Een ode aan de schoonheid van het licht bij kunstenaar Evelyn Taocheng Wang

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie Beeldende kunst

Tentoonstelling Van de expositie ‘Het licht is rond’, over licht, kleur en schoonheid, van Evelyn Taocheng Wang in het Dordrechts Museum word je een genereuzer mens.


Evelyn Taocheng Wang, ‘Tangerines and Imitation of AgnesMartin’, (2022, inkt, gesso, grafiet, kleurpotlood, acrylverf op canvas, 185 x 185 cm.)
Evelyn Taocheng Wang, ‘Tangerines and Imitation of AgnesMartin’, (2022, inkt, gesso, grafiet, kleurpotlood, acrylverf op canvas, 185 x 185 cm.) Foto Aad Hoogendoorn

Wie de tentoonstelling van Evelyn Taocheng Wang in het Dordrechts Museum bezoekt, verlaat het museum als beter mens. Beter in de zin van genereuzer. Het is niet zo dat de in China geboren en inmiddels al weer heel wat jaren in Nederland wonende Evelyn Taocheng Wang (1981) in haar werk zegt dat je als kijker per se zus of zo moet doen of denken. Nee, in haar schilderachtige, op tekeningen lijkende werk ontbreekt juist elke letterlijke, normatieve aansporing. Wat is er dan zo genereus aan haar werk?

Dat heeft te maken met de kunstenaars door wie ze geïnspireerd is, en die ze ruimhartig een plek geeft in deze mooie overzichtstentoonstelling die gaat over licht, kleur en schoonheid. Wang noemt vaak Vermeer. Toen ze nog in China woonde, waar ze werd opgeleid tot kalligrafisch fijnschilder, betekende Vermeer en vooral diens behandeling van licht voor haar een openbaring. In zijn Gezicht op Delft opent de stad zich als een betoverende schelp onder invloed van dat kristalheldere licht. In Vermeers kamerstukken geeft het door een raam naar binnen vallende licht de voorwerpen in de kamer, de kleur van een jurk, de blik van een bediende, een dromerige allure.

Wang slaagt erin diezelfde dromerigheid te verbeelden in haar serie op Vermeer geïnspireerde vensters. In het zachte wolkende, grasgroene Dutch Window, Chance (2023) bijvoorbeeld, zijn niet de twee ramen prominent, maar het glas en de weerspiegeling daarin van de wereld buiten. ‘Chance’ penseelde de kunstenaar er in kleine, lichtgele letters in een sierlijk boogje bij: als om aan te geven dat het licht nu, net als bij Vermeer destijds, alles mogelijk maakt.

Evelyn Taocheng Wang, Dutch Window, (2022, olieverf op doek, 100 x 80 cm.)
Foto Sonia Mangiapane

Schitterende ode

Ook de Amerikaanse Agnes Martin, die in 2004 overleed, is een kunstenaar aan wie Wang in Dordrecht een schitterende ode brengt. Martin, gekweld door psychische klachten, vond pas rond haar dertigste haar roeping in het schilderen, en vooral in een richting die zijzelf karakteriseerde als iets tussen minimalisme en expressionisme in. Martins doeken zijn in zachtaardige kleuren geschilderd, volgens een vast raster en soms ook horizontale balken. Daarom vinden veel mensen haar werk abstract – maar voor Martin vertolkten die schilderijen, met hun wolkige kleuren, een vrijheid die zij zelf alleen ervoer in open landschap.

Wang verloochent zichzelf niet in haar ode. In zes tere, abstracte werkjes van bladgoud (Friend and Ship of Agnes Martin’s friendship) verbeeldt ze de vriendschap die ze voor Martin voelt. Andere, veel grotere doeken, zijn opgezet als imitaties van doeken van Martin. Tangerines and Imitation of Agnes Martin (2022) is daar een schitterend voorbeeld van. In zeventien evenwijdige banen ontvouwt zich een teer landschap dat bestaat uit de kleuren lichtblauw, wit, perzik en een kleur die tussen geel en oranje in zweeft. Links boven springt een stilleven met gepelde mandarijnen in het oog. Daaronder staat een tekst met een fout: „Your happiness accentuates my saddness… ….”. Die taalfouten zijn karakteristiek voor de teksten die de oh zo gedisciplineerde Wang op haar schilderijen schildert, en soms als titels meegeeft aan haar tentoonstellingen.

Lees ook: Evelyn Taocheng Wang maakt kunst met spelfouten en oliebollen

Mooiste, korte gedichten

Een derde kunstenaar-dichter die op de tentoonstelling wordt omarmd, is de Limburgse dichter-kunstenaar Pierre Kemp (1886-1967). Kemp reisde iedere dag met de trein van Maastricht naar zijn werk in de mijn in Eygelshoven. Onderweg schreef hij de mooiste, korte gedichten. Zoals dit gedicht, dat de titel van de tentoonstelling draagt: ‘Het licht is rond en rolt naar alle kanten/ de bergen op en af, de dalen door/ de wezens in en uit en langs de planten/ stijgt het de bomen in en gaat het alles voor/ Waarheen? Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga/ omdat mijn handen en mijn voeten/ mijn ogen en mijn hart zo moeten/ en ik het licht nu eenmaal zo versta.’

Dat licht op de tentoonstelling is inderdaad rond. Het licht van Wang is zacht en uitnodigend, nooit hard en oogverblindend. De kleur op haar werken is zo zachtzinnig dat je die als een lichte mantel om je schouders zou willen leggen, in je handen mee naar buiten zou willen dragen en bij je houden of er in weg zou willen kruipen. De kunstenaar zelf geeft er op deze tentoonstelling een mooi voorbeeld van.

Op het eerste met inkt geschilderde werk op zaal – Zelfportret van paardenbloem-wens (2022) – blaast ze de pluisjes van een paardenbloem weg. De rood gepenseelde mond van de kunstenaar spant zich, de lucht stroomt met kracht naar buiten. Zie: de pluisjes dansen, vliegen rond op de kreukels van oud kalligrafiepapier. Wang doet een wens, en de paardenbloemzaadjes lossen op in het licht, worden er onderdeel van. Net als wij, de kijker.

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 29 september 2023.

Related Posts

In ‘Hulde!’ vliegt een liefdesverhaal van zeventig jaar binnen anderhalf uur voorbij

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

„Het is net of ik jou al heel lang kende”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer laat wiegen. „Ik zag jou en ik dacht: bóém.” Adam (Bert Luppes) lijkt zich niet direct raad te weten met al haar aandacht. Ook hij is jong, ook hij heeft nog veel eerste keren te gaan. Heeft hij weleens een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Wanneer het antwoord „nee” is, besluit ze dat gebrek aan ervaring meteen te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, een beetje te hard, een beetje onwennig. Adam blijft even stil als ze hem weer loslaat. „Doe nog eens”, zegt hij dan. „Ik zat niet op te letten.”

Veel tijd om bij die ontgroening stil te staan is er niet. Geesje en Adam denderen samen voort naar de rest van al hun gedeelde eerste keren: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Hulde! is een trip langs de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verstrengelde levens; van de eerste onhandige zoen tot de nadagen in een verzorgingstehuis. Een liefdesverhaal van zeventig jaar vliegt in anderhalf uur voorbij.

Al is die liefde bij tijd en wijle ver te zoeken. De tekst van Peer Wittenbols zet Geesje en Adam neer als twee heel gewone mensen, inclusief alle imperfecties die daarbij komen kijken. Met het verstrijken van de jaren steken gevoelens als jaloezie en teleurstelling de kop op. Sommige verwijten neem je nooit meer weg: de verhuizing die de één liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met vergaande gevolgen. Er zijn genoeg momenten dat die ongenoegens de overhand krijgen. En dan volgt weer het moment dat mama en papa hun ruzies bijleggen in een sinterklaasgedicht, waarin ze al rijmend de kinderen beloven komend jaar wat liever te zijn voor elkaar.

Droogkomisch

Verbaal doet het echtpaar niet voor elkaar onder. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en venijnige grapjes, droogkomisch gespeeld door Crutzen en Luppes. Zij beelden veel uit met weinig, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het toneel een kussentje onder haar shirt schuift is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opatrui aantrekt, is hij in één keer jaren ouder. De kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) voeren de kijker ook mee op een reis door de verschillende decennia.

Hulde! begint en eindigt met het zeventigjarige jubileum van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang met elkaar uithouden mag een wonder heten, hoewel een gezamenlijk einde na al die gedeelde eerste keren ook steeds vanzelfsprekender begint te lijken. En aan het eind van de rit kijk je zelfs op de dieptepunten wat ontroerd terug. „Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam als hij en Geesje zich klaarmaken om voor de eerste keer het bed te delen. „En daartussen door rommelt iedereen maar wat.”


Een goede slagwerker heeft gevoel voor theater, blijkt op het TROMP Concours

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Bij percussie komt veel meer kijken dan alleen muzikaal talent. Op de Eindhovense slagwerkcompetitie TROMP scoor je vooral punten met performances die ook visueel interessant zijn, zo blijkt zondagmiddag.

Het tweejaarlijkse TROMP Percussion is een internationaal festival en concours waar slagwerk een ruime week in de spotlights staat, dit jaar voor het eerst onder artistieke leiding van Dominique Vleeshouwers. De Eindhovense binnenstad is het decor voor creatieve performances – zo is er een optreden voor haarkam en snaredrum in een kapsalon – en van een belangrijke percussiewedstrijd.

Achtentwintig jonge kandidaten komen vanuit Texas tot Taiwan naar het Muziekgebouw Eindhoven om daaraan deel te nemen; drie van hen plaatsen zich voor de finale op zondagmiddag. Op hun programma: een verplichte compositie met begeleiding, plus een solostuk naar eigen keuze.

Het verplichte werk is Box Office, speciaal voor deze editie gecomponeerd door Martin Fondse en David Dramm. Een wereldpremière dus, al kun je misschien beter zeggen: drie wereldpremières. De finalisten krijgen zoveel vrijheid in de partituur, dat het werk geen twee keer hetzelfde klinkt. Voor het publiek een leuk puzzeltje om de gedeelde motiefjes te herkennen in drie compleet verschillende uitvoeringen. Wel zo verfrissend, want met een finaleprogramma van in totaal zo’n vier uur is het best een lange zit.

Lees ook

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Dominique Vleeshouwers: ‘Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn’

Kartonnen dozen

De bezetting van Box Office bestaat uit percussie-instrumenten en kartonnen dozen. Hoe die eruitzien mag iedere kandidaat zelf bedenken, net als de volgorde van de verschillende onderdelen van het stuk. De finalisten worden begeleid op toetsen en elektrische gitaar door het duo Avenue Azure.

De Portugese finalist Miguel Traquina (derde prijs) gebruikt een functionele opstelling: een paar identieke, rechthoekige dozen staan als een soort aanrecht rond hem opgesteld. Dat je daarop kunt trommelen spreekt voor zich – in het midden, op de rand, aan de zijkanten – maar Traquina gebruikt ze bijvoorbeeld ook als klankkast voor een duimpiano, of om interessante geluidseffecten te produceren. Geluiden die je nog nooit uit een kartonnen doos hebt gehoord, zoals kikkerachtige kwaakjes, of een soort snaarachtig geploink zodra hij in zigzagbeweging over het oppervlak wrijft.

Tweede-prijswinnaar SeongYeon Kong (Zuid-Korea) neemt de titel van Box Office het letterlijkst en het meest beeldend. Als een zakenvrouw met werktas en koffie-to-go komt ze al bellend het podium op, en neemt plaats achter een kartonnen bureautje. De poten, het ladekastje, zelfs het pennenbakje – alles is van karton, en overal wordt op getrommeld. Heel vermakelijk hoe ze opgaat in haar rol als verveelde kantoorklerk. Ze krast ritmisch op een clipboard en zit verwoed te typen.

Theatraliteit valt bij zowel publiek als vakjury in de smaak: winnaar van de competitie is de in China geboren Yuan Xia, die met de beheersing van een vechtkunstenaar door zijn instrumentarium van bananendozen beweegt. Xia krijgt de lachers op zijn hand als hij, volledig ritmisch, een kartonnen plaat aan gort slaat, in de vorm van een smiley.

Zo zie je maar: een goed percussionist verstaat de kunst van het theater. Zuiver muzikaal gezien is de performance van Traquina het boeiendst: hij tovert het rijkste kleurpalet uit zijn karton – slechts goed voor een derde prijs.

Toch komen ook de liefhebbers van melodisch slagwerk zondag weinig te kort: bij de gastoptredens van oud-finalisten bewijst Gabriel Michaud waarom hij in 2022 terecht concourswinnaar werd. Een chaconne voor luit van Sylvius Leopold Weiss, maar dan gespeeld op marimba met een waanzinnig gevoel voor balans en dynamiek. Slagwerk kan ook klein en poëtisch zijn, zei artistiek leider Vleeshouwers ooit in deze krant – en zo is het maar net.


Vrouwelijke 17de-eeuwse kolonialist Maria van Aelst krijgt in toneelbewerking weinig verdieping

  • admin
  • November 18, 2024
  • 0

Er is een meme die vaak opduikt in de context van Amerikaans imperialisme en oorlogszucht. Op de tekening zien we een man en een vrouw met een Arabische achtergrond, in een bergachtig gebied. In de lucht hangen drie vliegtuigen met de Amerikaanse vlag erop, die bommen boven het landschap loslaten. De man kijkt met een blik van verwondering naar boven en zegt: „They say the next ones will be sent by a woman!” De vrouw slaat haar ogen neer en antwoordt: „Really makes you feel like you’re part of history.”

Ik moest aan de satirische cartoon denken bij het zien van De mannen van Maria, de theaterbewerking van de gelijknamige roman van Anneloes Timmerije. De voorstelling is een initiatief van actrice Anna Drijver, die tevens de hoofdrol speelt, en werd aangekondigd met dezelfde heldhaftige publiciteitstekst als het boek: „Het waargebeurde verhaal van een vrouw die in een bikkelharde tijd zag wat haar mogelijkheden waren, haar eigen weg koos en deed wat geen enkele vrouw voor haar had gedaan.” Expres of per ongeluk word je als kijker zo op het verkeerde been gezet. Wat hoofdpersonage Maria van Aelst namelijk heeft ‘gedaan’ is, zo blijkt uit de voorstelling: in het begin van de zeventiende eeuw net zo’n gruwelijke kolonisator van het latere Indonesië worden als de mannen om haar heen.

Anna Drijver in de voorstelling ‘De mannen van Maria’.
Foto Sanne Peper

Eenzijdig perspectief

Toneelschrijver Maxine Palit de Jongh traceert in haar bewerking hoe Van Aelst van slachtoffer van het patriarchale systeem zélf tot dader werd. Als meisje wordt ze naar ‘de Oost’ verscheept als ‘volksplanter’: ze wordt op een ‘meisjesmarkt’ geveild aan de hoogste bieder om Batavia met witte kinderen te kunnen bevolken. Als haar eerste echtgenoot overlijdt, zet ze via een zaakwaarnemer een eigen handel in sieraden op, en laat zich in haar huishouden ondersteunen door enkele tot slaaf gemaakte vrouwen. Haar gruwelijkste daden komen voort uit haar seksistische indoctrinatie: omdat haar is ingepeperd dat haar enige bestaansrecht als vrouw voortkomt uit haar rol als moeder, drijft haar kinderloosheid haar tot het ontvoeren van de dochter van een van haar dienstmeisjes.

Hoewel Palit de Jongh twee passages heeft toegevoegd waarin dieren aan het woord zijn, als metaforen voor het land dat de Nederlanders exploiteren, blijft het eenzijdige perspectief van Van Aelst dominant in de voorstelling. Haar gebrek aan introspectie levert voor een hedendaagse theatervoorstelling onoverkomelijke problemen op: ze is in haar slaafse hunkering naar weelde, huwelijk en moederschap een voorspelbaar product van haar opvoeding en omgeving en wordt nooit een interessant individu. De conventionele spelregie van Olivier Diepenhorst biedt ook geen verdieping: het spel van Drijver toont weinig tegenkleur ten opzichte van de emoties die al in de tekst besloten liggen en neigt in haar portrettering van de personages die Van Aelst tegenkomt naar karikatuur.

Vanwege het gebrek aan opvallende regiekeuzes blijft onduidelijk wat Drijver nu precies zo interessant vond aan dit verhaal, en waarom ze het naar het toneel wilde brengen. De spanning tussen proto-feminisme en kolonialisme is te zwak uitgewerkt om te beklijven, waardoor je als kijker lang voor het einde je aandacht verliest.