Het optreden van Chappell Roan in de Melkweg in Amsterdam had een concert van mythische proporties kunnen zijn. Zo’n show waarvan iedereen over tien jaar zegt: „Ja, dáár was ik bij” – of het nou waar is of niet. Op woensdag 4 september had ze er op het podium moeten staan, de 1.500 kaarten waren al maanden stijf uitverkocht. Sterker nog: via doorverkoopplatform Ticketswap zochten nog eens zeker 17.000 mensen wanhopig naar een kaartje. Ze is dat podium ondertussen al ruimschoots ontgroeid. Een recept voor een legendarisch concert. Nog één keer van dichtbij Chappells vrolijke popliedjes over queer liefde keihard meeblèren met de zangeres, die met haar krachtige stem het gemiddelde glazenrek doet bibberen van angst.
Maar ook voor de 1.500 geluksvogels mocht het niet zo zijn: een kleine week van tevoren werd het concert in Amsterdam afgezegd, evenals de shows in Parijs en Berlijn diezelfde week. Helaas, want iedereen wil Chappell Roan nu zien, op haar klim naar supersterrendom. Maar vindt de 26-jarige zelf dit succes, en alle aandacht die daarbij komt kijken, eigenlijk wel leuk?
Chappell Roan is de artiestennaam van Kayleigh Rose Amstutz, in 1998 geboren in Willard, Missouri, een klein dorp met zo’n 6.500 inwoners precies in het midden van de Verenigde Staten. Ze woont met haar familie op een trailerpark en gaat zo’n drie keer per week naar de kerk. Chappell, die lesbisch is, voelt zich in haar jeugd niet vrij om zichzelf te zijn: „Ik groeide op met het idee dat gay zijn slecht was, een zonde”, zei ze tegen The Guardian.
Als tiener begint ze met liedjes schrijven en vallen de covers die ze op YouTube plaatst op bij Atlantic Records, de platenmaatschappij van onder andere Bruno Mars en Ed Sheeran. In 2015, op haar zeventiende, krijgt ze een contract. Met haar eerste ep School Nights (2017) – vijf stemmige, donkere synthpopballads – heeft ze echter weinig succes.
Een jaar later verhuist ze van Missouri naar Los Angeles, waar ze producer Dan Nigro ontmoet, nog voor hij bekend wordt als de producer van Olivia Rodrigo’s doorbraakalbum SOUR (2021). Samen met hem maakt ze de eerste liedjes die klinken als de Chappell Roan van nu: ‘Pink Pony Club’ (2020) is een euforische meezinger over de vrijheid die Chappell voelde bij haar eerste bezoek aan een gayclub. Voor Atlantic Records is Chappell echter niet succesvol genoeg. Het label verbreekt de samenwerking, en de zangeres is terug bij af. Ze verhuist terug naar haar ouders in Willard.
Coachella
Het is een breekpunt voor Chappell. Ze werkt bij een koffiekiosk om te sparen voor een verhuizing terug naar Los Angeles. Daar geeft ze zichzelf een jaar de tijd om van haar muziek een succes te maken: „Ik dacht: ik heb geen geld, maar ik zet door. Als er voor het eind van volgend jaar niks gebeurt, is dat een teken dat ik terug moet verhuizen naar huis.” Als onafhankelijke artiest ploegt ze stevig door: ze maakt zelf haar extravagante, campy kostuums, werkt samen met haar vrienden aan fotoshoots en videoclips, en schrijft de eerste liedjes die echt beginnen op te vallen bij een breder publiek, via TikTok en blogs. In 2023 brengt ze haar debuutalbum uit, The Rise and Fall of a Midwest Princess.
Haar echte doorbraakmoment is Coachella 2024, een festival in april in de Californische woestijn, dat – cruciaal voor Chappell – zo veel mogelijk optredens wereldwijd beschikbaar maakt via een livestream. Video’s van Chappells Coachella-show gaan de hele wereld over: haar extravagante roze vlinderkostuum compleet met manshoge vleugels, haar stem waarmee ze lijkt te kunnen vliegen boven het samengepakte, schreeuwende publiek. En bovenal de manier waarop ze zichzelf introduceert, vol zelfverzekerdheid, recht in de camera sprekend: „My name is Chappell Roan. I’m your favorite artist’s favorite artist. I’m your dream girl’s dream girl. And I’m going to serve exactly what you are: cunt!”
Vanaf dan gaat het heel snel. De streams nemen toe; Chappell beklimt zelfs de hitlijsten, met liedjes van haar album dat dan al een half jaar oud is. In juni kondigen meerdere festivals aan dat ze Chappell van een kleiner podium naar het hoofdpodium verplaatsen, in anticipatie van de enorme mensenmassa’s die ze op de been brengt. Eindelijk rijgen de successen zich aaneen, maar Chappell heeft het er niet makkelijk mee.
Op de rem
Op 12 juni breekt ze tijdens een optreden in Raleigh, North Carolina. Met tranen in haar ogen zegt ze: „Ik voel me niet lekker vandaag. Mijn carrière gaat heel snel en het is moeilijk om dat bij te benen. (…) Ik heb het moeilijk vandaag.” Het publiek omarmt haar met luid gejuich: „We love you!” „Dank voor jullie begrip,” antwoordt ze, „Dit is alles wat ik ooit heb gewild. Het is gewoon veel.”
Chappell is openhartig over haar mentale gezondheid; ze is gediagnosticeerd met bipolaire stoornis II en is eerlijk over de energie die het haar kost om dit werk vol te houden. In een interview in de podcast Comment Section vertelt ze dat ze het mist om ongezien over straat te lopen. „Mensen beginnen nu raar te doen, me te achtervolgen. Ze weten waar mijn ouders wonen, waar mijn zus werkt. Een paar jaar geleden zei ik tegen mezelf: als het stalkerachtig wordt, als mijn familie in gevaar komt, dan stop ik ermee. En nu zijn we op dat punt.” Ze zegt dat ze even „op de rem trapt” wat roem betreft; dat het van haar allemaal niet groter hoeft dan dit. Eind augustus plaatst ze een statement op Instagram: „Ik moet nu grenzen stellen. Ik wil nog heel lang een artiest zijn. Ik ben al in zo veel ongewenste fysieke en sociale interacties beland.” Als ze niet op een podium staat, of bij een meet & greet is, is ze „uitgeklokt”, zegt ze, en wil ze het liefst met rust gelaten worden.
Het wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen: op sociale media schrijven mensen dat ze dit had kunnen verwachten, dat dit nu eenmaal de prijs is van roem. Maar er zijn ook mensen die het verfrissend vinden dat Chappell mensen aan het denken zet over wat de maatschappij vraagt van populaire artiesten.
Zo probeert Chappell Roan de balans te vinden tussen kunstenaar en popster: misschien had ze liever een indie-artiest willen zijn à la Clairo, die wel succesvol is maar ook nog gewoon naar de supermarkt kan. Maar nu wordt ze gekatapulteerd naar niveau Taylor Swift.
Haar hart is gebroken, zegt ze op Instagram bij het afzeggen van de Europese shows. Waarvoor eigenlijk, die afzeggingen? „Scheduling conflicts” schrijft ze, agendaproblemen. Dat is vaak muziekindustriepraat voor: we hebben iets beters te doen. Op 12 september, een week na de Melkwegshow, speelt ze op de VMA’s, een prijzengala van MTV. Fans speculeren dat ze haar optredens heeft afgezegd om voor de awardshow te repeteren. Dat trekt natuurlijk meer kijkers dan 1.500 man in een Amsterdams poppodium. Maar misschien had Chappell Roan het zelf wel fijn gevonden, die show in Melkweg, voor „slechts” 1.500 toegewijde fans die hun kaartje al hadden gekocht voordat deze storm losbarstte.
