Door deze maas in de Canadese grens passeren migranten uit de halve wereld, van Haïti tot Pakistan

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Immigratie Canada Migranten in de VS reizen toenemend noordwaarts, gelokt door Canada’s imago als vriendelijk en sociaal. Het immigratieland bij uitstek ontdekt dat het zich niet kan afsluiten voor clandestiene migratie.






Een Canadese politieagent vangt een migrantengezin op dat een officieuze grensovergang tussen de VS en Canada passeert. De route via Roxham Road wordt steeds populairder.
Een Canadese politieagent vangt een migrantengezin op dat een officieuze grensovergang tussen de VS en Canada passeert. De route via Roxham Road wordt steeds populairder.

Foto Sebastien St-Jean/AFP

Met één blauw rolkoffertje en elk een rugzak staan Venel Jean Gilles en Mylene Dodin bij een besneeuwde greppel in het uiterste noorden van de Amerikaanse staat New York. Ondanks het koude winterweer heeft het jonge stel, afkomstig uit Haïti, geen jassen of laarzen aan – ze dragen truien en sportschoenen. Toch willen ze maar één ding: verder naar het noorden.

Samen met andere migranten zijn ze door een taxibusje afgezet op een drassig terreintje aan het einde van een rustige landweg. Na een lange reis die vanuit Brazilië noordwaarts voerde naar de Verenigde Staten, en via New York met een urenlange busrit naar het stadje Plattsburgh in het noorden van de staat, staan ze eindelijk op het punt hun bestemming te bereiken: Canada. Een witte obelisk markeert de grenslijn.

„We zijn op zoek naar veiligheid”, zegt Jean Gilles zacht. De tocht was „moeilijk”, vertelt hij. „We hopen dat dit land ons kansen zal geven.”

Over een paadje van vertrapte sneeuw stappen ze op een agent van de Canadese politie af aan de andere kant van de greppel. Die informeert hen dat het illegaal is om hier de grens over te steken, dat ze daarvoor bij een douanepost moeten zijn, enkele kilometers verderop. „Als u doorloopt, wordt u gearresteerd.” Ze knikken en stappen Canada in. De agent leidt hen beleefd naar een noodgebouw dat aan de Canadese zijde is neergezet om asielzoekers te ontvangen.

Deze onofficiële grensovergang tussen New York en de Canadese provincie Quebec is uitgegroeid tot toegangspoort voor migranten uit alle delen van de wereld die in Canada asiel willen aanvragen. Hier bij Roxham Road, weten ze, kun je op illegale maar veilige wijze het land in zonder te worden teruggestuurd. En wie eenmaal voet heeft gezet in Canada, heeft recht op een asielprocedure.

In 2022 staken ruim 39.000 migranten hier over om asiel aan te vragen – een bescheiden aantal in vergelijking met de aantallen aan de zuidgrens van de VS met Mexico, maar niettemin een recordaantal, dat naar verwachting zal oplopen, mogelijk tot 70.000 dit jaar. In januari kwamen ongeveer vijfduizend mensen naar Canada via de landweg tussen Quebec en New York.

Een maas in de wet maakt het mogelijk om asiel in Canada aan te vragen door via een officieuze grensovergang bij Roxham Road het land binnen te komen. Linksboven op de luchtfoto ligt Canada, rechtsonder de VS.
Foto’s AFP, Reuters

Inzet van fel debat

Roxham Road is zo synoniem geworden voor een fenomeen dat Canada relatief vreemd is: illegale immigratie. De semi-officiële grensovergang, waar een provisorische infrastructuur is opgezet om de toestroom in goede banen te leiden, is inzet van een fel debat nu doordringt dat Canada ondanks zijn geografische ligging, zich niet kan afsluiten van mondiale, ongereguleerde migratie.

Oppositieleider Pierre Poilievre en de premier van Quebec, François Legault, roepen de regering van premier Justin Trudeau op de overgang te sluiten. Volgens Trudeau, die uitdraagt dat migranten welkom zijn, is dat geen oplossing, omdat illegale migratie zich dan ongecontroleerd zou verplaatsen naar andere plekken langs de ruim 6.400 kilometer lange landsgrens met de VS (exclusief Alaska).

Hoewel de regering-Trudeau het aantal nieuwkomers tot en met 2025 wil opvoeren tot bijna 1,5 miljoen, beheerst ze doorgaans ook graag wie er binnenkomt. Het land, dat grenst aan drie oceanen en één rijk buurland, is zonder toestemming lastig te bereiken. Vliegen vergt een visum. Voor bootjes is het te ver. En migranten die eenmaal in de VS zijn, willen daar veelal blijven.

Dat laatste verandert. Onder de groeiende aantallen migranten in de VS is een deel dat door wil naar Canada, aangetrokken door het imago van het land als vriendelijk en sociaal, met kansen voor migranten. Sommigen hebben er al familie. „Het is een goed land, met goed onderwijs”, zegt een jonge man uit Turkije die samen met een aantal landgenoten bij Roxham Road uit een tweetal auto’s stapt. „Ik heb voor dit land gekozen”, zegt hij, voordat de groep met tassen de greppel oversteekt.

Nasleep van 11 september

Voor asielzoekers die via de VS naar Canada willen, is er echter een obstakel: het zogeheten Safe Third Country Agreement. Dat verdrag uit 2002 regelt dat migranten alleen asiel kunnen aanvragen in het eerste van de twee Noord-Amerikaanse landen waar ze aankomen. Het werd gesloten in de nasleep van de terreuraanslagen van 11 september 2001, toen een groeiend aantal vluchtelingen in de VS uit onder meer Pakistan wilde uitwijken naar Canada.

Er zit echter een grote maas in dat akkoord: de afspraken gelden bij officiële grensovergangen, waar de douane mensen kan terugsturen. Wie clandestien de grens oversteekt, heeft volgens internationale verplichtingen van Canada recht op een asielprocedure. Daarom kiezen migranten voor Roxham Road.


Lees ook: Per vliegtuig naar je man die een paar kilometer verderop woont

De route kreeg groeiende bekendheid onder asielzoekers in 2017, dankzij de harde anti-immigratielijn van de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump. In dat jaar maakten bijna 19.000 mensen er gebruik van – een aantal dat ongeveer constant bleef tot de coronapandemie, toen de grens tussen de VS en Canada 19 maanden lang gesloten was voor niet-essentiëel verkeer.

In het nabijgelegen stadje Plattsburgh wachten taxi’s op bussen met migranten voor de laatste kilometers naar de grens. Foto Sebastien St-Jean/AFP
Taxichauffeurs vragen tientallen dollars voor de rit naar de grens met Canada. Foto Christinne Muschi/Reuters
Migranten worden door een taxi afgezet aan de officieuze grensovergang met Canada. Foto Christinne Muschi/Reuters

Sinds de heropening, in november 2021, is de migratie-industrie bij Roxham Road weer opgebloeid. Taxi’s en Ubers wachten dagelijks bij een tankstation aan de rand van Plattsburgh op bussen uit Manhattan met migranten aan boord. Zij stappen uit om naar Roxham Road te gaan – een rit van een klein half uur, waar chauffeurs tientallen dollars voor rekenen.

„Ik doe dit al jaren en heb mensen vervoerd uit allerlei landen”, zegt George Ero van Borderline Taxi, wachtend in zijn auto. Hij weet al wie hij op de eerstvolgende twee bussen verwacht en heeft naambordjes klaar met ‘Collins’ en ‘Adrian’. Een familie betaalt 90 dollar, een enkele reiziger 70, zegt hij. „Maar er zijn ook illegale taxi’s of shuttlediensten zonder taxivergunning, die vragen groot geld.”

Een Greyhound-bus draait het terrein op. Ricardo Oliveros uit Venezuela hoopt op „een beter leven” in Canada, zegt hij, nadat hij met een groepje is uitgestapt. Een stel uit Pakistan met een dochtertje laadt een paar koffers en een inklapbare wandelwagen in een taxi. „We zoeken een veilig heenkomen”, zegt hij. „We hebben familie in Canada en ik heb gehoord dat het daar beter is.”

Gedoneerde mutsen

Korte tijd later komen de passagiers in meerdere voertuigen aan bij Roxham Road. Een vrijwilliger van de hulporganisatie Plattsburgh Cares staat klaar met een SUV vol gedoneerde spullen als winterjassen, mutsen en handschoenen. Ze vraagt migranten wat ze nodig hebben, ook al spreken velen geen Engels, en geeft het, met een omhelzing en een vriendelijk woord. Chauffeur Ero helpt zijn passagiers met hun koffers tot aan de greppel.

Migranten uit onder meer Nigeria, Venezuela en Haïti trotseren de sneeuw bij de grens met Canada, op 2 maart. Foto Sebastien St-Jean/AFP
Aan de Canadese zijde van de grens doorlopen de migranten een eerste check. Later worden ze ondergebracht in opvangcentra of hotels. Foto Sebastien St-Jean/AFP

Aan Canadese zijde doorlopen de migranten een eerste check, in een vertrek met lange tafels en klapstoelen. Dan worden ze door de politie met busjes naar de douane gebracht voor een verdere procedure. Van daaruit worden ze naar Montreal vervoerd, drie kwartier rijden naar het noorden. Daar worden ze ondergebracht in opvangcentra of hotels. Ze krijgen toegang tot gezondheidszorg, onderwijs voor de kinderen en binnen enkele maanden een werkvergunning terwijl hun aanvraag in behandeling is. De hele procedure kan bijna twee jaar duren.

Weerstand tegen de groei van migratie via Roxham Road laait ondertussen op. Premier Legault van Quebec meent dat zijn provincie de migranten niet als enige kan opvangen. Daarom is de federale regering begonnen migranten over het land te verspreiden, vooral naar buurprovincie Ontario, waar ze naar steden als Ottawa, Windsor en Niagara Falls zijn gebracht.


Lees ook: Canadese conservatieven kiezen vurige populist als wapen tegen Trudeau

Oppositieleider Poilievre wijt de groeiende instroom aan Trudeau. „Onder zijn leiderschap is het aantal illegale grensoversteken vertienvoudigd”, zei hij onlangs in Ottawa. „Hij heeft het gestimuleerd met zijn woorden en zijn daden.” Poilievre riep de regering vorige maand op Roxham Road binnen dertig dagen te sluiten, zoals ook tijdens de pandemie is gebeurd – al was dat een sluiting in samenspraak met de VS.

Onverdedigde grens

Trudeau heeft de suggestie als „simplistisch” verworpen. „Als Pierre Poilievre een muur wil neerzetten bij Roxham Road, zou iemand dat kunnen doen”, reageerde hij. „Het probleem is dat we zesduizend kilometer aan onverdedigde grens hebben met de Verenigde Staten. Mensen zullen ervoor kiezen elders over te steken.”

Volgens Trudeau ligt de oplossing in heronderhandeling van het Safe Third Country Agreement met de VS. Trudeau wil dat met president Joe Biden bespreken, als die deze maand naar Canada komt. Het is de vraag of Biden, die onder druk staat meer te doen aan migratie aan zijn eigen zuidgrens, daar belangstelling voor heeft.

Ook het Hooggerechtshof zal zich over het akkoord buigen, nadat dit twee maal onrechtmatig is verklaard door Canadese rechters, maar in hoger beroep toch standhield. Volgens critici gaat het verdrag er onterecht vanuit dat de VS een veilig land zijn voor migranten. Als het Hof er een streep door haalt, zouden asielzoekers zich weer bij douaneposten kunnen melden. Dat zou Roxham Road wellicht overbodig maken – maar het aantal asielaanvragen in Canada ook mogelijk sterk kunnen doen toenemen. Het Hof doet deze zomer uitspraak.


Lees ook: In de bieb kunnen ze elkaar tóch zien

Related Posts

Nu mag ‘la Doctora’ aan Mexico bewijzen dat ze haar eigen koers kan bepalen

  • admin
  • September 30, 2024
  • 0

Als Claudia Sheinbaum dinsdag wordt beëdigd als president van Mexico, is de Spaanse koning Felipe VI daar niet bij. Niemand van de Spaanse regering zal aanwezig zijn. Sheinbaum heeft Felipe VI niet uitgenodigd omdat hij tot tweemaal toe niet inging op een eis van haar voorganger en partijgenoot Andrés Manuel López Obrador (‘AMLO’). Die wilde excuses voor de brute wijze waarop de Spaanse conquistadores vijfhonderd jaar geleden de inheemse volkeren van het huidige Mexico koloniseerden. Dat de aanstaande presidenta om die reden geen uitnodiging verstuurde, toont aan hoever ze gaat met het verdedigen van haar voorganger.

Vanaf dinsdag mag Sheinbaum laten zien of en hoe ze uit de schaduw kan treden van haar politieke mentor, aan wie ze op menig cruciaal moment in haar loopbaan veel te danken heeft gehad. Een mentor die hun regeringspartij de afgelopen jaren almachtig maakte in Mexico. En die nu zegt dat hij op zijn ranch van zijn pensioen gaat genieten – al is er geen Mexicaan die gelooft dat het politieke dier daartoe in staat is.

Dat Claudia Sheinbaum (61) president zou worden, stond al zo goed als vast vanaf het moment dat López Obrador haar eerder dit jaar aanwees als zijn gewenste opvolger. Ze moest alleen de verkiezingen nog winnen, maar gezien de populariteit van de huidige president en de almacht van hun regeringspartij Morena, was dat weinig meer dan een formaliteit: op 2 juni verkoos circa 60 procent van de Mexicaanse kiezers Sheinbaum als eerste vrouwelijke president van Mexico.

Vrouw, Joods, wetenschapper

Als het aan Sheinbaum ligt, is haar geslacht het laatste waarnaar mensen moeten kijken als ze haar omschrijven. Zoals ze evenmin aandacht moeten schenken aan het feit dat ze Joods is: naar eigen zeggen is ze absoluut niet religieus en is haar Joodse afkomst iets waar vooral Amerikaanse media mee bezig zijn.

De bijnaam ‘la Doctora’ dankt Sheinbaum aan haar omvangrijke academische carrière. Afkomstig uit een familie vol links-georiënteerde academici volgde ze het pad van haar ouders, die nog steeds werken aan de Nationale Autonome Universiteit van Mexico (UNAM), de meest prestigieuze van het land. Ze haalde haar doctorsgraad in energiewetenschappen, studeerde aan Berkeley in Californië en was onderdeel van het VN-klimaatpanel IPCC, dat een Nobelprijs voor de Vrede ontving voor zijn klimaatonderzoek.

De nieuwe Mexicaanse president Claudia Sheinbaum maakt foto’s met haar aanhangers.

Foto Rodrigo Oropeza/AFP

Een van de leidende auteurs van dat klimaatpanel, en onderdeel van de werkgroep waar Sheinbaum deel van uitmaakte, is Ernst Worrell, hoogleraar Energy, Resources & Technological Change aan de Universiteit Utrecht. Naast het werk voor het klimaatpanel werkte hij met haar aan Berkeley, waar ze samen een student begeleidden die later promoveerde. „Ik kwam haar vaak tegen, omdat zij net als ik onderzoek deed naar industrieel energieverbruik en emissiereductie”, zegt Worrell. „Zij zag in die tijd al de noodzaak tot actief klimaatbeleid, ook voor landen als Mexico.”

Volgens Worrell was het altijd prettig samenwerken met de aankomend Mexicaanse president. „Claudia was een goede, grondige onderzoeker. Uit onze samenwerkingen zijn meerdere publicaties voortgekomen, we hadden altijd wetenschappelijke discussies op hoog niveau.”

Dat ze nu de eerste vrouwelijke president wordt, daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen

Ernst Worrell
hoogleraar (UU) en ex-collega

Nog voordat ze deel uitmaakte van het klimaatpanel, maakte Sheinbaum al kennis met de politiek, dankzij de man die ze nu opvolgt als president van Mexico. López Obrador was zelf nog burgemeester van Mexico-Stad toen hij haar vroeg de portefeuille Milieu voor de hoofdstad op zich te nemen. Ze kreeg de eindverantwoordelijkheid voor een aantal grote infrastructuurprojecten, waaronder de Metrobús, een gloednieuwe buslijn, en de bouw van de Anillo Periférico, een ringweg die als een tweede verdieping boven het overvolle wegennetwerk van de hoofdstad werd gebouwd.

Na een tweejarige periode als burgemeester van een naburige deelgemeente, kreeg haar politieke loopbaan echt vaart toen ze in 2017 burgemeester van het hele federale district werd – zoals de Mexicaanse hoofdstad officieel heet. „Ik was onder de indruk toen ze burgemeester van Mexico-Stad werd, een stad met een bevolking groter dan Nederland”, zegt Worrell. „En dat ze nu de eerste vrouwelijke president wordt, daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen. Het is toch uitzonderlijk knap dat het haar gelukt is, in een traditioneel land.”

Ook haar definitieve stap naar de politiek werd ingegeven door López Obrador. Hij richtte in 2012 de linkse politieke partij Morena op, waar Sheinbaum vanaf het begin onderdeel van uitmaakte. De partij deed voor het eerst mee aan de lokale verkiezingen in 2015. Sheinbaum werd Morena’s burgemeesterskandidaat voor deelgemeente Tlalpan.

Mexicaanse machocultuur

Abraham Carro werd destijds actief in haar campagneteam en is sindsdien niet meer van haar zijde geweken als medewerker. „Ze was nog nooit politiek kandidaat geweest. Maar ze bleek een natuurtalent. Ze leerde ons hoe je verkiezingen moet winnen”, zegt Carro. Vanaf het moment dat Sheinbaum de politieke arena betrad, heeft ze te maken gehad met vooroordelen, zegt hij. „Sheinbaum heeft altijd van zich moeten afbijten. Nergens voel je de Mexicaanse machocultuur meer dan in de politiek.”

Die cultuur maakte volgens Carro dat Sheinbaum op alle manieren wilde zorgen dat op haar bestuur niets aan te merken viel. „Ze is een enorme perfectionist. Je hebt het bij haar goed gedaan als ze niets over je werk zegt.” Carro lacht: „Dat was soms moeilijk, dat je een project aan haar liet zien en dat ze niets zei. Maar dan wist je dat je het goed had gedaan.”

Aankomend president van Mexico Claudia Sheinbaum spreekt aanhangers toe tijdens een evenement in Mexico-Stad op 8 juni.
Foto Alfredo Estrella / AFP

Ze bestuurde Tlalpan pas twee jaar toen ze besloot zich te kandideren voor het burgemeesterschap van Mexico-Stad. In een vol kandidatenveld, met zeven mannelijke tegenkandidaten, werd Sheinbaum gekozen. Haar voorganger López Obrador was inmiddels gekozen tot president van Mexico.

„Toen ze Mexico-Stad ging besturen, was geweld en misdaad de grootste uitdaging. Niet per se geweld van kartels, maar vooral overvallen, diefstal en onveiligheid”, zegt Carro. „Dat pakte ze met succes aan: dat zien we niet alleen in de statistieken, maar ook het veiligheidsgevoel verbeterde. Mensen voelen zich een stuk veiliger in Mexico-Stad, dankzij haar.”

Lees ook

Eerste Mexicaanse ‘presidenta’ erft van haar mentor veel macht en evenzoveel problemen

Claudia Sheinbaum begroet haar aanhangers op het Zocalo-plein in Mexico-Stad na haar zege bij de presidentsverkiezingen van zondag.

Tijdens haar presidentscampagne liet Sheinbaum zich graag voorstaan op die gedaalde criminaliteitscijfers in Mexico-Stad. Daarbij stelde ze dat het aantal moorden in de stad onder haar bewind halveerde. Analisten betwijfelen die cijfers, omdat veel moorden in die periode niet werden gerapporteerd als moord, maar als ‘niet-geclassificeerd’.

Volgens Carro gaat het niet om de cijfers, maar vooral om de aanpak die Sheinbaum koos. „Ze richtte zich op jongeren, door hun alternatieven te bieden, qua werk en opleiding. En ze pakte misdaad aan door samen te werken. Ze begreep door haar academische achtergrond dat je alleen tot resultaten kan komen door samen te werken.”

Haar academische achtergrond kwam ook op een andere manier terug in haar periode in Mexico-Stad, toen de coronapandemie toesloeg. Waar president López Obrador het coronavirus weinig serieus nam en weigerde vergaande maatregelen te treffen, koos Sheinbaum in de hoofdstad een andere aanpak. Ze verscheen steevast op persconferenties met een mondkapje, stelde beperkingen in voor het bedrijfsleven en openbaar vervoer en zorgde voor een succesvolle vaccinatiecampagne.

Uit de schaduw van AMLO

Het was een van de weinige momenten waarop Sheinbaum afweek van het beleid van ‘AMLO’. De afzwaaiend president vormt de rode draad in haar politieke loopbaan is. Ze volgde hem op als burgemeester van Mexico-Stad toen hij president werd, en nu hij vertrekt neemt zij opnieuw het stokje over. Van haar wordt verwacht dat ze het politieke project van López Obrador, dat hij de ‘Vierde Transformatie’ noemt, overneemt en verder uitbreidt. Of, zoals ze zelf zei tijdens haar campagne, dat ze „een tweede verdieping op het project” gaat bouwen.

De Mexicaanse president Andrés Manuel López Obrador en zijn opvolger Claudia Sheinbaum op 19 september tijdens een herdenking van slachtoffers van de aardbevingen van 1985 en 2017 in Mexico-Stad.
Foto Fernando Llano / AP

Het politieke project bestaat uit subsidies aan armere Mexicanen en sociale projecten in achterstandswijken, maar ook uit een reeks bekritiseerde hervormingen. In zijn laatste maand als president voerde López Obrador ze door, gesteund door het Congres en de Senaat, waar zijn partij Morena een meerderheid heeft. Alle rechters in het land moeten rechtstreeks gekozen worden, de hervormde nationale politie komt onder militair gezag en ook het pensioenstelsel gaat op de schop.

Het zijn hervormingen die Sheinbaum expliciet steunt, ondanks hun mogelijke schade aan de democratische rechtsstaat. Ze weigert af te wijken van het door haar voorganger uitgestippelde pad. Sinds haar verkiezingszege begeleidt Sheinbaum hem op zijn afscheidstournee door het land. Op evenementen, bij infrastructuurprojecten, in het Congres: Sheinbaum is de schaduw van de man die het stokje aan haar gaat overdragen. Het roept de vraag op: kan Sheinbaum ook uit de schaduw van haar voorganger stappen?

Lees ook

Nieuwe Mexicaanse president kan de almacht die ze erft beter prudent inzetten

Nieuwe Mexicaanse president kan de almacht die ze erft beter prudent inzetten

Politiek analist Karolina Gilas betwijfelt het. „AMLO is een groot politicus, maar ook iemand die van de schijnwerpers houdt. Dat hij Sheinbaum heeft aangewezen als opvolger, is omdat zij vrijwel altijd zijn beleid heeft gesteund. Maar wat doet hij als Sheinbaum besluit een andere richting in te slaan?”

Sheinbaum zelf is in interviews uitgesproken kritisch over mensen die suggereren dat ze haar politieke loopbaan te danken heeft aan López Obrador. Ze ontkent stellig dat ze niet meer zal zijn dan een marionet van de vertrekkende president. Toch zijn haar grootste uitdagingen nauw verbonden met alles waar zijn handtekening onder staat, benadrukt Gilas.

De grootste uitdaging is haar partij. Om die enorme machine vol macht onder controle te houden, moet je politiek enorm geslepen zijn

Karolina Gilas
politiek analist

„De grootste uitdaging is haar politieke partij, Morena. Die is opgericht door AMLO. Zijn zoon is nu toegetreden tot het partijbestuur. AMLO was altijd degene die de eenheid in die partij wist te bewaren. Maar nu zijn ze de grootste partij van Mexico, in vrijwel alle staten, in het Congres, in de Senaat, in Mexico-Stad”, zegt de politicoloog. „Om die enorme machine vol macht onder controle te houden, moet je politiek enorm geslepen zijn. Ik ben benieuwd of Sheinbaum dat kan. Het gevaar is dat alle successen tijdens haar termijn aan haar voorganger worden toegeschreven. We moeten nu gaan ontdekken hoe het ware presidentiële gezicht van Claudia Sheinbaum eruitziet.”


Vance doet niets liever dan discussiëren, Walz is stikzenuwachtig: wie zal het debat tussen de running mates domineren?

  • admin
  • September 30, 2024
  • 0

J.D. Vance (40) pocht – net als zijn politieke baas Donald Trump – dat hij „niet zoveel voorbereiding nodig” heeft voor het aanstaande debat tussen de running mates. De aan Yale opgeleide jurist doet niets liever dan discussiëren, vooral met „vijandige” journalisten. Feiten doen er daarbij weinig toe.

Uit Tim Walz’ omgeving wordt juist gelekt dat hij vreselijk zenuwachtig is voor de confrontatie met zijn tegenstander om het Amerikaanse vicepresidentschap. Als oud-leraar is Walz (60) comfortabel in het stellen en beantwoorden van vragen, maar minder behendig in ze ombuigen tot aanvalswapens. Volgens CNN waarschuwde hij Kamala Harris al in zijn sollicitatiegesprek dat hij zwak is in het voeren van debatten.

De Democraat Walz en de Republikein Vance gaan dinsdagavond (03.00 uur ‘s nachts Nederlandse tijd) in New York met elkaar in debat bij zender CBS. Het debat tussen de nummers twee op het stembiljet is elke campagne een verplicht nummer. Het is af en toe memorabel, maar nog nooit relevant gebleken voor de verkiezingsuitslag.

Tot nu toe. Het aanstaande debat is in vorm vrijwel identiek aan alle elf voorgaande ‘veep’-debatten, maar het is op meerdere manieren uniek. De jonge Vance, nog geen twee jaar senator van Ohio, is de plaatsvervanger van de alleroudste presidentskandidaat ooit. Trump (78) is vijf maanden ouder dan Joe Biden (81) vier jaar geleden was. En iedereen kan zien hoe die zich op zijn tandvlees naar het einde van zijn enige presidentstermijn kluunt. Mocht Trump winnen en overlijden, dan is Vance straks de baas.

De Democratische vicepresidentskandidaat Tim Walz begin september tijdens een campagnebijeenkomst.

Foto Al Goldis/AP

Walz is de snelst aangewezen, minst voorbereide running mate in de moderne geschiedenis. Nadat vicepresident Kamala Harris (59) eind juli plotseling Biden verving als kandidaat van de Democraten, presenteerde zij binnen twee weken de vrij onbekende gouverneur van Minnesota als haar partner. Niet toevallig iemand die, net als Vance, uit het industriële en rurale Middenwesten komt.

Nek-aan-nekrace

Belangrijker nog: nooit eerder wezen de peilingen in deze fase van de campagne op zo’n nek-aan-nekrace tussen de kandidaten van de twee grote partijen. Een race waarin momenteel niets de dagkoersen lijkt te beïnvloeden en tegelijkertijd elke gebeurtenis doorslaggevend kan zijn. Ook deze confrontatie. Omdat Trump weigert nog een keer met Harris in debat te gaan, kan het de laatste van de campagne zijn.

Lees ook

Wat voegen running mates J.D. Vance en Tim Walz toe aan de race om het Witte Huis?

Democratische kandidaat-vicepresident Tim Walz verwelkomt Kamala Harris bij een rally in Wisconsin.

Walz heeft reden om zenuwachtig te zijn. Running mates hebben vaak de taak om de tegenstander bij de enkels af te zagen. Walz heeft een paar keer naar de Republikeinen uitgehaald. Hij speelde zich in de kijker door op televisie Trump en Vance weirdos te noemen, maar Walz is geen pitbull. Hij is vooral ingeschakeld om te laten zien dat Democraten ook hele gewone, witte mannen van middelbare leeftijd zijn. Plezier uitstralen is lastig tijdens een debat met iemand die altijd in de aanvalsstand staat, maar vol zelfbeheersing spreekt en zelden aarzelt.

De Republikeinse vicepresidentskandidaat J.D. Vance afgelopen weekend tijdens een rally.

Foto Laurence Kesterson/AP

Vance kwam juist bij Trump in het vizier tijdens een debatoptreden in de senaatsrace van Ohio, twee jaar geleden. Hij schroomt niet om tegenstanders keihard aan te vallen, noch om leugens te versterken, zoals over Haïtianen die huisdieren zouden eten. Hij is de inhoudelijk voorbereide en welbespraakte ideoloog van het isolationisme dat Trump voorstaat. Iemand die het bloed onder de nagels van zijn tegenstander vandaan kan halen.

Onsympathiek

Dat is tegelijk Vance’s zwakte. Hij komt onsympathiek over, nog meer dan Trump. Slechts 27 procent van de geregistreerde kiezers heeft een positief beeld van hem, zo blijkt uit een recente peiling van persbureau AP, tegenover 42 procent voor Walz. Over beide running mates zegt ruim 20 procent niet genoeg te weten. Terwijl Vance vrijwel dagelijks media te woord staat, geeft Walz nog minder interviews dan de zelden zonder script pratende Harris.

Vance zal zeker niet onvoorbereid in New York verschijnen. Hij is al een maand in de weer met Republikeinse strategen en heeft partijgenoot Tom Emmer, een invloedrijk Congreslid uit Walz’ staat Minnesota, ingeschakeld om rollenspellen te oefenen voor het debat. Transportminister Pete Buttigieg doet Vance na in de Democratische voorbereidingen.

De regels van het debat lijken enigszins in het voordeel van Vance. Hij krijgt het laatste woord, de kandidaten mogen elkaar – in tegenstelling tot Trump en Harris recent – wél in de rede vallen en de debatleiders zullen niet live factchecken wat de twee zeggen. Dit alles maakt Walz de underdog, precies de rol die de Democraat in deze campagne graag speelt.

<dmt-util-bar article="4867639" headline="Vance doet niets liever dan discussiëren, Walz is stikzenuwachtig: wie zal het debat tussen de running mates domineren? ” url=”https://www.nrc.nl/nieuws/2024/09/30/vance-doet-niets-liever-dan-discussieren-walz-is-stikzenuwachtig-wie-zal-het-debat-tussen-de-running-mates-domineren-a4867639″>

Israëls officiële oorlogsdoel in Libanon is mensen te laten terugkeren naar het noorden. Of zit er meer achter?

  • admin
  • September 25, 2024
  • 0

Israël zegt de grootschalige aanvallen op Libanon deze week uit te voeren in het kader van een nieuw oorlogsdoel: de terugkeer van de ontheemde inwoners van Noord-Israël naar hun huizen. Ruim zestigduizend inwoners uit die regio zijn ontheemd door de aanvallen die Hezbollah daar sinds oktober uitvoert uit solidariteit met Hamas.

De ontheemden verblijven nog altijd veelal in hotels en huizen elders in Israël. Door de aanhoudende beschietingen tussen Israël en Hezbollah kunnen zij nog niet naar huis. Diverse dorpen aan de grens met Libanon zijn bovendien zwaar beschadigd door de aanvallen.

Het is de vraag of Israël met de grootschalige luchtaanvallen op Libanon deze week – waarop Hezbollah weer zal reageren – het nieuw geformuleerde oorlogsdoel snel zal bereiken. Bovendien is het de vraag of het Israëlische leiders om de ontheemde burgers te doen is, of om politiek gewin en het afleiden van de onvervulde oorlogsdoelen in Gaza.

Oorlogsdoelen

De ontheemden uit het noorden speelden het afgelopen jaar tijdens de oorlog in Gaza een bescheiden rol in de retoriek van Israëlische politici en de legerleiding. Israëls officiële oorlogsdoelen waren het „vernietigen” van Hamas en de bevrijding van de gijzelaars uit Israël in Gaza.

Na bijna een jaar oorlog is geen van deze doelen bereikt. Hamas is niet verslagen – een volgens veel analisten überhaupt onhaalbaar doel. Wel is Gaza grotendeels vernietigd en is het dodenaantal in Gaza opgelopen tot ruim 41.400. Het Internationaal Gerechtshof oordeelde in januari in een tussenvonnis dat Israël alles in het werk moet stellen om genocide tegen de Palestijnen in Gaza te voorkomen.

Lees ook

Is Israël in oorlog met Hezbollah? Of mag het conflict geen oorlog heten?

Mensen staan naast een door Israëlische luchtaanvallen veroorzaakte krater vlakbij een snelweg tussen de Libanese steden Beiroet en Sidon.

Ook het andere doel, de terugkeer van de ruim honderd resterende levende en dode gijzelaars uit Israël die nog in Gaza verblijven, is ver weg door het uitblijven van een akkoord tussen Israël en Hamas. Volgens Israëlische en buitenlandse commentatoren heeft Netanyahu een akkoord geblokkeerd, onder meer door steeds met nieuwe eisen te komen.

Hezbollah is de afgelopen maanden een serieuze escalatie met Israël uit de weg gegaan, en heeft herhaaldelijk gezegd pas te stoppen met de aanvallen op Israël als er een staakt-het-vuren komt in Gaza. Maar na maanden vruchteloze onderhandelingen over een akkoord is zo’n staakt-het-vuren ver weg.

Hezbollah beantwoordde de Israëlische aanvallen van de afgelopen weken met nieuwe aanvallen en vuurde raketten af, met name op het noorden van Israël. De meeste raketten werden onderschept door het Israëlische luchtafweersysteem, maar in onder andere de noordelijke plaatsen Haifa en Kiryat Bialik werden huizen geraakt.

Uitbreiding oorlog

Of de Israëlische aanvallen op Libanon deze week de opmaat zijn naar een uitgebreidere, regionale oorlog is nog onzeker. Dat Netanyahu met de pieperaanvallen en de vernietigende bombardementen op Libanon de strijd met Hezbollah verder heeft geëscaleerd, is duidelijk. Die strijd beperkt zich niet meer tot beschietingen rond de grens; ook in de Bekaa-vallei en in Beirut voerde Israël de afgelopen dagen luchtaanvallen uit. En omgekeerd: woensdag werd een raket van Hezbollah nabij Tel Aviv onderschept.

Ondanks waarschuwingen uit de VS aan het adres van Israël en Hezbollah om te de-escaleren, zal Israël ook als het de aanvallen verder opvoert, verzekerd blijven van Amerikaanse steun. Woensdagavond zei het Israëlische leger zich klaar te maken voor een grondoffensief in Zuid-Libanon. Ondertussen pleiten verschillende Israëlische politici voor een herbezetting van Zuid-Libanon.

De Israëlische minister voor Diaspora-zaken Amichai Chikli schreef dit weekend op X dat Libanon „niet aan de definitie van een staat voldoet” en dat het leger een bufferzone moet creëren in de gebieden vanuit waar wordt geschoten op Israël. Bezalel Smotrich, de minister van Financiën die in een illegale nederzetting op de bezette Westelijke Jordaanoever woont, zei eerder dat een invasie en militaire herbezetting van Zuid-Libanon noodzakelijk is.

Onder ultrarechtse Israëliërs is een groep die demonstraties en conferenties organiseert ter bevordering van nederzettingen in het zuiden van Libanon en Gaza. De ambities van deze groep (messianistische) kolonisten zijn geen geheel onrealistisch scenario. De kolonisten worden ook op het niveau van de regering vertegenwoordigd en gestimuleerd.

Politiek gewin Netanyahu

Het is duidelijk dat het, net als in Gaza de afgelopen maanden, in Netanyahu’s politieke belang is om de strijd met Hezbollah voort te zetten.

In de maanden na de door Hamas-geleide aanval op 7 oktober in het zuiden van Israël, waarbij bijna 1200 burgers en soldaten werden gedood en 250 mensen meegenomen naar Gaza, werd Netanyahu door een grote groep Israëliërs verantwoordelijk gehouden voor het falen van het bieden van veiligheid.

Opiniepeilingen lieten vervolgens consequent zien dat de populariteit van de premier en zijn regering tanende was. Netanyahu wist dat het einde van de oorlog nieuwe verkiezingen – en zijn politieke einde – zou betekenen. Bovendien hangen hem corruptierechtszaken boven het hoofd.

De Likud-partij van Netanyahu staat weer bovenaan in recente opiniepeilingen

Sinds Israëls moordaanslagen op Hezbollah-commandant Fuad Shukr in Beirut en Hamas-leider Ismail Haniyeh in Teheran deze zomer en de verder opgevoerde aanvallen op Hezbollah, is Netanyahu’s populariteit echter toegenomen. Zijn Likud-partij staat weer bovenaan in recente opiniepeilingen.

Onder de Israëlische bevolking hebben de aanvallen op Hezbollah veel legitimiteit, al bestaat er ook vrees voor de regionale consequenties. Het idee dat Hezbollah en bondgenoot Iran een existentiële bedreiging vormen voor Israël wordt breed gedragen. De nog altijd geëvacueerde inwoners uit het noorden van Israël en de verwoestingen in noordelijke dorpen hebben de samenleving en economie daar ontwricht. Voor de burgerslachtoffers en tienduizenden ontheemden in Libanon is – net als bij Gaza – in Israëlische media nauwelijks aandacht.

Ook onder Netanyahu’s politieke opponenten worden de aanvallen op Libanon en de pieperexplosies positief ontvangen. De oppositie verweet Netanyahu de afgelopen maanden te zwak te staan tegenover Hezbollah, en zich te weinig aan te trekken van de inwoners van Noord-Israël. Volgens journaliste Noa Landau van de Israëlische krant Haaretz zal de breed gedragen steun voor een oorlog met Hezbollah snel weg ebben, als blijkt dat deze alleen maar zal leiden tot meer schade voor inwoners in het noorden van Israël, en burgerslachtoffers in Libanon die Israëls „internationale legitimiteit” nog verder doen afkalven.