Drie weken in het spoor van Thymen Arensman: ‘Wat ik heb gedaan? Heel hard gefietst, denk ik’

Etappe 19, La PlagneDe tweede etappewinst deze Tour: sneller dan de beste klimmers

Thymen Arensman kijkt niet achterom. Hij weet dat hij wordt achtervolgd door de twee beste klimmers ter wereld, Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard, maar in plaats van dat hij bevangen raakt door de stress, richt hij zich op wat nu nodig is: snel fietsen.

Met zijn helm een tikkeltje scheef blijft Arensman zijn cadans gestaag volhouden. De top van de klim naar La Plagne komt steeds dichterbij, zijn achtervolgers ook. Met een kilometer te gaan is zijn voorsprong tien seconden. Ze zien hem, Pogacar en Vingegaard, tot Arensman op driehonderd meter een bocht naar links induikt. Weg is-ie, definitief. De Nederlander schudt zijn hoofd vol ongeloof als Vingegaard hem na de finish inhaalt en met een tikje op zijn rug feliciteert.

Twee etappes wint Arensman deze Tour, in de Alpen en de Pyreneeën. De 25-jarige Nederlander is de enige renner die dat kan zeggen in het tijdperk van Pogacar en Vingegaard. ,,Nee is voor mij geen optie”, zegt Arensman na afloop op La Plagne. ,,Ik weet dat ze de sterksten van de wereld zijn, buitenaards bijna, maar ik wilde proberen ze te verslaan. Gelukkig was het genoeg.” 

Ploegenpresentatie, LilleZijn eerste Tour

Thymen Arensman ritst zijn jasje dicht tot onder de kin. Met zijn tengere, lange lijf – hij is 1,92 meter lang, 68 kilo zwaar – leunt hij ontspannen op zijn fiets. Achter hem is de ploegenpresentatie in Lille in volle gang. „Het is druk vandaag, maar dat is ook wel leuk.”

Voor het eerst staat Arensman aan de start van de Tour de France. De 25-jarige renner reed al negen grote rondes, werd vijfde (in de Vuelta a Espana) en zesde (twee keer in de Giro d’Italia) en won een etappe in Spanje, maar de grootste wedstrijd van allemaal reed hij nog nooit.

Arensman had er op aangedrongen deze winter; hij wilde de Tour rijden dit jaar. Samen met zijn Britse ploeg Ineos Grenadiers kwam hij tot het volgende plan: eerst zou Arensman de Giro rijden, mét klassementsambities, daarna de Tour, zónder klassementsambities. De rol van kopman zou voor de Spanjaard Carlos Rodríguez zijn.

Voor het team was deze oplossing een „no-brainer”, zegt ploegleider Zak Dempster. „We wilden dat hij zich zou blijven ontwikkelen als klassementsrenner door de Giro te rijden. Omdat hij ook graag naar de Tour wilde, kunnen we daar wat creatiever en opportunistischer voor zijn.”

De Giro werd een sof. Arensman mikte op het podium, maar legde zichzelf zoveel druk op dat hij in het openingsweekend blokkeerde, veel tijd verloor en direct kansloos was voor een goed klassement. Ook viel hij en werd hij ziek.

Na die mislukking ging de focus op de Tour. Dit keer treedt Arensman aan in een vrije rol. „De Giro was niet heel leuk. Nu wil ik mijn eerste Tour gewoon ervaren”, zegt Arensman in Lille.

Hij kijkt uit naar de vijftiende etappe die eindigt in Carcassonne, omdat hij het een mooie vestingstad vindt. En naar de Alpen, waar Arensman als klein jongetje voor het eerst tegen een berg op fietste. „Ik ben echt vrij-vrij”, zegt hij. „Als ik in de vlucht zit, mag ik voor de winst gaan, en anders ga ik mijn teamgenoten helpen. Maar ik hoop dat ik iets moois kan laten zien.”

Etappe 3, DuinkerkeEen nieuwe rol

In de derde etappe valt Arensman. Samen met een paar teamgenoten ligt hij op de grond. De volgende ochtend relativeert hij de crash: „Ik ben niet echt hard gevallen, maar een paar jongens voor me gingen onderuit waardoor ik ook moest afstappen.” Onder meer zijn ploeggenoot Connor Swift, de wegkapitein van Ineos, ligt erbij. Arensman: „Ik ben bij hem gebleven om te kijken of hij oké was.”

Arensman moet in de eerste week zijn teamgenoten ondersteunen. Hij rijdt aan kop van het peloton, haalt bidons bij de ploegleiderswagen en houdt zijn ploegmaats uit de wind. „Ik help graag”, zegt hij over zijn nieuwe rol. „Die jongens houden normaliter mij altijd in goede positie, nu kan ik het eens terugdoen.”

Lees ook

Lees ook: Thymen Arensman is ‘een denker’ en de meest veelbelovende ronderenner van Nederland

De ploegleiding denkt dat het Arensman helpt in zijn ontwikkeling als klassementsrenner. „Als hij begrijpt wat zijn ploegmaten doen, kan hij beter met ze communiceren”, zegt Dempster. „Thymen moet nu iemand door het peloton loodsen. De volgende keer weet hij wat hij moet zeggen of doen als het andersom is.”

Voor wegkapitein Swift is het even wennen; hij moet zijn teamgenoot, normaliter de kopman, nu bevelen geven. „Maar hij luistert goed hoor”, zegt de Brit lachend. „Hij doet meteen wat je zegt.”

Hij noemt zijn Nederlandse ploeggenoot een fijne, rustige collega, een serieuze jongen, iemand die het laat weten als hij iets vindt. Swift, de DJ van het team, heeft ook Arensmans muzieksmaak leren kennen. „Vooral hardcore house, om ons in beweging te krijgen.”

Etappe 5, CaenWanneer mag hij los?

Onder de bomengalerij naast het hippodrome van Caen komt Thymen Arensman tot stilstand. Het is heet, hij heeft net 33 kilometer op zijn tijdritfiets in 39 minuten en 17 seconden afgelegd, gemiddeld meer dan 50 kilometer per uur, maar er valt geen druppeltje zweet te bespeuren op het gezicht van de Nederlander.

Nee, afgezien heeft hij niet, zegt Arensman. „Ik heb gecontroleerd gereden.” Een dag eerder zei hij de minimale vermogensinspanning te willen doen om binnen de tijdslimiet te blijven. Dat is niet helemaal gelukt, zegt Arensman na de finish. „Ik haalde de renner die anderhalve minuut eerder was gestart vrij snel in, dus misschien ging ik iets te hard. Maar ik wilde mijn lichaam ook niet in slaapstand laten schieten.”

Met zijn tijd wordt Arensman 32ste, 146 renners eindigen achter hem. „Dit was voor het eerst dat ik rustig aan moest doen tijdens een tijdrit.” Hij is aan het aftellen tot hij los mag, zegt de Nederlander. Wanneer dat is? „Als de bergen beginnen.”

Etappe 10, Le Mont-DoreBijna raak

„Sorry guys, so close.” Arensman zegt het zo zachtjes dat het bijna niet te verstaan is. Zijn teamleden beginnen te klappen als hij aankomt bij de bus, na een afdaling van de Puy de Sancy. Arensman salueert terug.

In de eerste bergrit van de Tour is Arensman tweede geworden. Hij was wel klaar met dat „punchy gedoe”, de etappes in de eerste week met korte, steile hellinkjes. En met de stress in het peloton, zegt Arensman. „Het is de Giro of Vuelta in het kwadraat, het is echt een chaos.” Doe hem maar een slepende klim, liefst drie kwartier of langer.

Arensman had deze tiende etappe van tevoren aangekruist. Vorig jaar was hij met zijn zwager in het Centraal Massief gaan fietsen en gingen ze langs bij Romain Bardet, een Franse renner die dit voorjaar is gestopt en een vriend is van Arensman.

„Hij stuurde me gisteren een voicememo van acht minuten over het parcours. Het leek wel een podcast”, zegt Arensman na afloop van de etappe. De tips kwamen goed van pas, Arensman deed bijna alles goed, maar er was er eentje beter: Simon Yates, winnaar van de laatste Giro. „Ik dacht even dat ik hem nog kon pakken, maar hij had nog een kleine versnelling over.”

Heel erg lijkt Arensman er niet mee te zitten. Fris gedoucht zegt hij dat de vermoeidheid nog niet echt voelbaar is. „Als ik de juiste dingen blijf doen, kalm blijf in de bergetappes, dan zit er hopelijk nog wel meer in”, zegt Arensman. „De Tour is voor mij eindelijk echt begonnen.”

Etappe 14, Luchon-SuperbagnèresZijn beste dag: als eerste over de streep

Zak Dempster smeekt het hem. De ploegleider rijdt naast Arensman tegen de Col du Tourmalet op. Er volgen nog beklimmingen naar de Col d’Aspin, de Peyresourde en Luchon-Superbagnères, maar de Nederlander smijt nu al met zijn krachten. „Hij was zo nerveus dat hij alle verantwoordelijkheid om een kopgroep te vormen op zich nam”, vertelt Dempster een dag later. „Ik zei tegen hem: als dit fout gaat, is het mijn schuld, maar please, ga in het fucking wiel van iemand anders zitten.”

Arensman beleeft in de Pyreneeënrit met vijfduizend hoogtemeters zijn beste dag van deze Tour. Hij weet in de kopgroep te geraken, met nog vijftien andere vluchters. Simon Yates zit er weer bij, die Arensman in het Centraal Massief wist te verslaan, en nog meer grote namen. Maar niemand is die dag beter dan Arensman, die aan kop blijft sleuren tot hij alleen rijdt. „Alsof hij diamanten benen had”, zegt Dempster.

Zijn ouders Martijn en Rianne zien Arensman op de Tourmalet langsrijden. Gespeend van internet bellen ze daarna hun dochter Isabel, die thuis in Nederland voor de televisie zit. „Ze hield ons heel feitelijk op de hoogte”, zegt Martijn Arensman. „Op het eind zei ze: hij moet nog driehonderd meter, ik denk dat hij het wel gaat halen.”

Aan de finish heeft Arensman een minuut over op zijn achtervolgers. Hij drukt zijn handpalmen tegen zijn slapen in ongeloof. De ceremoniële plichtplegingen ondergaat hij met een verbaasde gezichtsuitdrukking. „Dit is bizar. Wat ik heb gedaan? Heel hard gefietst denk ik.”

Terug in het hotel staan zijn ouders in de lobby. Ze hebben niets meegekregen van de finish, maar zien nu hoe Arensman wordt opgewacht door zijn team, de media, en fans. „Heel gek eigenlijk”, zegt zijn vader Martijn. „Maar om te zien hoe je kind straalt, hoe het muntje nu een keer zijn kant opviel, dat was heel mooi.”

Etappe 16, Mont VentouxEen andere Arensman

Bij de start in Montpellier weet Arensman het al: hij heeft de benen niet om de etappe te winnen. Maar drie uur later begint de slotklim naar de Mont Ventoux en zit de Nederlander toch in de kopgroep. Arensman voelt dat iedereen naar hem kijkt. Hij probeert te demarreren, maar als zijn medevluchters counteren, weet hij: het is voorbij.

„Vanaf dat moment was het afzien”, zegt Arensman na afloop. Toch is hij blij. „Met de benen die ik had, heb ik alles eruit gehaald en alles goed gedaan. Daar ben ik trots op.”

Dezelfde positieve houding had Arensman na de klimtijdrit, de dag voordat hij een etappe won. „Ik had geweldige benen, maar ik wist dat ik Pogacar niet ging verslaan”, zei hij toen. „Dus ik heb maar een beetje naar de fans en het uitzicht gekeken, dat was wel leuk.”

Bij zijn ploeg Ineos zien ze deze Tour een andere Arensman rondrijden, zegt ploegleider Dempster. „Thymen kan zo hard zijn voor zichzelf, dat het moeilijk is om naar te kijken. Uiteindelijk is het maar een wielerwedstrijd, daar moesten we hem constant aan herinneren. Nu begint hij dat door te krijgen.”

Na de Giro van vorig jaar besloot Arensman dat er iets moest veranderen. Hij was net als in 2023 zesde geworden, maar voor hem voelde dat als een stap terug. Zeker na alle opofferingen; Arensman zocht altijd de grens op in hoeveel hij trainde, hoeveel hij woog, wat hij van zichzelf verwachtte. „Ik wilde altijd heel graag. Als het dan niet lukte, vond ik dat heel vervelend”, zegt Arensman tijdens de Tour over.

Hij trok zich afgelopen zomer terug uit de selectie voor het WK wielrennen en ging op fietsvakantie met zijn zwager, van Andorra naar Nederland. Fietsen zonder verplichtingen en doelen, gewoon omdat het leuk was. Dat was een kantelpunt, zegt zijn vader Martijn. „Daarna reed hij goed in de Ronde van Lombardije en sloot het seizoen af met een goed gevoel.”

In de winter ging Arensman werken met een nieuwe coach, en paste hij zijn dieet aan. Die nieuwe aanpak heeft een enorme uitwerking gehad, zegt Martijn Arensman. „Thymen fietst weer met plezier, voelt zich lekker. Ik zie hem meer genieten.”

„Ik til er nu wat minder zwaar aan”, zegt Arensman zelf. „Als je het wat meer loslaat, dan gaat het makkelijker. En als je dingen leuk vindt, gaat het altijd beter.”

Etappe 19, La plagneEen grote meneer

Alles in het lichaam van Arensman roept: ‘langzamer, langzamer!’ Hij weigert toe te geven. Na zijn demarrage op dertien kilometer van de streep heeft hij een halve minuut op zijn achtervolgers – en zijn tweede etappezege binnen handbereik. ,,Het is een mentaal spelletje, op dat moment moet je gewoon pushen”, zegt hij even later op de top van La Plagne, zijn schouders opgetrokken van de kou en de medaille voor de winnaar om zijn nek. Dat hij wéér gewonnen heeft, kan hij nog niet bevatten. ,,Het voelt alsof ik droom.”

De Tour is nog niet afgelopen, maar voor Arensman is deze editie geslaagd. Bij zijn ploeg Ineos zijn ze vooral bezig met Arensmans toekomst als ronderenner. ,,Nu hij heeft gezien dat hij in deze rol kan winnen én plezier kan hebben, hoop ik dat Thymen dat plezier ook kan gaan combineren met een klassement rijden”, zegt ploegleider Dempster. ,,Dat geluk het wondermiddel voor hem is.”

,,Ik weet nu wat er voor nodig is om op dit niveau te komen,” zegt Arensman op La Plagne. ,,Dus ik ga vooral zo door.”

Arensman, zegt zijn vader Martijn, kan enorm opkijken naar anderen. ,,Thymen maakt zichzelf heel erg klein. Ik hoop dat hij door deze Tour doorkrijgt dat hijzelf ook een grote meneer is.”

Delen





Mail de redactie