Fiona Tan maakt kunst met de logica van een kattensprong

Posted on by admin


„Sommige mensen noemen mijn werk poëtisch. Wat zou dat betekenen?”, schrijft kunstenaar Fiona Tan in oktober 1999 in een briefwisseling met de Britse kunstcriticus en schrijver John Berger. „Ze bedoelen”, antwoordt hij, „dat je heel snelle, onverwachte verbanden legt, die toch niet willekeurig zijn (de manier waarop een kat op tafel springt is ‘poëtisch’).”

Kunst met de poëzie en logica van een kattensprong, dat geldt ook voor het meest recente werk van Fiona Tan (Pekanbaru, Indonesië, 1966), qua omvang waarschijnlijk haar grootste werk tot nu toe. Dit weekend wordt het onthuld in de Grote Sint Laurenskerk in Alkmaar: een glas-in-lood-kerkraam van liefst drieëntwintig meter hoog en zes meter breed, ter viering van 450 jaar Alkmaars Ontzet – de bevrijding van Alkmaar op de Spanjaarden in 1573.

Voor het ontwerp, dat bestaat uit 46.000 handgezette stukjes glas, liet Tan zich inspireren door de geschiedenis van de kerk én door een persoonlijk familieverhaal. De Grote Kerk had tot 1721 al eerder een groot glas-in-lood-raam, maar dat werd destijds ontmanteld en verkocht. De stukjes glas werden los verhandeld en zwierven de hele wereld over. Dat deed Tan denken aan haar Australische oudoom, die meevocht in de Eerste Wereldoorlog in Europa en uit de zwaarbeschadigde kathedraal in het Franse Reims enkele glasscherven meenam, waarmee hij thuis een caleidoscoop bouwde – die herinnerde Fiona Tan zich nog uit haar jeugd.

Het door Tan ontworpen raam in de Grote Kerk bestaat uit talloze paneeltjes, die telkens net iets andere kleuren en lijnpatronen hebben. Als de frames van een analoge filmrol verbeelden ze samen de veranderingen van een caleidoscoop die, zodra je er aan draait, telkens nieuwe, complexe symmetrische vormen toont. Een computer rekende uit hoe die losse vensters eruit zouden moeten zien.

Haar werk is afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Ze plaatst het in de ruimte, en je moet zelf maar zien wat je er mee doet

De logica van een kattensprong: van eeuwenoude scherven die over de hele wereld reizen, via een persoonlijke anekdote over een caleidoscoop, naar een gigantisch kerkraam dat verhalen, kleuren en perspectieven samenbrengt.

„Fiona Tan is een kunstenaar die heel goed een eigen draai kan geven aan grote verhalen”, zegt Patrick van Mil, directeur van het Stedelijk Museum Alkmaar, betrokken bij de commissie die Fiona Tan voordroeg voor het kerkraam. „Het Alkmaars Ontzet is zo’n verhaal – ‘Bij Alkmaar begon de victorie’, dat leert iedereen hier al op de basisschool. Tan geeft daar een heel hedendaagse en tegelijk tijdloze interpretatie van. Wat ik ook zo mooi vind, is dat het raam niet in een Europese, islamitische, oosterse of Mexicaanse traditie staat, het zou allemaal kunnen – het abtracte patroon is bijna universeel menselijk.”

Toch is het best verrassend dat Fiona Tan deze grote kerkraamopdracht kreeg: Tan is vooral bekend van haar films en werken met (archief)fotografie. Ze noemt zichzelf een ‘lens-based artist’, een kunstenaar die met lenzen werkt. „We wilden graag iemand die iets nieuws ging proberen”, zegt Van Mil, „en van Fiona Tan weet je dat ze zich altijd ook heel goed verdiept in het medium waarmee ze gaat werken.” Dat blijkt: in de maanden voor de onthulling van het kerkraam was Tan met grote regelmaat in het zuidwesten van Duitsland bij Glasstudio Derix, om handmatig, met volle aandacht en zichtbaar plezier, ieder paneeltje op kleur te controleren voordat het kon worden gezet.

Glasstudio Derix is het bedrijf dat ook het beroemde moderne kerkraam (2007) van Gerhard Richter in de Dom in Keulen maakte. Van Mil: „Fiona Tan wilde nadrukkelijk de allerbeste glas-in-lood-maker. Dat was voor ons als opdrachtgever qua financiering niet altijd makkelijk – maar die detaillering in de uitvoering is wel belangrijk, dit kunstwerk hangt er voor de eeuwen.”

Wat Tan bovendien interessant maakt voor de opdracht, zegt Van Mil, is dat ze vaak combinaties maakt van bewegend en stilstaand beeld. In 2017 produceerde Fiona Tan met Ascent bijvoorbeeld een tachtig minuten durende bioscoopfilm die geheel bestond uit stilstaande foto’s, allemaal van de berg Fuji in Japan.

Die opzet benadrukt het verschil tussen stilstand en beweging: de berg is continu hetzelfde, de wereld eromheen verandert. „Tijd is echt een medium voor Tan. Dat sluit aan op de raamopdracht: het wordt geïnstalleerd in de hoop dat het er eeuwig kan blijven en tegelijkertijd is het de hele tijd verschillend, omdat het licht er steeds anders doorheen valt.”

Dit weekend wordt Fiona Tans glas-in-loodraam (6×23 meter groot) onthuld in Alkmaar. in Alkmaar.
Foto’s Hugo Dijkstra

Het internationale perspectief is kenmerkend voor Fiona Tan, voor haar leven en haar werk. Ze werd in 1966 in Indonesië geboren, ze had een Australische moeder en een Indonesisch-Chinese vader, beiden wetenschappers. Ze verhuisden daarna naar Australië, omdat het in Indonesië na de mislukte communistische staatsgreep van 1965 te onveilig werd voor de Chinese minderheid. Na de middelbare school vertrok Fiona Tan naar Europa, om te gaan studeren aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, en later aan de Rijksakademie van beeldende kunsten.

Inmiddels is Tan al zo’n drie decennia actief en uitgegroeid tot een wereldwijd actief en geprezen kunstenaar, die wordt vertegenwoordigd door galeries in New York, Londen en Tokio. In haar werk onderzoekt ze de relatie tussen individu en gemeenschap, geheugen en geschiedenis, en de betekenis van archieven en verzamelingen, of, zoals ze het zelf eens omschreef in De Groene Amsterdammer: „Wat doen wij met beeld, en wat doet dat beeld met ons?”

Als de werkwijze van Fiona Tan zich bondig laat samenvatten, dan misschien zo: ze brengt vaak twee elementen samen die op het eerste oog alleen losjes iets met elkaar te maken hebben, en laat in de ruimte daartussen poëzie ontstaan. Voor de recente film Footsteps (2022; de bioscoopversie Dearest Fiona gaat komend IDFA in première) combineert ze archiefbeelden van Nederland in klederdracht met voorgelezen persoonlijke brieven die haar vader haar stuurde vanuit Australië – het contrast tussen de kneuterige (soms heldhaftige) polderbeelden en het internationale perspectief (haar vader wisselt persoonlijke beslommeringen af met beschouwingen op het wereldnieuws) in de brieven roept vragen op als: wat is, en wie bepaalt, het beeld van Nederland? Maar vooral: hoe moet je je daar als individu toe verhouden?

Zelf houdt ze er niet van de bedoeling van haar werk uit te leggen. „Dat heeft te maken met de aard van haar werk”, zegt Van Mil. „Het is in grote mate afhankelijk van hoe je er als toeschouwer naar kijkt. Ze plaatst het in de ruimte, en je moet zelf maar zien wat je er mee doet. Haar kunstwerk is als een spiegel, het werk kijkt ook naar jou.”

In 1997 maakte Fiona Tan voor de VPRO een documentaire over haar Chinese achtergrond: Moge u in interessante tijden leven. Toen ze net in Nederland was aangekomen, noemde ze zichzelf gekscherend „vreemdeling van beroep”, zegt Tan in die documentaire. „Mijn andere achtergrond, de mogelijkheid om dingen op een andere manier te zien, had duidelijk voordelen. Toch voelde het alsof ik dingen was kwijtgeraakt tijdens die verandering van taal, land en gebruiken.” In de film reist ze langs familie in Australië, Duitsland, Hongkong en China, en schetst ze de migranten-identiteit. „Mijn identiteit is een paradox”, concludeert ze in die film, niet helemaal Chinees en niet helemaal westers. „Ik zocht een spiegel, en ik vond er heel veel.” Ze merkt ook op: „Cultuur is altijd een paleis en een gevangenis.”

„Fiona Tan is een kunstenaar die al heel vroeg, en op een heel intelligente manier, met het thema identiteit bezig was, nog voordat dat een dominant thema in de beeldende kunst werd”, zegt de Oostenrijkse tentoonstellingsmaker Marijana Schneider van Museum der Moderne in Salzburg. „Maar ze doet het op een hele subtiele manier, zonder je ermee in het gezicht te slaan.” Schneider was in 2020 voor dat museum curator van de solotentoonstelling With the Other Hand, die naast in Salzburg, ook gelijktijdig in Kunsthalle Krems te zien was. Schneider noemt Tan „een van de meest briljante filmmakers van onze tijd.”

De curator van het museum in Salzburg leerde Tans werk kennen in 2009 toen zij Nederland vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië. „Haar filminstallatie Disorient maakte toen gelijk al heel veel indruk.” Voor die filminstallatie had Tan het Nederlandse paviljoen omgebouwd tot een opslagplek met kasten en rekken vol objecten uit het Midden-Oosten en Azië. Die kasten vol oosterse objecten filmde ze, waarna het Nederlands paviljoen weer leeg werd gehaald. Tijdens de expositie werd die film vervolgens in de lege ruimte getoond, naast videobeelden van het hedendaagse Azië en Midden-Oosten – begeleid door een voice-over die voorlas uit de brieven van Marco Polo tijdens zijn eerste reizen door Azië. „Dat zijn heel romantiserende verhalen. Met die combinatie deconstrueert ze heel treffend het westerse beeld van Azië, en stelt ze ook de vraag hoe dat is gevormd door Marco Polo”, zegt Schneider.

In 2009 vertegenwoordigde Tan zij Nederland op de Biënnale van Venetië met de film Disorient , over de relatie tussen Oost en West. Still Fiona Tan/Frith Street Gallery

Tans internationale positie was destijds een belangrijke reden om haar te vragen voor de Biënnale van Venetië, herinnert tentoonstellingsmaker Saskia Bos zich. Bos was dat jaar curator van het Nederlandse paviljoen, en benaderde Tan. „Er was toen al discussie over hoe raar dat eigenlijk is, dat ieder land zichzelf met een nationale kunstenaar gaat representeren – ik was zelf in die tijd werkzaam in New York en had al wat meer afstand van Nederland, dus dat was al een manier om het open te breken. Ik zocht een kunstenaar met een internationale houding, en het liefst ook nog een goede vrouwelijke kunstenaar: nou, dat was, en is, Fiona Tan.”

Bos stelde bij Tan voor om iets te doen met de brieven van Marco Polo. „Eerst wilde ze dat niet, ze vond het heel cliché. Maar later veranderde ze van inzicht, ze raakte door Marco Polo gefascineerd en ze is juist iets gaan doen met de clichés, door ze te ontleden en te combineren met ‘found footage’ of archiefmateriaal van het hedendaagse Azië – daar zaten bijvoorbeeld beelden bij van een Amerikaanse soldaat die een deur intrapt in Irak, terwijl je luistert naar een voice-over met Marco Polo’s beschrijvingen van Bagdads prachtige paleizen.” Om de te filmen installatie in het paviljoen op te bouwen moesten al die voorwerpen op heel kleine bootjes door Venetië, herinnert Bos zich, „Dat was een kleine expeditie op zichzelf.”

Haar werk Ascent (2017) is een bioscoopfilm die bestaat uit stilstaande foto’s, allemaal van de berg Fuji in Japan. Foto Museum De Pont

Fiona Tan is er heel goed in om dat soort beelden te verzamelen en vervolgens aan elkaar te monteren, zegt Bos. „Fiona is conceptueel heel sterk – maar ze heeft ook heel veel aandacht voor uitvoering en detail, dat geldt lang niet voor iedere kunstenaar.”

Werken met Tan kan best intensief zijn, zeggen mensen die met haar gewerkt hebben. „Je weet dat je 100 procent gefocust moet zijn”, zegt Bart Rutten, directeur van het Centraal Museum in Utrecht en als adviseur betrokken bij het raamproject in Alkmaar. „Ze is streng op de vorm, tot aan de inrichting, en ze weet heel goed wat ze wil. In de samenwerking is ze heel serieus – ik vind dat superfijn, want dan krijg je het beste resultaat. Je ziet die focus ook in haar werk: ze weet altijd precies wat er in moet, en wat eruit moet, en dan krijg je een film van een uur, of van tien minuten, afhankelijk van het thema en het onderwerp. Het is heel uitgebeend werk, en altijd raak.”

Het werk Disorient gaat over de relatie tussen Oost en West, een van de rode draden in Tans oeuvre. „Het bijzondere is dat dat thema zo samenloopt met haar persoonlijke familiegeschiedenis”, zegt Bos. „Marco Polo was een jaar of zeventien toen hij naar het Oosten trok, en Fiona Tan had ongeveer dezelfde leeftijd toen ze naar het Westen trok.”

In Tans oeuvre verweeft ze telkens grote, abstracte onderwerpen met persoonlijke verhalen en anekdotes. „Dat vind ik het knappe aan haar werk”, zegt Rutten. „Ze kan in haar werk veralgemeniseerde kennis koppelen aan iets hyperpersoonlijks. De relatie tussen individu en gemeenschap is een telkens terugkerend thema.”

Hij verwijst naar een vroeg werk van Tan n.t.(Leidsestr.) (1997) waarvoor de kunstenaar zichzelf filmde terwijl ze stilstond in de drukke Amsterdamse Leidsestraat, terwijl de menigte rondom haar doorbeweegt. „Het is een prachtig videowerk. Daarmee stelt ze volgens mij al heel vroeg die prangende vraag: wie ben ik in deze wereld?”

Related Posts

Opinie | NSC, Nieuw Sociaal Geknakt

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

In de praktijk heeft de kiezer vaak ongelijk. Volgens het cliché is het omgekeerd, maar bekijk alle nieuwe politieke partijen sinds de eeuwwisseling en zie het resultaat. Ik maakte een lijst en kwam tot zestien nieuwe partijen die sinds 2000 door professionele media en opiniepeilers relevantie werden toegekend.

Leefbaar Nederland, de LPF, de Partij voor de Dieren, Trots op Nederland, 50Plus, Forum voor Democratie, Volt, Nieuw Sociaal Contract, etc.

Vaak gevormd uit betrokkenheid bij de democratie: burgerzin. Ze debatteerden onderling, schreven beginsel- en verkiezingsprogramma’s, ze presenteerden hun leider – Pim Fortuyn, Peter R. de Vries, Rita Verdonk, Pieter Omtzigt, etc. 

Daarna volgde doorgaans een periode van populariteit – meestal alleen in peilingen, soms ook op verkiezingsdag. Vervolgens zakten ze weg in een complex van onderlinge kift, zelfoverschatting of, meestal het belangrijkste, een gebrekkig inzicht in de democratische praktijk.

Democratie is aan de tekentafel eenvoudiger dan in de werkelijkheid. Zorgvuldig geformuleerde idealen botsen er op die van anderen. En democratische gezindheid kan ook ongemakkelijke conclusies oproepen: zie de NSC-Kamerleden die na de uitslag vorig jaar, hoewel hun partij een gedoogrol wilde, moesten aanzien dat de PVV aanstuurde op regeren met NSC.

Stapjes

Je las het in het oprechte interview dat de opgestapte Rosanne Hertzberger (NSC) aan NRC-collega Guus Valk gaf. Zij had weinig tot niets met de wereld van Wilders. Maar zij is ook democraat. „Hadden wij tegen Nederland moeten zeggen: wij gaan onder geen beding met de PVV samenwerken, ondanks haar grote democratische mandaat?”

Zo vrat de democratie aan haar wereldbeeld. „Kunnen we het niet tóch proberen, met rechtsstatelijke waarborgen, met goede afspraken vooraf? Het is een proces van acceptatie geweest, het is in stapjes gegaan. Ook bij mij.”

Het veranderde de culturele afstand tussen beide partijen niet. NSC-oprichter Omtzigt noemde eerder zijn katholieke achtergrond „een bron van inspiratie”. Het populisme van Geert Wilders is altijd volmaakt atheïstisch geweest. Voor politiek gewin is wat hem betreft vrijwel elke normoverschrijding een optie.

Omtzigt wist het uit eigen waarneming. Maar ook hij zette de stapjes die Hertzberger zette. Zo gebeurt het nu dat de man die als CDA-Kamerlid in 2010-2012 ervoer dat het CDA door de samenwerking met de PVV in crisis raakte, nu ervaart dat NSC door de samenwerking met de PVV in crisis raakt. 

Geknakt

Hoewel ik me afvraag of hij dit voldoende doorziet. In korte tijd twee bewindslieden verloren, twee Kamerleden, al bijna een jaar beroerde peilingen. Een partij die een gezonde bestuurscultuur nastreeft, maar deelneemt aan een coalitie met een zeer ongezonde bestuurscultuur. Een partij die het belang van visie onderstreept maar in een coalitie werkt met een stapeltje standpunten – het ‘Hoofdlijnenakkoord’ – dat allesbehalve een visie bevat.

Wat dit betreft had Omtzigts zonnige terugkeer naar het Binnenhof, woensdag, iets absurdistisch: de grondlegger, voor de tweede keer hersteld (?) van een burn-out, die het gedeelde leiderschap van een partij op zich neemt die na een jaar werken met de PVV ook zelf opgebrand lijkt: Nieuw Sociaal Geknakt.

Nu keek ik van een afstand vaak wel op van de aanhoudende berichtgeving over Omtzigts welbekende grillen. Niet altijd onlogisch gezien zijn rol in de formatie. Tegelijk veranderden de normen.

Premier Ruud Lubbers (1982-1994, CDA) was zo hyperactief, leert een recente biografie, dat hij een dwangmatige behoefte had zich met andermans portefeuille te bemoeien. Zijn opvolger Wim Kok (1994-2002, PvdA) kon zo ijzig chagrijnig zijn dat sommige bewindslieden hem liever uit de weg gingen. Mark Rutte (2010-2024, VVD) werd soms zo boos zijn dat hij de gordijnen uit de rails trok.

Allemaal bekende feiten, die tijdens hun politieke leven hooguit zijdelings aandacht kregen: media concentreerden zich op inhoudelijke keuzes en machtsverhoudingen. In deze coalitie is het anders: de media-aandacht voor inhoud en macht verliest het van media-aandacht voor Omtzigts gecompliceerde persoonlijkheid. Maar is dat nou de kern van het probleem?

Ontluisterend

Deze coalitie heeft een andere handicap die het gemier over personen verre ontstijgt: het totále gebrek aan bestuurlijke capaciteit van de PVV. Toen de eerste verkenner, PVV-senator Gom van Strien, afviel na enkele dagen NRC-onderzoek – deze week bevestigd door het Hof – had de PVV niemand meer om haar regierol in de formatie waar te maken.

Wilders koos voor een verkenner uit de PvdA, Ronald Plasterk, die ook in de problemen kwam door NRC-onderzoek. Hij werd later niettemin Wilders’ kandidaat-premier maar moest zich, mede onder druk van VVD-kopstuk Johan Remkes, terugtrekken voor die functie.

Het gevolg: een formatie die tegen het einde niet eens een kandidaat-premier had. Ontluisterend.

Een krankzinnige zoektocht volgde, talloze kandidaten werden gepolst, uiteindelijk zei Dick Schoof ja. Intussen kwam Wilders’ kandidaat-vicepremier, beoogd minister van Asiel en Migratie Gidi Markuszower, niet door de AIVD-screening. Andere PVV-brekebenen zonder rechtsstatelijk besef traden aan.

En de vrouw die Markuszower verving, Marjolein Faber, grossiert op het belangrijkste beleidsterrein voor dit kabinet – asiel en migratie – in blunders en ander geknoei. Om maar te zwijgen van haar kappersrekening, waar Henk en Ingrid zich een heel jaar van kunnen laten knippen.

Capitulatie

En het pijnlijkste tijdens Omtzigts afwezigheid was dat NSC zelfs afzag van steun aan een D66-voorstel dat de PVV zou hebben gedwongen een ledendemocratie te vormen, waardoor ook die partij mensen zou gaan opleiden.

Eerder bepleitte Omtzigt zelf dat alle parlementaire partijen „intern democratisch” moeten worden. Waarna Wilders hem toebeet: „Waar bemoei jij je mee?”

Dus toen vorige maand uitkwam dat NSC er zich inderdaad niet meer mee bemoeide, gaf de partij de autonomie op die ze in de formatie bedong: ze capituleerde voor Wilders.

Notulen

Het voorlopige dieptepunt was dinsdag, toen oppositieleider Frans Timmermans (GL-PvdA) een debat aanvroeg na berichtgeving over het vertrek van staatssecretaris Nora Achahbar (Toeslagen, NSC) wegens beladen discussies in het kabinet. Hij vroeg daarom ook publicatie van ministerraadnotulen. Nog in 2021 publiceerde het kabinet beladen uitingen in de ministerraad over de Toeslagenaffaire.

Het verschil:

  • Wilders in 2021, toen oppositie: „Alle stukken vrijgeven en morgen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat en geen steun voor de notulen.”
  • De VVD in 2021, toen coalitie: „Wij steunen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor dit debat.”
  • Caroline van der Plas in 2021, toen oppositie: „Wij steunen de aanvraag voor dit debat, en wel zo snel mogelijk.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat.”

Niets stond NSC op papier in de weg de oppositie te steunen. Maar fungerend fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven zei: „Voor ons is de kous af.”

Er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen

In de democratie blijven in dit soort modderige omstandigheden alleen de beste politici overeind. Vaak is het acteertalent. Vaak is het democratische intelligentie: het vermogen voldoende principiële winst te boeken in een omgeving die je voortdurend uitdaagt je principes op te geven. Vaak zijn het de politici die (later) het verwijt krijgen dat ze geen visie hebben, dat ze opportunistisch zijn, plucheplakkers, leugenaars.

En juist dit soort kritiek op de politiek is sinds de eeuwwisseling de basis voor de populariteit van nieuwe partijen. Maar die basis blijkt telkens te smal. De visie, principes en zuiverheid die ze aanbieden, worden in de Haagse praktijk vanaf dag één op de proef gesteld, in de partij, in de Kamer, in een coalitie, en dat vergt een evenwichtskunst die maar weinigen beheersen: ziedaar de val van NSC.

Lego

In dat opzicht was de systeemkritiek van NSC achteraf vooral een Nieuw Sociaal Construct. Het had alles te maken met Omtzigts weerzin tegen de monistische houding van Rutte, diens beslotenheid, en het opereren van het CDA daarin. Vandaar zijn hang naar goed bestuur, visie, tegenmacht en openheid.

Hij bouwde een partij als een Lego-project. Mooi uitgedacht, correct opgezet, veelkleurig uitgevoerd. Maar niet bestand tegen de realiteit. Want als je kiezers na dit jaar van chaos zou vragen naar de premier van hun voorkeur – Schoof, Wilders, Omtzigt, Rutte? – lijkt me de kans erg groot dat ze Rutte aanwijzen.

De realiteit na deze week is dat de coalitie, mocht het echt niet meer gaan, het kabinet met een gerust hart kan laten vallen. Na alle vernietigende berichtgeving dit jaar, recentelijk gevoed door het vertrek van vier NSC-politici in twee weken en Omtzigts wankele terugkeer, staat de schuldige van de verstoorde coalitieverhoudingen in de beeldvorming wel vast: NSC. Het maakt het voor de anderen relatief veilig zo nodig aan te sturen op een val: de veroorzaker is bekend.

Dus als één van de andere drie het echt niet meer houdt: er is een uitweg. Een uitweg met een bonus: er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen.


Column | Schoofhondje

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Grappige kappersrekening van minister Marjolein Faber. Ze heeft haar dooie punten laten snoeien voor het schamele bedrag van 571 euro en 74 cent. Die Haagse kapper heeft het inmiddels drukker dan ooit. Honderden kansloze koppies grijpen hun kans. Zo ook ik.

Donderdag zat ik er en het was gezellig. We namen de wereld door. Iedereen vroeg of ik afgelopen vrijdag de persconferentie van dappere Dickie had gezien. Onze premier was na zijn door de mand gevallen kabinet in bloedvorm. Vooral dat mantra over racisme was adembenemend. Hoe zei hij het ook alweer? Er was in Den Haag geen racisme. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen. Niet in de regering en niet in de fracties. Ik dacht aan staatssecretaris Jansen. Dat is die van die Marokkanen. Inderdaad geen racisme rond het Binnenhof.

„Maar wel in de tram, de kroeg en de voetbalkantine”, lachte een klant die Dickie steevast ‘het schoofhondje van Geert’ noemde. Op dat moment belde een woedende Sywert. Omdat we met de hele zaak zin hadden om een beetje te lachen zette ik hem op de speaker. Sywert stak meteen van wal. Of ik nu mijn zin had?

„Ik niet alleen”, lachte ik, „het hele land vindt het leuk.” Hierop gaven alle klanten een spontaan applausje. Op datzelfde moment begonnen Bernd en Camille op de achtergrond keihard te schreeuwen.

„Zijn de heren overspannen of nog steeds gillend rijk?”, vroeg ik aan onze Melkmuil des Vaderlands. Nu begon Sywert zelf ook radeloos te foeteren. Hij was onschuldig en dat ging hij nu bewijzen. Het woord smaad viel. Laster uiteraard ook. Ik was nog niet van hem af.

Jij ook niet van mij, dacht ik zacht in mezelf, waarop de klanten vroegen of ik die gluipkop wilde ophangen. Op dat moment zwaaide de deur open. Een sterk vermagerde Frans Timmermans betrad de winkel. Glimmend van trots zei hij: „Ik ben afgevallen.” Een oude dame keek de limbo smalend aan en zei: „Maar dat was je toch al bij de verkiezingen schat!” Hierop draaide Fransje zich geïrriteerd om en beende de Van Loostraat in. Vroeger konden die zuiderlingen nog wel eens tegen een geintje.

Voor ik het wist kreeg ik weer telefoon. Netanyahu dit keer. Of Wilders in de zaak was? Nee, alle blondeerstoelen waren bezet met onzekere botoxdames. Dan wilde hij Casper.

„Bedoel je Veldkamp?”

Ja, die bedoelde hij en of ik tegen hem wilde zeggen dat hij niet hoefde te komen. Ze zouden hem daar meteen arresteren of gewoon laten omleggen door de harde kern van Maccabi. Of ik had gehoord dat hij gezocht werd door dat Strafhof?

Wat ik er van vond? Ik legde uit dat ik nog wel eens schrik van fotootjes van uitgemergelde kindertjes met hongerogen en dat die plaatjes me ergens aan doen denken. Net als de hulpgoederen die worden tegengehouden. Daarna fluisterde ik voorzichtig dat ik 40.000 doden ook wel wat aan de hoge kant vind.

„Antisemiet” brieste hij en hing op.

„Hij heeft zijn dag niet”, sprak mijn buurman die alleen zijn snor liet bijpunten.

De klanten vroegen me om het niet over politiek te hebben. Een oude dame lachte: „Voor je het weet heb je bonje met humorloze rechtse of linkse minkukels.”

We kregen het veilig over de tuinkabouter van MDMA die in Brabant is aangehouden. Daarna vroegen we ons af of in die roomse provincie een kerststalletje met het hele zootje van geperste cocaïne een leuk idee zou zijn. Dus Jozef, Maria, de herders, de os, de ezel en dat je na het kerstdiner met de hele familie de kleine Jezus uit zijn kribbe snuift.

Een keurige Haagse meneer begon over het Belgische bejaardenhuis waar ze strippers hadden ingehuurd en dat hij zich daar nu ging inschrijven.

„Of moet ik tot mijn urn sjoelen en scrabbelen?”, lachte hij.

Toen was ik aan de beurt. In tien minuten was ik geknipt. Kosten 10 euro.

Ik zei tegen de kapper dat ik dacht dat hij hartstikke duur was.

„Soms”, knipoogde hij, „heel soms!”


Wat vindt NRC | Europa mag zich niet laten verblinden door vage hoop op vrede in Oekraïne

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Sinds de overwinning van Donald Trump hangt de belofte van een spoedig staakt-het-vuren in Oekraïne in de lucht. Trump heeft beloofd dat hij dat binnen 24 uur na betreden van het Witte Huis wel even zal regelen. Niemand neemt die aankondiging letterlijk en het duurt ook nog twee maanden voordat Trump president is, maar een staakt-het-vuren beheerst inmiddels het gesprek over de oorlog.

Het vooruitzicht op een wending ten goede in Poetins oorlog is na ruim 1.000 dagen een perspectief waar velen zich graag aan vastklampen. Wie gunt Oekraïners niet een leven in vrede en veiligheid?

Maar met de belofte ligt ook wensdenken op de loer. Om tot een staakt-het-vuren te komen, moeten nog vele hordes worden genomen. En als het al lukt, betekent dat geenszins dat Europa zal terugkeren naar een onbekommerd tijdperk van vredesdividend en goedkoop gas uit Rusland.

Ook met een staakt-het-vuren zit in het Kremlin een onberekenbare autocraat die gezocht wordt voor oorlogsmisdaden. Europa zal daarop nog jaren moeten antwoorden met een stevige én kostbare militaire afschrikking én met vergaande militaire en economisch steun voor Oekraïne.

Vooruitlopend op eventuele onderhandelingen is de oorlog in de afgelopen week geëscaleerd. Mocht het tot gesprekken komen, dan willen beide partijen zo sterk mogelijk staan. De VS gaven, eindelijk, de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied vrij en leverden omstreden antipersoonsmijnen. Oekraïne nam doelen in de regio Bryansk onder vuur. Rusland wees weer eens uitdrukkelijk op zijn kernwapens.

De twee hoofdrolspelers hebben alvast hun posities gemarkeerd. Het Kremlin liet doorschemeren dat het wel wil praten, maar dat het niet van plan is bezet gebied op te geven en het niet zal accepteren dat Oekraïne lid wordt van de NAVO.

Onduidelijk is of president Poetin daadwerkelijk bereid is te onderhandelen, of dat hij alleen maar aan de onderhandelingstafel gaat kijken of er iets te halen valt. En er is altijd het risico dat hij een gevechtspauze aangrijpt om te hergroeperen. In de entourage van Trump is geopperd dat de VS nog genoeg economische machtsmiddelen hebben om druk op Poetin uit te oefenen. Ook de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied zou een drukmiddel kunnen zijn.

De Oekraïense president Zelensky heeft Trump onthaald op een charme-offensief. Zo zei hij deze week dat de kans op vrede met de komst van Trump is gestegen. Eerder uitte hij zich positief over zijn ontmoeting met Trump in september in New York. Zijn overwinningsplan bevat suggesties die duidelijk bedoeld zijn om Trump te paaien. Zo oppert Zelensky de mogelijkheid om gezamenlijk met bondgenoten de delfstoffenrijkdom van Oekraïne te ontginnen. Ook spiegelt hij de VS voor dat het goedgetrainde en ervaren Oekraïense leger straks de taken van Amerikaanse militairen in Europa kan overnemen.

Zelensky wil met steun van de VS het gesprek aangaan, maar zal formeel nooit accepteren dat bezet gebied Russisch wordt en hamert op snelle toetreding tot de NAVO, de beste veiligheidsgarantie die hij zich kan wensen. In de VS is geopperd dat een bestandslijn bewaakt moet worden door een internationale of Europese troepenmacht.

Het is aan Zelensky om te bepalen wanneer hij gesprekken aangaat en wat hij over heeft voor een staakt-het-vuren. Maar wat daar straks op tafel komt is ook van groot belang voor de veiligheid van Europa.

Zo zou het uit moreel én strategisch oogpunt moeilijk verteerbaar zijn als Poetin een overwinning zou kunnen claimen. Rusland houdt nu ongeveer een vijfde van Oekraïne bezet. Het zou onacceptabel zijn als Rusland dat als oorlogsbuit zou kunnen houden. Het zou een signaal zijn dat agressie loont. Het zou een aanmoediging zijn voor Poetin én voor andere autocraten met ambitie om basale omgangsregels tussen staten te schenden.

De gedachtevorming over onderhandelingen is nog pril, maar dit is wel het moment om vooruit te denken over randvoorwaarden. Een Oekraïense vrede is ook een Europese vrede. Het zou een geschenk zijn voor Oekraïne als het in 2025 langs diplomatieke weg tot een staak-het-vuren komt, zoals Zelensky hoopt. Maar het is ook van het grootste belang dat Poetin en geestverwanten niet tot nog meer agressie worden aangemoedigd. Europa moet intussen beseffen dat een staakt-het-vuren iets anders is dan langdurige vrede en zich voorbereiden op een lange fase van afschrikking met hoge defensie-uitgaven.