Heb je het over âDe Meeuwâ van Tsjechov dan duikt er op Oerol ook echt een meeuw op

Posted on June 11, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie Theater

Theaterfestival Oerol Op Oerol, het Terschellingse locatiefestival, heerst het streven naar saamhorigheid. Samen met de theatermakers gaat het publiek de wereld redden, het rechtssysteem veranderen en de pijn van queers helen.

Ron Rijghard

11 juni 2023 om 19:27

Leestijd 5 minuten

Sunrise experience, van House of Nouws — **Sunrise experience**, van House of Nouws Foto Bart Grietens

‘Ik wil geld. Veel geld. Jullie geld”, zegt Greg Nottrot. Niet als iemand het niet kan missen, maar „overtollig kapitaal”. Jullie allemaal hebben te veel, weet hij zeker, bij dit Oerol-publiek. Waar het voor is, zegt hij nog niet. Toch haalt zijn zelfverzekerde, brutale toon al direct iemand over. Van bovenin op de tribune wordt er een briefje van 50 doorgegeven. Dank je wel, zegt Nottrot. „Maar het is niet genoeg!”

In het geestige Goed Goud Geld van het Utrechtse gezelschap Het Nut, gespeeld op een duintop in West-Terschelling, stelt Nottrot dat hij voor de 17 euro toegang die de bezoekers betaalden De Meeuw van Tsjechov zou spelen. Alleen op Oerol maak je mee dat er dan naast de duintop daadwerkelijk een grote meeuw komt aanvliegen en vlak naast de tribune even wiegend in de wind blijft hangen. Magisch momentje.

Maar er komt geen voorstelling: het wordt een inzamelingsactie, en een wedstrijd. Dit publiek tegen het publiek van gisteren en de komende dagen: wie geeft het meest? Waar de vier ton die hij zoekt voor is, moet ons niet uitmaken: het gaat om the art of giving. Als een moderne Robin Hood, die bedelt bij de rijken, neemt hij zijn publiek met veel bravoure en ironische terzijdes mee in sommen, economische staatjes en een serie vragen.

Wie is er te rijk, bij welk bedrag voel je je veilig? Showmaster Nottrot voelt zijn publiek aan de tand, dat elkaar aansteekt om een vragenformulier in te vullen en een cheque uit te schrijven. Via een ingenieus verhaal over een investeerder borrelt het doel op: een project tegen ontbossing van de aarde en tegen „ontbossing van de ziel”.

De ontknoping is een anticlimax. Mooie gedachte, maar hoe hij de wereld wil redden is simpel en niet bepaald een nieuw idee. Toch sluist hij in de finaleronde uiteindelijk ruim 1200 euro naar zich toe, beweert hij. En hoera, dit publiek, Team Zaterdagochtend, verslaat daarmee Team Vrijdagavond. Dus wie weet, misschien gaat een lefgozerige theatermaker vanaf Terschelling het tij voor de wereld keren.

Groenteschotels

De teamvorming bij Goed Goud Geld is exemplarisch voor de saamhorigheid die je voelt bij Oerol. Veel theatermakers belijden het samenzijn van publiek als de heilige communie, maar nergens krijgt die eenwording zo concreet gestalte als op het Terschellinger festival.

Daar is alle kans voor, op een tiendaags festival met 28 voorstellingen op locatie, alsmede kleinschaliger, experimenteel werk, straattheateracts en live muziek. Zoals bij Wereld van Wie van De Veenfabriek, waar het publiek na afloop samen rijst met Vietnamese groenteschotels eet.

Een snelle weg naar saamhorigheid zijn voorstellingen die in de vorm van een wandeling zijn gegoten. Zoals Sunrise Experience van House of Nouws: een Oerol-light-voorstelling, die nonchalant typische Oerol-ervaringen mengt: de fysieke inspanning van het wandelen, het genieten van bos en heide, lichtvoetige filosofische overpeinzingen van een begeleider, koddige interventies van een acteur, die in dit geval een toeschouwer speelt, en tekst die binnenkomt op je koptelefoon.

**Sunrise experience**, van House of Nouws
Foto Bart Grietens

Als een mystiek lichaam schuifel je met zijn allen voort, terwijl de dartele gids stelt dat het leven een duik is, of een val, achterwaarts de toekomst in. En dat verdwalen de sleutel tot het leven is. De neurotische wandelaarster roept dat stress een verslaving kan zijn. Ik zie een man zijn vrouw glimlachend aankijken, die instemmend knikt. Ik knik mee.

Midden in het bos eindigt de wandeling bij een decor van gefiguurzaagde herten. Als iedereen zit in het mos, komt aan de overkant vanachter een heuveltje langzaam de zon op. Een zonsopgang om half elf ’s avonds tussen de bomen in het schemerende bos is gewoon mooi. Het verschijnsel bindt de voorstelling niet samen, maar het verbindt wel de toeschouwers, die samen stil genieten.

Knuffelen

Ook in de kerk, van oudsher de locatie voor eenwording, neemt het theater het over. In de Sint Brandanuskerk in Midsland speelt Wabi Sabi Theater de voorstelling Terecht. Vorig jaar was hun Hier valt niets te halen – een gevoelig portret van mensen in armoede – een hoogtepunt op het festival, dus de benauwde kerk is afgeladen. Inschikken, wordt er geroepen. Het publiek, dat zit op de kussens waarop gelovigen plachten te knielen, schuift op elkaar. „Dat wordt knuffelen”, grapt de man naast me. Het gaat gelukkig meer om het idee dan om de daad.

**Terecht**, van Wabi Sabi Theater
Foto Geert Snoeijer

Dit keer portretteert Wabi Sabi mensen die in de criminaliteit verzeild raken: de verleiding van snel geld, gepakt worden, het strafproces, de gevangenis, terugkeer in de maatschappij. Maar de personages zijn minder scherp getekend dan de mensen in armoede een jaar eerder. Dat maakt dat de problematiek een wat te algemeen karakter houdt en minder aankomt.

Daar staat tegenover dat de drie performers – in de regie van Maarten Smit – die een onstuimige mix van dans, muziek en tekst opvoeren de voorstelling een voortjagend, dynamisch geheel laat zijn. Amber Veltman en Juersson Hermanus beschikken over het bewonderenswaardige vermogen om moeiteloos hun golvende, bruisende dansen te combineren met het helder uitspreken van hun teksten. Terwijl Martin Frank acteren combineert met gitaar spelen en speelse percussie, in dit geval veelal met de voorzittershamer van de rechtbank. Het decor, van hoge kubussen, intrigeert dankzij verborgen luikjes en doorgangen.

Het slot is sterk. De rechter merkt op dat in de onderwereld iedereen welkom is. Ze zouden de bovenwereld net zo welkom moeten maken, stelt hij. Waarna nog een behartigenswaardig pleidooi volgt voor ruimte voor de dader en zijn slachtoffer om hun conflict samen, rechtstreeks, op te lossen. Geen oplossing voor iedereen, maar het dwingt zeker tot nadenken over ons huidige strafsysteem.

Kate Bush

Tot nadenken dwingt ook De Gendermonologen van het theatergezelschap Raymi Sambo Maakt. Op een verwilderde, betonnen tennisbaan in Midland-Noord, vertellen vijf performers over hun leven als queer, gecombineerd met ballroom-dans en muziek Het zijn persoonlijke ontboezemingen over het leven buiten de dominante orde van de genderverdeling in man en vrouw. En dat komt neer op strijd, op tegenstand, op moeten omgaan met afkeer en belediging, alleen maar omdat je jezelf wil zijn, terwijl je niet in het traditionele plaatje past.

**Gendermonologen**, van Raymi Sambo Maakt Foto Geert Snoeijer

Het zijn diverse, gedreven getuigenissen, gebracht met emotie en overtuigingskracht. De interactie tussen de vijf is daarbij wat stroef en halfslachtig uitgewerkt. Gelukkig is er Melvin Aroma (hij/hem), die extra jeu geeft aan zijn optreden door zijn krachtige, soulvolle stem, waarmee hij onder meer een ontroerende versie zingt van Kate Bush haar Running up that hill, door zich te concentreren op de regels „And if I only could, I’d make a deal with God, And I’d get Him to swap our places”.

Interessante extra’s zijn de duiken in de geschiedenis, waarin het vijftal vertelt over volken waar het bestaan van meer dan twee genders volstrekt normaal was. En typerend: doorgaans waren het Europese kolonisten met hun christelijke ‘normen en waarden’, die aan die vrijheid een eind maakten.

Tot slot wordt het publiek uitgenodigd de tribune af te komen, en in de „safe space” van de performers samen te „helen”. „We willen het samen doen met jullie”, zegt Sjoerd Eltink (hij/diens). Waarmee hij helemaal de geest van Oerol 2023 treft.

Hoewel er dan een stekelig betoog volgt, dat klinkt als een correctie op al te sentimentele, want gemakzuchtige opvattingen over problemen die een groot deel van het publiek niet heeft of niet ziet. Die problemen verdwijnen niet vanzelf.

Dat is uiteindelijk een waardevolle wenk: verlies bij het streven naar het ideale niet de realiteit uit het oog.

Verslag van Oerol 2022

De weelde van drie iconische kunstenaars die in 1504 elkaar de hand konden schudden

admin
November 25, 2024
0

De Britse koning Charles III bezit een wereldvermaarde kunstcollectie, die gedeeltelijk voortkomt uit de verzameling van zijn 17de-eeuwse voorganger en naamgenoot Charles II (1630-1685). In die tijd kende Engeland, anders dan bijvoorbeeld de Nederlandse Republiek of Italië, geen bijzonder grote traditie van lokale kunstproductie. Dus moesten ze het doen met kunstenaars van het Europese vasteland die ze bewonderden. De Royal Collection bulkt zelfs van bladen door Italiaanse renaissancekunstenaars van topkwaliteit. De King’s Gallery in Buckingham Palace toont nu een selectie van zo’n 150 tekeningen van kunstenaars als Fra Angelico, Leonardo da Vinci, Correggio en Carracci.

Raphael, **De Drie Gratiën**, ca.1517–18. (te zien in King’s Gallery)

Giovanni Bellini, Het hoofd van een oude man, c. 1460–7. (te zien in King’s Gallery) en Bernardino Campi, De Maagd en het Kind, ca. 1570–80. (te zien in King’s Gallery)

Foto’s Royal Collection Trust

De expositie – met secties als ‘figuren’, ‘koppen’, ‘studies voor paleisdecoraties’ – laat zien dat tekeningen in de 15de en 16de eeuw meestal niet bedoeld waren als zelfstandige kunstwerken. Vaak zijn figuren, motieven of composities getekend ter voorbereiding van een schilderij of fresco. Illustratief is een studie in rood krijt waarin de befaamde schilder Rafael de figurenrijke compositie van een groot tapijtontwerp voor de bijbelscène van de Sleuteloverdracht van Christus aan de apostel Petrus (ca 1514) uitprobeert in de vorm van een groep mannen die poseren in hun alledaagse kleren.

Bij de ‘studies naar de natuur’ zijn schetsen van landschappen, paarden en poezen, maar ook een opvallende houtskooltekening toegeschreven aan de Venetiaan Titiaan, met een natuurgetrouwe weergave van de exotische struisvogel (ca. 1550). Het lichtblauwe blad is voorzien van een raster dat erop duidt dat het motief bedoeld was om te worden overgezet naar een schilderij, maar dat werk is niet meer bekend.

De presentatie van werk van de ene briljante tekenaar na de andere, geeft daarmee een overvol maar ook adembenemend fraai overzicht van renaissance-tekeningen en hun functies, uit artistieke centra vooral in de noordelijke helft van het huidige Italië. De nadruk die daar destijds werd gelegd op het belang van het maken van tekeningen in het artistieke proces, en de grote aandacht die kunstenaars er daarom ook aan besteedden, verklaren de uitzonderlijke kwaliteit van de tekeningenproductie die deze expositie weerspiegelt.

Verbeten expressie

Van meer studieuze aard is een tweede tentoonstelling in Londen, in de Royal Academy, over Italiaanse renaissance-kunst, met 45 bruiklenen uit collecties in het Verenigd Koninkrijk en elders in Europa. Hier geen overdonderend aantal kunstenaars en tekeningen, maar juist een relatief klein aantal goedgekozen werken, uit een tijdsspanne van slechts enkele jaren, en gemaakt door drie iconische kunstenaars. In 1504 konden ze elkaar in Florence de hand schudden: Leonardo da Vinci (1452-1519) en Michelangelo (1475-1564), beiden uit de omgeving afkomstig, hadden elders gewerkt en waren in de eerste jaren van de 16de eeuw kortstondig terug in Florence. De jonge Rafael (1483-1520) uit Urbino, verbleef in dat jaar in de stad om te leren van de werken van de buitengewone kunstenaars van die tijd.

Foto Royal Academy of Arts, Londen. / Prudence Cuming

Leonardo da Vinci, De Maagd en het Kind met Sint Anna en de jonge Johannes de Doper (‘The Burlington House Cartoon’), ca. 1506-08. Houtskool met wit krijt op papier, gemonteerd op doek, 141,5 x 104,6 cm, te zien in Royal Academy) en Toegeschreven aan Pietro Faccini, Het hoofd van een jongeling, ca.1590.

Foto’s The National Gallery, Foto Royal Collection Trust

Op even ingenieuze als instructieve wijze toont de expositie de artistieke verhoudingen tussen de drie kunstenaars. Zo maakte Rafael schetsen naar een cirkelvormig, tachtig centimeter hoog, marmer-reliëf door Michelangelo, bijgenaamd ‘Taddei tondo’ naar opdrachtgever Taddeo Taddei (1504-1507). Het stelt de Maagd Maria voor met half liggend in haar armen het Christuskind. Hij lijkt weg te duiken voor een vleugelklapperend vogeltje (een distelvink, symbool van Christus’ latere lijdensweg) in de handen van de jonge Johannes de Doper. Rafaels tekening staat in de expositie op een sokkel precies halverwege de afstand tussen Michelangelo’s reliëf en een schilderij van Maria met kind (‘Bridgewater Madonna’, 1507), waarin Rafael een vergelijkbare compositie heeft toegepast.

Raphael, **De Maagd Maria met het Kind en de jonge Johannes de Doper (‘De Esterhazy Madonna’)**, c. 1508. Tempera en olieverf op paneel, 28,5 x 21,5 centimeter, te zien in Royal Academy)

Even doordacht is de plaatsing, pal tegenover Michelangelo’s tondo, van een tweede uitzonderlijk bruikleen: Leonardo da Vinci’s enorme houtskooltekening van de bijna levensgrote Maria zittend op schoot bij haar moeder Anna. Ook hier heeft het Christuskind een liggende pose en ook nu staat Johannes ernaast. Mogelijk, zoals in deze expositie en de bijbehorende catalogus voor het eerst wordt geopperd, was deze tekening bedoeld als ontwerp voor een nooit voltooid altaarstuk voor de grote zaal van het Florentijnse stadsbestuur in het Palazzo della Signoria.

Voor diezelfde zaal maakten Michelangelo en Leonardo tussen 1503 en 1506 ontwerpen voor frescoschilderingen van veldslagen waarin de stadstaat Florence in het verleden verwikkeld was geweest. Ook deze projecten zijn nooit voltooid, maar in een reeks tekeningen laat zich in de expositie prachtig volgen hoe de kunstenaars op papier hun schilderingen voorbereidden: Leonardo in de Slag bij Anghiari met aandacht voor verbeten expressie in de hoofden van mensen en paarden, Michelangelo geconcentreerd op de anatomie van naakte mannen die zich klaarmaken voor de Slag bij Cascina. En in een pentekening (1505), losjes geïnspireerd op Michelangelo’s fresco-ontwerp, maar dan met een zodanig gedraaid perspectief op twee naakte mannen dat het lijkt alsof de tekenaar zelf deel is geworden van het groepje, openbaart zich het compositorische genie van Rafael.

Tentoonstelling Renaissancekunst uit Boijmans in Parijs

Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam bezit een van de belangrijkste verzamelingen van Italiaanse renaissancetekeningen in Nederland. Een selectie van 122 bladen uit die collectie wordt nu getoond in de Fondation Custodia in Parijs. Naast al vaker beschreven en geëxposeerde bladen uit de periode 1400-1600, van de hand van onder anderen Pisanello, Jacopo Tintoretto, Paolo Veronese, en een bijzondere groep tekeningen door Fra Bartolommeo, worden ook nieuwe vondsten en toeschrijvingen gepresenteerd. Zo is uit recent onderzoek, gefinancierd door de Getty Foundation, gebleken dat een Engel van de Annunciatie (ca. 1514) in rood krijt moet worden toegeschreven aan de Florentijnse schilder Jacopo Pontormo, en een indrukwekkende zwartkrijttekening van de Bijbelse Jozef van Arimathea met het lichaam van de gestorven Christus (1590-1610), aan Aurelio Lomi uit Pisa.

Naissance et Renaissance du dessin italien: Italiaanse renaissancetekeningen uit Museum Boijmans Van Beuningen. T/m 12/1. Fondation Custodia, Parijs. Info: fondationcustodia.fr.

Michelangelo Buonarroti, **Studies van mannelijke hoofden, helmen voor soldaten en gezichtskenmerken**, c.1504. (pen, bruine inkt, en zwart krijt op papier, 20,5 x 25,3 cm, te zien in Royal Academy).

Michelangelo Buonarroti, Mannelijk naakt, c. 1505-06. (Zwart krijt op papier, 40,4 x 22,5 cm, te zien in Royal Academy) en Raphael, naar Michelangelo Buonarroti, David, c. 1505-08. (pen en bruine inkt op papier, 39,6 x 21,9 centimeter, te zien in Royal Academy).

Foto’s Teylers Museum, Haarlem en British Museum

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Kendrick Lamar stuurt de wolven af op gemakzuchtige succesrappers op nieuw album ‘GNX’

admin
November 23, 2024
0

Not Like Us heeft het nieuwe album van Kendrick Lamar niet gered. In die spijkerharde track haalde Lamar eerder dit jaar vernietigend uit naar zijn rivaal Drake en beschuldigde hij hem onder meer van pedofilie en uitverkoop van de hiphopcultuur. Het was dé giftige genadeslag na een hectische blitzkrieg waarin de twee elkaar met in bijzonder hoog tempo uitgebrachte beledigende tracks op de huid zaten en groeide uit tot de hiphopkraker van het jaar. Not Like Us tikt op Spotify de miljard streams aan en maakt kans op vijf Grammy Awards, waaronder die voor nummer en plaat van het jaar.

Maar op het vrijdagavond plotseling online gezette nieuwe album GNX van Kendrick Lamar speelt de Canadese rapper en zanger die Lamar dit voorjaar nummer-na-nummer tot aan de enkels afzaagde, geen rol van betekenis meer. Terwijl de andere hoofdrolspelers in die vete recent sussend stelden dat het niet zo serieus was, schakelt Lamar strijdbaar dóór. Het gaat hem niet puur om Drake, maar om hypocrisie en platte commerciële belangen die hij veel breder in zijn scene aantreft.

Lamar is iemand die in zijn werk voortdurend worstelt met verleidingen en twijfels over zijn rol als succesvol boegbeeld van zijn gemeenschap en genre. Hij is het duidelijk spuugzat hoe gemakzuchtig andere succesrappers omgaan met de cultuur die voor hem van levensbelang is. GNX is het eerste album dat Lamar zelf uitbrengt met zijn bedrijf PgLang en is rauwer en minder conceptueel opgezet dan voorgangers als het sterk naar binnen gerichte Mr. Morale & The Big Steppers, Pulitzer Prize-winnaar DAMN., en het als generationeel meesterwerk onthaalde To Pimp A Butterfly.

Hongerige rappers

Op GNX grijpt Lamar nadrukkelijk in muziek en tekst terug op waar het voor hem begon, in geboortestad Compton in Los Angeles. Het wemelt van de galmende elektronische bassen, rauwe funky beats en vlammende gastoptredens van jonge, hongerige rappers uit L.A., zoals Peysoh, Hitta J3 en Young Threat op de stotterend stuiterende westkustbeat van GNX. In openingstrack ‘wacced out murals’ rekent Lamar op een diep dreunende kickdrum af met in zijn ogen twijfelachtige acties van hiphopsterren als Lil Wayne en Snoop Dogg en ‘politieke correctheid’ in de rapscene. In het schmierend pompende ‘squabble up’ stuurt hij de wolven af op rappende poseurs.

Zijn strijdlust doet Lamar goed. Hij rapt lenig, losjes, gedreven en soms een beetje pesterig. „Ik houd mijn voet op het gaspedaal,” rapt Lamar op de aanstekelijk haperende staccato-funk van producer Mustard, die ook Not Like Us produceerde. „Iemand moet het doen.” Zijn rijmschema’s en tekstuele dubbele bodems en verwijzingen zijn onverminderd magistraal, en wie goed luistert, hoort in vrijwel elke kritische noot, tegelijk bemoedigende levenslessen voor zijn achterban: bescherm je hart, geloof in jezelf, investeer in jezelf, werk hard, en reken niet op anderen maar op zelfliefde.

‘Reincarnation’ is een nieuw hoofdstuk in de voortgaande artistieke uitwisseling die Lamar in zijn werk voert met zijn in 1996 vermoorde inspiratiebron Tupac ‘2Pac’ Shakur. Hij leent de muziek en rapstijl van 2Pac voor een geweldig gelaagd verhaal waarin hij zich neerzet als incarnatie van eerdere succesvolle zwarte artiesten en de beproevingen die ze doorstonden, waaronder een briljante zangeres die in het raciaal gesegregeerde Amerika worstelde met een drugsverslaving: „Heroïnenaalden hielden me in een foetuspositie.”

In ‘heart pt. 6’ blikt Lamar openhartig terug op de dagen waarin hij opkwam met rapgroep Black Hippy, en zijn jeugdvriend en zakenpartner Dave Free „gevangenis-risico’s” nam om hun muziekcarrière van de grond te tillen.

In het ontspannen en soulvolle sluitstuk ‘gloria’ rapt Lamar over een complexe relatie die zijn leven getekend heeft – om pas aan het eind te onthullen dat het gaat om zijn verhouding tot zijn pen, zijn schrijven. „Ik deed het met integriteit en n****s probeerden nog steeds op me te haten”, verklaart Lamar zijn bitterheid tegenover de commerciële toplaag van de rapscene in het subtiel geproduceerde, sfeerrijke ‘man at the garden’. „Er zal nog meer bloed verspild worden. Het is slechts verf voor mij.”

Luister naar