‘The Second Woman’ is een marathonvoorstelling van 24 uur, bedacht door de Australische theatermakers Anna Breckon en Nat Randall. Eén actrice speelt honderd keer dezelfde scène. Haar honderd tegenspelers zijn niet allemaal mannen, maar spélen wel allemaal een man in dit feministische project, door Verbaan ook wel een sociologisch experiment genoemd: de man-vrouwdynamiek krijgt honderd keer achter elkaar vorm.
De scène is een ontmoeting tussen geliefden Valentina (Georgina Verbaan) en Martin (een steeds wisselende tegenspeler). Martin heeft noedels bij zich, schenkt whisky in voor hen beiden. Er volgt een gesprek over hun moeizame relatie, er wordt met noedels gegooid. De twee dansen nog, maar dan besluit Valentina: „Ik denk dat je moet gaan.”
Waar Valentina’s tekst steeds hetzelfde is, hebben de Martins vier keuzemomenten. Ze bedenken een reden waarom ze Valentina hun excuses aanbieden bij binnenkomst en verzinnen een eigen antwoord op de vragen: „Hoe gaat het? Waar denk je aan?” Daar kan Valentina op reageren, voor ze teruggrijpt naar haar script. Verder mogen ze Valentina een aantal complimenten geven en hebben ze uiteindelijk de keuze tussen twee laatste zinnen: „Ik houd van je” of „Ik heb nooit van je gehouden”.
Lees ook
Hoe Georgina Verbaan honderd keer zegt: ‘Ik verdien jou niet’
Amsterdam is de derde stad waar dit project wordt opgevoerd, hierna reist de voorstelling verder naar andere steden. Telkens in de hoop dat The Second Woman daar iets bloot zal leggen over de dominante ideeën over mannelijkheid.
16.03: Verbaan zit in een rode kubus. Ze draagt een rode jurk, heeft platinablond haar. Cameravrouwen nemen hun posities in. Close-ups van Verbaan verschijnen op het enorme scherm naast de kubus. The Second Woman is begonnen.
16.54: Na een tegenspeler of vier is duidelijk: dit wordt een etmaal van uitersten. De diversiteit aan tegenspelers is groot, het acteertalent wisselend. Waar de één moeite heeft om überhaupt zijn tekst geloofwaardig over de lippen te krijgen, is de ander relaxed en overtuigend. Zoals de man met het grijswitte haar, die nu de lachers op zijn hand heeft.
18.55: Het meest originele compliment tot dusver: „Jij bent een mistig rood beest!”
21.01: Er tekenen zich terugkerende manieren af waarop tegenspelers het Verbaan moeilijk maken. Zo zijn er de tegenspelers die laag in hun energie zitten en zacht praten. Verbaan compenseert en stuurt bij: „Wát zeg je?!”
21.05: Een noedel blijft aan de arm van de tegenspeler kleven en wiegt ritmisch mee op de muziek.
21.06: Ook heb je de tegenspelers – met name mannen van middelbare leeftijd – die de scène vooral als kans lijken te zien om de rest van hun leven na te vertellen dat ze Georgina Verbaan hebben aangeraakt. Soms draait Verbaan haar hoofd weg, als iemand haar op de mond probeert te zoenen.
21.36: Een minder geslaagd compliment: „Jij bent op een héle prettige manier saai.”
23.05: Niet voor het eerst dwaalt een tegenspeler volledig af van de tekst. Telkens wanneer hij in een lange monoloog verzandt, trekt Verbaan hem weer behendig het script in. Ze blijft haar tegenspelers de baas.
23.50: Op rij 1 zit iemand te haken, terwijl Georgina voor de zoveelste keer noedels van het tapijt plukt om het toneelbeeld klaar te maken voor de zoveelste scène.
00.30: Een nieuwe lichting cameravrouwen komt op.
01.50: De zaal zit goed vol. Je ruikt de alcohol. Hier en daar doet iemand een dutje.
02.46: Na meer dan tien uur spelen en zo’n veertig tegenspelers ken je het script wel uit je hoofd. Toch weet Georgina het fris te houden. Haar humor komt van pas. En het blijft spannend wie nu weer door die deur komt.
03.15: Tegenspeler: „Als het uitgaat, vind jij meteen iemand anders. Ik zit na twee jaar waarschijnlijk nóg op Bumble. Met twee matches, die niet tegen me praten.”
03.14: Na 11,5 uur spelen lijkt Georgina bleker. Haar bewegingen zijn trager, ze rondt scènes sneller af. Het publiek komt en gaat als een golfslag: weinigen komen voor de volle 24 uur.
03.22: Als acteur en presentator Patrick Martens als Martin opkomt, spat geen liefde, maar vriendschap van de scène. Martens komst lijkt Verbaan op te frissen.
04.43: „Ik had niet verwacht hier te komen op dit tijdstip”, zegt Verbaans nieuwe tegenspeler. Verbaan, met vermoeide glimlach: „Yet here we are.”
05.34: Acteur Hajo Bruins komt Verbaans kubus binnengestruikeld als beschonken partner. Voor het eerst lijkt Verbaan even haar gezicht niet in de plooi te kunnen houden, wanneer Bruins haar achtereenvolgens zijn ‘vogelbekdiertje’, ‘koala’ en ‘kangoeroe’ noemt.
06.03: De zaal vult zich gestaag met ochtendmensen. Die kunnen Verbaans nieuwe tegenspeler horen zeggen: „Het spijt me of ik deed of ik je niet kende. Maar we hadden afgesproken dat je me nooit zou aanspreken in het openbaar.” Verbaan: „Dan moet je ook niet bij McDonalds gaan werken.”
10.35: Tegenspeler, net te oprecht: „Ik vind je een aantrekkelijke vrouw. Misschien ben ik een beetje oud voor je, maar dat maakt helemaal niet uit in deze wereld!” Hij krijgt een gemoedelijk schouderklopje.
12.35: In de close-up lijken Verbaans ogen steeds wateriger en vermoeider.
Na 11,5 uur spelen lijkt Georgina bleker. Haar bewegingen zijn trager, ze rondt scènes sneller af
14.24: En dan zijn er nog de tegenspelers die hun moment of fame aangrijpen voor grapjes of statements. In de huidige scène beantwoordt de (Engelstalige) tegenspeler de ‘waar denk je aan’-vraag met: „How we are stuffed in this box of exploitation and commodification.” Verbaan: „Well, you got that off your chest.”
15.50: De laatste scène, wederom met Engelstalige tegenspeler. De zaal is nagenoeg vol nu – misschien dat mensen nieuwsgierig zijn of Verbaan al is ingestort. Maar ze staat nog recht overeind. Zij: „How are you?” Hij: „Honestly, I’m tired. It feels like we’re having the same fight a hundred times.” Zij: „I know what you mean.”
16.00: Verbaans platinablonde haren zitten door de war, ze oogt – natuurlijkerwijs – moe. In de honderd scènes hadden haar tegenspelers meer ruimte om te improviseren; was ze afhankelijk van hun grillen. Maar ondanks die ingebouwde achterstand en de toenemende vermoeidheid bleef ze in controle. Van alle spelers is het alleen Verbaan die uiteindelijk nog fier overeind staat – en een diepe, welverdiende buiging maakt.
The Second Woman door Anna Breckon & Nat Randall / Georgina Verbaan. Gezien: Internationaal Theater Amsterdam – vrijdag 28 juni op zaterdag 29 juni. Info: hollandfestival.nl