Groenland duwt terug tegen hoog, niet-welkom Amerikaans bezoek

Posted on by admin

Usha Vance keek er nog zo naar uit. In een video die de echtgenote van de Amerikaanse vicepresident JD Vance maandag op haar Instagram-account plaatste, onthulde ze later die week naar Groenland af te reizen. De second lady was „in het bijzonder uitgelaten” dat ze het eiland mocht bezoeken „tijdens jullie jaarlijkse nationale hondenslederace, waarvan we trots zijn dat we die als sponsor steunen”. Met haar drie kinderen had ze „er al veel over gelezen”.

Usha Vance, vrouw van de Amerikaanse vicepresident JD Vance, tijdens de Republikeinse conventie in Milwaukee in juli.
Foto Patrick T. Fallon / AFP

Hoewel ze met haar bezoek „de lange geschiedenis van wederzijds respect en samenwerking tussen onze naties” zegt te willen vieren, zal Usha Vance de racende husky’s moeten missen. De Groenlanders lieten deze week duidelijk merken dat het hoge bezoek niet welkom is, nu de Amerikaanse president Donald Trump blijft zeggen dat hij hun land wil inlijven bij de Verenigde Staten.

De Groenlandse premier Múte Egede sprak van „agressieve druk” en een „regelrechte provocatie” door de Amerikanen. Denemarken, waar het autonome eiland staatskundig onder valt, stelde dat we deze „onacceptabele druk zullen weerstaan”. Er werden al betogingen gehouden tegen het aanstaande bezoek door Groenlanders met trumpistisch-rode MAGA-petjes met de tekst ‘Make America Go Away’ en protestenborden met de aloude anti-Amerikaanse leuze ‘Yankees go home!’.

Bezoek aan eigen basis

De protesten dwongen het Witte Huis om het reisprogramma van Usha Vance terug te schalen. Dinsdag werd bekendgemaakt dat ze alleen nog de Amerikaanse ruimtebasis Pituffik (voorheen luchtmachtbasis Thule) zal aandoen in het noordwesten van het eiland. Ook een bezoek aan de Groenlandse Sociëteit werd geschrapt.


Lees ook

De noordelijkste Amerikaanse basis in Groenland is al sinds de Koude Oorlog van strategisch belang

Het Thule Tracking Station, waar contact met satellieten onderhouden wordt, op de noordelijkste Amerikaanse basis, in Groenland.

Hoewel de Deense buitenlandminister Lars Løkke Rasmussen de afschaling van het programma verwelkomde als „duidelijke de-escalatie”, werd het gewicht van de Amerikaanse regeringsdelegatie tegelijkertijd verzwaard. Usha Vance wordt deze vrijdag niet meer vergezeld door de Nationale Veiligheidsadviseur Mike Waltz – spil in het deze week uitgebroken Signalgate-schandaal – maar door haar eigen man.

JD Vance stelde in een video die hij dinsdagmiddag op sociale media plaatste dat „er zo veel opwinding was rond het bezoek van Usha aan Groenland, dat ik besloten heb dat ik haar niet alle pret voor zichzelf laat houden”. Volgens de vicepresident zijn het juist „andere landen die Groenland bedreigen, die hebben gedreigd om zijn territoria en zeewegen te gebruiken om de VS te bedreigen, Canada te bedreigen en natuurlijk ook de bevolking van Groenland te bedreigen. Dus we gaan uitzoeken hoe de zaken er voor staan daar.”

Betogers demonstreren op 15 maart bij het Amerikaanse consulaat in het Groenlandse Nuuk, onder meer met de leuze ‘We zijn niet te koop!’
Foto Christian Klindt Soelbeck / Ritzau Scanpix via Reuters

Ook na de ophef van deze week en ondanks Trumps miljardenbezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking wordt de sledehondenrace dit jaar nog voor een aanzienlijk deel betaald door Washington. Het ministerie van Buitenlandse Zaken trekt enkele tienduizenden dollars uit, bevestigden Amerikaanse diplomaten desgevraagd aan radiozender NPR. De organisatoren van de race kunnen de vliegkosten van het vervoer van de honden, sledes en coureurs declareren bij het Amerikaanse consulaat in Nuuk.




Related Posts

Leuker kunnen we het niet maken

De overheid gaf mogelijk duizenden ouders onterecht een schadevergoeding in het Toeslagenschandaal, zo onthulde NRC afgelopen week. Redacteur Stefan Vermeulen volgt de Belastingdienst al jaren en is niet verbaasd. Want keer op keer ziet hij dezelfde dingen misgaan.  

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].

Gast:
Stefan Vermeulen
Presentatie:
Bram Endedijk
Redactie:
Ignace Schoot
Montage:
Jan Paul de Bondt
Eindredactie:
Tessa Colen
Coördinatie:
Elze van Driel
Productie:
Rhea Stroink en Andrea Huntjens
Foto:
Remko de Waal / ANP


Column | Zonnekoning

Nog niet zo lang geleden, we woonden nog in het dorp, schoof ik aan bij een feestje waar een buurman hardop zat voor te rekenen hoeveel geld zijn zonnepanelen al in de vroege lente hadden opgebracht. Ontzettend veel, het zag ernaar uit dat hij nooit meer energierekeningen zou hoeven te betalen. Tegelijkertijd voorspelde hij ons een onbetaalbaar leven. Ik maakte de fout te zeggen dat ik zonnepanelen lelijk vond.

Aan het hebben van zonnepanelen kleefde ook nog een moreel randje. De ‘investeerders’ deden het niet alleen voor zichzelf, maar voor de aarde.

In recordtempo zag ik het dorp, maar ook weilanden en soms zelfs hele landschappen daarna verzilveren. Toen we ooit in Dedemsvaart moesten optreden bij een festival met de naam Strawberryfields was voor ons een bed & breakfast geregeld waarvan ik de prijs, gezien de ruimte, inrichting en ontbijt, verrassend laag vond. Waarom was dat?

„Kijk morgenvroeg maar even om je heen”, zei de boerin, want het was stikdonker, we waren in de avond aangekomen. De volgende ochtend, we hadden goed geslapen, zag ik dat ons huisje midden in een spiegelveld stond. De buren hadden al hun hectares vol gezet met zonnepanelen. Er werd gezegd dat dit goed was voor het milieu, omdat de biodiversiteit juist onder de panelen alleen maar toenam. Inderdaad zag ik konijnen achter elkaar aan zitten. Juist door het eeuwenoude landschap te vernietigen werd de natuur hier een handje geholpen. De boer en boerin vonden de zonnepanelen net als ik spuuglelijk. Waarom bestaan er nog welstandscommissies die zich buigen over dakkapellen, maar tegelijkertijd al die zonnepanelen door de vingers zien?

Een paar maanden later bezocht Diederik Samsom het dorp, na zijn politieke carrière was hij onder andere handelsreiziger in zonnepanelen geworden. Hij hield de dorpelingen voor dat ze nog meer zonnepanelen moesten neerleggen, bij de aanschaf van het zonnepaneel gaven idealen en portemonnee elkaar een handje.

Ondertussen brokkelde het beeld van de idealistische belegger voor mijn ogen af.

In Gelredome trof ik voorafgaand aan zo’n treurige Keuken Kampioen Divisie-wedstrijd de gewezen Vitesse-voorzitter Karel Aalbers die in zijn goede tijd niet alleen in spelers, maar ook in aardappelen en grondstoffen uit de voormalige Sovjet-Unie handelde. Het ging hem goed, hij was in het echt ook zonnekoning geworden. Hij had een Zuid-Amerikaans land, ik geloof Ecuador, zo vol laten leggen met zonnepanelen dat hij het een uur voor de landing al zag schitteren door het vliegtuigraam.

Met het einde van de salderingsregeling in zicht – consumenten mogen de kosten van de stroom die ze afnemen niet langer wegstrepen tegen de opbrengst van hun zonnestroom – is de markt voor zonnepanelen eindelijk ingestort. Toen ik laatst het dorp weer eens bezocht, zei een oude buurman dat hij zijn zonnepanelen nu toch ook lelijk vond. Aan het milieu had hij al lange tijd niet meer gedacht, hij hoorde er niemand meer over. Eerst maar eens wereldvrede, iets waar ik hem nog nooit over had gehoord.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.


Opinie | Opa Kaas

Opa Kees heeft lang in de kaas gewerkt en wordt door zijn achterkleindochters ‘Opa Kaas’ genoemd.

Na een voltooid leven is hij overleden. Rond zijn geboortedag strooien we met de complete familie de as uit op zijn geboortegrond.

Zacht hoor ik mijn nichtje vragen: „Mama, is het dan nu opa strooikaas?”

Pauline Suidgeest

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]