En daarom moest het meisje (10) van Ohio naar Indiana voor haar abortus

Posted on November 4, 2022 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Midterms Abortus mag niet meer, in Ohio. De staat handelde snel, na het schrappen van het recht op abortus door het Hooggerechtshof deze zomer. Hoe de Republikeinse greep op de staat Ohio steeds groter is geworden.

Bas Blokker

4 november 2022

Leestijd 9 minuten

Een vrouw op een bijeenkomst voor Democraten eind oktober in Ohio. Op haar shirt staat: ‘Girls just wanna have fundamental rights.’ — **Een vrouw op een bijeenkomst voor Democraten** eind oktober in Ohio. Op haar shirt staat: ‘*Girls just wanna have fundamental rights.*’

Foto Gaelen Morse/Reuters

Op maandag 27 juni dit jaar meldt zich een moeder met haar tienjarige dochter bij een in misbruik gespecialiseerde arts in Ohio. Het meisje is verkracht. Op basis van wat ze vertelt en van het onderzoek schat de dokter dat ze zes weken en drie dagen zwanger is. De dokter belt met een abortuskliniek in buurstaat Indiana. Kan het kind daar terecht? Ja, dat kan ze.

Waarom kan een tienjarig verkracht meisje niet worden geholpen in haar eigen staat? Omdat daar sinds 24 juni een van de strengste abortuswetten van de Verenigde Staten geldt. Abortus is verboden zodra met een echoscopie een hartslag van de foetus kan worden vastgesteld, doorgaans zo’n zes weken na de conceptie. Gevallen van verkrachting of incest of ernstige afwijkingen aan de vrucht vormen geen grond voor een uitzondering. Alleen als het leven van de moeder gevaar loopt, is onderbreking van de zwangerschap toegestaan. Het meisje is drie dagen te laat.

Op 11 april 2019 had gouverneur Mike DeWine zijn handtekening onder een wetsvoorstel gezet, omringd door medestanders en lobbyisten’, sommigen met vrouw en kinderen. De enige reden dat de wet feitelijk nog niet kon worden ingevoerd, was dat er in de VS op dat moment een landelijk recht op abortus gold. Zodra die bescherming werd weggenomen, zou de wet ingaan. ‘Trigger laws’ werden ze genoemd, en in tal van conservatief bestuurde staten zoals Ohio lagen ze te wachten op een besluit van het Hooggerechtshof.

Op 24 juni dit jaar schrapte het Hooggerechtshof het vijftig jaar oude precedent dat de keuzevrijheid voor zwangere vrouwen beschermde. De verschillende staten mogen vanaf die dag elk voor zich besluiten hoe zij hun abortusbeleid vormgeven. Hoofdofficier van Justitie Dave Yost verzocht de rechtbank de schorsing op de staatswet op te heffen. En ergens in Ohio liep een meisje van tien rond dat nog niet wist dat ze zwanger was.

Diezelfde week ondergaat ze een abortusbehandeling in Indianapolis. Het verhaal komt vrijwel direct naar buiten via lokale krant de IndyStar. Verontwaardiging alom. Progressieve mensen vragen zich af waarom een kind naar een andere staat moet reizen om te worden verlost van de gevolgen van een verkrachting. Conservatieve politici en media weigeren het domweg te geloven – dit komt de Democraten veel te goed uit zo vlak na de omstreden uitspraak van het Hooggerechtshof. Hoofdaanklager Yost zegt op tv dat hij „nog geen gerucht” hierover uit de politiedistricten in zijn staat heeft gehoord. Hij veegt de IndyStar de mantel uit. „Er is geen greintje bewijs.” Republikeinse politici noemen het „weer een leugen” over abortus. Een dag later blijkt dat de verdachte is voorgeleid voor een rechtbank in hoofdstad Columbus. Hoofdaanklager Yost wil nu alleen maar zeggen dat hij „altijd blij” is als een kinderverkrachter van straat wordt gehaald.

Moraal van het verhaal? „Republikeinen zijn bang voor de gevolgen van hun eigen extreme wetgeving”, zegt David Pepper. Volgens de voormalig voorzitter van de Democratische Partij in Ohio en schrijver van het boek Laboratories of Autocracy is de abortuswet in Ohio een perfect voorbeeld van de centrale these in zijn boek: in staten waar de Republikeinse politici niet serieus worden uitgedaagd door Democratische rivalen, voeren zij steeds radicalere wetten door.

Campagnemateriaal voor Tim Ryan, kandidaat voor de Senaat, bij een campagnebijeenkomst in Columbus, Ohio. Foto Gaelen Morse/Reuters

Ideologische issues

Op 8 november zal de meeste aandacht uitgaan naar de uitslag van de verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden en de Senaat op federaal niveau. Logisch: daar wordt beslist of president Biden de volgende twee jaar kan regeren met een Democratische meerderheid. In dat publicitair geweld gaan de verkiezingen in de staten goeddeels verloren, terwijl juist daar de wetten worden doorgevoerd die het leven van de meeste Amerikanen het sterkst beïnvloeden.

In staten zoals Ohio, waar de Republikeinse Partij een onaantastbare meerderheid heeft en waarschijnlijk houdt, is het nog gemakkelijker om vergaande wetten aangenomen te krijgen. De VS tellen ‘Democratische’ en ‘Republikeinse’ staten, maar van de laatste zijn er veel meer. Van de 99 kamers van statelijke volksvertegenwoordigingen in het hele land worden er 62 gedomineerd door de Republikeinen. Ook als een meerderheid van de Amerikanen progressief stemt, kiest een meerderheid van de statelijke parlementariërs voor conservatieve wetten.

In de weken voor de verkiezingen is het Capitool in Ohio’s hoofdstad Columbus vrijwel leeg. Er is welgeteld één hoorzitting van Senaat en Huis, over hervormingen in het zorgstelsel. Deskundigen treden één voor één naar voren om zich te laten ondervragen door de aanwezige senatoren en afgevaardigden. Als je niet naar de naambordjes kijkt, kun je aan hun vraagstelling niet horen of er een Democraat dan wel een Republikein aan het woord is.

Het venijn zit „de ideologische issues”, zegt de Democratische afgevaardigde Beth Liston. Abortus is „helaas zo’n issue”

Na afloop zegt de Democratische afgevaardigde Beth Liston dat „90 procent” van de besluiten die ter tafel komen door beide partijen worden gedragen. Het venijn zit in die 10 procent, „de ideologische issues”, zoals ze het noemt. Abortus is „helaas zo’n issue”. Liston zegt dat ze altijd haar stem zal verheffen voor vrouwenrechten, „maar…”

„Maar de Democratische afgevaardigden hebben in feite geen invloed”, zegt de Republikeinse consultant Mark Weaver door de telefoon. „De leiders van beide huizen zijn Republikeinen en zij zullen nooit toestaan dat een Democratisch wetsvoorstel wordt aangenomen. Ze willen Republikeinse wetten invoeren, geen Democratische.”

Wat zijn er dan voor wetten aangenomen door de Republikeinse meerderheid in Ohio? Naast het draconische abortusverbod zijn er wetten die:

leerkrachten toestemming geven om vuurwapens in de klas te dragen;
scholen opdragen in de geschiedenisles te vertellen dat slavernij een uitzonderlijke episode was die niet past in de Amerikaanse geschiedenis;
genitaal onderzoek van sporters – ook amateurs, ook scholieren – verplicht stellen als een tegenstander, coach of ouder twijfelt aan het geslacht van de deelnemer in kwestie.

„Als je een enquête zou houden onder de bevolking van Ohio, zouden ze al deze wetten afwijzen, dat weet ik zeker”, zegt David Pepper. Hij verwijst naar een referendum in de ook door Republikeinse volksvertegenwoordigers gedomineerde staat Kansas. Daar werd in augustus dit jaar een voorstel weggestemd waarbij abortus in de staat grondwettelijk zou worden verboden. „Maar in het State Capitol worden zulke wetten aangenomen met een meerderheid van stemmen, omdat de volksvertegenwoordiging geen afspiegeling van de bevolking is.”

Een vrouw op een bijeenkomst voor Democraten eind oktober in Ohio. Shirt-opdruk leest: ‘*Girls just wanna have fundamental rights.*’ Foto Gaelen Morse/Reuters

Rechts ingehaald

In de lente van 2011 getuigden twee foetussen voor de volksgezondheidscommissie van het Huis van Afgevaardigden in het State Capitol in Columbus. Twee zwangere vrouwen lieten live een echoscopie op tv-schermen projecteren. Het idee kwam van Janet Folger Porter, een anti-abortusstrijder. Ze bestookte de afgevaardigden jarenlang met teddyberen, Valentijnskaarten en rozen om hen zover te krijgen dat ze een verbod op abortus zouden steunen. Tevergeefs. Ze probeerde zelf afgevaardigde te worden in 2016, maar ze haalde in de Republikeinse voorverkiezing nauwelijks de helft van de stemmen van haar rivaal.

Janet Folger Porter werd beschouwd als een fanaat, haar invloed leek beperkt. En toch nam een meerderheid van louter Republikeinse afgevaardigden in 2019 een abortuswet aan die helemaal naar haar hart was. Slechts 4 van de 61 Republikeinen stemden tegen. De grote trek naar rechts was voltooid.

David Pepper bestelt een extra royale hamburger („laat ik eens fout doen”) in een bistro-achtig eettentje in Cincinnati en zet de dynamiek van de radicalisering – zijn term – uiteen. We spreken vooral over Ohio, maar de dynamiek is in de andere door Republikeinen gedomineerde staten niet anders, onderstreept hij.

Ohio is een staat met meer Republikeinse dan Democratische kiezers. De procentuele verhouding bij verkiezingen is nu 54-46 in het voordeel van de Republikeinen. De zetelverhouding in het State House is 64-35. Het verschil komt door een typisch Amerikaans fenomeen: in de meeste staten beslist de statelijke volksvertegenwoordiging over de indeling van de kiesdistricten. Dat gegeven heeft geleid tot de politieke praktijk van gerrymandering, het zó indelen van de districten dat de meerderheidspartij (dat kunnen dus ook de Democraten zijn) bovenmatig wordt begunstigd.

‘Ongrondwettelijk’

De districtskaart die de Republikeinen in Ohio voorstelden is twee keer afgewezen door het Hooggerechtshof in de staat: veel te partijdig. Het begon met een indeling die in het State House zou leiden tot zo’n 80 zetels voor de Republikeinen en 20 voor de Democraten. De huidige kaart is niet veel beter dan de eerste, en ook deze is in juli door een meerderheid in het Hooggerechtshof verworpen. De Republikeinse fractie in het State House van Ohio hebben beroep tegen de uitspraak van hun staat-hooggerechtshof aangetekend bij het US Supreme Court. Vooralsnog bereidt Ohio zich voor op de lokale verkiezingen met een ongrondwettelijk verklaarde districtskaart.

Het gevolg van zulke partijdige verkiezingen is volgens David Pepper dat de afgevaardigden zich nauwelijks tegenover hun kiezers hoeven te verantwoorden. In de algemene verkiezing hebben de Republikeinse kandidaten nauwelijks iets te vrezen van hun Democratische concurrenten. „De enige zorg die ze hebben”, zegt Pepper, „is bij de voorverkiezingen van hun eigen partij. Dat is het moment waarop ze kunnen worden ingehaald door een interne tegenkandidaat. Rechts ingehaald welteverstaan.”

Lees ook: Wat staat er op het spel bij de Amerikaanse midterms? Zeven vragen en antwoorden

Pepper, die soms tegelijk praat en op zijn telefoon een tweet typt, geeft het voorbeeld van de aartsconservatieve afgevaardigde Jean Schmidt uit Cincinnati. Toen ze in het federale Huis van Afgevaardigden in Washington zat, tussen 2005 en 2012, ging ze bij de jaarlijkse toespraak van de president voor het Congres altijd vroeg de zaal in, zocht ze een stoel naast het gangpad uit en vroeg dan de president of hij haar programmaboekje wilde tekenen. Bij de State of the Union van 2012 beloonde ze Obama met een iel kusje op zijn wang. Dat verkiezingsjaar werd ze bij de Republikeinse primary uitgedaagd door een buitenstaander, die nauwelijks geld had ingezameld, maar wel een radiospotje kon betalen waarin zogenaamd twee verslaggevers dat moment live bespraken. „Hee, iemand kust de president.” „Ja, dat is afgevaardigde Jean Schmidt.” „Is zij een Democraat? Het lijkt erop dat ze erg dik is met Obama.”

Bij de voorverkiezingen van 2012 werd Schmidt verslagen door de buitenstaander. Sinds 2021 zit ze weer als afgevaardigde in het State House van Ohio. Daar steunde ze de wet die genitaal onderzoek op sportvelden mogelijk maakt. Ze scherpte de anti-abortuswet verder aan, waarbij ook geneesmiddelen en instrumenten waarmee een zwangerschapsonderbreking kan worden uitgevoerd, verboden werden in Ohio. Het was Schmidts wet op grond waarvan een tienjarig verkracht meisje geen abortus kon krijgen in haar eigen staat. Bij het debat over ‘haar’ wet zei de afgevaardigde dat een ongewenste zwangerschap ook „een kans biedt aan een vrouw”.

Jean Schmidt zal zich nooit meer rechts laten inhalen.

Een aanhanger van Donald Trump draagt bij een rally in Delaware, Ohio, een shirt met de door de voormalige president verspreide leugen dat hij de verkiezingen door vals spel verloren heeft. Foto Megan Jelinger/AFP

Op deze rots

De grote gebouwen van Ohio’s overheid staan op het centrale plein van Columbus. Het Capitool met de afgevaardigden en senatoren van de staat, de Rhodes Tower waar vierduizend ambtenaren werken. Een paar deuren verder zit de redactie van The Columbus Dispatch. En daar tussenin, op East Broad Street nummer 60, staat een op het oog leeg gebouw van zes verdiepingen. De naam van de vorige bewoner, een hypotheekbank, is van de gevel gebikt. Er is geen bel, er zit niemand in de hal. Er hangt alleen een poster met drie kruizen en de woorden „Op deze rots zal ik mijn kerk bouwen en de poorten van de hel zullen niet zegevieren”.

Een strategischer plek had het Center for Christian Virtue niet kunnen vinden voor zijn nieuwe hoofdkwartier. Journalisten, politici en analisten wijzen naar deze organisatie als de krachtigste conservatief-christelijke lobby in Ohio. In de jaren tachtig werd ze opgericht in Cincinnati als protestgroep tegen pornografie. Vanuit de kelder van een plaatselijke kerk zette ze demonstraties op tegen stripclubs, tegen warenhuis Macy’s dat meedeed aan een gay pride, en voor een statelijk verbod op het homohuwelijk, in 2004 doorgevoerd in Ohio. En nu is de organisatie letterlijk de buur van het State Capitol in hoofdstad Columbus. „De meeste wetten die hier worden aangenomen, zijn afkomstig van het CCV”, zegt Shane Stegmiller, een lokale journalist.

Interviewverzoeken van NRC bij het CCV worden steeds vriendelijk aangenomen, maar niet beantwoord. Ook zonder interview is duidelijk waar de organisatie en voorman Aaron Baer voor staan: politiek gebaseerd op het evangelie. En de Republikeinse politici in Ohio, met hun ruime meerderheid in beide huizen, zijn zeer bevattelijk voor de boodschap. Een afgevaardigde stuurde de tekst voor een wet tegen ‘verdeeldheid zaaiende lessen’ (lees: een verbod op de bespreking van structureel racisme en gender-kwesties) op naar het CCV met het verzoek er even naar te kijken. „Ik ben benieuwd naar je opmerkingen”.

Toen gouverneur DeWine in 2019 de anti-abortuswet tekende, stond CCV-voorman Aaron Baer achter hem met zijn dochter op de arm. Hij had intensief voor het abortusverbod gelobbyd. In vrijwel alle uiterst-conservatieve wetten die in Ohio worden aangenomen, is de hand van het CCV te herkennen. Toen afgevaardigde Jean Schmidt de wet steunde die genitaal onderzoek bij sportwedstrijden mogelijk maakt, werd ze voor haar „sterke woorden” bedankt door het CCV. Toen het Hooggerechtshof de landelijke bescherming voor het recht op abortus ophief, jubelde het CCV in een persbericht: „In Ohio geloven wij dat met God alles mogelijk is.”

Amy Cox, een Democratische kandidaat-afgevaardigde namens Ohio, draagt op campagne een T-shirt met verwijzing naar Roe v Wade, het dit jaar teruggedraaide arrest dat bepaalde dat abortus een federaal recht was. Foto Megan Jelinger/AFP

Kansloos

David Pepper was tot 2021 voorzitter van de Democratische Partij in Ohio en hij is bijna bozer op zijn eigen partij dan op de Republikeinen. Die is volgens hem veel te laconiek als het op het gevaar van radicalisering in de staten aankomt. „Wij lopen hopeloos achter op de Republikeinen. Zij hebben veel eerder begrepen hoe zij, als vertegenwoordigers van een duidelijke minderheid van de Amerikanen, op staatsniveau toch hun macht kunnen behouden.”

Bij lokale verkiezingen in verschillende staten zijn de Democraten zó kansloos, dat ze daar niet eens een tegenkandidaat naar voren schuiven. Ook daar zie je de ruk naar rechts. In 2020 waren er elf verkiezingen op staatsniveau waarbij maar één kandidaat-afgevaardigde op het stembiljet stond, dit jaar zijn dat er zeventien.

En daar is Pepper het meest verontwaardigd over. „Als je hen uitdaagt, kun je ten minste aan de kiezers van dat district vertellen welke bespottelijke wetten van de Republikeinse kandidaat komen. Dat dwingt die Republikeinen in elk geval een beetje tot het afleggen van verantwoording voor hun voorstellen. Dan hebben ze eindelijk een reden om hun wetten te matigen.”

Lees ook dit opiniestuk van Frans Verhagen: De democratie in Amerika staat op springen

Een versie van
dit artikel
verscheen ook in

de krant
van 5 november 2022

Trumps ‘massadeportaties’ leiden tot lege schappen of nieuwe inflatie, voorziet tuinbouwstadje Plant City

admin
November 13, 2024
0

Tientallen rijen dik staan de aardbeiplantjes strak in het gelid. Lichtgroen, half-roze of al sappig rood bungelen hun vruchtjes in trosjes op het zwarte landbouwplastic. Een klein legertje plukkers, gehuld in uv-shirts en met hoeden of petjes op, beweegt zich gestaag door het veld om de rijpe exemplaren te oogsten, voordat ze in de novemberzon van Florida wegbranden. Bij de watertap in de laadklep van een pick-up kletsen de landarbeiders opgewekt in rap Mexicaans-Spaans.

Dat de oogst deze herfst van start kon gaan – en Amerikanen met Kerstmis aardbeien met slagroom kunnen eten – is geen vanzelfsprekendheid. In februari 2023 werd SB1718 van kracht in Florida, een van de strengste immigratiewetten van het land. Werkgevers krijgen hogere straffen als ze migranten zonder papieren inhuren en die migranten zelf mogen geen rijbewijs meer bezitten – in de VS veruit de meest gebruikte ID-kaart.

Plant City, een tuinbouwstadje in het hart van de zuidoostelijke staat, liep daarop plotsklaps halfleeg. Migranten zonder papieren trokken naar minder strenge buurstaten. Zeker zij die hier pas kort waren, zonder kinderen of anderszins nog niet zo geworteld, vluchtten naar Georgia of South Carolina om daar te werken. Boeren zagen een deel van hun oogst verpieteren op het land.

Het was een voorafschaduwing van de arbeidstekorten die kunnen ontstaan als de vers gekozen president Donald Trump zijn eindeloos herhaalde campagnebelofte inlost om illegale migranten „met miljoenen” uit te zetten. De VS tellen er naar schatting elf tot twaalf miljoen, naast nog honderdduizenden immigranten met een tijdelijke verblijfsstatus. Velen doen het zware of gevaarlijke werk dat Amerikanen zelf niet willen doen: borden wassen, gras maaien, daken dekken en de oogst binnenhalen.

**Aardbeienplukkers** op de boerderij van Fidel Sánchez.

Gastarbeiders ingevlogen

Fidel Sánchez teelt in Plant City onder meer aardbeien, pompoenen en bosui. In het voorjaar van 2023 verloor de Mexicaan, die zelf 27 jaar geleden naar de VS kwam, tientallen vaste krachten. „De wet pakt erg slecht voor mij uit, erg lelijk. Ik kan minder makkelijk mensen krijgen”, vertelt hij uitkijkend over lange rijen stekjes aardbeiplantjes.

Als gevolg van de door Republikeinen doorgevoerde wet kan Sánchez nog maximaal 24 lokale mensen inhuren. Een ondernemer die 25 of meer lokale mensen in dienst heeft, wordt namelijk gegarandeerd onderworpen aan inspecties van Florida’s ministerie van Arbeid. Sánchez: „Dan komen ze kijken of iedereen wel legaal of niet is. En als dat niet zo is, kunnen ze mij een boete geven of in de gevangenis gooien. Dus ik ga dat niet doen. Ik kan niet zien of iemands papieren echt kloppen.”

**Aardbeienteler Fidel Sánchez** is niet blij met de nieuwe wetten.

Zoals meer boeren in de streek haalt hij nu plukkers op werkvisa uit Mexico, waarmee ze tien maanden mogen werken in de VS. Dit pakt voor Sánchez veel duurder uit. „Ik moet hun gratis onderkomen bieden en vervoer naar de velden verzorgen. En het is heel veel bureaucratie.” En dan betaalt hij over hun minimumloon van 12 dollar ook nog 50 procent bemiddelingskosten aan het bedrijf dat de plukkers rekruteert.

Die extra loonkosten ziet hij op de groothandelsmarkt niet terug in een betere prijs. „De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten. Ik draai nog maar net quitte.”

Nieuwe inflatie dreigt

Een leverancier als Sánchez neemt nu nog zijn verlies. Maar als Trump daadwerkelijk ‘massadeportaties’ gaat uitvoeren, gaan consumenten dat onvermijdelijk terugzien op hun kassabon. Als ze niet wil dat er lege winkelschappen ontstaan, zal de regering-Trump II óf meer gastarbeiders moeten toelaten óf meer voedsel moeten importeren.

Beide opties zouden de prijzen opjagen. Dit terwijl Trump de verkiezingen voor een belangrijk deel won dankzij de brede onvrede over de prijsstijgingen onder de huidige regering-Biden na het aflopen van de pandemie, vanaf 2022. Die door de Republikeinen als Bidenflation gemunte inflatie is dit jaar net tot bedaren gekomen.

De aardbeien zijn in de supermarkt wel duurder geworden, maar daarvan profiteren vooral de handelaren hogerop in de keten.

Fidel Sánchez
Aardbeienteler

Voor Juan Rigoberto Díaz is het werkvisum een uitkomst, zegt de Mexicaan tijdens zijn drinkpauze in een aardbeienveld in Plant City. Dit is de zesde keer dat hij op deze wijze vanuit de arme zuidelijke deelstaat Chiapas naar de VS komt. „Het betaalt veel beter. Hoe meer je plukt, hoe meer je krijgt. Hard werken loont in Amerika tenminste.”

Hij heeft thuis een beter leven kunnen opbouwen voor zijn familie. Een groter huis, een goede auto. „Mijn oudste kan zelfs naar een privéschool.” Het werkvisum kan Mexicanen in hun eigen land houden „We hoeven nu niet meer de gevaarlijke reis naar ‘El Norte’ te ondernemen, maar kunnen gewoon heen en weer. Mijn gezin kan in Mexico blijven.”

Als er bijvoorbeeld een sterfgeval in de familie is, vliegt hij even terug. „En het seizoen loopt altijd begin mei af, zodat iedereen op tijd terug is voor Moederdag.” In Mexico is dat een feestdag die geen zoon of echtgenoot met goed fatsoen kan missen.

Aardbeienplukker **Juan Rigoberto Díaz** heeft een werkvisum.

Eerste benoemingen

Irma Santiago is er na Trumps zege minder gerust op dat ze in de VS kan blijven. Zij kwam begin deze eeuw zonder papieren uit Mexico de grens over en plukte al die jaren aardbeien met haar man. Maar sinds de invoering van Florida’s nieuwe migratiewet is zij hiermee gestopt. Ze hebben vier kinderen en mocht haar man tegen de lamp lopen, dan wil zij er voor hen zijn. „Hij rijdt nog wel auto. Hij moet wel: zijn baas komt hem niet halen.”

Als nieuwe inkomstenbron heeft ze bij een tankstation een houten bord in de berm gezet waarop in rode verf ‘fresh produce’ staat gekalkt. Onder een zeil heeft ze zes formicatafels uitgeklapt waarop fruit en groente zijn uitgestald. Het handeltje loopt niet erg goed. „Er zijn veel minder mensen. Er zijn er zoveel weggetrokken.” Zelf naar een andere staat gaan, vindt Santiago lastig: de kinderen gaan hier naar school. „Maar misschien wordt het toch Michigan.”

Migratierechtadvocaat Ananis Makar uit Plant City heeft veel cliënten zien wegtrekken. „Allemaal naar staten waar ze nog wel een rijbewijs kunnen krijgen.” Zij denkt dat Trump wel degelijk werk gaat maken van de uitzettingen. „Het moet vooral blijken op welke schaal.” Trump wil sowieso de tijdelijke vluchtelingenstatus van Haïtianen en Venezolanen niet verlengen. „Dat zal veel angst in die gemeenschappen zaaien.”

Plukkers brengen de oogst naar een vrachtwagen.

Rotte en onrijpe aardbeien op een plantage in Plant City, in Florida.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Progressieve steden bieden zich al jaren aan als ‘sanctuary cities’, waar migranten zonder papieren geen arrestatie hoeven te vrezen. Maar deze vluchtsteden vingen de afgelopen jaren al veel immigranten op, onder meer nadat die door zuidelijke Republikeinse gouverneurs op de bus werden gezet. Makar: „Er is daar nooit genoeg plek voor iedereen.”

De legale route via de werkvisa biedt de telers van Plant City nu uitkomst, maar dan moet Trump haar wel laten bestaan. Zijn eerste benoemingen lijken er op te wijzen dat het de inkomende president ernst is met het terugdringen van álle migratie. Tom Homan, een bekende anti-immigratievorser, wordt grenstsaar. Stephen Miller – al jaren Trumps tekstschrijver, bedenker van de ‘travel ban’ voor mensen uit moslimlanden in Trump I en een uitgesproken nativist – wordt adjunct-stafchef. Gouverneur Kristi Noem van South Dakota, een trouwe Trump-lakei zonder enige landelijke ervaring, gaat het ministerie van Binnenlandse Veiligheid leiden.

Naturalisatieronde

Washington wist het onder president Reagan voor het laatst eens te worden over massale naturalisatie van ongedocumenteerden. Sindsdien wordt door beide partijen wel gepraat over de opening van een ‘pad naar burgerschap’, maar het komt er nooit van. Nu zoveel latinokiezers dit jaar op Trump stemden, zou het voor de Republikeinen kunnen lonen er alsnog werk van te maken. Ze kunnen in één klap miljoenen potentiële kiezers naturaliseren. Advocaat Makar is sceptisch: „Trump heeft vorige week laten zien ook zonder hen te kunnen winnen.”

Ze ziet wel andere potentiële voordelen van zijn terugkeer. „Biden heeft de afgelopen jaren niets gedaan. Pas op het allerlaatste moment kwam hij met die asielstop”, zegt zij. Sinds juni werd het daardoor aan de zuidgrens weer rustiger, maar in de anderhalf jaar chaos daarvoor raakte het asielsysteem verder verstopt. „Ik heb cliënten die al zes jaar op een afspraak wachten. Misschien weet Trump onze overbelaste rechters enigszins te ontlasten door de aantallen te laten dalen.”

Aardbeienteler Fidel Sánchez is teleurgesteld in Amerikanen, zegt hij. „Het lijkt alsof ze denken dat deze mensen er niet zijn als ze er niet naar kijken. Maar deze mensen betalen wel gewoon belastingen en oogsten ons eten. Nu moeten ze zich verstoppen en in de schaduw blijven. Alsof die aardbeien uit zichzelf in de supermarkt belanden.”

De aardbeienoogst op de boerderij van Sánchez.

Een rij aardbeienplantjes in Plant City in Florida.

Een vrouw bekijkt de aardbeienoogst.

Foto’s: Eva Marie Uzcategui

Europa wil zelf weer sterk worden in de ruimte, helemaal met Trump en Musk aan de macht

admin
November 12, 2024
0

„We hebben nog drie jaar, om onze zaken op orde te krijgen”, zegt Peter van Uhm, voormalig commandant der strijdkrachten dreigend op de Dutch Satcom Summit, een bijeenkomst in Amsterdam van iedereen die er toe doet in de Nederlandse satellietenwereld. Inclusief flink wat militairen, want de rol van ruimtevaart en satellietcommunicatie in oorlogvoering groeit alleen maar. „En Europa heeft de boot gemist”, zegt Van Uhm.

Het is kort na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump, en alle sprekers hameren op het besef dat Europa politiek maar ook militair snel op eigen benen moet staan, vooral ook op ruimtevaartgebied. „Mijn ogen werden geopend toen SpaceX in 2022 de Starlink-verbinding van de Oekraïners afsloot en ze hun aanval met drone-schepen moesten afblazen”, zegt Kees Buijsrogge, directeur van TNO Space, een van de organiserende partijen. „Willen we echt dat onze militaire veiligheid in handen is van Elon Musk?”

SpaceX, een van de bedrijven van Musk, is eigenaar van de enige operationele satellietconstellatie Starlink van ruim zevenduizend satellieten. Starlink biedt wereldwijd breedbandinternet. Omdat de satellieten op enkele honderden kilometers hoogte vliegen, is de latency, de tijd die signalen onderweg zijn, veel lager dan bij de meer traditionele geostationaire communicatiesatellieten op een hoogte van 35.786 kilometer.

Militaire rol

Oekraïne gebruikt Starlink intensief, en ruimtevaart speelt een steeds grotere militaire rol. Satellieten worden niet meer alleen gebruikt om van bovenaf beelden van het slagveld te schieten, maar ook voor veilige communicatie met het slagveld, om drones aan te sturen, en raketlanceringen, explosies en branden te detecteren.

Voorloper Starlink is lang niet meer de enige satellietconstellatie. Het Amerikaanse Amazon werkt aan Project Kuiper, dat 3.236 satellieten moet gaan tellen; de Amerikaanse Space Force, de ruimtevaarttak van de strijdkrachten, heeft al tientallen satellieten gelanceerd van een netwerk van zo’n duizend satellieten, en China bouwt stevig door aan het Duizend Zeilen-netwerk van ruim 14 duizend satellieten.

Maar Europa heeft nog geen eigen constellatie. Het dichtst in de buurt komt het OneWeb-project van de Franse Eutelsat, dat 654 satellieten heeft, maar nog geen internetverbinding kan bieden.

Nederlands satellietennetwerk

Daarom heeft Buijsrogge een wild plan: laten we een puur Nederlandse satellietconstellatie lanceren. „Een netwerk van zo’n tien satellieten die kunnen communiceren met IRIS², waarmee je snel behoeftes van bijvoorbeeld het ministerie van Defensie vervult.”

Zo’n behoefte is bijvoorbeeld de mogelijkheid om satellietfoto’s van conflictgebieden te maken of om te experimenteren met quantumcryptografie. Nederland, dat een sterke quantumtechnologie-sector heeft, werkt daarvoor al samen met Duitsland in een proefstation. Nederlandse bedrijven zijn ook sterk in optica- en lasertechnologie die nodig is voor lasersatellietcommunicatie.

„De kosten weten we nog niet precies, daarvoor zou je eerst een studie opzetten, maar je denkt al snel richting honderden miljoen euro.” Geen klein bedrag, maar het zou de Nederlandse overheid, en hightech- en defensie-industrie flink helpen, zegt Buijsrogge.

Want om eerlijk te zijn trekt ons land wel een beetje aan het korte eind bij de bouw van IRIS². „We zien dat het als klein land niet gemakkelijk is om er tussen te komen. De hoofdaannemers zijn grote Europese bedrijven, en we moeten maar hopen dat Nederlandse bedrijven bij de onderaannemers zitten. Als je nu inzet op een eigen project zit je vooraan bij technologie-ontwikkeling, help je defensie, en kun je later een rol spelen vanuit een sterke onderhandelingspositie.”

In Tripoli wordt politiek opzij geschoven om gevluchte landgenoten op te vangen – ‘Wij steunden Gaza, maar wie steunt ons nu?’

admin
November 12, 2024
0

Tientallen kinderen spelen en rennen rond op het plein van de Baal Mohsen basisschool in Tripoli. Aan de zijkant bij de muur zitten ouders, ooms, tantes en grootouders toe te kijken en te praten. Sommigen roken een shisha .

De volwassen zussen Joumana en Fatmi Hermechly, broer Ahmad Hermechly en hun nicht Ouazeera Haloush kwamen hier eind september na een twee dagen lang durende reis uit Zuid-Libanon aan, op de vlucht voor het Israëlische offensief dat toen begonnen was. „Het hele jaar hoorden we al bombardementen of drone-aanvallen in de buurt. We zeiden wel eens tegen elkaar dat als je naar die en die heuvels ging, je daar misschien niet meer van zou terugkomen”, zegt Joumana. „Maar die dag om 12 uur ’s nachts waren de bombardementen ineens overal.”

Zo’n 250 vluchtelingen verblijven in het schoolgebouw.

Na een nacht op straat in Sidon te hebben geslapen, vertrok de familie naar de noordelijk gelegen stad Tripoli. Sindsdien verblijven ze in een school samen met nog zo’n 250 andere vluchtelingen. „Het gaat nu beter met ons, maar wanneer Israëlische gevechtsvliegtuigen overvliegen zijn we nog steeds doodsbang.”

Vrijwel alle publieke scholen in Tripoli zijn de afgelopen weken omgetoverd tot opvangplekken, zoals dat ook het geval is in hoofdstad Beiroet en in andere Libanese steden. Baal Mohsen is de grootste basisschool in de wijk Jabal Mohsen in de Noord-Libanese havenstad. Normaal gaan hier zo’n 900 kinderen naar school.

Overheid deed niets

Sinds duizenden ontheemden uit Zuid- en Noordoost-Libanon hun weg naar Tripoli vonden, was het onder meer de Alawitisch Islamitische Raad die de taak op zich nam de opvang te organiseren. „De overheid deed niets, dus wij waren een van de eersten die reageerden. We zorgden voor water, eten, elektriciteit. In de school hebben we sommigen toiletten omgebouwd tot douches met warm water”, zegt Basher Youssef Halabi van de Raad en coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen.

De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen

Basher Youssef Halabi
coördinator van de opvangcentra in Jabal Mohsen

Hoewel Tripoli normaliter verder afstaat van de landelijke politiek in Beiroet en van de oorlog tussen Israël en Hezbollah, kent ook deze stad zijn eigen complexiteit en geschiedenis met conflicten. Zo is er het terugkerende conflict tussen militanten van de alawitische wijk Jabal Mohsen [het alawitisme is een afsplitsing van sjiitische islam] en de soennitische wijk Tabbaneh. Tijdens de oorlog in Syrië stonden de groepen weer lijnrecht tegenover elkaar toen sommigen uit Jabal Mohsen samen met Hezbollah met het Syrische regime meevochten, terwijl bewoners uit Tabbaneh de oppositie steunden.

Dat ligt volgens Halabi nu in het verleden. „De ontheemden zijn Libanees, het is onze plicht hen te op te vangen en te beschermen. We schuiven sektarisme en politiek aan de kant en zetten het nationale belang en humanitaire noden voorop. Bovendien is er geen politieke bemoeienis op het moment, omdat er gewoonweg niets te halen valt.”

De alawitische wijk Jabal Mohsen, die in het verleden op gespannen voet stond met de soennitische wijk Tabbaneh.

Verdachte figuren verwijderd

De woorden van Halabi zijn op veel meer plekken in Tripoli te horen: nu is niet de tijd voor politiek, en de vluchtelingen zijn Libanese staatsburgers. Volgens de burgemeester van de overwegend soennitische stad, Riad Yamak, hebben zeker 150.000 mensen onderdak in Tripoli gevonden.

Tegelijkertijd zijn Libanezen bang dat de oorlog de onderlinge spanningen ook weer zou kunnen doen oplaaien, zoals het geval was in de jaren zeventig waarna een lange burgeroorlog woedde.

Hoewel Israël zegt zich alleen op doelen van Hezbollah te richten, is de schade in heel Libanon groot. In Zuid-Libanon worden steeds meer dorpen en steden met de grond gelijk gemaakt. Sinds vorig jaar oktober zijn zo’n 3.200 mensen gedood en raakten er ruim 14.000 gewond. Het overgrote deel van de slachtoffers viel de afgelopen twee maanden. Volgens het Libanese ministerie van Gezondheid gaat het voornamelijk om burgerslachtoffers.

Bovendien voert Israël niet alleen aanvallen uit in Zuid-Libanon, en in delen van de Bekaavallei en Zuid-Beiroet, waar Hezbollah een sterke aanwezigheid heeft. In heel het land worden sjiieten in het bijzonder bedreigd omdat zij het vaakst tot de achterban van het eveneens sjiitische Hezbollah behoren. Zo werden afgelopen weekend vlak bij de stad Byblos nog 23 mensen gedood, waaronder zeven kinderen, bij een Israëlisch bombardement op een huis waar tientallen ontheemden verbleven. Volgens de Libanese krant L’Orient Le Jour kwam een Hezbollah-lid, dat het vermeende doelwit zou zijn geweest, geld brengen.

Kogelgat in boekenkast

Precies op de scheidslijn van de twee voormalige rivaliserende wijken Jabal Mohsen en Tabbaneh, staat het kantoor van Ruwwad. De duizenden kogelgaten in de muren van huizen en flatgebouwen in de buurt herinneren de bewoners dagelijks aan het conflict, hoewel het de afgelopen jaren vrij rustig is.

Ruwwad richtte zich de afgelopen jaren onder meer op verzoeningsprogramma’s om het conflict tussen beide wijken tegen te gaan. „In de piekjaren van het geweld moesten we zelfs een extra ingang maken aan de andere kant van het gebouw, omdat medewerkers uit de ene wijk anders het doelwit zouden worden van snipers van de andere kant”, vertel directeur Sarah Al Charif terwijl ze naar een kogelgat in een boekenkast wijst. „Met deze nieuwe vluchtelingencrisis kunnen we gelukkig bijdragen door te doen wat we eigenlijk al jaren deden.”

Kogelgaten in de alawitische wijk van Tripoli.

Het cateringbedrijf dat de organisatie opzette samen met vrouwen van wie de echtgenoten tijdens het conflict omkwamen of in de gevangenis belandden, maakt nu dagelijks duizenden maaltijden voor vluchtelingen in Tripoli. In een grote keuken liggen bergen met gesneden aardappelen en pannen vol gemarineerde kip. Medewerkers in de ruimte ernaast helpen met het opscheppen van het eten in maaltijdbakjes alvorens deze ’s middags door de stad worden verspreid.

Chefs Micheline Haddad en Ahmad Sarraj vertellen dat de keuken hier elke dag om 7 uur ’s ochtends opengaat. „We houden rekening met de lokale keuken uit het zuiden, en vragen mensen ook veel om feedback.” In anderhalve maand leverden de busjes van Ruwwad ruim 44 duizend maaltijd af in heel de stad.