‘Hoeveel bier hebben jullie op? En naar hoeveel netwerkgesprekken ben je geweest?” vraagt rapper Elmer plagend. De muzikant met plaksnor en pak – alter ego van theatermaakster Merel Pauw – legde de vinger even op de zere plek zaterdagavond bij het Groningse festival Noorderslag. Noorderslag is een festival, maar wel een waar de vaderlandse muziekindustrie samenkomt en dat is, zacht gezegd, niet het meest enthousiaste publiek. Het duurde daarom best lang voor het loskwam in de Oosterpoort. Het festival had lang het sfeertje van een bedrijfsfeest, maar rond een uur of negen leek het of er een paar bussen bezoekers voor de deur was afgezet, liepen de zalen vol en kwam er meer sfeer. En vooral: energie.
Muzikaal was er vroeg op de dag echter ook al een lichtpuntje, een mysterieuze band die Hiqpy heet. Ze stonden met z’n vieren gepropt op een minipodiumpje middenin een gang, naast de frietkraam, en alle vrije vierkante centimeters om ze heen werden gevuld met geïnteresseerden: de bandnaam is misschien lastig te spellen, hij zoemde enorm rond.
Hiqpy speelt zelfverzekerde, alternatieve rock met poppy neigingen, en een scherpgeslepen rand. Een beetje Smashing Pumpkins, een beetje Wolf Alice, toefje Pixies misschien, maar toch uniek en helemaal van nu.
En met een geheim wapen: de stem van gitarist/zangeres Abir Hamam, een helder ankerpunt tussen de dromerige, soms grillige riffs. Het mysterieuze is dat er nog geen enkele release is. Geen ep’tje, nog geen single. Alleen een paar livevideo’s op Youtube. We want more!
Zaaiers
Meer willen we ook van de Rotterdamse Zoë Livay, die coole grootstedelijke r&b met een flinke scheut smartlap op smaak bracht en zelfs een stukje van een nummer van Volumia lekker kon laten klinken.
Meer ook graag van Roseye, de sterke groep rond lichtend middelpunt Tallulah Rose, die alles gaf in haar soulvolle zang, en dan weer stond te grooven op de saxofoon. Ook van Morpheus, de diepdonkere chansonnier die in prachtig tegenlicht zijn ziel uitstortte. En van Library Card, de Rotterdamse poeziëpunkband die al na een paar minuten over het slopen van het plafond begon (maar het heel hield). En van Julia Sabaté, een Spaanstalige Zwolse die met haar verende krullenbos over het podium stuiterde met energieke, intense stroboscooppop.
Dat zijn de zaaiers, die op boerderij Noorderslag hopen shows, festivals, tours, een label, of gewoon wat nieuwe fans te laten groeien met zo’n showcase.
Oogsters
Er waren ook oogsters, artiesten die de afgelopen tijd juist lekker gingen, nieuwe platen op zak hebben en dat kwamen vieren. Dat gold natuurlijk in eerste plaats voor noorderling Joost, die de Popprijs uitgereikt kreeg. „Twelve points to the Netherlands!” was zijn eerste reactie, alvast vooruitblikkend op zijn Songfestivaldeelname in mei. Ook acts als Goldkimono, Sef en Ploegendienst – de perfecte afsluiter die alle gezapigheid uit het publiek ramde – lieten zien hoe ze zijn gegroeid, klaar voor een volgende stap.
En als iemand de wind in de rug heeft, dan is het wel Froukje. De koningin van het bal, noemde de presentator op het hoofdpodium haar. En dat klopt gewoon. Ze heeft net haar nieuwe album Noodzakelijk Verdriet uitgebracht, en die staat op één in zowel Nederland als België. De zaal was al snel compleet vol, en dat publiek zong ook de nieuwe songs al hard mee, zoals het heerlijk dansbare ‘Naar het Licht’ en ‘Zonder Liedjes’, een parel van een nummer dat ze gaaf uitbouwde met harde housebeats – kon het prima hebben. Froukje heeft het charisma, de routine en nu ook het materiaal van een album vol sterke songs om zo’n zaal binnen een paar minuten om haar vinger te winden, en dat deed ze ook.
Ze stond de afgelopen twee jaar eigenlijk al overal. Lowlands, Afas Live, Carré. En toch kan het niet anders dan dat Froukje ook dit popjaar zal bepalen.
Lees ook
de zwartomrande euforie van Froukje
Lees ook
Inclusie en duurzaamheid belangrijke thema’s op Eurosonic
