Gelaten gaan Pakistanen naar de stembus: de laatste campagneboodschap is âga, ga, gaâ

Posted on February 8, 2024 by admin

Het middaguur is nog amper aangebroken, of de deuren van een als stembureau ingericht klaslokaal blijken dicht. De beambten die de stembusgang hier in Saidpur, een voorstad van de Pakistaanse hoofdstad Islamabad, in goede banen moeten leiden, halen de schouders op. De voorzitter van het stembureau laste even lunchpauze in, klinkt het. „Het was voor het gebed”, corrigeert de voorzitter in kwestie Saadr Bashir Khoreshi, die komt aangesneld. Dat is niet de bedoeling: op verkiezingsdag in Pakistan, donderdag, mag geen minuut de mogelijkheid om een stem uit te brengen, worden onderbroken.

Het is stralend weer deze dag, mensen zijn vrij vanwege de verkiezingen. Vooral de rij voor het schoolgebouw waar de stembussen voor vrouwen staan, groeit gestaag. Voordat kiezers bij het stembureau komen, moeten ze hun stempas nog ophalen – bij de politieke partijen, die de stemgerechtigde burgers van tevoren hebben geregistreerd. Vertegenwoordigers hebben kraampjes en tafels op de straathoeken van de kiesdistricten gezet, met daarboven vlaggen in partijkleuren. Formeel maakt het niet uit welke partij de pas – een reepje papier met naam en gegevens – uitgeeft, de keuze wordt pas echt gemaakt in het stembureau.

De 43-jarige Ambreen Kanwal zegt liever niet op wie ze gestemd heeft. Maar ze wil wel kwijt wat ze hoopt dat die kandidaat zal doen: „Een regeringsleider moet naar de staat van het land kijken, en leven in het nú.” Ze kijkt om zich heen, naar de kale muren van het schoolgebouw en de waterfilterinstallatie die buiten gebruik is. „Wie nú aan de macht is, moet nú oplossingen brengen, en niet zich maar bezighouden met de vraag of hij in de toekomst weer macht heeft.”

Machtige leger

Pakistanen die donderdag gingen stemmen, deden dat in de wetenschap dat het resultaat al vaststaat: oud-premier Nawaz Sharif is de favoriet van het machtige leger, en wordt waarschijnlijk voor de vierde keer gekozen. Gespeculeerd wordt nog over de marge van Sharifs winst, zijn uiteindelijke regeringscoalitie en de samenstelling van het parlement. Wat dat laatste betreft zou vooral de opkomst een verschil kunnen maken, stelden Pakistaanse analisten de afgelopen dagen.

Lees ook
Het leger heeft de keuze voor de Pakistaanse kiezer al gemaakt

In plaats van een campagne op straat, waar leden van Imran Khans partij PTI konden worden opgepakt, voerden zij een grootschalige online campagne

Op de bovenste verdieping van het secretariaat zit daarom een legertje vrijwilligers, klaar om vragen te beantwoorden. Enorme posters van de verkiezingen uit 2018, met Imran Khan in vol ornaat, hangen in alle hoeken van de ruimte. De bedrijvigheid op die verdieping steekt sterk af tegen de stilte die heerste op de vooravond van de verkiezingen bij het partijsecretariaat: geen enthousiaste aanloop, geen zwaaiende vlaggen.

Aanhangers van de afgezette Pakistaanse oud-premier Imran Khan reageren donderdag op eerste voorlopige uitslagen van de verkiezingen in Peshawar.

In plaats van een campagne op straat – waar leden kwetsbaar zouden zijn of konden worden opgepakt – voerde PTI een grootschalige online campagne. Dat lijkt een logische stap: van alle politieke leiders heeft oud-cricketer Khan verreweg de meeste volgers op sociale media. Op verkiezingsdag zou dan moeten blijken hoezeer de berichten erin waren geslaagd die jongere kiezers „echt te mobiliseren”, stelde Hasan, voordat hij vanaf de telefooncentrale de trappen afdaalde naar een studiootje elders in het pand. „De laatste video van morgen is simpel. Ga, ga, ga.”

Internet en telefonie afgesloten

Hoeveel mensen op donderdag die boodschap nog meekregen via sociale media, is maar de vraag. Vrijwel direct na opening van de stembureaus werden in grote delen van het land het internet en telefoonverbindingen afgesloten. Dat was tegen de belofte die het ministerie van Informatie eerder aan journalisten had gedaan.

Pakistaanse autoriteiten lieten weten dat de black-out een noodzakelijke veiligheidsmaatregel was, nadat woensdag zeker dertig mensen omkwamen bij aanvallen op de campagnekantoren van onafhankelijke kandidaten, in de zuidwestelijke provincie Beloesjistan. De dubbele aanslag, vormde het slot van een bloederige aanloop naar de verkiezingen. Vorige week werd in het noordwesten van het land een kandidaat doodgeschoten; bij eerdere aanslagen waren partijlokalen, bijeenkomsten en officiële verkiezingsinstanties doelwit.

Lees ook
Zeker 30 doden bij explosies nabij partijkantoren Pakistaanse verkiezingskandidaten

Zo’n opeenstapeling van hindernissen – beknotte kandidaten, de alomtegenwoordige gelaten aanvaarding dat de belangrijkste uitslag al vaststaat, angst voor de weg naar het stemlokaal – zou mensen de zin om te gaan stemmen wel helemaal kunnen ontnemen, stelden analisten vooraf. In hoofdstad Islamabad toonden kiezers zich donderdagmiddag niet angstig om naar het stemlokaal te gaan. En veel van hen durven het ook hardop te zeggen als zij op Imran Khan wilden stemmen.

Bij het stemlokaal in sector G-9, een wijk in Islamabad met laagbetaalde ambtenaren en arbeiders, voelt het op verkiezingsdag „als Eid [Suikerfeest], of een andere nationale feestdag”, roept een voorbijlopende jongeman toe, zijn stempas in de hand, opgehaald bij een tent waar de vlag van de PTI wappert. Daar is het het drukst. „Verkiezingen horen een belangrijk onderdeel van ons land te zijn. Ik wil dat mijn keus ergens wordt opgetekend. Wat de uitslag vervolgens laat zien is een andere zaak.”

Medewerkers van een stembureau in de Pakistaanse hoofdstad Islamabad tellen donderdagavond stembiljetten.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Rijke landen spelen op de klimaattop in Bakoe hoog spel, en verliezen

admin
November 24, 2024
0

Na een chaotische zaterdag waarop conferentievoorzitter Azerbeidzjan langzaam de greep op de onderhandelingen verloor, is er op de klimaattop in Bakoe, in de nacht naar zondag toch nog een akkoord bereikt. Rijke landen zijn bereid in 2035 „ten minste een bedrag van 300 miljard dollar per jaar” beschikbaar te stellen voor klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. Dat is het drievoudige van wat er nu jaarlijks wordt betaald. Het is het compromis waartoe de rijke landen nog net bereid waren, en dat voor de arme landen nog net niet voelde als een totale mislukking.

De onderhandelingen over de hoogte van dit bedrag kwamen uiteindelijk pas vrijdagmiddag om 16.00 uur, twee uur voor het formele einde van de top, op gang. Toen kwam de voorzitter met een serieuze onderhandelingstekst over klimaatfinanciering, hét onderwerp van deze 29ste klimaatconferentie (COP29).

Twaalf dagen lang deden allerlei ontwerpteksten de ronde, maar die waren voor niemand erg geloofwaardig. De rijke, geïndustrialiseerde landen hielden, tot frustratie van de ontwikkelingslanden, hun financiële kaarten stevig tegen de borst.

1.300 en 250 miljard dollar

Vrijdagmiddag stonden er dan toch concrete bedragen voor hulp aan arme landen in de ontwerptekst. Twee, om precies te zijn. Het hoofdstuk over het financieringsdoel begon met een bedrag van 1.300 miljard dollar per jaar vanaf 2035. Dit is wat ontwikkelingslanden volgens de meeste experts over tien jaar ongeveer nodig hebben voor hun klimaatbeleid. In de tekst worden alle landen opgeroepen ervoor te zorgen dat dit geld beschikbaar komt. Zo’n vrijblijvende ‘oproep’ aan iedereen betekent in VN-taal zoiets als: dat gaat niet gebeuren.

De volgende paragraaf was daarom veel belangrijker. Hier was sprake van een „besluit”: in 2035 zal jaarlijks 250 miljard dollar beschikbaar komen voor klimaatactie in ontwikkelingslanden. In een bijzin staat dat rijke landen daarbij het voortouw nemen. Het geld mag overal vandaan komen, uit publieke of private middelen, via bilaterale of multilaterale afspraken, in de vorm van leningen, met hulp van ontwikkelingsbanken of uit „alternatieve bronnen”.

Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of ‘de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt’

Ontwikkelingslanden vonden die 250 miljard „een belediging” en onacceptabel, zij eisten ten minste 500 miljard per jaar. Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of „de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt”. Ook de vele westerse klimaatactiegroepen die zoals altijd op klimaattoppen in groten getale aanwezig zijn, spraken er schande van. Met aftrek van de inflatie was dit nauwelijks meer (en misschien zelfs minder) dan de 100 miljard die arme landen nu jaarlijks ontvangen. Terwijl al lang duidelijk is dat de schadelijke gevolgen van klimaatverandering alleen maar toenemen en dat vooral ontwikkelingslanden daar de dupe van zijn.

Riskante strategie

Rijke landen hadden een riskante strategie gekozen door pas zo laat in de onderhandelingen met een geldbedrag te komen. Hun argument was steeds dat het noemen daarvan de aandacht zou afleiden van thema’s die voor hen juist heel belangrijk waren. Zij wilden eerst meer duidelijkheid over de ‘architectuur’ van de mondiale klimaatfinanciering, er moest meer transparantie komen over de hoogte van de bedragen. En hun belangrijkste punt: wie gaan er allemaal bijdragen. Formeel gelden bijvoorbeeld China, olielanden als Saoedi-Arabië en de Emiraten, en andere opkomende economieën in de mondiale klimaatdiscussie nog steeds als ontwikkelingslanden (op basis van de situatie in 1992, toen het klimaatverdrag werd gesloten), maar iedereen beseft dat ze dat stadium al lang zijn ontgroeid.

Activisten in Bakoe liggen naast nepbankbiljetten.

Verder wilden de rijke landen dat er een begin zou worden gemaakt met de invulling van wat op de vorige klimaattop in Dubai als een grote doorbraak werd beschouwd, namelijk het „op een rechtvaardige, ordelijke en billijke manier afstand nemen [transitioning away] van fossiele brandstoffen in energiesystemen”.

De rijke landen speelden daarmee hoog spel, maar hebben uiteindelijk verloren. In het akkoord staat slechts dat de rijkere ‘ontwikkelingslanden’ worden uitgenodigd om bij te dragen aan de hulp, zonder bedragen en zonder verplichting. En met de nadrukkelijke toevoeging dat dit geen invloed heeft op hun „ontwikkeling of de status van ontvanger”. Formeel blijven China en de anderen daarmee een ontwikkelingsland en eventueel zelfs een ontvanger van hulp – al zal dat laatste in de praktijk waarschijnlijk niet zo gauw meer gebeuren.

Nieuw bod van de rijke landen

Blijft over: de hoogte van de financiering. In de loop van zaterdagavond probeerden de rijke landen de onderhandelingen te redden met een bod van 300 miljard dollar. Maar ook dat ging de meeste ontwikkelingslanden lang niet ver genoeg. De kans dat de top zou mislukken werd met het uur groter. Totdat diep in de nacht een sleutelwoord de oplossing bracht: in 2035 moet ten minste 300 miljard dollar beschikbaar zijn. Zo wordt ruimte gecreëerd voor onderhandelingen in de komende jaren om het bedrag te verhogen, misschien zelfs in de richting van de 1.300 miljard die experts nodig achten om ook ontwikkelingslanden een uitweg te bieden uit het gebruik van fossiele energie en minder kwetsbaar te maken voor de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering.

Noodopvang asielzoekers buiten Ter Apel kost miljoenen

admin
November 24, 2024
0

De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.

Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.

Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Limiet

In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.

Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.