Een Oekraïense militair richt zijn wapen tijdens een oefening op een Franse militaire basis. Hij is een van de zevenduizend Oekraïners die Frankrijk dit jaar zal trainen om hen klaar te stomen om te vechten tegen Rusland. Een aantal internationale media, waaronder persbureau AFP, Le Monde en persbureau AP, mocht begin november een training bijwonen, op een basis op een onbekende plek in het midden van Frankrijk.
De Franse trainingen vinden sinds februari 2023 plaats. Aanvankelijk gebeurde dit op verschillende plekken, maar na een aantal maanden werd het trainingsprogramma gecentraliseerd op deze basis in Midden-Frankrijk. Ook bieden zo’n tweehonderd Franse militairen trainingen aan in Polen. De trainingen zijn onderdeel van de militaire steun die de Europese Unie aan Oekraïne biedt. Volgens de Europese Commissie doen 23 van de 27 EU-lidstaten een bijdrage aan de trainingsmissies; ook Noorwegen, dat geen lid is van de EU, is aangesloten. EU-breed zullen dit jaar naar verwachting 35.000 Oekraïense militairen getraind worden. Ook de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk bieden dergelijke trainingen aan Oekraïners aan.
In Frankrijk leren de Oekraïners in groepen van meerdere honderden personen per keer de basis van het grondvechten en hoe eerste hulp te bieden op het slagveld, maar ook hoe mijnen onklaar te maken en aanvallen vanaf het water te beginnen. Op de basis zijn onder meer loopgraven gemaakt en is een nepstadje gebouwd dat de Oekraïners tijdens de trainingen moeten beschermen.
De Oekraïners hebben vaak geen militaire achtergrond. „We hebben bakkers, brandweermannen, sommigen zijn ouder dan 40 jaar”, aldus de Franse kapitein Xavier tegenover Le Monde. Dat is niet altijd makkelijk. „In het begin praten ze de hele tijd en hebben ze moeite met het rapporteren aan hun superieuren. (…) We drillen ze de hele tijd”, aldus de kapitein. (De achternamen van de Franse militairen worden niet vermeld.)
De wapens zijn niet geladen, maar de rest is zo echt mogelijk nagebootst. Zo liggen er langs de loopgraven stukken van karkassen van herten, die uiteengereten lichamen moeten voorstellen. Volgens de Fransen (de Oekraïners mochten niet praten met de pers) zijn hun rekruten „zeer gemotiveerd”.
De training duurt vier weken. De militairen oefenen zes dagen per week, waarvan ze minstens één nacht op het terrein verblijven voor nachtelijke oefeningen. Ze oefenen ook dat ze gegijzeld worden en zichzelf moeten bevrijden. Tijdens de trainingen worden vertalers ingezet zodat de Franse instructeurs en de kersverse Oekraïense militairen kunnen communiceren.
De hoop van de Fransen is dat dankzij de Europese trainingen, de Oekraïners vernieuwende gevechtsmethoden kunnen aanwenden aan het front. „Hun methoden worden nog steeds gekenmerkt door de Sovjet-doctrine, die behoorlijk bruut is: ze vallen frontaal aan, en als dat niet werkt, vallen ze opnieuw op dezelfde manier aan. We leren ze hoe ze een gunstig machtsevenwicht kunnen creëren in een manoeuvreercompartiment, met vuursteun, ondersteuning…”, aldus kapitein Xavier tegenover Le Monde. „De Russen en de Oekraïners staan stil aan het front omdat ze dezelfde doctrines toepassen. Ze weten wat de ander gaat doen. Om manoeuvreerruimte terug te krijgen, moeten ze verrassen”, voegt luitenant-kolonel Even toe.
Frankrijk denkt nu na over trainingen voor de langere termijn. Zo moeten in de toekomst ook hoger geplaatste militairen getraind kunnen worden door het land.
Na de training in Frankrijk gaan de Oekraïners naar het front. Persbureau AP tekende enkele dagen voor hun vertrek een gespannen sfeer op. „De grimmigheid van de toekomst die hen (de Oekraïners) staat te wachten was zichtbaar op de gedetermineerde, niet-glimlachende gezichten van de mannen. Burgers, niet zo lang geleden, gedroegen zich nu als soldaten. Ze spraken elkaar aan met bijnamen. Er werd gevloekt toen de mannen op adem kwamen nadat ze loopgraven hadden bestormd.”
Het is voor de Franse militairen verboden om contact te houden met hun Oekraïense leerlingen. „Je moet bruggen verbranden, omdat je jezelf anders te veel vragen stelt. Als je erachter komt dat deze of gene persoon dood is, zal je jezelf ongetwijfeld afvragen wat je verkeerd hebt gedaan: ‘Hebben we wel genoeg aan die tactiek gewerkt? Had ik op dit punt meer moeten aandringen?’” zei een van de instructeurs tegen AP.
‘Vroeger, als student, ging ik wel naar festivals. Maar het was me te massaal, het geluid was vaak niet goed, en dan in die verschrikkelijke hitte in een tentje met al die herrie om je heen. Het was afzien, maar daar ging het blijkbaar om. Ik heb dat nooit goed begrepen.” Eddo Hartmann (50) was geen voor de hand liggende keuze om Nederlandse festivals te fotograferen voor Document Nederland, de jaarlijkse fotografie-opdracht van het Amsterdamse Rijksmuseum. Omdat hij in eerder werk zijn lens op heel andere onderwerpen richtte. Hij maakte series over onder andere een steppegebied in Kazachstan dat ernstig vervuild is door kernproeven (The Sacrifice Zone, 2024), de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang (Setting the Stage: North Korea, 2017), en het persoonlijke, aangrijpende Hier woont mijn huis (2012), over het chaotische huis van zijn gewelddadige vader, waaruit Hartmann samen met zijn moeder en zijn broer vluchtte toen hij 14 was.
„Festivals vind ik als fenomeen wel heel interessant”, zegt Hartmann. „De enorme schaal ervan, en hoe ons landschap er dankzij onze handelsgeest zo makkelijk aan opgeofferd wordt. De illusie van een rauwe underground-ervaring met edgy muziek, terwijl het vaak juist allemaal heel mainstream en commercieel is. Festivals worden steeds luxer, en duurder, met soms zelfs een McDonald’s en een HEMA, een glamping met tenten met een goed bed en een koelkast, en overal plastic tegels zodat je witte gympen niet vies worden. En daar wordt dan weer door sommige mensen over geklaagd, het zou geen recht doen aan ‘het oude festivalgevoel’. Die vinden dat iets pas een goed festival is geweest als je onder de modder en totaal kapot naar huis gaat. Heel boeiend allemaal.”
<figure aria-labelledby="figcaption-0" class="figure" data-captionposition="below" data-description="Fabienne en Frederique, Dance4Liberation, Wijthmenerplas, Zwolle, 5 mei 2024″ data-figure-id=”0″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Fabienne en Frederique, Dance4Liberation, Wijthmenerplas, Zwolle, 5 mei 2024″ data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/09/23160238/data121993542-4ac540.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten-9.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten-7.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten-8.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten-9.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/09/eddo-hartmann-fotografeerde-festivalgangers-die-een-paar-seconden-uit-de-gekte-stapten-10.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/dkuoP2R6WK6enTPZNOlufzeaqm0=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/09/23160238/data121993542-4ac540.jpg 1920w”>Fabienne en Frederique, Dance4Liberation, Wijthmenerplas, Zwolle, 5 mei 2024Foto Eddo Hartmann
Hartmann benadert de festivals niet anders dan hoe hij in zijn eerdere projecten te werk ging. Hij gaat niet op in de massa. Als een buitenstaander observeert hij en verwondert zich. En net als in Noord-Korea richt hij zijn lens vooral op de artificiële architectuur die hij aantrof: de enorme, larger than life-beelden van hardstylefestival Defqon.I, de vrolijke aankleding van Milkshake, een verlaten tafereel met panini-stand, een tent, bouwwerken, dranghekken bij Paaspop – op de tentoonstelling in het Rijksmuseum is een selectie te zien van foto’s van zeventien festivals.
„Er zijn jaarlijks meer dan duizend festivals in Nederland. Ik richt me op de grote, bekende muziekevenementen in de buitenlucht. Ik had natuurlijk ook een andere keuze kunnen maken, niche-evenementen zoals een blokfluitfestival of iets kleins met theater. Maar binnen het tijdsbestek van een jaar waarin ik aan deze opdracht kon werken, besloot ik voor de iconische namen te gaan.”
Net als in de serie die hij eerder maakte in Pyongyang, vraagt Hartmann zich ook af: hoe beweegt het individu zich in een omgeving die voor het collectief is gemaakt? Door het gebruik van extreem lange sluitertijden lijkt de menigte opgenomen te worden in de omgeving, terwijl die ene festivalganger die wat verloren rondhangt of juist opgaat in het geheel, flink wordt ingeflitst. „Het individu te midden van de massa, dat vind ik interessant. Er kwamen voortdurend groepjes voor mijn camera hangen, bier in de hand, over elkaar heen hangend en uitbundig joelend. Dat zijn de beelden die we overal op sociale media voorbij zien komen. Ik probeer juist dat moment te pakken dat iemand even in z’n eentje uit die collectiviteit stapt. Dat kan iemand zijn die compleet in z’n element is in de drukte of iemand die juist even een moment van rust pakt.”
„Het is niet dat ik daar als een alien rondloop hoor. Ik ben gewoon oprecht nieuwsgierig naar wat ik zie. Er is veel te doen over festivals; hoe duur en mainstream ze zijn geworden, het drugsgebruik, de mallemolen aan artiesten die op elk festival te zien zijn. Maar ik wil met mijn werk niet zozeer kritiek leveren. Ik heb er niet echt een mening over. Zie me als een toerist met een goed alibi.”
Portugal riep donderdag de noodtoestand uit nadat er ruim honderd bosbranden woedden in de regio’s Aveiro en Viseu, waarbij ruim 15.000 hectare bos in de as is gelegd.
Duizenden brandweerlieden kwamen afgelopen week in actie om de bosbranden te blussen in het noorden van Portugal, onder Porto. Ten minste zeven mensen kwamen om, tientallen raakten gewond.
Drie van de slachtoffers waren brandweerlieden die ingesloten raakten bij bluswerkzaamheden.
Brandweerlieden in actie in de regio Aveiro, een van de zwaarst getroffen gebieden.
Foto’s: Patricia De Melo/AFP
Rookpluimen vullen de atmosfeer in grote delen van het noorden van Portugal en veroorzaken luchtverontreiniging in het noordwestelijk deel van het Iberisch schiereiland, tot aan de westkust van Frankrijk.
Foto’s: Pedro Nunes/Reuters, Pedro Sarmento Costa/EPA
Konijnen Bodhi en Mindy verloren hun partner, maar vonden elkaar. Bodhi kwam eerder in het asiel dan Mindy en was diep ongelukkig. „We zagen hem transformeren van een teruggetrokken mannetje naar een vrolijke knul die van puur plezier vreugdesprongetjes maakte.”
Foto’s Peter Lipton
Alexander heeft kattenaids en kan daarom niet bij andere katten. Zijn nieuwe baasje moet geduld met hem hebben. Alexander is niet vlot van vertrouwen. „Maar hij trekt al bij, hoor. Als wij binnenkomen, schiet hij al niet meer zijn ton in. We denken dat er een heel leuke kat in hem zit.”
Foto’s Peter Lipton
„Hendrik had een goede band met zijn eigenaar, maar toen kwam diens zoon weer thuis wonen en die enorme Hendrik vloog de zoon steeds aan. Heel tragisch, want toen moest Hendrik weg. En nu loopt hij hier kiploos rond, „pok pok pok pok pok” met af en toe een welgemeend „kukeleku” ertussendoor.” Iedereen hoopt dat hij snel weer ergens ruimer kan wonen, met wat leuke kippetjes erbij. Ook omdat er dan weer plek is voor de volgende haan.