Van de makers van Vandaag, het verhaal van het weekend.
Deze zaterdag deel 2 van een tweeluik, van Stephanie Bakker en Jennifer Pettersson.
‘Weet je het zeker?’ vroeg de arts aan het bed van Romy, op de dag dat hij haar euthanasie zou verlenen. Ze wist het niet zeker. Ze bleef in leven, en een ellendige zomer volgde, zonder spullen, zonder huis, zonder winterjas. Hoe begin je opnieuw nadat je al van alles en iedereen afscheid hebt genomen?
*In deze aflevering wordt gesproken over euthanasie, zelfdoding, seksueel misbruik en automutilatie. Als een of meer van deze thema’s voor jou gevoelig ligt, maak dan de afweging of je wilt luisteren. Praten over zelfdoding kan anoniem over de chat op www.113.nl. Of bij de landelijke hulplijn 0800-0113. Het Centrum Seksueel Geweld is 24/7 bereikbaar op 0800-0188, of via de chat.
Alle andere zaterdagverhalen van NRC Vandaag vind je hier.
Op sociale media gaan beelden rond van politiegeweld na het pro-Palestijnse protest op de Dam in Amsterdam van woensdagavond. Op de beelden is te zien hoe agenten van de Mobiele Eenheid twee opgepakte demonstranten slaan met wapenstokken. De politie Amsterdam kondigde in de nacht van woensdag op donderdag aan onderzoek te doen naar de beelden.
Het gaat om demonstranten die vanaf de Dam naar het Westelijk Havengebied werden gebracht, nadat ze weigerden de Dam te verlaten. Op de beelden is te zien hoe een demonstrant die op de grond ligt slagen krijgt van een agent met een wapenstok. Dat gebeurt opnieuw wanneer de persoon opstaat. Ook een andere persoon die wegloopt, krijgt slagen van een agent met een wapenstok.
„Het optreden met geweld van de politie is altijd heftig om te zien en wordt getoetst en beoordeeld. Ook in dit geval”, schrijft de politie in een persbericht. „De precieze aanleiding van het optreden van de Mobiele Eenheid in dit specifieke videofragment wordt onderzocht”.
Volgens de politie hadden demonstranten vernielingen aangebracht in de GVB-bussen die voor de verplaatsing werden gebruikt.
Lees ook
Opnieuw protest op de Dam, tegen oorlog in Gaza én demonstratieverbod
281 aanhoudingen
In totaal werden er 281 mensen aangehouden naar aanleiding van de demonstratie op de Dam. Er was ondanks het in Amsterdam geldende demonstratieverbod een ontheffing verleend voor een demonstratie op het Westergasterrein, maar de betoging op de Dam was verboden. Er werden 265 mensen aangehouden omdat ze zich niet aan dat verbod hielden.
Acht aanhoudingen waren om „het bezit van „voorwerpen die de openbare orde konden verstoren of letsel konden veroorzaken” en de andere acht om belediging, openlijke geweldpleging, vernieling, baldadigheid en het opzettelijk negeren van een bevel of vordering.
Agenten grijpen in bij een verboden pro-Palestijnse demonstratie op de Dam. Foto Ramon van Flymen / ANP
Het broeide in de stad, maar met Sint-Maarten doolden de kinderen ouderwets met lampions door hun nieuwe buurt. Ik kon er vanwege werkzaamheden niet bij zijn, maar op de filmbeelden zag ik dat de taferelen niet erg afweken van voorgaande jaren. Haar zussen hadden Frida van Roosmalen (3) een rugzak op de borst gebonden. De klep hing uitnodigend open.
Haar zus Leah van Roosmalen (7): „Het kon er gewoon ingegooid worden, dan konden we snel door.”
De oogst was dusdanig groot geweest dat ze voor het eerst pluspunten aan de verhuizing zag.
„Beter snoep, het ging sneller dan in Wormer, je hoefde het liedje soms niet af te maken, dan kon je weer door.”
Lucie van Roosmalen (9): „Er zaten geen huizen met groenten tussen. Ja, één, die vrouw dacht dat we achterlijk waren. Die gaf een banaan. Daar heb ik andere kinderen ook voor gewaarschuwd.”
Leah van Roosmalen (7): „Bananen hebben we al genoeg.”
Gisteren, twee dagen later, zat ik met de gevolgen. Ik stond er de hele dag alleen voor en Leah van Roosmalen (7) had ook nog een vriendin meegenomen. De vader was meegelopen naar ons huis. Hij zei: „Ze heeft wel haar snoepzak bij zich. Mag dat?”
„Gelukkig!”, riepen mijn dochters in koor. „Anders hadden we moeten delen.”
Ze weigerden brood of fruit te eten. In plaats daarvan zaten ze allemaal achter hun eigen berg snoep. Ze sorteerden het op soort, daarna op smaak. Ik mocht er niet doorheen praten omdat ik ze anders uit hun concentratie haalde. Ik zei dat Eva en ik het goed vonden dat ze hun snoep opaten.
„Ja, hè-hè”, zei Lucie van Roosmalen.
„Het is ons snoep!”, zei Leah van Roosmalen.
De vriendin van Leah van Roosmalen had nog nooit zoiets belachelijks gehoord, haar ouders zouden zoiets nooit durven zeggen. Als we daarna per ongeluk oogcontact maakten zag ik de angst in haar ogen, een vader die via een omweg oppert om snoep af te pakken had ze nog nooit meegemaakt.
Door een ongeluk raakte al het snoep op een grote snoephoop, wat tot grote onderlinge conflicten leidde. Ik zat erbij en keek ernaar en dacht parallellen te zien met de echte wereld. De sterkste kwam er uiteindelijk het beste uit, Frida van Roosmalen (3) bleef achter met het vieste snoep: rozijnen, bounty’s en die banaan.
Ik ging naar de debatten in de Tweede Kamer kijken, het niveau lag er nauwelijks hoger. Aan de keukentafel was ondertussen democratisch besloten om het snoep van de jongste, „ze vindt het toch niet lekker”, dan maar fijn te stampen en te mengen. Vooral de banaan prakte lekker.
„Niet huilen”, sprak Leah van Roosmalen tegen haar zusje. „Zo gaat dat in een groep.”
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
De dag na de staking van apotheekmedewerkers ga ik mijn medicatie ophalen, ik hoop weer vlot en vakkundig te worden geholpen. Omwille van efficiëntie neem ik gelijk de medicijnen voor gezinsleden mee. Ik moet een eigen bijdrage betalen, maar het bedrag op het pinapparaat lijkt me te laag. Voor de zekerheid vraag ik of de medicatie van mijn dochter er ook bij zit. Grote consternatie achter de balie, want de kosten van de anticonceptiepil voor mijn dochter blijken zojuist aan de jongeman naast mij te zijn berekend.
Loes Westra
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
