren hun ‘connected car’ met een app die waardevolle data verzamelt en die ze kunnen doorverkopen. De New York Times berichtte over Amerikaanse automobilisten die opeens hun premiekosten zagen stijgen: auto-apps van Ford, GM, Hyundai en Kia hadden hun remacties via datahandelaren als LexisNexis doorgespeeld naar de verzekeraar. Ongevraagd? Niet helemaal. De ‘optie’ bleek verstopt in de kleine lettertjes van de privacyvoorwaarden. Uitkijken dus – als je op de A12 bij De Meern rijdt, maar ook als je op ‘OK’ klikt.

Opinie | Met ‘Artikel 68 Grondwet’ probeert NSC haar ziel terug te kopen

admin
September 20, 2024
0

Bijna iedereen heeft wel eens het verhaal gehoord van dokter Faust. Een zestiende-eeuwse geleerde die, volgens het verhaal van Goethe, in zijn zucht om meer te weten en meer te kunnen, zijn ziel aan de duivel verkocht. Je geweten even aan de kant zetten om belangrijke kortetermijndoelen te bereiken. Aan dat verhaal zullen ze bij de NSC-fractie in de Tweede Kamer liefst niet te veel herinnerd worden. Ze lopen daar de afgelopen dagen zichtbaar rond met twee zielen in hun borst, zoals bij die geplaagde dokter Faust: tobbend over hun deels weggegeven democratisch rechtsstatelijke ziel aan de ene kant, en de gemaakte afspraken waarvan de scherpe kanten nu naar boven komen aan de andere kant. Dat wringt en zet zaken op scherp.

Zo moest nieuwbakken NSC-fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven nog voor de Algemene Politieke Beschouwingen goed en wel waren begonnen al terugkomen van een uitspraak in de Volkskrant waarin ze zei dat ze het uitroepen van een asielcrisis, zoals het kabinet voornemens is, niet zou steunen bij een negatief oordeel van de Raad van State daarover. In een tweet op X schoot Wilders daarover uit zijn slof: „Ik zou er nog maar eens goed over nadenken, Nicolien van Vroonhoven, want Nederland heeft een giga asielcrisis en die wordt niet opgelost door bij voorbaat al de benen te nemen en te dreigen met een tegenstem van NSC.” Waarop Van Vroonhoven enigszins bakzeil haalde door te zeggen dat bij een negatief advies van de Raad van State het kabinet terug naar de tekentafel zou moeten.

Principiëler in discussies

De schermutselingen maken een paar dingen duidelijk. Ten eerste dat de coalitiegenoten het extraparlementaire element van het kabinet toch vooral lijken op te pakken om elkaar publiekelijk, buiten het parlement om, in de haren te vliegen. Ten tweede dat Wilders, als meest ervaren lid van de hele Kamer nu Omtzigt ziek thuis zit, de maat slaat en dat dat waar NSC voor staat, nog meer in de verdrukking komt. Dat maakt het driedubbel lastig voor Van Vroonhoven, van wie bekend is dat ze misschien nog wel principiëler dan Omtzigt in rechtsstaat, democratie en Grondwetsdiscussies staat, en daarom moeite heeft met de positionering van de PVV. Vooral tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen werd dat duidelijk.

Van Vroonhoven weet, net als veel anderen in de coalitie, dat het uitroepen van een asielcrisis door de regering, waardoor de normale asielprocedures aan de kant worden gezet, op basis van de Vreemdelingenwet 2000 eigenlijk niet kan. Die wet bevat weliswaar een mogelijkheid af te wijken van de normale procedures in geval van ‘buitengewone omstandigheden’, maar we weten ook dat de huidige opvangcrisis niet als zodanig kan gelden. Buitengewone omstandigheden zijn, zo zocht Eric van der Burg (destijds staassecretaris namens de VVD) op verzoek van de Tweede Kamer in 2022 uit, door externe factoren veroorzaakte vormen van overmacht, zoals oorlog, natuurrampen of epidemieën. Zaken die je wel in eigen macht hebt, zoals opvangcapaciteit, vormen daarom geen overmacht. Ook massale toestroom van vluchtelingen geldt niet als tot afwijking van de normale vreemdelingenregels (die in de EU altijd één-op-één zijn afgestemd met de EU-asielregels) rechtgevende omstandigheid, zo sprak het Hof van Justitie van de EU uit in 2022. Daar ging het om de massale toestroom van vluchtelingen in Litouwen vanuit Wit-Rusland, een land dat allerlei mensen invloog om Baltische staten zo in de moeilijkheden te brengen.

Zinloze symboolpolitiek

Maar zelfs dan mag je asielzoekers niet zonder meer de kans ontnemen een verzoek te doen. Dat weten de hoofdrolspelers Dilan Yesilgöz (VVD) en Ruben Brekelmans (Defensie, VVD) (zij kennen die brief van Van der Burg dondersgoed), net als Marjolein Faber (Asiel en Mirgatie, PVV) en premier Schoof. Zoals die ook weten dat een brief met een verzoek om een opt-out van Europese (asiel)regels zinloze symboolpolitiek is.

Op een opt-out kan je alleen hopen op het moment dat de EU-verdragen worden gewijzigd. Dat is sinds het verdrag van Lissabon (2009) niet meer gebeurd, en dat gaat de komende jaren ook niet gebeuren. Dat nog los van de vraag of de andere 26 lidstaten Nederland zomaar zouden gaan vergunnen dat het alleen de lusten van de EU-samenwerking krijgt, en zij de lasten.

Het moet knagen aan Van Vroonhoven en andere NSC’ers. Heilloos, populistische spierballenvertoon voor de bühne aan moeten zien en bitter worden beloond door juist alle ballen in het debat hierover te krijgen toegespeeld. Het moet daarom een grote opluchting voor Van Vroonhoven zijn geweest toen ze op de tweede dag van de beschouwingen iets kon laten zien van haar rechtsstatelijk-grondwettelijke geweten.

Inlichtingenplicht

Premier Schoof werd door oppositieleden gevraagd of hij de juridische onderbouwing voor het aanstaande asielnooddecreet met de Kamer wilde delen. Dat weigerde hij aanvankelijk, zeggende dat er nog geen besluit was genomen. Daar had hij mee weg kunnen komen als de Kamermeerderheid het hem had gegund. Hij gaf aan dat hij ‘klem’ zat en dat had hem ruimte kunnen geven om de Kamervragen van de oppositie wat te traineren en zo tijd kunnen kopen voor zijn asielcrisisbesluit. Maar Van Vroonhoven sneed hem de pas af, na een betoog van Frans Timmermans (PvdA) over de aangescherpte inlichtingenplicht die de bewindslieden sinds 2022 hebben tegenover de Tweede Kamer; ook onderliggende, interne stukken en beleidsnotities moeten voortaan met de Kamer worden gedeeld. „Artikel 68 Grondwet” zei ze slechts aan de interruptiemicrofoon.

De Kamer roffelde op de bankjes, Schoof raakte geïrriteerd. En toen de stukken na een onnavolgbare kronkelroute alsnog ongelakt zichtbaar waren, maakten die duidelijk hoe onrechtsstatelijk en ongrondwettelijk de plannen voor de inzet van het noodrecht waren. Het debat ontspoorde. Wilders wil toch door met de onzalige plannen, maar het gelijk van NSC is nu al binnengehaald door die vrijage met de oppositie en de daaropvolgende openbaarmakingsactie. Of Nicolien van Vroonhoven daarmee haar ziel terugkocht… dat zullen we nog moeten zien.