Er worden in Nederland te weinig genrefilms gemaakt: horror, actie, thriller. Gelukkig brengt Jimmy Amerikaanse slasherhorror uit de jaren 90 naar de tbs-kliniek om de hoek. Neon, ketamine en bloedvergieten voor de internetgeneratie, die altijd een podcast in de oren heeft.
De film is al zo ongeveer zes jaar in de maak. In 2018 begon het als de kortfilm Meet Jimmy, van David-Jan Bronsgeest en scenarist Tim Komen. „Wat als een misdaadpodcast jóú kon horen?” Jennifer luistert in de wasserette naar het verhaal van seriemoordenaar Jimmy. Plots beschrijft hij een slachtoffer dat wel erg op haar lijkt. Bloed en haar gutsen uit de wasmachine. Jimmy steekt zijn vingers in haar keel tot ze stikt en sterft. Wraak, voor het consumeren van Jimmy’s ongeluk als entertainment.
Dat viel op en het concept werd gekocht door de Amerikaanse studio Paramount. Michael Bay (Bad Boys, Transformers) werd producer en het team achter horrorhit A Quiet Place kreeg de taak een nieuwe horrorhitfranchise te maken. Maar er ontstond onenigheid. De Amerikanen hadden andere ideeën over de richting van het verhaal. De studio trok de stekker eruit. Bronsgeest en Komen keerden terug naar Nederland, waar productiehuizen Amazon en Splendidfilm met open armen wachtten. Jimmy werd Nederlands, en draait deze week in de bioscoop.
De onenigheid moet ontstaan zijn uit de vraag: hoe blaas je zes minuten op tot negentig, zonder charme en elegantie te verliezen? Zonder Hollywood-inmenging kwamen Bronsgeest en Komen tot de verkeerde oplossing. Jimmy voegt veel achtergrondverhaal en horrorclichés toe en verkwanselt de elegantie van het origineel. Jimmy is nu een tbs’er die zelfmoord heeft gepleegd. Zijn slachtoffers zijn nu it-girls uit zijn verleden: populaire, oversekste kliekmeiden die iets te maken hebben met de moord waarvoor Jimmy vastzat. Dat lijkt een simpel verhaal. Maar veel cruciale plotpunten worden onvoldoende uitgelegd. Waarom vermoordt Jimmy zijn slachtoffers met zijn truimouw? Wie máákte de podcast en wanneer? Is Isa Hoes nu zus, moeder of partner van Jimmy – of een mix? Erger nog: dat simpele concept dat de korte film zo goed maakte – een misdaadpodcast die moordt – wordt bijzaak in een rommelige film over seksuele ethiek en ‘gehoord worden’.
Toch laat Jimmy ook het talent van Bronsgeest en Komen zien. De sfeer is meesterlijk. Alle moordscènes vinden plaats op neonverlichte, hypergestileerde locaties. Het creëert een vuige maar glamoreuze sfeer, waarin humor en angst knap gemixt worden. Dat cocaïne-in-een-dixie-gevoel brengt de slasherhorror vanuit de jaren 90 op virtuoze wijze naar de internetgeneratie. Bronsgeest pest je door glimmende messen en andere moordwapens opzichtig te laten zien: raad maar hoe die in dat meisje zullen belanden. En daarnaast is de casting goed. Rick Paul van Mulligen is geloofwaardig als tbs’er én als monster – hij vervormt zijn bleke gezicht in alles tussen pruilerig kinderhoofd en monsterlijk orgasmegezicht. En het lest een onbekende dorst als horrorheks Isa Hoes tegen een baby zegt: „Wat heb jij een mooi schedeltje…”
Blink Twice
Ook thriller Blink Twice speelt deze week met Hollywoodclichés. Het regie-debuut van Zoë Kravitz (The Batman) bouwt voort op de elite-satire die sinds de Oscar-winst van Parasite populair is in Hollywood. Triangle of Sadness, Glass Onion, The Menu, Infinity Pool en series als The White Lotus – allemaal maakten ze de afgelopen drie jaar hetzelfde punt: de elite doet wel moreel, maar staat het eigenbelang op het spel, dan duwen ze oma’s en kinderen in het vuur om zelf te ontsnappen.
Blink Twice stelt een vervolgvraag. Zijn wij niet medeschuldig omdat we steeds vergeven en vergeten? De film begint met de arme Frida, die op Instagram blijft hangen op een filmpje van haar baas: techmiljardair Slater King (spierfabriek Channing Tatum, partner van Kravitz). Hij biedt zijn excuses aan voor grensoverschrijdend gedrag – hij gaat ‘luisteren’ en ‘bezinnen’ op zijn eiland. Frida hoort alleen ‘eiland’. Als hij haar later uitnodigt voor een vakantie met cocktails en paddo’s aarzelt ze niet. Aldaar stapelen sinistere voortekenen zich op: dode slangen, bloedvlekken, een schreeuwende inheemse oma. Maar Frida vergeet de tekenen telkens, en de andere vrouwen op het eiland ook. Wat gebeurt er elke avond?
Het is een mooie schok als je de parallel begint te zien: wij vergeten telkens wat ‘ze’ ons aandoen en wat ze gedaan hebben. Miljardairs kunnen twintig keer ‘meevliegen’ met Epsteins Lolita Express. Kledingmerken kunnen vijftig keer gesnapt worden met moderne slavernij. Milieurampen, doden, aanrandingen en meer: wij vergeten en vergeven.
Blink Twice barst van de creatieve energie. Acteurs zijn puntgaaf, shots beeldschoon, en de ironische grappen passen perfect bij de boodschap. Jammer is alleen dat het scenario te vaak leunt op clichés óf op totaal willekeurige plotwentelingen: denk aan magisch slangengif. Dialogen zijn ondertussen zó onomwonden gericht op de kijker dat ze lachwekkend worden. Over therapie: „Waarom zou ik moeten betalen om te praten over die keer dat mijn moeder zelfmoord probeerde te plegen voor mijn ogen?” Of zoals Frida’s baas zegt voor een cateringklus: „Ik wil dat je nog iets onzichtbaarder bent.”
